ตอนที่ 2: สมุดบันทึกเล่มนั้น

เสียงฝนยังคงตกไม่หยุด ราวกับฟ้ากำลังร้องไห้แทนหัวใจของใครบางคนที่ไม่มีโอกาสได้เอ่ยคำลา ผมกลับมาที่บ้าน ที่ผมเคยอยู่เมื่อสิบปีก่อน ทุกอย่างดูเก่าไปตามกาลเวลา แต่ก็ยังคงมีกลิ่นอายของความทรงจำที่ผมพยายามหนีมาตลอด

ผมวางสมุดบันทึกเล่มนั้นลงบนโต๊ะไม้เก่า ๆ แสงจากโคมไฟหัวเตียงส่องกระทบหน้าปกสีน้ำตาลอ่อนจนเห็นรอยขีดข่วนที่เธอเคยเขียนเล่นตอนว่าง ๆ สมัยเรียนมัธยม

“ถึงคณิน...คนที่หายไปพร้อมสายฝนวันนั้น”

ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เปิดหน้ากระดาษแผ่นแรก ความรู้สึกบางอย่างบีบหัวใจอย่างแรงจนต้องหยุดมือชั่วครู่ ภาพของเธอลอยขึ้นมาในหัวชัดเจน ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงบ่นเบา ๆ เวลาผมไม่ยอมกินข้าวตรงเวลา

“วันแรกที่ฉันได้เจอนาย...เป็นวันที่ฝนตก นายยืนหลบฝนอยู่ใต้หลังคาหน้าร้านหนังสือ แถมยังไม่มีร่ม ฉันเลยยื่นร่มให้ เพราะคิดว่านายคงไม่ใช่คนแถวนี้ แต่นายกลับยิ้มให้ แล้วบอกว่า ‘ขอบคุณครับ แต่ผมชอบฝน’”

ผมหัวเราะในลำคอเบา ๆ... ผมจำได้ว่าตัวเองพูดแบบนั้นจริง ๆ ในตอนนั้น ผมคิดว่าฝนมันทำให้โลกดูสงบ และทำให้ผมมีเวลาคิดเรื่องต่าง ๆ ได้มากขึ้น แต่ใครจะรู้ว่าฝนนั่นแหละ...จะเป็นเหมือนกำแพงที่ผมสร้างขึ้นเพื่อหนีจากทุกอย่าง

“ฉันเลยชวนคุย ชวนเดินเล่นใต้ร่มคันเดียวกัน นายก็เดินตามมาแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่สุดท้ายก็หัวเราะกับเรื่องตลกของฉัน ฉันยังจำได้ว่านายใส่เสื้อนักเรียนที่ซักจนซีด...แต่รอยยิ้มนายน่ะ มันยังชัดในใจฉันจนถึงตอนนี้”

ผมพลิกหน้ากระดาษไปอีกหน้า ลายมือของเธอเรียงเป็นตัวอักษรเล็ก ๆ แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ ทุกตัวอักษรเหมือนตอกย้ำความเจ็บปวดในใจผม

“คณิน...ตอนนั้นนายดูเหมือนคนที่ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงเศร้าตลอดเวลา แต่ฉันอยากอยู่ข้างนาย อยากเป็นคนที่แบ่งปันวันฝนตกให้กับนาย แม้ว่ามันจะหนาวและเปียก แต่ฉันก็ไม่เคยลังเล”

ผมหลับตาลง รู้สึกเหมือนถูกกรีดหัวใจซ้ำ ๆ ใช่...ตอนนั้นผมไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวให้เธอฟังเลย ผมเป็นลูกชายคนโตที่ต้องรับผิดชอบทุกอย่างแทนพ่อที่ทิ้งไป ผมต้องทำงานพิเศษสารพัด ทั้งส่งหนังสือพิมพ์ตอนเช้า รับจ้างซ่อมจักรยาน ทำทุกอย่างเพื่อเลี้ยงแม่กับน้องสาว ผมไม่อยากให้เธอเห็นความลำบากของผม เลยเลือกที่จะยิ้ม และสร้างภาพลวงตาให้เธอเห็นว่าผมเข้มแข็ง

“วันหนึ่ง นายหายไปแบบไม่บอกกล่าว ฉันไปที่ร้านกาแฟเดิม นั่งรอฝนหยุด แต่นายก็ไม่กลับมา ฉันคิดว่าตัวเองคงทำอะไรผิดไป แต่ฉันก็ยังรอ...เพราะนายเคยบอกว่าชอบฝน และฉันก็หวังว่าสักวัน...ฝนจะพานายกลับมา”

เสียงลมหายใจของผมดังในความเงียบ เสียงฝนด้านนอกยังคงตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ผมไม่รู้ว่าตัวเองน้ำตาไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมปล่อยให้หยาดน้ำตาหยดลงบนหน้ากระดาษ แล้วหัวเราะให้กับความโง่เขลาของตัวเอง

ผมหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาแนบอกเหมือนคนโง่ ผมอยากบอกเธอว่า “ขอโทษนะที่กลับมาช้า ขอโทษนะที่ทิ้งเธอให้รอคนเดียว” แต่ตอนนี้...เธอไม่ได้อยู่ให้ผมพูดคำนี้อีกแล้ว

เสียงฝนยังคงตก ผมค่อย ๆ ปิดสมุดบันทึกเล่มนั้น รู้ดีว่านี่ยังเป็นเพียงบทแรกของเรื่องราวที่เธออยากให้ผมรู้ ยังมีหน้าต่อ ๆ ไปที่ผมต้องอ่าน เรื่องราวที่เธอเก็บไว้เพื่อผม...คนเดียว คนที่หายไปพร้อมสายฝนวันนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***