ตอนที่ 4: ฝนที่กลายเป็นกำแพง

เสียงฝนยังคงโปรยปรายลงบนหลังคาและหน้าต่างอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ละอองฝนที่เกาะตามกระจกเหมือนน้ำตาที่ไหลจากฟ้า ชวนให้หัวใจผมหน่วงหนักทุกครั้งที่ได้ยินเสียงหยาดฝนกระทบพื้น

ผมเปิดสมุดบันทึกไปทีละหน้า ราวกับค่อย ๆ ปลุกความทรงจำที่หลับใหลมานานแสนนาน ภาพความหลังวันเก่า ๆ ผุดขึ้นมาในหัวชัดเจนทีละฉาก… จนผมได้แต่เฝ้ามองตัวเองในอดีตที่ไม่เคยเห็นค่าของใครบางคนเลย

“ฝนวันนั้น...ฉันจำได้ว่ามันตกแรงกว่าทุกครั้ง”

“เรานั่งอยู่ในร้านกาแฟประจำของเรา นายเอาแต่จ้องมือถือด้วยสีหน้าเครียด ๆ”

“ฉันถามอะไรไปก็มักจะได้แต่คำตอบสั้น ๆ”

“ฉันรู้ว่านายกำลังคิดถึงอนาคตที่นายอยากไขว่คว้า”

“แต่นายคงลืมไปแล้วว่ามีฉันนั่งอยู่ตรงข้ามนาย”

ผมหลับตาลง ภาพวันนั้นชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เสียงฝนกระทบกระจก เสียงกาแฟไหลจากเครื่องชง กลิ่นกาแฟร้อนลอยคลุ้ง และเธอ…นั่งตรงข้ามผม ยิ้มให้ทั้งที่ในตายังแฝงความกังวล

“นายบอกว่าอยากไปหาความฝันในเมืองใหญ่”

“นายบอกว่าอยู่ที่นี่คงไม่มีอนาคต”

“ฉันเลยพยักหน้า ยิ้มให้ทั้งที่ในใจอยากกอดนายไว้ให้แน่นที่สุด”

“แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่อาจรั้งใครไว้ได้…ถ้าเขาอยากไป”

ผมสูดลมหายใจลึก ๆ รู้สึกเหมือนมีบางอย่างทิ่มแทงกลางอก เธอเข้าใจผมเสมอ… แม้ในวันที่ผมเอาแต่คิดถึงหนทางหนีจากอดีต แม้ในวันที่ผมพยายามสร้างกำแพงขึ้นมากั้นระหว่างเรา

วันนั้น… ผมนั่งมองหยดฝนไหลบนกระจกหน้าต่างร้านกาแฟ เสียงหัวเราะของนักเรียนมัธยมกลุ่มหนึ่งดังอยู่ในร้าน แต่ผมกลับได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้นรัว กลัว… กลัวว่าฝันของผมจะไม่มีวันเป็นจริง กลัวว่าถ้าอยู่ที่นี่ต่อไป…ผมจะไม่เหลืออะไรเลย

“อารียา…” ผมเรียกชื่อเธอเบา ๆ

เธอยิ้มพลางถาม “หืม?”

“ฉัน…คงอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว”

ผมไม่กล้าสบตาเธอตรง ๆ ได้ยินเสียงฝนดังขึ้นเหมือนฟ้ากำลังร้องไห้แทนเรา เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผม มือของเธออุ่นเหมือนเดิม

“งั้น…ฉันจะรอนายที่นี่นะ” เสียงของเธอสั่นจนผมเจ็บ แต่ผมเลือกจะดึงมือกลับ แล้วฝืนยิ้ม

“ขอโทษนะ…”

ผมเงยหน้ามองเพดานห้องเช่าที่เริ่มรั่วเป็นหยดน้ำฝน เสียงหยาดฝนตกลงมากระทบพื้นเหมือนเสียงหัวใจแตกสลาย ผมกลับมาแล้ว… แต่คนที่เคยสัญญาว่าจะรอผม… กลับไม่มีอีกแล้ว

“ฝนวันนั้น…มันกลายเป็นกำแพงที่กั้นระหว่างเรา”

“ฉันพยายามปีนข้ามมันไปหานาย แต่สุดท้ายก็ล้มลงทุกครั้ง”

“จนวันหนึ่ง ฉันหมดแรงจะปีนอีกต่อไป”

“ฉันได้แต่นั่งมองมัน และหวังว่านายจะกลับมาหาฉันสักวัน”

ผมยกมือปาดน้ำตา เสียงฝนยังคงร้องเพลงเศร้า เพลงที่ผมไม่เคยได้ยินจนวันที่สายเกินไป

ผมหลับตาลง เสียงฝนพาใจย้อนกลับไปวันที่ผมจากมา ผมจำได้ว่าตอนนั้น ผมตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปเริ่มต้นใหม่ ผมทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง… รวมถึงเธอ

“คณิน…ถ้าวันนั้นนายบอกฉันแค่ว่า ‘รอฉันนะ’

ฉันคงรอได้ตลอดไป”

“แต่นายไม่เคยพูด…นายแค่ยิ้มแล้วเดินจากไป”

“ฝนที่เคยพาเรามาเจอกัน…กลายเป็นกำแพงที่กั้นเราออกจากกันตลอดไป”

ผมกุมหัวใจแน่น น้ำตาร้อน ๆ ไหลอาบแก้ม เสียงฝนยังคงดัง แต่ครั้งนี้…ผมได้ยินเสียงคำว่ารักของเธอชัดเจนที่สุด

ผมปิดสมุดบันทึกช้า ๆ ในใจมีคำพูดที่อยากพูดกับเธอเต็มไปหมด แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง

“อารียา…ฉันขอโทษนะที่กลับมาช้า”

เสียงสะอื้นดังออกมาพร้อมกับเสียงฝน เสียงฝน…ที่ครั้งหนึ่งผมเคยบอกว่าชอบ แต่วันนี้…มันกลายเป็นเสียงที่เจ็บปวดที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***