บทที่ 1 — เด็กชายห้องใต้ดิน

ลมหนาวพัดกระทบกระจกเก่าๆ บนตึกสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า มันหนาวจนแม้แต่เสียงร้องไห้ของเด็กก็เงียบงัน...

ในมุมหนึ่งของห้องมืดแคบ ชายหนุ่มตัวเล็กผู้มีดวงตาสีเขียวมรกตและผมสีดำยุ่งเหยิงกำลังนั่งกอดเข่า เงียบงันไร้คำพูดใด...

แฮร์รี่ พอตเตอร์ อายุเพียงเจ็ดขวบ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ไม่รู้แม้กระทั่งว่า “ครอบครัว” คืออะไร

> "แกเป็นตัวซวย! เพราะแกไง พ่อแม่ถึงตาย!"

คำพูดนั้นถูกตะโกนใส่เขาบ่อยครั้ง จากทั้งเด็กคนอื่น และแม้แต่เจ้าหน้าที่ในสถานที่นี้ เขาโตมากับคำดูถูก หิวข้าวมื้อแล้วมื้อเล่า บางวันได้น้ำเปล่าแทนข้าว บางวันก็ไม่มีแม้แต่น้ำตาให้ร้อง

คืนหนึ่ง เขาตัดสินใจวิ่งหนี

---

❖ โลกใหม่...ที่ไม่เคยรู้ว่ามี

แฮร์รี่ไม่รู้ว่าเขาหนีมาอย่างไร เดินฝ่าลมหนาวตามถนนที่ไร้ปลายทาง แต่จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างดึงเขาเข้าไปในตรอกมืด ตึกเก่า และเสียงประหลาด...

> "นั่นใครน่ะ?"

เสียงทุ้มติดเย่อหยิ่งดังขึ้นจากเด็กชายอีกคน

เด็กคนนั้นสูงกว่า ผมสีบลอนด์สว่าง และใส่เสื้อคลุมแปลกประหลาด เขาคือ เดรโก มัลฟอย

พ่อของเขา—ลูเซียส มัลฟอย—เป็นผู้พบตัวแฮร์รี่เข้าโดยบังเอิญ

> "เด็กมักเกิ้ลหลงมาในตรอกไดแอกอนงั้นหรือ? น่าสมเพชนัก..."

แต่แทนที่จะฆ่า แฮร์รี่กลับถูก “รับมาเลี้ยง”

ไม่ใช่เลี้ยงอย่างลูก ไม่ใช่เลี้ยงอย่างคน แต่...

เขาถูกสั่งให้ไปนอนที่ ชั้นใต้ดินของคฤหาสน์มัลฟอย

ไม่มีเตียง ไม่มีผ้าห่ม มีเพียงฟูกเก่าและอากาศเย็นเยียบ

แต่ที่นั่น—เขากินข้าวครบสามมื้อครั้งแรกในชีวิต

---

❖ ปีที่สิบเอ็ด…การเดินทางสู่ฮอกวอตส์

เมื่ออายุครบ 11 ปี จดหมายจากฮอกวอตส์ก็ส่งมาถึง

ทั้งเดรโกและแฮร์รี่ได้เรียนในปีเดียวกัน

แม้จะได้มาในฐานะนักเรียนเหมือนกัน แต่ “สถานะ” ของทั้งสองยังคงแตกต่างกันสุดขั้ว

> “อย่าคิดว่าเป็นนักเรียนฮอกวอตส์แล้วเท่าเทียมกับฉันนะ พอตเตอร์”

เดรโกกล่าวพลางยิ้มเย็น

ทุกครั้งที่เจอ เดรโกจะกลั่นแกล้งเขา พูดเหยียด

> “ลูกไม่มีพ่อแม่อย่างแก...ไม่ควรมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ”

และแฮร์รี่—ยังคงเงียบ ไม่โต้ตอบ เขายังไม่เข้าใจว่าเหตุใด หัวใจของใครคนหนึ่งจึงสามารถ “ทำร้าย” อีกคนได้ง่ายดายนัก

---

❖ แต่แฮร์รี่...ก็ยังไม่โดดเดี่ยวเสมอไป

ที่ฮอกวอตส์ แฮร์รี่ได้รู้จักเพื่อน

รอน วีสลีย์ เด็กชายผมแดงอารมณ์ดี และ

เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เด็กหญิงฉลาดเกินวัย

มิตรภาพเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ

แม้จะมีอดีตที่มืดหม่น แฮร์รี่ก็เริ่มหัวเราะเล็กๆ ได้อีกครั้งในชั้นเรียนเวทมนตร์

เริ่มเข้าใจคำว่า “ครอบครัว” จากความอบอุ่นเล็กๆ ของเพื่อนข้างกาย

---

❖ แต่ลึกลงไปในสายตาของเดรโก…

ก็มีบางอย่าง...ที่แม้เขาเองก็ยังไม่เข้าใจ

> ทำไมทุกครั้งที่มองแฮร์รี่...

หัวใจของเขาจึงสั่นไหว?

---

จบบทที่ 1

แสงจันทร์ยามค่ำคืนทาบทอผ่านหน้าต่างสูงของปราสาทฮอกวอตส์ ม่านหมอกบางคลุ้งอยู่ทั่วผืนป่าต้องห้าม ที่แม้ชื่อจะเต็มไปด้วยคำเตือน แต่ในคืนนี้ กลุ่มนักเรียนชั้นปีหนึ่งกำลังเดินลึกเข้าไปในนั้น—ด้วยเหตุผลที่แปลกประหลาดกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

> “คืนนี้พวกเธอจะได้สัมผัสเวทมนตร์จริงจังเป็นครั้งแรก”

เสียงของศาสตราจารย์สเปราต์เอ่ยขึ้น ขณะนำกลุ่มนักเรียนกริฟฟินดอร์และสลิธีรินฝ่าแนวต้นไม้

แฮร์รี่ พอตเตอร์ เด็กชายตาสีมรกต ผู้ยังไม่เข้าใจโลกใบนี้ดีนัก เดินเงียบๆ อยู่ท้ายแถว

เขาไม่คุ้นเคยกับป่า ไม่คุ้นเคยกับเสียงสัตว์แปลกประหลาด หรือกลิ่นอับของใบไม้เน่า

แต่สิ่งที่เขาคุ้นเคยดีคือ—สายตาดูถูกจาก เดรโก มัลฟอย ที่เหล่มาไม่ห่าง

> “หวังว่าเจ้าทาสจะไม่ร้องไห้กลางทางหรอกนะ” เดรโกกระซิบ

“ถ้าเจอกระต่ายในป่า คงคิดว่าเป็นสัตว์ร้ายแน่ๆ”

คำพูดนั้นเรียกเสียงหัวเราะจาก แครบ และ กอยล์ ได้ทันที

แฮร์รี่ไม่ตอบ เขาแค่ก้มหน้า… และยิ้มเล็กน้อยกับตัวเอง

> ‘ถ้ากระต่ายกัดเขาบ้าง จะหัวเราะได้ขนาดนั้นมั้ยนะ’

---

❖ เงาในป่า...และเสียงคำราม

เมื่อทุกคนเดินถึงลานโล่งกลางป่า ศาสตราจารย์เริ่มสาธิตคาถาระดับพื้นฐาน—Lumos, Alohomora, Revelio

นักเรียนแต่ละคนทดลองกันอย่างตื่นเต้น

ทันใดนั้น...

เสียง คำรามต่ำ ดังมาจากพุ่มไม้ฝั่งหนึ่ง ใบไม้ไหวแรงราวกับมีสิ่งขนาดใหญ่ซ่อนตัวอยู่

> "เงียบ!" ศาสตราจารย์สเปราต์ชูมือ

"ถอยหลังรวมกลุ่ม!"

แต่ไม่ทันขาดคำ—สัตว์รูปร่างคล้ายหมาป่าเวทมนตร์ตัวยักษ์สีดำทะมึนกระโจนออกมา มันไม่ใช่สัตว์ที่ควรอยู่ในพื้นที่ฝึกซ้อม

และมันกำลังพุ่งตรงไปที่... เดรโก มัลฟอย

---

❖ เวทมนตร์แรก...ของหัวใจที่ไม่เคยใช้

มัลฟอยยืนนิ่ง—เขาตกใจเกินกว่าจะขยับ

ไม่มีใครทันตอบสนอง

เว้นแต่คนเดียว...

> "Protego!"

เสียงตะโกนดังขึ้นจากปีกซ้ายของกลุ่ม

คาถาป้องกันแผ่พลังออกเป็นโล่แสง พุ่งเข้าขวางทางของหมาป่าทันเวลา มันถูกผลักกระเด็นและหายเข้าไปในความมืดอีกครั้ง

แฮร์รี่ ยืนหอบ หยดเหงื่อเกาะข้างขมับ แต่สายตาไม่ละไปจากมัลฟอย

เดรโกยืนเงียบ... ไม่พูดอะไร

เขากัดฟันแน่น ทั้งอาย... ทั้งแค้น... และทั้งงงงันในใจ

> "ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากทาสอย่างนาย" เขาพูดเสียงเบา...

แต่เบาพอแค่แฮร์รี่จะได้ยิน

แฮร์รี่ไม่ตอบ

เขาแค่ยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินผ่านไปโดยไม่มองกลับ

---

❖ ห้องโถงใหญ่...ค่ำคืนของคะแนนและความเงียบ

คืนนั้น ห้องโถงใหญ่ของฮอกวอตส์เต็มไปด้วยเสียงคุยและเสียงหัวเราะ

จนกระทั่ง ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้

> "วันนี้ นักเรียนคนหนึ่งได้ใช้เวทมนตร์ป้องกันอย่างถูกต้องและกล้าหาญ..."

"เพื่อปกป้องเพื่อนร่วมชั้น...และสัตว์ในป่าต้องห้าม"

> "ขอมอบ 50 คะแนน ให้แก่บ้านกริฟฟินดอร์ สำหรับ... มิสเตอร์แฮร์รี่ พอตเตอร์"

เสียงปรบมือและเสียงตะโกนยินดีจากโต๊ะกริฟฟินดอร์ดังลั่น

รอนกับเฮอร์ไมโอนี่หันมาทุบหลังแฮร์รี่เบาๆ

แต่ที่โต๊ะสลิธีริน...

แครบ และ กอยล์ ทุบโต๊ะอย่างหัวเสีย

เดรโกนั่งนิ่ง เขาไม่ได้ร่วมแสดงความโกรธ

เขาแค่จ้องมองไปที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม

เงียบ... แต่ในใจ—ราวกับมีอะไรบางอย่างเริ่มขยับ

> ‘เขาช่วยเราไว้...แต่ไม่เคยขออะไรตอบแทน’

‘แล้วทำไมเราถึงรู้สึก...อุ่นวาบแบบนี้ในอก?’

---

จบบทที่ 2

บทที่ 3 — หัวใจที่ไม่ยอมอยู่เฉย

เสียงฝีเท้าดังก้องในโถงทางเดินของฮอกวอตส์

แฮร์รี่เดินเคียงข้างรอนและเฮอร์ไมโอนี่ มุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่ กลิ่นอาหารลอยมาแต่ไกล

> “ฉันหวังว่าเย็นนี้จะมีสตูเนื้อ” รอนพูดด้วยใบหน้าคาดหวัง

“หลังจากวันที่โดนพรีเฟ็คตำหนิเรื่องนอกห้องนอน ฉันขอของกินดีๆ สักอย่างเถอะ”

> “จะมีอะไรก็ช่างเถอะ ฉันอยากกินเงียบๆ ซักวัน” แฮร์รี่พูดพลางยิ้มอ่อน

แต่ก่อนที่ทั้งสามจะถึงบันไดโค้ง พวกเขาก็ ชนเข้ากับกลุ่มนักเรียนบ้านสลิธีริน ที่เดินสวนมา

แฮร์รี่ชนกับใครบางคนเต็มแรงจนแทบล้ม

> “มองทางไม่เป็นรึไง พอตเตอร์?”

เสียงเย็นเยียบเฉพาะตัวดังขึ้น—เดรโก มัลฟอย

เขายืนกอดอก ดวงตาสีเทาเรียวหรี่ พร้อมรอยยิ้มประชด

> “หรือเด็กทาสไม่มีมารยาทกันทั้งชีวิต?”

---

❖ การโต้กลับที่ไม่ธรรมดา

> “แกนั่นแหละ มัลฟอย ที่เอาตัวเองตั้งเป็นศูนย์กลางของฮอกวอตส์”

รอนตะโกนกลับอย่างหัวเสีย

> “ไม่แปลกหรอกที่แกจะไม่มีเพื่อนจริงๆ มีแต่พวกตามหลังอย่างแครบกับกอยล์” เฮอร์ไมโอนี่เสริมพลางยืนบังหน้าแฮร์รี่

> “เธอสองคน...ต้องการอะไรล่ะ?”

แครบ ก้าวออกมา

กอยล์ กำหมัดแน่น

เดรโกเบือนหน้าไปทางลูกน้องของเขา... แล้วเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะ...

> “พอเถอะ พวกแกสองคน ถอยไปซะ”

เสียงของเดรโกนิ่งเฉียบ เขายกมือห้าม

ทุกคนหยุดพูด เหมือนถูกสะกดด้วยคำพูดเพียงคำเดียว

> “พวกเธอ...” เดรโกปรายตามองรอน เฮอร์ไมโอนี่ และแฮร์รี่

“...สมองไม่ค่อยดี แต่ก็ดีพอจะรู้ว่าเวลายืนใกล้พอตเตอร์นานๆ จะติดความจนมาบ้าง”

คำพูดของเดรโกเหมือนเดิม—เหยียด เยาะ เย็นชา

แต่สายตาคู่นั้น ที่มองผ่านหลังเฮอร์ไมโอนี่ไปยังแฮร์รี่...มันต่างออกไป

---

❖ บทสนทนาลับ...ในโถงเปลี่ยว

หลังจากเหตุการณ์จบลง และทุกคนแยกย้ายไปที่โต๊ะอาหาร

เฮอร์ไมโอนี่และรอนกำลังจะนั่งที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ แต่…

> “พวกเธอสองคน มาคุยกับฉัน...แค่แป๊บเดียว”

เสียงของเดรโกดังขึ้นด้านหลัง ทั้งสองคนหันมองงง ๆ

รอนทำท่าจะปฏิเสธ แต่เฮอร์ไมโอนี่จับแขนไว้แล้วพยักหน้า

สามคนเดินออกจากห้องโถง มาหยุดในทางเดินที่ไร้คน

> “ฉันไม่อยากพูดซ้ำสองนะ…” เดรโกพูดเสียงเบา แล้วหลุบตาลง

“…แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นพอตเตอร์ หัวใจฉันมันเต้น...แปลกๆ”

> “ฉันไม่รู้ว่าทำไม มันรำคาญ มันร้อนรุ่ม มันไม่ปกติ”

เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้าง ส่วนรอนเบิกตากว้าง

> “แก…กำลังชอบแฮร์รี่เหรอ?” รอนพูดออกมาทั้งที่หน้าเริ่มแดง

เดรโกเบิกตาเล็กน้อย

> “อย่าเรียกแบบนั้น! ฉันแค่… มันก็แค่ความรู้สึกประหลาดๆ…”

“…และอย่าเพิ่งบอกเขา จนกว่าจะถึงปีสี่”

ทั้งสองพยักหน้า พร้อมกับ หัวเราะเบาๆ อย่างห้ามไม่อยู่

แม้แต่แครบกับกอยล์ที่แอบตามมาแบบซุ่มๆ ยังหลุดหัวเราะด้วย

> “ฮึ…แล้วฉันจะต้องแสดงต่อไปว่าฉันเกลียดเขาเข้าไส้ เข้าใจมั้ย?” เดรโกพูดเสียงห้วน

“ถ้าฉันทำดีเกินไป มันจะแปลก!”

> “เข้าใจๆ!” รอนกับเฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกัน

---

ในค่ำคืนนั้น บนโต๊ะยาวในห้องโถงใหญ่

แฮร์รี่ยังกินซุปของเขาเงียบๆ พร้อมรอยยิ้มจางๆ โดยไม่รู้เลยว่า…

มีใครบางคนจากอีกโต๊ะ

กำลังเฝ้ามองเขาอยู่เงียบๆ

หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

และ...รอแค่เวลาเท่านั้น

---

จบบทที่ 3