ซีซั่นที่ 1วิกฤตเยื่อแข็ง ตอนที่1 จุดเริ่มต้นของการเผชิญหน้า

Ashes of Redemption

ถ้าถ่าน แห่งการไถ่บาป

ซีซั่น1วิกฤติเยือกแข็ง Cryo Crisis

ตอนที่1 จุดเริ่มต้น ของการเผชิญหน้า

เสียงก้าวเท้ากระทบเศษซากปรักหักพังดัง สะท้อนไปทั่ว พื้นดินเต็มไปด้วยเศษกระจก แตกและโลหะที่บิดเบี้ยว เปลวไฟสีน้ำเงินลุกโชนเผาผลาญสิ่งที่เคยเป็นอาคารขนาดใหญ่ เงาของบุคคลปริศนาเดินผ่านกองซากปรักหักพัง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่บางสิ่ง เบื้องหน้า

เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง

"แกย่อมรู้ตัวดี ว่าตัวแกนั้น ได้ทำอะไรลงไปบ้าง"

บุคคลปริศนาหยุดชะงักก่อนจะเบิกตากว้าง จู่ๆ เงามืดพุ่งออกมาจากซากตึก เบื้องหลังเป็น เปลวเพลิงสีน้ำเงินที่เต้นราวกับมีชีวิต เงานั้น เคลื่อนที่รวดเร็วราวกับปีศาจ แขนของมันเหวี่ยง ลงมาพร้อมกับประกายแสงสีแดงเข้ม

ฉัวะ!

บุคคลปริศนาเบิกตากว้าง แต่ก่อนที่การโจมตี จะสัมผัสร่างของเขา-

"!!"

เขาสะดุ้งสุดตัว ลมหายใจหอบหนัก ดวงตาเปิดกวาดมองรอบๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองนั่งอยู่ในห้องเรียน โต๊ะเรียนและกระดานดำที่เต็มไป ด้วยตัวอักษรปรากฏอยู่ตรงหน้า เสียงพูดคุย ของนักเรียนคนอื่นๆ ดังเป็นแบ็คกราวด์

มือของเขายกขึ้นมาแตะที่ข้างแก้ม เหงื่อเย็น ไหลซึมบนหน้าผาก

"ฝันงั้นเหรอ..." เขาพึมพำกับตัวเอง

ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นจากด้านหน้า

"ตื่นแล้วเหรอ โซมะชิ?"

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามายืนอยู่หน้าห้อง ดวงตา ของเขาดูเฉียบคมแต่แฝงด้วยความสงบนิ่ง ผมสีครีมของเขาถูกเซ็ตอย่างเป็นระเบียบ เขาสวมเครื่องแบบของอาจารย์ประจำโรงเรียน

แต่ออร่าโดยรอบกลับให้ความรู้สึกแตกต่าง จากอาจารย์ทั่วไป

เขาจับจ้องไปที่ โซมะชิ ด้วยสายตาเหมือนรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ถ้าจะฝันกลางวันล่ะก็ อย่างน้อยก็อย่าให้มันเห็นชัดขนาดนี้สิ"

บรรยากาศในห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ จากนักเรียนรอบข้าง แต่โซมะชิ รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างมากกว่านั้นในน้ำเสียงของอาจารย์

โซมะชิ ปรับท่านั่งเล็กน้อย พลางหาวเบาๆ ก่อนจะยกมือเกาหัว

โซมะชิ: "โทษทีครับอาจารย์ไรจิน พอดี บรรยากาศมันน่านอนนิดหน่อย... แต่ก็ไม่คิด ว่าจะเผลอหลับจริงๆ"

ไรจิน: "ช่างเถอะ... ตอนนี้ก็ใกล้เวลากลับบ้านแล้ว ไปเตรียมเก็บของได้"

โซมะชิ: "ครับ อาจารย์"

เสียงพูดคุยของนักเรียนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน โซมะชิเริ่มเก็บของลง กระเป๋า และเดินออกจากห้องเรียน แต่ทันทีที่ ก้าวออกจากประตู-

หมับ!

มือของใครบางคนวางลงบนไหล่ของเขา ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า

???: "แหม่~ รุ่นพี่โซมะ วันนี้เผลอนอนกลางวันอีกแล้วนะครับ ว่าแต่... ฝันเกี่ยวกับอะไรเหรอ?"

โซมะชิหันไปมอง ก่อนจะถอนหายใจ

โซมะชิ: "เวอร์แดนท์... ก็บอกแล้วไงว่าชั้นชื่อโซมะชิ ช่วยเรียกให้ถูกทีเถอะ"

เวอร์แดนท์: "โทษทีๆ รุ่นพี่... แล้วสรุป วันนี้ฝันเกี่ยวกับอะไรเหรอ?"

โซมะชิ: "ไม่รู้สิ แต่รอบนี้... เหมือนจะเป็นฝันร้ายซะมากกว่า"

เวอร์แดนท์: "ฝันร้าย? ยังไงเหรอครับ?"

โซมะชิ: "อธิบายยากแฮะ... คือว่า-"

???: "เฮ้ โซมะชิ!"

เสียงเรียกขัดจังหวะดังขึ้นจากอีกด้านของทางเดิน

โซมะชิหันไปมอง เห็นชายผมสีส้มคนนึงเดินเข้ามาหา พร้อมกับมือที่ยกขึ้นเป็นเชิงทักทาย

???: "วันนี้นายว่างไหม ถ้าว่าง ก็ช่วยอะไรหน่อยสิ"

โซมะชิ: "อะไรเหรอ เบลช?"

เบลช: "ก็แค่ช่วยเอาของไปส่งให้หน่อย ไม่เยอะมากหรอก"

โซมะชิ: "โอเค ได้สิ"

เวอร์แดนท์: "เดี๋ยวสิ รุ่นพี่โซมะ! ยังเล่าไม่จบ เลยย~"

เวอร์แดนท์ทำหน้าตาเซ็งสุดๆ แต่โซมะชิแค่ ปัดไหล่และเดินไปกับเบลช

บรรยากาศหลังเลิกเรียนเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของนักเรียนคนอื่นๆ แสงอาทิตย์ยามเย็น ส่องกระทบกระจกหน้าต่าง ทำให้ทุกอย่างดูสงบสุข...

แต่ในใจของโซมะชิกลับมีความรู้สึกแปลกๆ จาก ความฝันยังคงติดอยู่ในหัวของเขา

เบลช: "นายไปทางนั้นนะ เดี๋ยวฉันจะไปอีกทาง แล้วอย่าส่งผิดหลังล่ะ"

โซมะชิ: "โอเค"

โซมะชิสะพายกระเป๋าสัมภาระก่อนจะเดินไปตามเส้นทาง ถนนในเมืองเริ่มเงียบลงเมื่อเข้าสู่ช่วงเย็น แสงไฟถนนเริ่มติดขึ้นมาแทนที่แสงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไป

โซมะชิ (พึมพำกับตัวเอง): "หลังที่ 8 สินะ...

1... 2... 3... 4... 5... 6..."

ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงจุดหมาย ฉากก็ตัดไป ยังตรอกแคบๆ ที่ไม่ไกลจากจุดที่โซมะชิอยู่

ฉากตัดไปที่ตรอกมืด เสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วตรอกแคบ เด็กสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต

เธอมีหูและหางแบบจิ้งจอกสีขาวฟ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ก่อนที่เธอจสังเกตสิ่งรอบตัว ร่างของเธอก็พุ่งชนเข้ากับอะไรบางอย่างอย่างแรง

???: "โอ้ย! โทษทีๆ พอดีไม่ทันมองทางน่ะ"

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นก่อนจะพบว่า เธอชนเข้า กับชายหนุ่มผมดำที่ดูเหมือนกำลังทำธุระอะไร บางอย่างอยู่

โซมะชิ: "ให้ตายสิ... ช่างเถอะ ว่าแต่เเธอวิ่งหนีอะไรมา ทำไมดูตื่นตระหนกมากเลยนะ"

เด็กสาวทำท่าจะตอบ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูด ออกมา-

ฉึก!

เสียงของบางอย่างพุ่งแหวกอากาศเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ปลายลูกธนูจะปักเข้าที่แขนซ้ายของเด็กสาว!

???: "โอ้ย!!! มันเจ็บนะ!!!"

เธอกรีดร้องออกมาพร้อมกับยกมือจับแขนที่ ถูกโจมตี

โซมะชิ: "เป็นอะไรมากไหม-"

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดจบ

ตู่ม!

กำปั้นหนักๆ ที่สวมสนับมือพุ่งเข้ากระแทก ใบหน้าของโซมะชิเต็มๆ แรงหมัดทำให้ร่างของเขาเซถอยหลังไปเล็กน้อย

ชายร่างใหญ่ที่เป็นคนลงมือยืนหัวเราะเบาๆ พลางขยับข้อนิ้วมือ

ศัตรู (1): "หึๆ... หืม? ไม่เป็นอะไรเลยงั้นเหรอ?"

แต่แทนที่โซมะชิจะตอบ เขากลับคว้าหมับ เข้าที่แขนของศัตรู!

หมับ!

ก่อนที่เขาจะออกแรง จับทุ่มร่างของศัตรูลง กับพื้นอย่างแรง!!

ตู่มมม!

ร่างใหญ่ของศัตรูพุ่งกระแทกพื้นอย่างรุนแรง จนเกิดเสียงสะเทือน

ไม่ปล่อยให้เสียจังหวะ โซมะชิใช้มืออีกข้าง ซัดหมัดเข้าที่หน้าของศัตรูอย่างแรง

ศัตรู (1): "อักส์! หมัดหนักเป็นบ้า...!"

โซมะชิ: "ทั้งที่ไม่รู้จักกัน แต่เข้ามาโจมตีแบบ ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้... มันเสียมารยาทนะ รู้ไหม?"

เด็กสาวที่ถูกไล่ล่ายืนมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่เปล่งประกาย

???: (คิดในใจ) "ฝีมือสุดยอด"

แต่ทันใดนั้น เสียงลูกธนูแหวกอากาศดังขึ้น จากศัตรูกลุ่มใหม่จะพุ่งเข้าใส่โซมะชิแบบไม่ยั้ง

ศัตรู (2): "ยิงมันเลย! อย่าให้มันได้มีจังหวะ!"

ลูกธนูมากมายพุ่งเข้าปักตามร่างของโซมะชิ เสื้อของเขาขาดเป็นรอยจากแรงกระแทก แต่ ร่างกายของเขายังคงยืนนิ่ง

โซมะชิ: "บ้า...เฮ้ย!"

???: "ซวยละไง! เป็นอะไรมากไหม!?

โซมะชิ: "ไม่มั้ง!!"

เด็กสาวยังไม่ทันพูดอะไรต่อ จู่ๆ ก็มีเงาพุ่งเข้า มาจากด้านหลัง!

ฟื้บ! ฉัวะ!

ดาบเล่มหนึ่ง กำลังฟาดมาที่ลำคอของโซมะชิ แต่

ฟืบ!

โซมะขิสามารถเอามือจับดาบนั้นไว้ได้ ก่อนที่จะบีบดาบ จนดาบหักเป็น2ท่อน

กรึบ!

ศัตรู (3): "บะ...บ้าน่า! เป็นไปได้ไงกัน!?"

หลังจากนั้น โซมะชิก็ได้หมุนตัว เตะเข้าที่คอของ ศัตรูคนนั้นเต็มแรง

ผัวะะะ!!!

ร่างของศัตรูปลิวกระเด็นไปไกล ก่อนจะ กระแทกกับกำแพงจนเกิดเสียงดังลั่น

โซมะชิ: "ไอ...พวก...เวร..."

เขาหายใจถี่ขึ้น ดวงตาเริ่มเปล่งประกายเป็นสีน้ำเงิน ไฟสีน้ำเงินเริ่มลุกโชนขึ้นที่มือ

โซมะชิค่อยๆ ดึงลูกธนูที่ปักตามร่างกายออก มาทีละดอก ก่อนจะปาทิ้งกับพื้น

โซมะชิ: "ฉันบอกแล้วใช่ไหม... ว่าถ้าไม่รู้จักกัน แต่เข้ามาโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้... มันเสียมารยาทน่ะ"

ศัตรู (4): "เอาไงต่อดีครับลูกพี่...?"

ศัตรู (2): "ก็โจมตีต่อไปสิ! รออะไรละ—"

ฟื้บ!!!

ก่อนที่ศัตรูคนนั้นจะพูดจบ ร่างขอโซมะชิ พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว!

หมัดของเขาถูกปกคลุมด้วย เปลวไฟสีน้ำเงิน ก่อนจะพุ่งซัดเข้าใส่หน้าของศัตรูอย่างรุนแรง!

ตู่มมมมม!!!

ศัตรู (2): "อ้ากส์!"

ร่างของศัตรูปลิวกระเด็นไปกระแทกกำแพง อย่างแรงจนพังลงเป็นเศษซาก

ศัตรู (4): "อ่ะ! ลูกพี่!?"

โซมะชิหันไปจ้องศัตรูอีกคน ก่อนจะพูดเสียงที่เย็นชา

โซมะชิ: "ต่อไปก็แก..."

เด็กสาวจิ้งจอกมองดูภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง เธอรู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!

???: (คิดในใจ) "เห็นอย่างนี้... เราต้องช่วยเขา ซักหน่อยแล้ว!"

???: "กระสุนหิมะ!"

เธอยกมือขึ้นก่อนจะปล่อย กระสุนหิมะออกไปทางศัตรูอีกกลุ่ม

ฟิ้ว! ฟิ้ว!

ปัง! ปัง!

แต่...

กระสุนหิมะของเธอแทบไม่สร้างความเสียหายเลย!

ศัตรู (5): "คิดจะทำอะไรกันแน่ นังนี่-โอ้ย!!!-"

ไม่ทันที่ศัตรูจะได้พูดจบ โซมะชิก็เตะเข้ากลางหลังของมันเต็มแรง!

ผัวะะะะ!!!

ร่างของศัตรูกระแทกกับพื้นจนจมลงไป

โซมะชิ: "ถ้าเธออยากจะช่วยจริงๆ... ก็ช่วยอะไรอย่างนึงจะได้ไหม?"

???: "ช่วยอะไรเหรอ?"

โซมะชิ: "ช่วยอย่ามาเกะกะที"

???: "อะ...อ้าว!?"

เวลาต่อมา

ศัตรู(6): "ถอยทัพก่อน เรากำลังเสียเปรียบ ถอยทัพเร็วเข้า"

ศัตรู(7): "บ้าเอ้ย! ทั้งๆที่มันมาแต่คนเดียว แท้ๆ แต่กลับทำอะไรมันไม่ได้เลย เนี่ยนะ"

ศัตรู(6): "เฮ้ย!! นายที่อยู่ตรงนั้นน่ะ อยากโดนมันเล่นงานหรือยังไง รีบๆหนีเข้าเร็วเข้าสิวะ"

ศัตรู(7): "เข้าใจแล้วน่า"

หลังจากกลุ่มศัตรูไปกันหมด โซมะชิได้พูดขึ้นว่า

โซมะชิ: "ไปกันหมดแล้วสินะ อ้อจริงสิ เธอน่ะ แผลเป็นไงบ้าง มานี่ เดี๋ยวชั้นช่วยเอง กัดฟันไว้นะ"

???: "โอเค... ดะ...เดี๋ยวนะ...คิดจะทำอะไรน่ะ-"

โซมะชิ:*ได้ดึงลูกธนูที่ปักอยู่ตรงแขนของเธอออกอย่างรวดเร็ว

โซมะชิ: "เสร็จละ ต่อไปก็-"

???:"จ๊าดดด!!! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!! มันเจ็บนะ!!!"(ตะโกนสุดเสียงพร้อมกับน้ำตาที่คลอเติมตา)

โซมะชิ:"อย่าดิ้นสิ เหลืออีกแต่ขั้นตอนเดียว"

???: "อย่ามาทำเป็นเฉยสิ!! ฉันเจ็บนะ! แล้วไม่มีผ้าพัน แล้วนายจะทำยังไง!"

โซมะชิ: "เธอก็อยู่นิ่งๆก่อจสิ เดี่ยวชั้นจะทำแผลให้เอง โดยการ..."

โซมะชิค่อยๆสร้าง เปลวไฟสีฟ้า ที่แขนของเด็กสาว ก่อนที่แผลจะค่อยๆปิดลง

???:"ว้าว!! สะ...สุดยอดเลยย!! นายทำได้ไงเนี่ย!!"

โซมะชิ: "ถึงจะเป็นไฟเหมือนกัน แต่นี่เป็นไฟที่เอาไว้รักษาบาด แผลได้น่ะ"

???: "เจ๋งมากเลย! นายเป็นใครเนี่ย!?"

โซมะชิ:"โซมะชิน่ะ โอกะ โซมะชิ"

???: "งั้นหรอ ส่วนชั้น กูมิโฮ เซะซึนะนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"(เธอพูดพร้อมกับหางที่สายไปมา)

โซมะชิ: "ยินดี...อะ! จริงสิ! พัสดุ! ชั้นไปส่งพัวดุก่อนนะ! แปปนึง!"

หลังจากนั้นโซมะชิก็ได้รีบยกของไปส่งอย่างรวดเร็ว

โซมะชิ: "พัสดุ มาส่งคราบ" พร้อมกับกดกลิ้งประตู ติ้งติง

เจ้าของบ้าน: "ให้ตายสิ มาส่งช้าจัง เหวย ทำไมแผลเต็มตัวแบบนี้ละ เข้ามาทำแผลก่อนไหมพ่อหนุ่ม!?"

โซมะซี: "ไม่เป็นไรครับ-"

โซมะชิโดนดึงตัวเข้ามาข้างในบ้านแล้วโดนทำแผลข้างใน

เจ้าของบ้าน:"เจ็บหน่อยนะ"

(ดึงลูกธนูออกทีละลูก)

โซมะชิ: "สบายมากครับ"

เซะซึนะ: "ช้าจัง โซมะคุง?"

โซมะชิ: "อย่าเรียกเหมือนกับว่าเราสนิทกันสิ เราเพิ่งเจอกันได้ไม่ถึง20นาทีเลยนะ"

เซะซึนะ: "โทษทีๆ ลูกพี่โซมะ"

โซมะชิ:เฮ้ย(ถอนหายใจ)

ฉากต่อไป

เจ้าของบ้าน: "ให้ตายสิ นี่ก็ดึงแล้ว พักบ้านป้าก่อนไหมพ่อหนุ่ม"

โซมะชิ:"ไม่เป็นไรครับ"

เจ้าของบ้าน: "เอาน่าๆ ตอนกลางคืนมันอันตรายนะ พักซักคืนนึงไม่ เป็นอะไรหรอก เธอก็ด้วย แม่หนู"

เซะซึนะ: "อะ หนูเหรอค่ะ?"

เจ้าของบ้าน:"ใช่จ้าๆ ทั้งคู่เลยนั้นแหละ พักที่นี่ซักคืนนึงไม่เป็นอะไรหรอก พรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้"

โซมะชิ:"เฮ้ย(ถอนหายใจ) โอเคครับ"

เซะซึนะ:"โอเคค่า"

เวลาต่อมา

เข้าของบ้าน:"เดี่ยวป้าไปทำกับข้าวก่อนนะ พวกเธอทั้ง2คนก็นั่งเล่นรอได้เลย"

โซมะชิ:"โอเคครับ"

เซะซึนะ:"โอเคค่า"

หลังจากนั้น หญิงชราก็ได้ไปในครัว พน้อมกับถือกล่องพัสดุไปด้วย

โซมะชิ:"เซะซึนะ"

เซะซึนะ:"ว่าไง โซมะคุง"

โซมะชิ:"เฮ้ย(ถอนหายใจ)เรียกโซมะชิเถอะ ขอร้องละ ชั้นจะอนุญาตให้เธอเรียกชั้นอย่างนั้นได้ก็ต่อเมื่อเรารู้จักกันได้1เดือนขึ้นไปเท่านั้น เข้าใจมั้ย"

เซะซึนะ:"เข้าใจแล้วค่าา ลูกพี่โซมะ"

โซมะชิ:"เฮ้ย(ถอนหายใจ) ถ้างั้น ชั้นบอกเจ้าของร้านก่อนนะ ว่าวั้นนี้ชั้นไม่หลับน่ะ พอดีปกติขั้นอยู่ที่นู้น ไว้จะอธิบายเพิ่มเติมอีกพรุ่งนี้นะ"

เซะซึนะ: "โอเคค่า ลูกพี่"

โซมะชิทำสีหน้าเหนื่อยใจก่อนจะเดินออกไปที่หน้าบ้าน

เวลาต่อมา

โซมะชิ:"ครับๆ ใช่ครับ งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ โอเคครับ ฝันดีนะครับ" *ว่างสายโทรศัพท์

เสียงตะโกนเรียกจากในบ้าน

เจ้าของบ้าน:"พ่อหนุ่มเอ่ย ถึงเวลากินข้าวแล้ว เข้ามากินข้าวเร็ว ข้างนอกยุงมันเยอะ"

โซมะชิ:"โอเคครับ"*เดินเข้าไปในบ้าน "ว่าแต่ เย็นนี้คุณป้าทำอะไรกินหรอครับ"

เจ้าของบ้าน:"พอดีเป็นเนื้อปลาเกรดAจากต่างจังหวัดน่ะ พอดีนานทีจะได้กิน แต่ก็กลัวว่าจะกินไม่หมด เลยแบ้งให้พวกหนูทั้ง2ได้กินด้วยน่ะจะ เอานี่ ซุปมิโสะน่ะจะ กินกันให้อร่อยเลยนะจ้ะ ไม่ต้องเกรงใจจะ"

โซมะชิ:"ครับ"

เซะซึนะ:"ค่ะ"

โซมะชิ/เซะซึนะ:"จะทานแล้วนะคราบ/ค้า"

เซะซึนะได้ตักเนื้อปลาเข้าปาก

เซะซึนะ:"หืม อร่อยมากๆเลยค่ะ ไม่ได้กินอะไรอร่อยขนาดนี้นานมากแล้วด้วย ขอบคุณนะค่ะ"

โซมะชิเห็นอย่างนั้นเลยตักเนื้อปลาเข้าปลาบ้าง

โซมะชิ:"อืม อร่อยดีนะครับ"

เจ้าของบ้าน:"จ้าๆ กินเสร็จแล้วก็อย่าลืมอาบน้ำแปรงฟันด้วยนะทั้ง2คน"

โซมะชิ/เซะซึนะ:"ครับ/ค่ะ"

หลังจากนั้น โซมะชิที่กำลังอาบน้ำแต่มือดันไปโดนแผลที่โดนธนูยิง ก่อนจะพูดว่า

โซมะชิ:"พวกนั้นมันเป็นใคร แล้วมันต้องอะไร"

โซมะชิที่อาบน้ำเสร็จก็ได้เดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะถามหาเซะซึนะ

โซมะชิ:"เซะซึนะ ถึงตาเธออาบน้ำแล้ว เซะซึนะ?" *เดินไปเจอเซะซึนะที่กำลังนั่งจับแขนซ้ายตัวเอง แล้วพูดพึมพำอะไรบางอย่าง

เซะซึนะ:"หมอเนี่ย สุดยอดไปเลยนะ ทั้งฝีมือการต่อสู้ ทั้งงความสามารถในการรักษา คนเก่งๆแบบนี้ หาได้ยากจังเลยแฮะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอคนแบบนี้จริงๆ ถ้าไม่นับไอ้เวรนั้นอะนะ"(พูดพึมพำพร้อมกับสายหางไปมา)

โซมะชิ:*เดินมาจับไหล่ของเซะซึนะ ก่อนจะพูดว่า "เซะซึนะ ถึงตาเธออาบน้ำแล้วนะ"

เซะซึนะ:*สะดุ้งเล็กน้อย "ซะ...โซมะชิ นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

โซมะชิ:"ก็ตั้งแต่เมื่อกี้แหละ เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอ"

เซะซึนะ:"อ๋อ อาบน้ำๆ โอเค งั้น ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ" *รีบไปอย่างไว

โซมะชิ:"อะไรของยัยนั้นวะ แล้วไอ้เวรนั่นที่เธอหมายถึงคือใคร ช่างเถอะ"*เกาหัวเล็กน้อย

เซะซึนะ:*เข้ามาในห้องน้ำ หนเาแดงเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า "หมอนั่น ได้ยินที่เราพูดหรือป่าวนะ ให้ตายสิ เกือบโดนจับได้แล้วไหมละ ให้ตายสิ ยัยโง่เอ้ย"*ทุบหัวเบาะ "แต่หมอนั่น ก็สุดยอดจริงๆหนิ ถ้าโดนจับได้ จะแก้ตัวไปว่าอะไรดีเนี่ย"(หน้าแดงหนักกว่าเดิม)

หลังจากนั้น เซะซึนะก็อาบน้ำเสร็จ พร้อมกับหน้าที่แดงเล็กน้อย

โซมะชิ: "เธอแปรงฟันด้วยไหม เซะซึนะ"

เซะซึนะ: "นะ...แน่นอน"

โซมะชิ: "โอเค งั้นเธอจะนอนบนเตียงหรือบนโซฟา"

เซะซึนะ:"ถะ...ถามแปลกๆ ก็ต้องนอนบนเตียงอยู่แล้วสิ"

โซมะซิ: "โอเค งั้นชั้นจะนอนบนโซฟา"

เซะซึนะ: "ทำไมละ นายนอนบนเตียงด้วย ก็...ได้...หนิ..."(หน้าเริ่มแดงหนักกว่าเดิม)

โซมะชิ: "ห้ะ...อะ...อะไรนะ?"

เซะซึนะ: "เปล่าๆๆ! ไม่มีอะไร!"

โซมะชิ: "อืม ช่างเถอะ งั้นเธอจะนอนเลยหารือป่าว"

เซะซึนะ: "โอเคๆ งั้นชั้นไปยอนก่อนนะ" *นอนม้วนตัวที่เตียง

โซมะชิ:*สีหน้าดูสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะไปนอนที่โซฟาแล้วพูดว่า "ฝันดีนะ เซะซึนะ"

เซะซึนะ:"โอเค ฝันดีเช่นกัน ลูกพี่"(เอาหน้าซุกเข้าไปในหมอน)

ณ อีกสถานที่นึง ในที่ห่างไกล

ศัตรู(6): "แฮะๆๆ(หอบอย่างหนัก) หัวหน้าครับ หัวหน้าต้องไม่เชื่อแน่ๆ"

ศัตรู(7) : "ใช่ๆๆ คือว่า คือว่า เราเจอศัตรูที่แข็งแกร่งมากๆคนนึง มันอัดพวกเราซะเละเลยครับหัวหน้า"

ศัตรู(6): "ใช่ๆๆ เราควรทำยังไงดี ครับหัวหน้า

หัวหน้าศัตรู: "หึๆๆ พวกแกเจอศัตรูที่แข็งแกร่งมากๆแล้วสินะ น่าสนใจ เอาอย่างนี้ ชั้นคิดแผนอะไรดีๆออก เราจะแบ่งทัพโจมตีมันไป 7 รอบ 7 วัน เดี่ยวชั้นจะจัดทัพเอง แล้วถ้ามัน ยังรอดถึงวันที่7ได้ ชั้นจะไปจัดการมันเอง เข้าใจมั้ย ทุกคน"

ศัตรูทั้งหมด: "ครับ!/ค่ะ! หัวหน้า!"

หัวหน้าศัตรู: "แล้วดูซิ ว่ามันจะทนไม้ทนมือซักขนาดไหนกันเชียว"

โปรดติดตามชม ตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***