เธอในวันฝนพรำ

ตอนที่ 1: กลับมาในวันที่ฝนพรำ

เสียงฝนพรำลงบนกระจกหน้าต่างรถ เส้นทางกลับบ้านเก่าช่างเงียบเหงาจนทำให้หัวใจสั่นสะท้านไปพร้อมกับหยาดฝนที่ร่วงหล่น ราวกับทุกหยาดฝนที่กระทบกระจกคือเสียงเรียกจากอดีตที่ผมไม่เคยตอบกลับ

บ้านหลังเก่าที่ผมเคยอยู่เมื่อสิบปีก่อนยังคงอยู่ในสภาพเดิม—แม้หลังคาจะซีดไปตามกาลเวลา สนามหญ้าหน้าบ้านที่แม่เคยดูแลกลับรกครึ้มจนแทบจะกลายเป็นป่าขนาดย่อม ผมหยุดรถตรงหน้าบ้านแล้วดับเครื่องยนต์ รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองก็ดับตามไปด้วย

สิบปี... ผมหายไปจากที่นี่สิบปีเต็ม ๆ และตอนนี้ ผมกลับมาในฐานะแขกของงานศพคนคนหนึ่ง—คนที่ผมเคยรักหมดใจ คนที่ผมทิ้งไว้ข้างหลังโดยไม่มีคำลา

ผมหยิบร่มคันเก่าที่เธอเคยให้ไว้ตอนมัธยม ร่มสีฟ้าลายเมฆที่เธอบอกว่า “มันเหมือนอารมณ์ดีดีของนาย” วันนี้มันซีดไปตามกาลเวลาเหมือนหัวใจของผมที่หล่นหายไปเมื่อสิบปีก่อน

ผมเดินฝ่าสายฝนเข้าไปในซุ้มงานศพที่วัดกลางเมือง รูปของเธอในกรอบไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ด้านหน้าโต๊ะที่มีพวงหรีดวางซ้อนกันเป็นสิบ ๆ พวง ใบหน้าของเธอในรูปยังคงยิ้มเหมือนวันเก่า รอยยิ้มที่ผมจำได้แม่นยิ่งกว่าอะไรก็ตามในชีวิต และเพราะรอยยิ้มนั้นเอง ที่ทำให้ผมไม่กล้ากลับมา

“คุณคณิน...ใช่ไหมคะ?” เสียงผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังผม ทำให้ผมหันไปมอง คุณยายศรี—เจ้าของร้านกาแฟที่เราเคยนั่งกันเป็นประจำ เธอยื่นกล่องกระดาษเล็ก ๆ ผูกโบเรียบง่ายมาให้

“อารียาฝากให้ฉันส่งให้คุณ ถ้าวันหนึ่งคุณกลับมา” คำพูดของยายศรีเหมือนฟ้าผ่าใส่กลางใจ อารียา...เธอยังรอผมอยู่จริง ๆ หรือ? ผมรับกล่องนั้นมาด้วยมือสั่น ในนั้นมีสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง หน้าปกสีน้ำตาลอ่อนที่เธอชอบใช้ มีชื่อของผมเขียนด้วยลายมือที่คุ้นเคย...

“ถึงคณิน...คนที่หายไปพร้อมสายฝนวันนั้น”

ผมเงยหน้ามองรูปถ่ายของเธออีกครั้ง หยาดน้ำตาร้อน ๆ กลั้นไม่อยู่ไหลปนกับหยาดฝนที่ซัดหน้า ผมกลับมาแล้ว...แต่เธอไม่อยู่ให้ผมได้ขอโทษอีกแล้ว

“ทุกครั้งที่ฝนตก ฉันหวังว่าจะได้เห็นเธอยืนรอ

แต่วันนี้…ฝนยังคงตกอยู่

เหลือเพียงความว่างเปล่า และเสียงคำขอโทษที่ไม่มีใครได้ยิน”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

ตอนที่ 2: สมุดบันทึกเล่มนั้น

