Ashes of Redemption

ถ้าถ่าน แห่งการไถ่บาป

ซีซั่น1วิกฤติเยือกแข็ง Cryo Crisis

ตอนที่1 จุดเริ่มต้น ของการเผชิญหน้า

เสียงก้าวเท้ากระทบเศษซากปรักหักพังดัง สะท้อนไปทั่ว พื้นดินเต็มไปด้วยเศษกระจก แตกและโลหะที่บิดเบี้ยว เปลวไฟสีน้ำเงินลุกโชนเผาผลาญสิ่งที่เคยเป็นอาคารขนาดใหญ่ เงาของบุคคลปริศนาเดินผ่านกองซากปรักหักพัง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่บางสิ่ง เบื้องหน้า

เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง

"แกย่อมรู้ตัวดี ว่าตัวแกนั้น ได้ทำอะไรลงไปบ้าง"

บุคคลปริศนาหยุดชะงักก่อนจะเบิกตากว้าง จู่ๆ เงามืดพุ่งออกมาจากซากตึก เบื้องหลังเป็น เปลวเพลิงสีน้ำเงินที่เต้นราวกับมีชีวิต เงานั้น เคลื่อนที่รวดเร็วราวกับปีศาจ แขนของมันเหวี่ยง ลงมาพร้อมกับประกายแสงสีแดงเข้ม

ฉัวะ!

บุคคลปริศนาเบิกตากว้าง แต่ก่อนที่การโจมตี จะสัมผัสร่างของเขา-

"!!"

เขาสะดุ้งสุดตัว ลมหายใจหอบหนัก ดวงตาเปิดกวาดมองรอบๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองนั่งอยู่ในห้องเรียน โต๊ะเรียนและกระดานดำที่เต็มไป ด้วยตัวอักษรปรากฏอยู่ตรงหน้า เสียงพูดคุย ของนักเรียนคนอื่นๆ ดังเป็นแบ็คกราวด์

มือของเขายกขึ้นมาแตะที่ข้างแก้ม เหงื่อเย็น ไหลซึมบนหน้าผาก

"ฝันงั้นเหรอ..." เขาพึมพำกับตัวเอง

ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นจากด้านหน้า

"ตื่นแล้วเหรอ โซมะชิ?"

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามายืนอยู่หน้าห้อง ดวงตา ของเขาดูเฉียบคมแต่แฝงด้วยความสงบนิ่ง ผมสีครีมของเขาถูกเซ็ตอย่างเป็นระเบียบ เขาสวมเครื่องแบบของอาจารย์ประจำโรงเรียน

แต่ออร่าโดยรอบกลับให้ความรู้สึกแตกต่าง จากอาจารย์ทั่วไป

เขาจับจ้องไปที่ โซมะชิ ด้วยสายตาเหมือนรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ถ้าจะฝันกลางวันล่ะก็ อย่างน้อยก็อย่าให้มันเห็นชัดขนาดนี้สิ"

บรรยากาศในห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ จากนักเรียนรอบข้าง แต่โซมะชิ รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างมากกว่านั้นในน้ำเสียงของอาจารย์

โซมะชิ ปรับท่านั่งเล็กน้อย พลางหาวเบาๆ ก่อนจะยกมือเกาหัว

โซมะชิ: "โทษทีครับอาจารย์ไรจิน พอดี บรรยากาศมันน่านอนนิดหน่อย... แต่ก็ไม่คิด ว่าจะเผลอหลับจริงๆ"

ไรจิน: "ช่างเถอะ... ตอนนี้ก็ใกล้เวลากลับบ้านแล้ว ไปเตรียมเก็บของได้"

โซมะชิ: "ครับ อาจารย์"

เสียงพูดคุยของนักเรียนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน โซมะชิเริ่มเก็บของลง กระเป๋า และเดินออกจากห้องเรียน แต่ทันทีที่ ก้าวออกจากประตู-

หมับ!

มือของใครบางคนวางลงบนไหล่ของเขา ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า

???: "แหม่~ รุ่นพี่โซมะ วันนี้เผลอนอนกลางวันอีกแล้วนะครับ ว่าแต่... ฝันเกี่ยวกับอะไรเหรอ?"

โซมะชิหันไปมอง ก่อนจะถอนหายใจ

โซมะชิ: "เวอร์แดนท์... ก็บอกแล้วไงว่าชั้นชื่อโซมะชิ ช่วยเรียกให้ถูกทีเถอะ"

เวอร์แดนท์: "โทษทีๆ รุ่นพี่... แล้วสรุป วันนี้ฝันเกี่ยวกับอะไรเหรอ?"

โซมะชิ: "ไม่รู้สิ แต่รอบนี้... เหมือนจะเป็นฝันร้ายซะมากกว่า"

เวอร์แดนท์: "ฝันร้าย? ยังไงเหรอครับ?"

โซมะชิ: "อธิบายยากแฮะ... คือว่า-"

???: "เฮ้ โซมะชิ!"

เสียงเรียกขัดจังหวะดังขึ้นจากอีกด้านของทางเดิน

โซมะชิหันไปมอง เห็นชายผมสีส้มคนนึงเดินเข้ามาหา พร้อมกับมือที่ยกขึ้นเป็นเชิงทักทาย

???: "วันนี้นายว่างไหม ถ้าว่าง ก็ช่วยอะไรหน่อยสิ"

โซมะชิ: "อะไรเหรอ เบลช?"

เบลช: "ก็แค่ช่วยเอาของไปส่งให้หน่อย ไม่เยอะมากหรอก"

โซมะชิ: "โอเค ได้สิ"

เวอร์แดนท์: "เดี๋ยวสิ รุ่นพี่โซมะ! ยังเล่าไม่จบ เลยย~"

เวอร์แดนท์ทำหน้าตาเซ็งสุดๆ แต่โซมะชิแค่ ปัดไหล่และเดินไปกับเบลช

บรรยากาศหลังเลิกเรียนเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของนักเรียนคนอื่นๆ แสงอาทิตย์ยามเย็น ส่องกระทบกระจกหน้าต่าง ทำให้ทุกอย่างดูสงบสุข...

แต่ในใจของโซมะชิกลับมีความรู้สึกแปลกๆ จาก ความฝันยังคงติดอยู่ในหัวของเขา

เบลช: "นายไปทางนั้นนะ เดี๋ยวฉันจะไปอีกทาง แล้วอย่าส่งผิดหลังล่ะ"

โซมะชิ: "โอเค"

โซมะชิสะพายกระเป๋าสัมภาระก่อนจะเดินไปตามเส้นทาง ถนนในเมืองเริ่มเงียบลงเมื่อเข้าสู่ช่วงเย็น แสงไฟถนนเริ่มติดขึ้นมาแทนที่แสงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไป

โซมะชิ (พึมพำกับตัวเอง): "หลังที่ 8 สินะ...

1... 2... 3... 4... 5... 6..."

ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงจุดหมาย ฉากก็ตัดไป ยังตรอกแคบๆ ที่ไม่ไกลจากจุดที่โซมะชิอยู่

ฉากตัดไปที่ตรอกมืด เสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วตรอกแคบ เด็กสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต

เธอมีหูและหางแบบจิ้งจอกสีขาวฟ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ก่อนที่เธอจสังเกตสิ่งรอบตัว ร่างของเธอก็พุ่งชนเข้ากับอะไรบางอย่างอย่างแรง

???: "โอ้ย! โทษทีๆ พอดีไม่ทันมองทางน่ะ"

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นก่อนจะพบว่า เธอชนเข้า กับชายหนุ่มผมดำที่ดูเหมือนกำลังทำธุระอะไร บางอย่างอยู่

โซมะชิ: "ให้ตายสิ... ช่างเถอะ ว่าแต่เเธอวิ่งหนีอะไรมา ทำไมดูตื่นตระหนกมากเลยนะ"

เด็กสาวทำท่าจะตอบ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูด ออกมา-

ฉึก!

เสียงของบางอย่างพุ่งแหวกอากาศเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ปลายลูกธนูจะปักเข้าที่แขนซ้ายของเด็กสาว!

???: "โอ้ย!!! มันเจ็บนะ!!!"

เธอกรีดร้องออกมาพร้อมกับยกมือจับแขนที่ ถูกโจมตี

โซมะชิ: "เป็นอะไรมากไหม-"

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดจบ

ตู่ม!

กำปั้นหนักๆ ที่สวมสนับมือพุ่งเข้ากระแทก ใบหน้าของโซมะชิเต็มๆ แรงหมัดทำให้ร่างของเขาเซถอยหลังไปเล็กน้อย

ชายร่างใหญ่ที่เป็นคนลงมือยืนหัวเราะเบาๆ พลางขยับข้อนิ้วมือ

ศัตรู (1): "หึๆ... หืม? ไม่เป็นอะไรเลยงั้นเหรอ?"

แต่แทนที่โซมะชิจะตอบ เขากลับคว้าหมับ เข้าที่แขนของศัตรู!

หมับ!

ก่อนที่เขาจะออกแรง จับทุ่มร่างของศัตรูลง กับพื้นอย่างแรง!!

ตู่มมม!

ร่างใหญ่ของศัตรูพุ่งกระแทกพื้นอย่างรุนแรง จนเกิดเสียงสะเทือน

ไม่ปล่อยให้เสียจังหวะ โซมะชิใช้มืออีกข้าง ซัดหมัดเข้าที่หน้าของศัตรูอย่างแรง

ศัตรู (1): "อักส์! หมัดหนักเป็นบ้า...!"

โซมะชิ: "ทั้งที่ไม่รู้จักกัน แต่เข้ามาโจมตีแบบ ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้... มันเสียมารยาทนะ รู้ไหม?"

เด็กสาวที่ถูกไล่ล่ายืนมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่เปล่งประกาย

???: (คิดในใจ) "ฝีมือสุดยอด"

แต่ทันใดนั้น เสียงลูกธนูแหวกอากาศดังขึ้น จากศัตรูกลุ่มใหม่จะพุ่งเข้าใส่โซมะชิแบบไม่ยั้ง

ศัตรู (2): "ยิงมันเลย! อย่าให้มันได้มีจังหวะ!"

ลูกธนูมากมายพุ่งเข้าปักตามร่างของโซมะชิ เสื้อของเขาขาดเป็นรอยจากแรงกระแทก แต่ ร่างกายของเขายังคงยืนนิ่ง

โซมะชิ: "บ้า...เฮ้ย!"

???: "ซวยละไง! เป็นอะไรมากไหม!?

โซมะชิ: "ไม่มั้ง!!"

เด็กสาวยังไม่ทันพูดอะไรต่อ จู่ๆ ก็มีเงาพุ่งเข้า มาจากด้านหลัง!

ฟื้บ! ฉัวะ!

ดาบเล่มหนึ่ง กำลังฟาดมาที่ลำคอของโซมะชิ แต่

ฟืบ!

โซมะขิสามารถเอามือจับดาบนั้นไว้ได้ ก่อนที่จะบีบดาบ จนดาบหักเป็น2ท่อน

กรึบ!

ศัตรู (3): "บะ...บ้าน่า! เป็นไปได้ไงกัน!?"

หลังจากนั้น โซมะชิก็ได้หมุนตัว เตะเข้าที่คอของ ศัตรูคนนั้นเต็มแรง

ผัวะะะ!!!

ร่างของศัตรูปลิวกระเด็นไปไกล ก่อนจะ กระแทกกับกำแพงจนเกิดเสียงดังลั่น

โซมะชิ: "ไอ...พวก...เวร..."

เขาหายใจถี่ขึ้น ดวงตาเริ่มเปล่งประกายเป็นสีน้ำเงิน ไฟสีน้ำเงินเริ่มลุกโชนขึ้นที่มือ

โซมะชิค่อยๆ ดึงลูกธนูที่ปักตามร่างกายออก มาทีละดอก ก่อนจะปาทิ้งกับพื้น

โซมะชิ: "ฉันบอกแล้วใช่ไหม... ว่าถ้าไม่รู้จักกัน แต่เข้ามาโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้... มันเสียมารยาทน่ะ"

ศัตรู (4): "เอาไงต่อดีครับลูกพี่...?"

ศัตรู (2): "ก็โจมตีต่อไปสิ! รออะไรละ—"

ฟื้บ!!!

ก่อนที่ศัตรูคนนั้นจะพูดจบ ร่างขอโซมะชิ พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว!

หมัดของเขาถูกปกคลุมด้วย เปลวไฟสีน้ำเงิน ก่อนจะพุ่งซัดเข้าใส่หน้าของศัตรูอย่างรุนแรง!

ตู่มมมมม!!!

ศัตรู (2): "อ้ากส์!"

ร่างของศัตรูปลิวกระเด็นไปกระแทกกำแพง อย่างแรงจนพังลงเป็นเศษซาก

ศัตรู (4): "อ่ะ! ลูกพี่!?"

โซมะชิหันไปจ้องศัตรูอีกคน ก่อนจะพูดเสียงที่เย็นชา

โซมะชิ: "ต่อไปก็แก..."

เด็กสาวจิ้งจอกมองดูภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง เธอรู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!

???: (คิดในใจ) "เห็นอย่างนี้... เราต้องช่วยเขา ซักหน่อยแล้ว!"

???: "กระสุนหิมะ!"

เธอยกมือขึ้นก่อนจะปล่อย กระสุนหิมะออกไปทางศัตรูอีกกลุ่ม

ฟิ้ว! ฟิ้ว!

ปัง! ปัง!

แต่...

กระสุนหิมะของเธอแทบไม่สร้างความเสียหายเลย!

ศัตรู (5): "คิดจะทำอะไรกันแน่ นังนี่-โอ้ย!!!-"

ไม่ทันที่ศัตรูจะได้พูดจบ โซมะชิก็เตะเข้ากลางหลังของมันเต็มแรง!

ผัวะะะะ!!!

ร่างของศัตรูกระแทกกับพื้นจนจมลงไป

โซมะชิ: "ถ้าเธออยากจะช่วยจริงๆ... ก็ช่วยอะไรอย่างนึงจะได้ไหม?"

???: "ช่วยอะไรเหรอ?"

โซมะชิ: "ช่วยอย่ามาเกะกะที"

???: "อะ...อ้าว!?"

เวลาต่อมา

ศัตรู(6): "ถอยทัพก่อน เรากำลังเสียเปรียบ ถอยทัพเร็วเข้า"

ศัตรู(7): "บ้าเอ้ย! ทั้งๆที่มันมาแต่คนเดียว แท้ๆ แต่กลับทำอะไรมันไม่ได้เลย เนี่ยนะ"

ศัตรู(6): "เฮ้ย!! นายที่อยู่ตรงนั้นน่ะ อยากโดนมันเล่นงานหรือยังไง รีบๆหนีเข้าเร็วเข้าสิวะ"

ศัตรู(7): "เข้าใจแล้วน่า"

หลังจากกลุ่มศัตรูไปกันหมด โซมะชิได้พูดขึ้นว่า

โซมะชิ: "ไปกันหมดแล้วสินะ อ้อจริงสิ เธอน่ะ แผลเป็นไงบ้าง มานี่ เดี๋ยวชั้นช่วยเอง กัดฟันไว้นะ"

???: "โอเค... ดะ...เดี๋ยวนะ...คิดจะทำอะไรน่ะ-"

โซมะชิ:*ได้ดึงลูกธนูที่ปักอยู่ตรงแขนของเธอออกอย่างรวดเร็ว

โซมะชิ: "เสร็จละ ต่อไปก็-"

???:"จ๊าดดด!!! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!! มันเจ็บนะ!!!"(ตะโกนสุดเสียงพร้อมกับน้ำตาที่คลอเติมตา)

โซมะชิ:"อย่าดิ้นสิ เหลืออีกแต่ขั้นตอนเดียว"

???: "อย่ามาทำเป็นเฉยสิ!! ฉันเจ็บนะ! แล้วไม่มีผ้าพัน แล้วนายจะทำยังไง!"

โซมะชิ: "เธอก็อยู่นิ่งๆก่อจสิ เดี่ยวชั้นจะทำแผลให้เอง โดยการ..."

โซมะชิค่อยๆสร้าง เปลวไฟสีฟ้า ที่แขนของเด็กสาว ก่อนที่แผลจะค่อยๆปิดลง

???:"ว้าว!! สะ...สุดยอดเลยย!! นายทำได้ไงเนี่ย!!"

โซมะชิ: "ถึงจะเป็นไฟเหมือนกัน แต่นี่เป็นไฟที่เอาไว้รักษาบาด แผลได้น่ะ"

???: "เจ๋งมากเลย! นายเป็นใครเนี่ย!?"

โซมะชิ:"โซมะชิน่ะ โอกะ โซมะชิ"

???: "งั้นหรอ ส่วนชั้น กูมิโฮ เซะซึนะนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"(เธอพูดพร้อมกับหางที่สายไปมา)

โซมะชิ: "ยินดี...อะ! จริงสิ! พัสดุ! ชั้นไปส่งพัวดุก่อนนะ! แปปนึง!"

หลังจากนั้นโซมะชิก็ได้รีบยกของไปส่งอย่างรวดเร็ว

โซมะชิ: "พัสดุ มาส่งคราบ" พร้อมกับกดกลิ้งประตู ติ้งติง

เจ้าของบ้าน: "ให้ตายสิ มาส่งช้าจัง เหวย ทำไมแผลเต็มตัวแบบนี้ละ เข้ามาทำแผลก่อนไหมพ่อหนุ่ม!?"

โซมะซี: "ไม่เป็นไรครับ-"

โซมะชิโดนดึงตัวเข้ามาข้างในบ้านแล้วโดนทำแผลข้างใน

เจ้าของบ้าน:"เจ็บหน่อยนะ"

(ดึงลูกธนูออกทีละลูก)

โซมะชิ: "สบายมากครับ"

เซะซึนะ: "ช้าจัง โซมะคุง?"

โซมะชิ: "อย่าเรียกเหมือนกับว่าเราสนิทกันสิ เราเพิ่งเจอกันได้ไม่ถึง20นาทีเลยนะ"

เซะซึนะ: "โทษทีๆ ลูกพี่โซมะ"

โซมะชิ:เฮ้ย(ถอนหายใจ)

ฉากต่อไป

เจ้าของบ้าน: "ให้ตายสิ นี่ก็ดึงแล้ว พักบ้านป้าก่อนไหมพ่อหนุ่ม"

โซมะชิ:"ไม่เป็นไรครับ"

เจ้าของบ้าน: "เอาน่าๆ ตอนกลางคืนมันอันตรายนะ พักซักคืนนึงไม่ เป็นอะไรหรอก เธอก็ด้วย แม่หนู"

เซะซึนะ: "อะ หนูเหรอค่ะ?"

เจ้าของบ้าน:"ใช่จ้าๆ ทั้งคู่เลยนั้นแหละ พักที่นี่ซักคืนนึงไม่เป็นอะไรหรอก พรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้"

โซมะชิ:"เฮ้ย(ถอนหายใจ) โอเคครับ"

เซะซึนะ:"โอเคค่า"

เวลาต่อมา

เข้าของบ้าน:"เดี่ยวป้าไปทำกับข้าวก่อนนะ พวกเธอทั้ง2คนก็นั่งเล่นรอได้เลย"

โซมะชิ:"โอเคครับ"

เซะซึนะ:"โอเคค่า"

หลังจากนั้น หญิงชราก็ได้ไปในครัว พน้อมกับถือกล่องพัสดุไปด้วย

โซมะชิ:"เซะซึนะ"

เซะซึนะ:"ว่าไง โซมะคุง"

โซมะชิ:"เฮ้ย(ถอนหายใจ)เรียกโซมะชิเถอะ ขอร้องละ ชั้นจะอนุญาตให้เธอเรียกชั้นอย่างนั้นได้ก็ต่อเมื่อเรารู้จักกันได้1เดือนขึ้นไปเท่านั้น เข้าใจมั้ย"

เซะซึนะ:"เข้าใจแล้วค่าา ลูกพี่โซมะ"

โซมะชิ:"เฮ้ย(ถอนหายใจ) ถ้างั้น ชั้นบอกเจ้าของร้านก่อนนะ ว่าวั้นนี้ชั้นไม่หลับน่ะ พอดีปกติขั้นอยู่ที่นู้น ไว้จะอธิบายเพิ่มเติมอีกพรุ่งนี้นะ"

เซะซึนะ: "โอเคค่า ลูกพี่"

โซมะชิทำสีหน้าเหนื่อยใจก่อนจะเดินออกไปที่หน้าบ้าน

เวลาต่อมา

โซมะชิ:"ครับๆ ใช่ครับ งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ โอเคครับ ฝันดีนะครับ" *ว่างสายโทรศัพท์

เสียงตะโกนเรียกจากในบ้าน

เจ้าของบ้าน:"พ่อหนุ่มเอ่ย ถึงเวลากินข้าวแล้ว เข้ามากินข้าวเร็ว ข้างนอกยุงมันเยอะ"

โซมะชิ:"โอเคครับ"*เดินเข้าไปในบ้าน "ว่าแต่ เย็นนี้คุณป้าทำอะไรกินหรอครับ"

เจ้าของบ้าน:"พอดีเป็นเนื้อปลาเกรดAจากต่างจังหวัดน่ะ พอดีนานทีจะได้กิน แต่ก็กลัวว่าจะกินไม่หมด เลยแบ้งให้พวกหนูทั้ง2ได้กินด้วยน่ะจะ เอานี่ ซุปมิโสะน่ะจะ กินกันให้อร่อยเลยนะจ้ะ ไม่ต้องเกรงใจจะ"

โซมะชิ:"ครับ"

เซะซึนะ:"ค่ะ"

โซมะชิ/เซะซึนะ:"จะทานแล้วนะคราบ/ค้า"

เซะซึนะได้ตักเนื้อปลาเข้าปาก

เซะซึนะ:"หืม อร่อยมากๆเลยค่ะ ไม่ได้กินอะไรอร่อยขนาดนี้นานมากแล้วด้วย ขอบคุณนะค่ะ"

โซมะชิเห็นอย่างนั้นเลยตักเนื้อปลาเข้าปลาบ้าง

โซมะชิ:"อืม อร่อยดีนะครับ"

เจ้าของบ้าน:"จ้าๆ กินเสร็จแล้วก็อย่าลืมอาบน้ำแปรงฟันด้วยนะทั้ง2คน"

โซมะชิ/เซะซึนะ:"ครับ/ค่ะ"

หลังจากนั้น โซมะชิที่กำลังอาบน้ำแต่มือดันไปโดนแผลที่โดนธนูยิง ก่อนจะพูดว่า

โซมะชิ:"พวกนั้นมันเป็นใคร แล้วมันต้องอะไร"

โซมะชิที่อาบน้ำเสร็จก็ได้เดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะถามหาเซะซึนะ

โซมะชิ:"เซะซึนะ ถึงตาเธออาบน้ำแล้ว เซะซึนะ?" *เดินไปเจอเซะซึนะที่กำลังนั่งจับแขนซ้ายตัวเอง แล้วพูดพึมพำอะไรบางอย่าง

เซะซึนะ:"หมอเนี่ย สุดยอดไปเลยนะ ทั้งฝีมือการต่อสู้ ทั้งงความสามารถในการรักษา คนเก่งๆแบบนี้ หาได้ยากจังเลยแฮะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอคนแบบนี้จริงๆ ถ้าไม่นับไอ้เวรนั้นอะนะ"(พูดพึมพำพร้อมกับสายหางไปมา)

โซมะชิ:*เดินมาจับไหล่ของเซะซึนะ ก่อนจะพูดว่า "เซะซึนะ ถึงตาเธออาบน้ำแล้วนะ"

เซะซึนะ:*สะดุ้งเล็กน้อย "ซะ...โซมะชิ นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

โซมะชิ:"ก็ตั้งแต่เมื่อกี้แหละ เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอ"

เซะซึนะ:"อ๋อ อาบน้ำๆ โอเค งั้น ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ" *รีบไปอย่างไว

โซมะชิ:"อะไรของยัยนั้นวะ แล้วไอ้เวรนั่นที่เธอหมายถึงคือใคร ช่างเถอะ"*เกาหัวเล็กน้อย

เซะซึนะ:*เข้ามาในห้องน้ำ หนเาแดงเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า "หมอนั่น ได้ยินที่เราพูดหรือป่าวนะ ให้ตายสิ เกือบโดนจับได้แล้วไหมละ ให้ตายสิ ยัยโง่เอ้ย"*ทุบหัวเบาะ "แต่หมอนั่น ก็สุดยอดจริงๆหนิ ถ้าโดนจับได้ จะแก้ตัวไปว่าอะไรดีเนี่ย"(หน้าแดงหนักกว่าเดิม)

หลังจากนั้น เซะซึนะก็อาบน้ำเสร็จ พร้อมกับหน้าที่แดงเล็กน้อย

โซมะชิ: "เธอแปรงฟันด้วยไหม เซะซึนะ"

เซะซึนะ: "นะ...แน่นอน"

โซมะชิ: "โอเค งั้นเธอจะนอนบนเตียงหรือบนโซฟา"

เซะซึนะ:"ถะ...ถามแปลกๆ ก็ต้องนอนบนเตียงอยู่แล้วสิ"

โซมะซิ: "โอเค งั้นชั้นจะนอนบนโซฟา"

เซะซึนะ: "ทำไมละ นายนอนบนเตียงด้วย ก็...ได้...หนิ..."(หน้าเริ่มแดงหนักกว่าเดิม)

โซมะชิ: "ห้ะ...อะ...อะไรนะ?"

เซะซึนะ: "เปล่าๆๆ! ไม่มีอะไร!"

โซมะชิ: "อืม ช่างเถอะ งั้นเธอจะนอนเลยหารือป่าว"

เซะซึนะ: "โอเคๆ งั้นชั้นไปยอนก่อนนะ" *นอนม้วนตัวที่เตียง

โซมะชิ:*สีหน้าดูสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะไปนอนที่โซฟาแล้วพูดว่า "ฝันดีนะ เซะซึนะ"

เซะซึนะ:"โอเค ฝันดีเช่นกัน ลูกพี่"(เอาหน้าซุกเข้าไปในหมอน)

ณ อีกสถานที่นึง ในที่ห่างไกล

ศัตรู(6): "แฮะๆๆ(หอบอย่างหนัก) หัวหน้าครับ หัวหน้าต้องไม่เชื่อแน่ๆ"

ศัตรู(7) : "ใช่ๆๆ คือว่า คือว่า เราเจอศัตรูที่แข็งแกร่งมากๆคนนึง มันอัดพวกเราซะเละเลยครับหัวหน้า"

ศัตรู(6): "ใช่ๆๆ เราควรทำยังไงดี ครับหัวหน้า

หัวหน้าศัตรู: "หึๆๆ พวกแกเจอศัตรูที่แข็งแกร่งมากๆแล้วสินะ น่าสนใจ เอาอย่างนี้ ชั้นคิดแผนอะไรดีๆออก เราจะแบ่งทัพโจมตีมันไป 7 รอบ 7 วัน เดี่ยวชั้นจะจัดทัพเอง แล้วถ้ามัน ยังรอดถึงวันที่7ได้ ชั้นจะไปจัดการมันเอง เข้าใจมั้ย ทุกคน"

ศัตรูทั้งหมด: "ครับ!/ค่ะ! หัวหน้า!"

หัวหน้าศัตรู: "แล้วดูซิ ว่ามันจะทนไม้ทนมือซักขนาดไหนกันเชียว"

โปรดติดตามชม ตอนต่อไป

Ashes of Redemption

เถ้าถ่าน แห่งการไถ่บาป

ซีซั่น1วิกฤติเยือกแข็ง Cryo Crisis

ตอนที่2 โทคุโยมิ มิคาเงะ

โซมะชิกำลังเดินไปตามทางเดินแคบๆของตึกร้างแห่งหนึ่งที่ดูเหมือนจะถูกลืมเลือนไปนานแล้ว เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องไปทั่วจนสะท้อนกลับจากผนังสีเทาที่ดูจืดชืด ก่อนที่เขาจะหยุดเดินชั่วครู่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง เสียงหอบหายใจที่ดังขึ้นอย่างหนัก ทำให้เขาหันไปมองทันที

ทันใดนั้น บุคคลปริศนาก็พุ่งชนเข้ากับโซมะชิ อย่างแรงจนเขาล้มลงไปกับพื้น

บุคคลปริศนา: แฮะๆๆ (หอบอย่างหนัก) *ลุกขึ้นมา! "นายควรจะรีบหนีนะ! มีบางอย่างกำลังมา!"

ก่อนที่บุคคลนั้นจะลุกขึ้นและรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว โซมะชิมองตามอย่างงุนงง

โซมะชิ: "อะไรของหมอนั้นวะ...ช่างเถอะ..."

ทันใดนั้น เสียงกระจกแตกดังลอยมาตามสายลม "เสียงอะไรน่ะ?"

ทันใดนั้น เงาปริศนาก็ปรากฏตัวออกมา เหมือนบางสิ่งที่บินพุ่งตรงเข้ามาทางเขา

กระจกทั่วทั้งห้องแตกกระจาย เงานั้นมีรูปร่างคล้ายกับคนที่มีปีกใหญ่เหมือนนก แต่รอบๆตัวมันเต็มไปด้วยเปลวไฟสีน้ำเงิน เงาของคนๆนั้น ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว ก่อนจะพุ่งเข้ามาใส่โซมะชิ

โซมะชิ: "!!!" *ตั้งท่าป้องกันตัวเอง

เงาของบุคคลปริศนาพุ่งเข้ามาอย่างรุนแรง จนเกิดเสียงดังสนั่น

ตูม!

โซมะชิ: "บะ...บ้าเอ้ย!" *ดิ้นตกโซฟา

ตุบ!

(พึมพำกับตัวเอง) "ฝะ...ฝันอีกแล้วหรอ? ฝันบ้าอะไรของฉันเนี่ย..." *หันไปมองเซะซึนะ

เซะซึนะ: พูดละเมอ "ขอร้องละทุกคน...อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ...ขอร้องล่ะ...ต้องมีซักคนที่รอดสิ...ขอร้องล่ะ...ได้โปรด"

โซมะชิ: *เดินไปดูเซะซึนะ "ละเมองั้นหรอ?"

เซะซึนะ: ยังคงพูดละเมอ "ขอร้องละ...อาจารย์เรียวชิ...รุ่นพี่ชิซึกะ...รุ่นพี่เฮียว...รุ่นพี่เฮียวฟู...ต้องมีซักคนที่รอดสิ..."

โซมะชิ: "ยัยนี่ไปเจออะไรมานะ..." *ถอนหายใจ ก่อนจะห่มผ้าห่มให้เซะซึนะแล้วเดินกลับ ไปนอนต่อ

ณ เวลา 7:39 น.

เซะซึนะสะดุ้งตื่นขึ้นจากเตียง

เซะซึนะ: "เหวอ...!" หอบหายใจเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือกุมหัว "ฝันร้ายงั้นเหรอ... ให้ตายสิ..." หันไปมองนาฬิกา "7:39 น. งั้นเหรอ?" เกาหัวเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย

ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

โซมะชิ: "ตื่นแล้วเหรอ เซะซึนะ?" *ยืนพิงขอบประตู "ฉันช่วยคุณป้าทำแซนวิชอยู่น่ะ ถ้าตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าซะ แล้วลงไปกินข้าว เข้าใจไหม?"

เซะซึนะ: ยิ้มแหยๆ "เข้าใจแล้วค่า~ ลูกพี่โซมะ~" เดินไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แล้วลงไปยังชั้นล่าง

ที่ห้องครัว

กลิ่นหอมของขนมปังและไส้ทูน่าลอยอบอวลไปทั่วห้องครัวเล็กๆ

เจ้าของบ้าน: "อ้าว~ ตื่นแล้วเหรอแม่หนู? มากินแซนวิชเร็ว ป้ากับพ่อหนุ่มช่วยกันทำอยู่น่ะ เอ้ากินซะสิ" *ยิ้มอบอุ่น

เซะซึนะ: "ขอบคุณค่ะ!" หยิบแซนวิชขึ้นมากิน

เจ้าของบ้าน: "เธอก็กินด้วยกันสิพ่อหนุ่ม"

โซมะชิ: "ครับ" หยิบแซนวิชขึ้นมากินเช่นกัน

เซะซึนะ: "แซนวิชไส้ทูน่าสินะคะ หนูชอบกินแบบนี้พอดีเลย ขอบคุณอีกครั้งนะคะ!"

เจ้าของบ้าน: "ขอบคุณพ่อหนุ่มคนนี้เถอะ เขาช่วยป้าทำซะส่วนใหญ่น่ะ ป้าแทบไม่ได้ช่วย อะไรเลย"

เซะซึนะ: "อื้อ! ขอบคุณมากนะ ลูกพี่โซมะ!"

โซมะชิ: เบือนหน้าหนี "แค่นี้เอง ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้... กินเสร็จแล้วก็อย่าลืมไปอาบน้ำด้วยล่ะ"

เซะซึนะ: "ค่า~ ลูกพี่~"

ระหว่างที่เซะซึนะกำลังอาบน้ำอยู่

เจ้าของบ้าน: "ว่าแต่... พ่อหนุ่มชื่อโซมะชิสินะ? ป้าขอเรียกแค่โซมะเฉยๆได้ไหม?"

โซมะชิ: "ได้ครับ"

เจ้าของบ้าน: "ส่วนแม่หนูคนนั้นชื่อเซะซึนะ สินะ? ป้าขอเรียกสั้นๆว่า ซึนะ แล้วกัน... ว่าแต่ โซมะ เมื่อวานไปเจออะไรมาน่ะ? ทำไมถึงมี ลูกธนูปักเต็มตัวแบบนั้น? คงไม่ได้โดนแบบนั้นทุกวันใช่ไหม?"

โซมะชิ: ถอนหายใจ "เปล่าครับ... พอดีไปเจอกลุ่มศัตรูกลุ่มหนึ่งเข้า ดูเหมือนพวกมันจะตามล่าเซะซึนะอยู่ ผมไม่มีทางเลือกเลยต้องช่วย เธอไว้ก่อน"

เจ้าของบ้าน: *พยักหน้าเข้าใจ "อย่างนี้นี่เอง สินะ... เอาเถอะ ทั้งโซมะกับซึนะ สนิทกันไว้เถอะนะ จะได้ช่วยเหลือกันเวลามีอะไรเกิดขึ้น"

โซมะชิ: "ครับ"

ไม่นานหลังจากนั้น

เซะซึนะเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดที่ไม่คุ้นเคย กระโปรงยาวถึงน่อง และเสื้อคอกลมสีฟ้าธรรมดา

เซะซึนะ: "เอิ่ม...หนูขอยืมชุดนี้หน่อยได้ไหมคะ? พอดีหนูไม่มีชุดเปลี่ยนน่ะ"

โซมะชิ: "เอิ่ม เซะซึนะ กระโปรงมันสั้นไปนะ-"

เจ้าของบ้าน: *หัวเราะเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอกจ้า~ ชุดนี้ลูกสาวป้าใส่ไม่ได้แล้ว ป้าให้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจจะ"

เซะซึนะ: "จริงเหรอคะ!? ขอบคุณมากค่ะ!"

โซมะชิ: ถอนหายใจ "เอาเถอะ... เดี๋ยวค่อยไปหาซื้อที่ห้างก็ได้มั้ง"

เจ้าของบ้าน: "จริงสิ! โซมะพาซึนะไปห้างซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่ก็ได้นี่นา จริงไหม?"

เซะซึนะ: ตาเปล่งประกาย "ลูกพี่โซมะจะพาไปห้างเหรอ!? เย้ๆ~ ขอบคุณนะลูกพี่!"

โซมะชิ: "คือฉันแค่พูดลอยๆ-"

เจ้าของบ้าน: "เอ้านี่! เงิน 1,000 เยน ป้าให้ฟรีเลยนะ ไปซื้อของกันให้สนุกนะ!" ยื่นเงินให้โซมะชิ

โซมะชิ: "คือผมว่าใช้เงินผมก็ได้นะ เอ้ย!-"

เจ้าของบ้าน: ดึงเงินกลับ "อ้อ จะจ่ายเองเหรอจ๊ะ? ดีเลย~ งั้นป้าเก็บเงินแล้วนะ"

โซมะชิ: "ไม่ใช่แบบนั้น-"

เซะซึนะ: ตาเปลงประกายกว่าเดิม "เย้ๆ! ลูกพี่โซมะจะจ่ายให้เหรอ!? ใจดีจังเลย~"

โซมะชิ: ชะงัก ก่อนจะถอนหายใจ (คิดในใจ) "ซวยละไงกู..."

ณ สวนสาธารณะ

เซะซึนะ: เดินกระโดดไปมาพร้อมร้องเพลง "ล้า ล้า ลา ลา ล้า~"

โซมะชิ: คิดในใจ "ให้ตายสิ...เป็นอะไรของยัยนี่วะ... ช่างเถอะ... ว่าแต่ จะเอายังไงกับเรื่องชุดดี เงินในกระเป๋าก็มีแค่ 1100 เยน... ถ้ายัยนี่เผลอเลือกชุดแพงๆขึ้นมา กูซวยกว่าเดิมแน่..."

เขาทำหน้าเครียดเล็กน้อย

เซะซึนะ: เห็นสีหน้าของโซมะชิดูเครียด จึงเดินเข้าไปทัก "เป็นอะไรเหรอลูกพี่? เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนหรอ? สีหน้าดูเครียดนิดหน่อยนะ"

โซมะชิ: "แค่กำลังคิดว่าเธอจะเลือกชุดถูกหรือชุดแพงน่ะ... พอดีชั้นมีเงินแค่ 1100เยนน่ะ..."

เซะซึนะ: "โถ่ ลูกพี่คิดว่าชั้นจะซื้อชุดแพงๆหรอ? ปกติชั้นก็ใส่ชุดถูกๆอยู่แล้วแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก!" (พูดพร้อมกับหางที่ส่ายไปมา)

โซมะชิ: (ถอนหายใจ) "เฮ้ย... แล้วไป"

???: "เฮ้! รุ่นพี่โซมะ มาทำอะไรข้างนอกหรอครับ?"

โซมะชิหันไปมอง เห็นเวอร์แดนท์, เบลช อาจารย์ไรจิน และอาจารย์ผู้หญิงอีกคนในชุดสบายๆ กำลังเดินเข้ามา

โซมะชิ: "อ้าว! เวอร์แดนท์ เบลช อาจารย์ไรจิน อาจารย์เซโชวะ ออกมาเดินเล่นข้างนอกเหรอ?"

เวอร์แดนท์: "แน่นอนครับ พวกเรานัดกันไปห้างน่ะ กะว่าจะไปหาที่ร้านน่ะ แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอรุ่นพี่ที่นี่"

โซมะชิ: "พอดีเลย ชั้นก็จะไปห้างเหมือนกัน" (คิดในใจ) "ถึงแม้จริงๆจะไม่ได้ตั้งใจจะไปก็เถอะ"

เวอร์แดนท์: "อย่างนั้นเหรอ? แล้วคนที่มาด้วยคือใคร? ใช่คนรู้จักหรือเปล่าครับ?"

โซมะชิ: "พอดีเพิ่งเจอกันเมื่อวานน่ะ เดี๋ยวจะอธิบายทีหลังละกัน-"

ไรจิน: "แหม่... โซมะชิ... จะพาสาวไปห้างเหรอ? ไม่เห็นบอกกันเลยนะ ใช่ไหม โชวะจัง?"

เซโชวะ: "หนิ! ช่วยอย่าเรียกชั้นแบบนั้นได้ไหม!" *ทำเสียงเข้ม

โซมะชิ: "คือว่าเราเพิ่งเจอกันวันแรกน่ะครับ... ก็เลย..."

ไรจิน: เข้ามาเกาะไหล่ "เอาน่าๆ ไม่เห็นต้องอายเลย! ขนาดอาจารย์กับอาจารย์โชวะยังไปด้วยกันเลย!"

เซโชวะ: "หนิ! ก็บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้นไง ฟังที่คนอื่นพูดบ้างสิ ตาบ้า!"

โซมะชิ: ทำหน้าเซ็งๆ "โถ่ อาจารย์ไรจิน... หนิ เซะซึนะ พูดอะไรซักอย่างหน่อยสิ"

เซะซึนะ: (หน้าแดงเล็กน้อย) "ชะ...ใช่ค่ะ...นะ...เราเพิ่งเจอกันวันแรกน่ะค่ะ ยังไม่รู้จักกันเท่าไหร่...ยะ...อย่าเพิ่งเข้าใจผิดกันเลยนะค่ะ"

ไรจิน: *เอาแขนออก "โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว งั้น วันนี้เราจะไปกินไอติมกัน เดี๋ยวจารย์เลี้ยงเอง โอเคไหมทุกคน?"

เวอร์แดนท์/เบลช: "โอเคครับ!"

เซะซึนะ: "ว้าว ไอติมเหรอค่ะ? ขอบคุณมากนะคะ!"

โซมะชิ: (ถอนหายใจ) "เฮ้ย... เกือบไปแล้วไหมละ..."

ณ ห้างสรรพสินค้า

ทุกคนกำลังเดินอยู่ในห้าง บรรยากาศคึกคักไปด้วยผู้คน

โซมะชิ: "เธอจะกินก่อนหรือจะซื้อเสื้อผ้าก่อน?"

เซะซึนะ: "แล้วแต่นายเลย"

โซมะชิ: "หนิ... ชั้นถามเธอนะ"

เซะซึนะ: ยิ้มแหยๆ "ก็แล้วแต่นายไง~"

ไรจิน: ปรบมือเรียกความสนใจ "เอาล่ะ! เดี๋ยวจะให้ทุกคนแยกไปซื้อของกันก่อน ตอนนี้ 8:27 น. ทุกคนต้องกลับมาที่นี่ตอน 9:00 เข้าใจไหม?"

โซมะชิ/เบลช/เวอร์แดนท์: "เข้าใจครับ"

เซะซึนะ: "เข้าใจค่า~!"

ไรจิน: "โอเค! ระหว่างรอเด็กๆ ไปซื้อของ เราไปเดินดูอะไรเล่นกันหน่อยดีไหม โชวะจัง?"

เซโชวะ: ตวัดสายตามอง "ไอหมอนี่หนิ... อย่าให้ชั้นต้องใช้ความรุนแรงนะเฟ้ย! เรียกให้มันดีๆ หน่อย!"

เซะซึนะ: หันไปหาโซมะชิ "พอดีเลย! เราไปเลือกซื้อเสื้อผ้าดีๆ ใส่กันเถอะ!"

โซมะชิ: "เธอสิ ไม่ใช่ เรา"

เซะซึนะ: ยิ้มทะเล้น "นั่นแหละ ไปกันเถอะ ลูกพี่โซมะ~!" พูดจบก็เดินนำไปโซนเสื้อผ้า อย่างรวดเร็ว

โซมะชิ: ถอนหายใจ "รอด้วยสิเซะซึนะ! ชั้นเป็นคนจ่ายนะ ไม่ใช่เธอ!!" รีบเดินตามไป

ณ โซนเสื้อผ้าผู้หญิง

โซมะชิ: "ชั้นให้เธอเลือกได้แค่สามชุดนะ โอเคไหม?"

เซะซึนะ: ยิ้มกว้าง "โอเคค่า~ ลูกพี่!" รีบพุ่งไปเลือกเสื้อผ้าอย่างตื่นเต้น

พนักงานร้านขายเสื้อผ้า: หันมามองโซมะชิ "มาซื้อเสื้อผ้าให้แฟ... เอ้ย! เพื่อนเหรอคะ?"

โซมะชิ: "ใช่ครับ" (คิดในใจ) "เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้จะ พูดว่าอะไรนะ!? รู้ตัวนะเว้ย!!"

เซะซึนะเดินออกจากห้องลองเสื้อ พร้อมชุด แรก กางเกงยีนส์กับเสื้อแขนยาวสีฟ้า

เซะซึนะ: "ชุดนี้เป็นไง?"

โซมะชิ: พยักหน้า "ก็โอเค"

เซะซึนะกลับเข้าไปเปลี่ยน แล้วเดินออกมา พร้อมชุดที่2 เสื้อแขนสั้นสีครามกับกางเกงสีน้ำเงินที่สั้นถึงเข่า

เซะซึนะ: "แล้วชุดนี้ล่ะ?"

โซมะชิ: สีหน้าเริ่มแปลกๆ "ยังได้อยู่..."

เซะซึนะเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดสุดท้ายเป็นเสื้อแขนสั้นสีน้ำเงินกับกางเกงที่สั้นถึงน่องสีดำ

เซะซึนะ: หมุนตัวเล็กน้อย "สุดท้ายแล้วสินะ~ เป็นไงบ้าง?"

โซมะชิ: สีหน้าเริ่มไม่สบายใจอย่างแรง "เอิ่ม... เสื้อก็โอเคนะ... แต่กางเกงมัน-"

พนักงานร้าน: ยิ้มแล้วหยิบเครื่องคิดเลข "โอเคค่ะ เอาชุดนี้ใช่ไหมคะ? ทั้งหมดรวมกันเป็น 800 เยนค่ะ"

เซะซึนะ: "โอเคค่า งั้นชั้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ ลูกพี่!"

โซมะชิ: "เดี๋ยวก่อนสิ เซะซึนะ! คือว่ากางเกงมัน..." (ถอนหายใจ) "เฮ้อ... ช่างเถอะ" ยื่นเงินให้ พนักงาน

ไม่นานนัก เซะซึนะก็กลับออกมาในชุดเดิม ทั้งคู่เดินออกจากร้าน

พนักงานร้าน: "แล้วแวะมาอีกนะคะ~!"

โซมะชิ: (คิดในใจ) ให้ตายสิ...ทำไมยัยนี่ต้องเลือกกางเกงขาสั้นมาด้วยวะ? ช่างเถอะ... แค่ตัวเดียว ไม่เป็นไรหรอกมั้ง... ตอนนี้ก็ใกล้จะ 9:00 แล้ว ไปรอที่เดิมดีกว่า

ณ เวลา 9:00 น.

ไรจิน: "อ้าว! มากันแล้วเหรอเด็กๆ? งั้นเราไปกินไอติมกันดีกว่า!"

โซมะชิ/เบลช/เวอร์แดนท์: "ครับ!"

เซะซึนะ: "ค่ะ!"

ณ ร้านไอติม

พนักงานร้านไอติม(1): "เชิญเลยครับคุณลูกค้า มากัน 6 ท่านสินะครับ? เชิญข้างในเลยครับ"

ทุกคนเดินเข้าไปนั่งข้างใน

พนักงานร้านไอติม(2): "รับอะไรดีครับ?"

ไรจิน: "กาแฟ 2 บราวน์ชูการ์ 2 ครับ"

เซโชวะ: "สตรอว์เบอร์รี 2 ช็อกโกแลต 1 ค่ะ"

เบลช: "ชาเย็น 2 ครับ"

เวอร์แดนท์: "ชาเขียว 2 ครับ"

โซมะชิ: "ชา 1 โกโก้ 1 ครับ"

เซะซึนะ: "ไวท์ช็อกโกแลต 2 ค่ะ!"

พนักงานร้านไอติม(2): จดออร์เดอร์ "รับทราบครับ เดี๋ยวมาเสิร์ฟนะครับ" เดินไปหลังร้าน

โซมะชิ: "เธอชอบกินไวท์ช็อกโกแลตสินะ?"

เซะซึนะ: "อื้อ! ชอบกินตั้งแต่ยังเด็กๆ เลยล่ะ!"

โซมะชิ: "อย่างนี้นี่เอง..."

ไรจิน: *ยิ้ม "ชื่อเซะซึนะสินะ?"

เซะซึนะ: "ค่ะ! กูมิโฮ เซะซึนะ ค่ะ!"

ไรจิน: "ชื่อน่ารักดีนะ ส่วนชั้นชื่อ คามิคาเซะ ไรจิน เป็นอาจารย์ของโซมะคุงน่ะ ส่วนพี่สาวคนนี้..." *ชี้ไปที่เซโชวะ

เซโชวะ: "โคตุโยคุ เซโชวะ เป็นอาจารย์เหมือนกันน่ะ"

เบลช: "ส่วนชั้น เดรค เบลช ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

เวอร์แดนท์: "ชั้น โนการ์ เวอร์แดนท์ นะ! ยินดี ที่ได้รู้จัก ซึนะจัง! อ้อ ส่วนหมอนี่-"

โซมะชิ: "ชั้นแนะนำตัว ไปตั้งแต่วันแรกแล้วน่ะ"

เวอร์แดนท์: "อ๋อเหรอ? โอเค"

เซะซึนะ: ยิ้มกว้าง "ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ทุกคน!"

ไม่นานนัก พนักงานร้านก็เดินมาเสิร์ฟไอติม

พนักงานร้านไอติม(2): "กาแฟ 2 บราวน์ชูการ์ 2 สตรอว์เบอร์รี 2 ช็อกโกแลต 1 ชาเย็น 2 ชาเขียว 2 ชา 1 โกโก้ 1 และไวท์ช็อกโกแลต 2 มาเสิร์ฟแล้วครับ!"

ทุกคน: "จะทานแล้วนะครับ/ค่ะ!"

ระหว่างที่ทุกคนกำลังกินไอติม

ไรจิน: มองไปทางเซโชวะพลางยิ้มขำ "นี่ โชวะจัง~ หน้าตาเหมือนคนเพิ่งตื่นเลยนะ เอาไอติมรสกาแฟซักคำไหม? จะได้ตาสว่าง"

เซโชวะ: ขมวดคิ้วทันที "หนิ! นายเห็นฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกันฮะ!? ฉันไม่เหมือนคนอื่นที่จะให้ทำอะไรแบบนั้นนะ แล้วก็เลิกเรียกฉันว่า โชวะจัง ได้แล้ว! มันน่ารำคาญ!"

ไรจิน: "แหม ๆ ไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนั้นเลยนี่นา~" ตักไอติมรสกาแฟเข้าปากตัวเอง

เยลช / เวอร์แดนท์ / เซะซึนะ: ตั้งหน้าตั้งตากินไอติมกันอย่างเอร็ดอร่อย

โซมะชิ: มองทุกคนที่กินกันอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะมองไอติมของตัวเองที่มีสองรสแล้ว ลองตักรวมกันเข้าปาก

เซะซึนะ: "นี่~ ลูกพี่โซมะ! ไอติมรสชากับโกโก้ มันเป็นยังไงเหรอ?"

โซมะชิ: *เคี้ยวอยู่ ก่อนจะตอบนิ่ง ๆ "ก็...เหมือนชากับโกโก้...แต่เย็น ๆ"

เซะซึนะ: *ทำหน้าเหวอไปแวบหนึ่ง "...อะ เอ่อโอเค..." หัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะกินต่อ "ว่าแต่ ชั้นอยากรู้อะ! มันอร่อยไหม? ขอลองซักคำได้ไหม ลูกพี่?"

โซมะชิ: ชะงักเล็กน้อย "เอิ่ม...จะดีเหรอ? คนอื่นอยู่กันเยอะแยะ มันจะดูไม่ดีเอา-"

เซะซึนะ: "เอาน่า~! แค่คำเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก! ฉันใช้ซ้อนตัวเองตักก็ได้!"

โซมะชิ: (ถอนหายใจ) "...โอเค ๆ ก็ได้ แค่คำเดียวนะ"

เซะซึนะ: "เย้! ขอบคุณนะลูกพี่~" *ตักไอติมรสชาและโกโก้อย่างละครึ่งช้อนเข้าปาก "อื้ม! ก็ อร่อยดีนะ ถึงรสชาติจะแปลก ๆไปหน่อยก็เถอะ ปกติฉันกินแต่รสไวท์ช็อกโกแลตน่ะ ไม่เคยลองรสอื่นเลย~"

แล้วจู่ ๆ เซะซึนะก็หยิบซ้อนของตัวเองไปตัก ไอติมตัวเอง ทำท่าจะใส่จานโซมะชิ

โซมะชิ: ขมวดคิ้วทันที "เดี่ยว ๆ จะทำอะไรน่ะ?"

เซะซึนะ: "ก็จะแบ่งไอติมให้ลูกพี่ไง! ฉันกินของลูกพี่แล้ว ลูกพี่ก็ต้องกินของฉันบ้าง~ เข้าใจไหม?"

โซมะชิ: ชะงักไปนิดก่อนจะถอนหายใจยาว "...เฮ้อ ช่างเถอะ จะทำอะไรก็ทำ"

เซะซึนะ: ยิ้มกว้าง "โอเค~ เอ้า ลองดูสิ!"

โซมะชิ: ตักไอติมที่เซะซึนะแบ่งให้ แล้วลองกิน "...อืม ก็อร่อยดีนะ"

เซะซึนะ: "เห็นไหมล่ะ~ ฉันบอกแล้ว!"

[ทันใดนั้น...]

คนรอบข้างเริ่มหันมามองพวกเขาด้วยสายตาที่สนใจ

ผู้คน (1): "หนิ นายเห็นที่เด็กสองคนนั้นทำไหม?"

ผู้คน (2): "อื้ม ๆ ก็น่ารักดีนะ"

ผู้คน (3): "นั่นสิ 2คนนั้นดูเข้ากันดีนะ~"

[กลับมาที่โซมะชิกับเซะซึนะ]

โซมะชิ: *ทำหน้าตาเซ็งปนเขินเล็กน้อย "เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่ามันจะดูไม่ดี..."

เซะซึนะ: *หน้าเริ่มแดงขึ้น"กะ...ก็ ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นจุดสนใจขนาดนี้นี่นา..." รีบตักไอติมเข้า ปากอย่างรวดเร็ว (คิดในใจ) "แค่...อยากรู้ว่า ไอติมของลูกพี่รสชาติเป็นยังไงแค่นั้นเอง...! *

โซมะชิ: *ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะกินไอติมต่อ

[อีกด้านหนึ่ง...]

เวอร์แดนท์: "นี่~ ซึนะจัง ฉันก็อยากลองไอติม ของเธอบ้-"

เบลช: *คว้ามืออุดปากเวอร์แดนท์ไว้ "หนิ! นายไม่ต้องไปยุ่งทุกเรื่องก็ได้นะ!"

ไรจิน: *หัวเราะขำ ๆ "ฮ่า ๆ ๆ นักเรียนของฉันนี่น่ารักจริง ๆ เอ้า! งั้นเราก็ทำบ้างสิ โชวะจัง~" ตักไอติมยื่นให้เซโชวะ

เซโชวะ: *กินไอติมที่ไรจินยื่นให้ไปโดยไม่ทันคิด แต่พอรู้ตัวก็ชะงักไปแวบหนึ่ง "ดะ...เดี๋ยวนะ!?" *หันขวับไปมองไรจินด้วยสายตาที่หงุดหงิด "นี่นายทำบ้าอะไรของนายฟ้ะ!? หัดอายคนอื่นบ้างสิ! ดูสิ ขนาดเด็กๆยังอายกันเลย!" *พูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างบีบคอไรจินแล้วเขย่าตัวแรง ๆ

ไรจิน: "แหม ๆ ก็เธอเผลอเองไม่ใช่รึไง~?" ยิ้ม ขำ แบบไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย

เซโชวะ:"ตาบ้านี่หนิ!"

เวลาต่อมา ณ หน้าห้างสรรพสินค้า

ทุกคนเดินออกมาจากห้าง

ไรจิน:"อ้า~ ให้ตายซี้ กินไอติมไปตั้ง4ลูกอิ่มดีจัง ใช่ไหมโชวะจัง"

เซโชวะ:(หน้ายังคนแดงอยู่)"ไม่ต้องพูดเลย ไอบ้าเอ้ย" *เบี่ยงหน้าหนี

เวอร์แดนท์:"ฮ่าๆๆ อาจารย์ไรจินก็ชอบแกล้งอาจารย์เซโชวะอยู่เรื่อยเลยนะครับ เนอะ รุ่นพี่เบลช รุ่นพี่โซมะ-"(โดนเบลชเอามืออุดปาก)

เบลช:"นายนี่ยุ่งไปซะทุกเรื่องเลยนะ เวอร์แดนท์"

เวอร์แดนท์:*สลัดหน้าออก "แหม่ รุ่นพี่เบลช ก็มันจริงนี่นา"

โซมะชิ:*เหลือกมองเซะซึนะ

เซะซึนะ:*กำลังสนใจอย่างอื่นอยู่จนไม่ได้มองข้างหน้า พร้อมกับหน้าที่แดงเล็กน้อย

โซมะชิ:"มองข้างหน้าด้วยสิ เซะซึนะ"

เซะซึนะ:"เข้าใจน่า" *เดินชนเสา

ตูบ!

เซะซึนะ:"โอ้ย!"

โซมะชิ:"ชั้นบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าให้มองข้างหน้าด้วย"

เซะซึนะ:"ก็ชั้นไม่รู้นี่นา ว่าข้างหน้าจะมีเศษน่ะ"(พูดพร้อมกับน้ำตาที่ซึม)

โซมะชิ:"วันหลังก็มองข้างหน้าตอนเดินด้วยสิ"

เซะซึนะ:"ไอเสาบ้า มาตั้งอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย"(พูดด้วยน้ำเสียงที่โวยวายและสั่นพร้อมกับน้ำตาซึม) ทันใดนั้นโซมะชิก็เห็นชายที่ใส่ผ้าคลุมสีดำคนนึงที่ดูท่าทีเหมือนจะโดนหาเรื่องอยู่

อันธพาล(1):"เฮ้ย ไอแก่ คิดว่ามาเดินชนพวกกูแล้วจะเดินหนีไปเฉยๆเลยหรือยังไง" อันธพาล(2):*หยิบมีดขึ้นมาจี้ "ถ้ามึงไม่เอาดงิน2000เยนออกมาให้ละก็ มึงก็จะไม่ได้ไปไหนทั้งนั้นแหละ"

???:(ถอนหายใจ) "เฮ้ย...ลุงก็บอกแล้วไง ว่าตอนนี้น่ะไม่มีเงิน ถ้าปล่อยลุงไป เดี่ยวลุงจะเอามาให้แน่นอน"

อันธพาล(1):"ใครจะไปเชื่อล่ะ ถ้าปล่อยไป มึงก็จะหนีไปน่ะสิวะ พวกกูไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะเว้ย"

ไรจิน:"อะไรล่ะนั้น มีคนโดนไถ่เงินด้วยเหรอเนี่ย"

เซโซวะ:"นั้นสิ นานๆทีจะมีคนโดนไถ่เงินแบบนี้นะ"

เวอร์แดนท์/เบลช/โซมะ ชิ/เซะซึนะ:*ยื่นมองแบบนิ่งๆ

ไรจิน:"อ้าว โซมะชิ ไม่คิดจะไปช่วยเหลือคนที่กำลังลำบากอยู่เหรอ"

โซมะชิ:"ผะ...ผมเนี่ยนะ?"

ไรจิน:"ใช่ซี้ จำไม่ได้เหรอ ที่อาจารย์เคยสอนไว้น่ะ ว่าถ้ามีคนกำลังลำบาก ก็ให้เข้าไปช่วยเหลือน่ะ"

โซมะชิ:"แต่ว่าผมไม่-"

ไรจิน:"เอาน่าๆ แค่เข้าไปสั่งสอนพวกอันธพาลพวกนั้นซักหน่อย มันจะไปยากอะไรเล่า-"

เวอร์แดนท์:"ถ้ารุ่นพี่ไม่ทำ เดี๋ยวผมทำเอง" *ตั้งท่าเตรียมวิ่งไป แต่

ตู่มม!

อันธพาลคนนึงโดนจับเหวี่ยงใส่กำแพงอย่างแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น

อันธพาล(1):"อีก!"*ลงไปนอนกับพื้น

อันธพาล(2):"เวรละไง มึงนะมึง!"

แต่ทันใดนั้น

อันธพาล(2):"อืด...ทำไม...ขยับ...ร่างกาย...ไม่ได้" ทันใดนั้น ร่างของอันธพาลคนนั้นก็ถูกกดจากอะไรบางอย่างไปที่พื้นอย่างแรง

ครืด! ตู่ม!

ด้วยแรงบางอย่างทำให้พื้นเป็นรอยแตก

ทุกคนมองด้วยความอึ่ง แต่

เซะซึนะ: "ว้าว ฝีมือสุดยอดเลย เมืองนี้มีแต่คนมีฝีมือเหรอเนี่ย"

โซมะชิ:(ติดในใจ) "อะไรของยัยนี้วะเนี่ย"

เวอร์แดนท์:"เอิ่ม...ดูเหมือนว่าเราไม่ต้องเข้าไปช่วยแล้วนะครับ อาจารย์ไรจิน"

ไรขิน:"นั้นสิ จาร์ก็ว่า งั้นแหละ"

อันธพาล(1/2):*ลุกขึ้นมาแล้วรีบวิ่งหนีไป "ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

???:(ถอนหายใจ)แฮ้ย ให้ตายซี้ วัยรุ่นเดี๋ยวนี้นี่ หัวร้อนกันจริงๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นไถ่เงินกันขนาดนี้ หรือว่านี้มันเรื่องปกติของที่นี่กันนะ (ถอนหายใจ)"เฮ้ย ช่างเถอะ ดีนะที่พวกนั้น ไม่มีฝีมืออะไรมาก ไม่งั้นชั้นคงโดนล่นงานแล้วแน่ๆ อ้อ จริงสิ พวกเธอน่ะ อาจจะไม่ทั้งหมดแต่เป็นคนจากโรงเรียน เซย์เรียวคุ กาคุเอ็น ใช่ไหม?"

ไรจิน/เซโชวะ/โซมะชิ/เบลช:*อึ้ง แล้วคิดในใจ "รู้ได้ไงวะ"

เซะซึนะนะ:"เออ คือว่าหนูมาจากโรงเรียน ซิมนียา ซเวซดา น่ะคะ แต่ว่าตอนนี้ โรงเรียนมัน..."

โซมะชิ:"เดี๋ยวนะ คุณเป็นใคร แล้วรู้ได้ไงว่าพวกเรามาจากโรงเรียนไหนบ้าง โดยเฉพาะเซะซึนะ ที่ผมยังไม่รู้เลยว่าเป็นเด็กจากโรงเรียนอะไร"

เซะซึนะ:*ทำหน้าไม่พอใจ "นี่! ชั้นไม่เด็กแล้วนะ"(พูดด้วยน้ำเสียงโวยวายกับไม่พอใจอย่างแรง)

???:"ฮ่าๆๆ อย่างนี้นี่เองสินะ อย่างนี้ ชั้นคือ โทคุโยมิ มิคาเงะ" *เอาผ้าคลุมหัวออก "พอดีมีธุระกับพวกเธอนิดหน่อยน่ะ"

เซโชวะ: "โทคุณโยมิ มิคาเงะ? เอ๊ะ!? เดี๋ยวนะ!?" *กระโดดถอยหลังไปพร้อมตั้งท่าพร้อมโจมตีและ สยายปีก "ใช่ 1ใน10 ภัยอันตรายระดับประเทศหรือป่าว!? ไรจิน เด็กๆ ระวังตัวไว้นะ หมอนี้อันตรายมากๆ ฝีมือพอๆกับนายเลย ไรจิน"

ไรจิน:ใจเย็นๆน่า โชวะจัง เค้าอาจจะมาดีก็ได้"

เซโชวะ:"ไอตัวอันตรายระดับประเทศคนนี้เนี่ยนะ ที่จะมาดี เข้าใจแหละว่านายก็เป็น1ใน10 คน ที่อันตรายระดับประเทศเหมือนกัน แค่ดูเป็นคนชิวๆ แต่ทั้ง10คน มันจะเหมือนกันหมดเลยหรือไง"

มิคาเงะ:"ฮ่าๆๆ ถูกแล้วล่ะ ไรจิน ทั้งวันนี้และพรุ่งนี้ ชั้นมาดี และวันอื่นๆอีกด้วย แค่มีธุระนิดหน่อยเอง"

เซโชวะ:"ชั้นไม่เชื่อโว้ย!!"

โซมะชิ:"ธุระ เหรอครับ? ธุระ อะไรเหรอครับ?"

มิคาเงะ:"ฮ่าๆๆ เธอเริ่มสงสัยแล้วสินะ รู้สึกเหมือนจะชื่อ โอกะ โซมะชิ สินะ?"

โซมะชิ:"ใช่ครับ...เดี๋ยวนะ!...รู้ได้ไงครับน่ะ!?"

มิคาเงะ:"ส่วนพ่อหนุ่มผมส้มคนนั้นจะชื่อ เดรค เบลช พ่อหนุ่มหูหมาป่าคนนั้นชื่อ โรการ์ เวอร์แดนท์ แม่สาวหูจิ้งจอกคนนั้นชื่อ กูมิโฮ เซะซึนะ ส่วนน้องสาวคนนั้น ชื่อ โคคุโยคุ เซโขวะ และสุดท้าย ไรจิน คามิคาเซะ ไรจิน สินะ"

โซมะชิ:"ระ...รู้ หมดเลยแฮะ"

เซโชวะ:"หนิ ใครน้อฃสาวแกฟ้ะ!"

มิคาเงะ::"ส่วนข้อมูลอื่นๆก็ โอกะ โซมะชิ อายุ 16 ส่วนสูง 170-"

เซโชวะ:"ไม่ต้องบอกเพิ่มแล้วก็ได้น่า!!!"

โซมะชิ:"แล้ว สรุป คุณมีธุระอะไรกับพวกผมเหรอครับ"

มิคาเงะ:"อ้อ จริงสิ ธุระๆ เธอ2คนยังจำกลุ่มนักฆ่าอะไรซักอย่าง ที่บุกมาเมื่อวานได้ไหม โซมะชิ เซะซึนะ"

โซมะชิ/เซะซึนะ:*สะดุ้ง (คิดในใจ) "ระ ..รู้ได้ไงกัน"

มิคาเงะ:"พวกนั้นน่ะ คือกลุ่ม แนวหน้าผีเยือกแข็ง Front Ledyaných Prizrakov น่ะ เป็นกลุ่มอาชญากรกลุ่มนึง ที่เพิ่งได้ บุกโจมตีโรงเรียน ซิมนียา ซเวซดา เมื่อไม่กี่วันก่อนน่ะ"

เซะซึนะ:"เรื่องนั้น...หนูรู้อยู่แล้วค่ะ"(เธอคอตกและทำหน้าตาซึม หลังจากพูดจบ)

โซมะชิ:"เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองเหรอ เซะซึนะ"

มิคาเงะ:"ใช่แล้วล่ะ แล้วลุงคนนี้จะบอกไว้ก่อนนะ ว่าพวกมัน จะบุกมาอีก ในตอนกลางคืน 7 รอบ 7วัน"

ทุกคน;!!!

โซมะชิ:"พวกมันจะบุกมาอีกเนี่ยนะ เป็นไปได้ไงกัน"

มิคาเงะ:"ถูกต้องแล้วล่ะ แล้วกลุ่มที่มาเมื่อวานนี้ ยังเป็นแค่กลุ่ม ธรรมดาๆ มันจะเริ่มต้นจากกลุ่มที่อ่อนแอที่สุดก่อน แล้วมันจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนวันสุดท้าย หัวหน้าของพวกมัน ซเมย์ โมรอซ มันจะบุกมาเอง-

เบลช:"เพ้อเจ้อน่า! มันจะบุกมาอีกหรือยังไงกัน ไม่ใช่ว่ามันจะมาแค่รอบเดียวแล้วไม่มาอีกเหรอ แล้วไอ ซเมย์ โมรอซ อะไรนั้น มันจะแข็งแกร่งขนาดไหนกันเชียว"

เซะซึนะ:"แต่...รุ่นพี่เบลชค่ะ...มันอาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้นะค่ะ...เพราะพวกนี้น ...ก็ใช้วิธีเดียวกัน....กับที่ทำกับโรงเรียนหนูเหมือนกัน"....(พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น แล้วคอยังคงตกก่อนที่จะเข่าซุก แล้วเริ่มร้องไห้)"จนกระทั่ง...ฮือๆๆ...จนกระทั่งไอสารเลวนั้น...ฮือๆๆ...มันมาโจมตีโรงเรียนของหนู...ฮือๆๆ...ด้วยตัวของมันเอง...ฮือๆๆ...ในวันสุดท้าย...ฮือๆๆ...จนทุกคน...ฮือๆ ๆ...จนทุกคน...ตายหมด...ไม่เหลือซักคน...ฮือๆๆ...ทั้งอาจารย์เรียวชิ...ทั้งรุ่นพี่ชิซึกะ...ทั้งรุ่นพี่เฮียว...ทั้งรุ่นพี่เฮียวฟู...ฮือๆๆ...ตายหมดไม่เหลือซักคน..."*กำมือแน่น เอาหน้าหมอบไปกับพื้น หลับตา และร้องไห้อย่างหนัก

เซโชวะ/เบลช/เวอร์แดนท์:"เซะซึนะ!"

โซมะชิ:"เซะซึนะ ไม่ต้องพูดแล้ว ชั้นเข้าใจเธอหมดทุกอย่างแล้ว" *เดินมาและปลอบเซะซึนะ

ไรจิน:"เป็นอย่างนี้...นี่เอง...สินะ..."

เซะซึนะ:"ชั้นพยายามจะลืมมันไปแล้ว...ฮือๆๆๆ...แต่...ไม่ร้กูทำไม...ฮือๆๆๆ...ชั้นไม่สามารถลืมมันได้เลย...โรงเรียน...ที่เต็มไปด้วยผู้คน...ฮือๆๆๆ...จนตอนนี้...กลายเป็นซากปรักหักพัง...ที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งสีน้ำเงินและเลือด...ฮือๆๆ..." *ยังคงเอาหน้าหมอบไปกับพื้น มือยังคงกำแน่น ตาเริ่มลืมขึ้น แต่ยังคงร้องไห้อยู่

โซมะชิ:*นั่งยองๆ "เซะซึนะ" *พูดด้วยน้ำเสียงสงสาร

มิคาเงะ:"ให้ตายสิ นี่ชั้นเผลอทำเด็กมัธยมต้นร้องไห้เหรอเนี่ย"

โซมะชิ:"นี่มันหมายความว่ายังไงกัน คุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเราและพวกมันเลยเนี่ยนะ...แล้ว...ธุระ คืออะไรล่ะ!"

มิคาเงะ:*ยิ้มแบบมีเลศนัย "หึๆๆ ธุระจริงๆของชั้นก็คือการให้งานน่ะ คืออย่างนี้ ชั้นจะมาเป็นผู้ว่าจ้าง ส่วนพวกเธอคือผู้รับจ้างน่ะ ก็คือจะให้พวกเธอจัดการเจ้า ซเมย์ โมรอซ อะไรนั้นน่ะ แต่ก่อนจะไปถึงเจ้านั้น ยังมีลูกน้องบางคนที่ยังต้องจัดการก่อนนะ เข้าใจหรือยัง แล้วถ้าจัดการได้ ก็จะได้เงินมาน่ะ"

โซมะชิ:"ผู้ว่าจ้าง...ผู้รับจ้าง...เงิน"

มิคาเงะ:"เริ่มสนใจแล้วใช่ไหมละ งั้นก็-"

โซมะชิ: "เดี๋ยวก่อน!"

มิคาเงะ: "หือ?"

โซมะชิ:"ถ้าพวกมันจะมาจริงๆ ทำไมคุณไม่จัดการพวกนั้นเองล่ะ ทั้งๆที่เป็น1ใน10ภัยอันตรายระดับประเทศ ต้องมีฝีมือที่สูงมากแน่นอน คงไม่ได้ฝีมือดรอปลงไป อะไรใช่ไหม"

มิคาเงะ:"ฮ่าๆๆ ไม่หรอก ชั้นก็แค่อยากจะให้งานและเงินกับเด็กที่ กำลังต้องการมัน ก็แค่นั้นเองน่ะ จริงไหมล่ะ โอกะ โซมะชิ"

โซมะชิ:*ชะงักไปครู่นึง

มิคาเงะ:"ไม่เป็นไรๆ ชั้นให้เวลาคิดถึงพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ตอน13:00 เจอกันที่เดิมนะโอเคไหม" *เดินจากไป

เซโชวะ:"ดะ...เดี๋ยวก่อน!"

มิคาเงะ:*สร้างควันมืด ก่อนจะหายเข้าไปในควันมืด

เซโชวะ:(ไอ)"แคกๆๆ ให้ตายสิ ไปซะแล้ว"

โซมะชิ:"ไม่เป็นไรนะ เซะซึนะ ไปบ้านชั้นก่อนก็ได้ เป็นร้านคาเฟ่น่ะ ลุกขึ้นมาเร็ว พื้นมันเปื้อนนะ"

เซะซึนะ:(ยังคงร้องไห้) "ฮือๆๆ"

ไรจิน:"งานงั้นเหรอ แต่ปกติโซมะชิก็ทำงานพาร์ทไทม์อยู่แล้วหนิ"

โซมะชิ:*จับเซะซึนะลุกขึ้นมา "ไม่เป็นไรครับ คืนนี้ผมจะลองไปคิดอีกที"

ไรจิน:*เดินมาดูเซะซึนะ "ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้นมา"

เซโชวะ:"นั้นสิ เห็นเป็นคนที่ดูร่าเริง เลยไม่คิดอะไรมากย่ะ"

เบลช:"ไอพวกสารเลวนั้น มันเป็นใครกัน"

เวอร์แดนท์:"นั้นซิรุ่นพี่เบลช เอางี้ เราไปส่งเซะซึนะกับโซมะชิกันไหม อาจารย์ไรจิน อาจารย์เซโชวะ"

เซโชวะ:"อื้อ ได้สิ"

โซมะชิ:"ไม่เป็นไรนะ เซะซึนะ เธอไม่มีที่ไปสินะ ไปอยู่บ้านชั้นก่อนก็ได้หนิ ไปกันเถอะ

เซะซึนะ:"เข้าใจแล้วน่า...ฮือๆๆ(พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น)

ณ ในเมือง ที่ไม่ไกลจากบ้าน(ร้านคาเฟ่)ของโซมะชิ

โซมะชิ:"ไม่เป็นไรนะเซะซึนะ อีกไม่ไกลก็จะถึงบ้านของชั้นแล้วล่ะ เป็นร้านคาเฟ่น่ะ ถ้าถึงแล้ว ชั้นจะหาไวท์ช็อกโกแลตให้เธอกินนะ โอเคไหม เซะซึนะ"

เซะซึนะ:"โอเค"*เช็ดน้ำตา "ชอบใจนะ ลูกพี่โซมะ (พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น)

เบลช:"ว่าแต่ พวกมันบุกมาจริงๆ แล้วมันจะบุกมาที่ไหนล่ะ พวกมันไม่ได้รู้ที่อยู่ของโซมะ กับซึนะซะหน่อย"

เวอร์แดนท์:"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ อ๋อ! ไม่แน่ พวกมันอาจจะมีเครื่องติดตามก็ได้นี่ครับ"

เบลช:*เอามือตบหัวเซอร์แดนท์

ตุบ!

เวอร์แดนท์:"โอ้ย! มันเจ็บนะ รุ่นพี่เบลช"

เบลช:*มองด้วยสายตาที่กดดัน "เพ้อเจ้อน่า! นายคิดว่าพวกนักฆ่าย้อนยุคพวกนั้น มันจะมีเทคโนโลยีล้ำสมัยขนาดนั้นได้ยังไงกัน อยากมากก็แค่ระเบิดกับปืนก็แค่นั้นแหละ" (พูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด)

ไรจิน:"น่าๆ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้นะ บนโลกนี้" *หันหน้าไปพึมพำกับตัวเอง "จาร์คิดว่าอย่างนั้นนะ"

มุกคนหยุดอยู่หน้าบ้าน(ร้านคาเฟ่)ของโซมะชิ

ณ ร้าน คาเฟ่ ยาสึรากิ

โซมะชิ:*เปิดประตูเข้าไป "ถึงแล้วล่ะ เซะซึนะ-"

???:"อ้าว~ มาแล้วเหรอ โซมะคุง" *เดินมาหาทุกคน "ส่วนน้องหูจิ้งจอกคนนี้ก็คือ กูมิโฮ เซะซึนะ สินะ

เซะซึนะ:"ใช่...ค่ะ" (เธอพูดพร้อมกับคอที่ตก)

???:"เอ ไปเจอเรื่องอะไรมาเหรอ หน้าตาดูไม่ร่าเริงเหมือนที่โซมะชิพูดเลย"

โซมะชิ:"พอดีเธอ..."

เซะซึนะ:"ก็แค่คิดถึงพวกรุ่นพี่กับอาจาร์ที่โรงเรียนเก่านิดหน่อยน่ะค่ะ" (เธอยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นและลำคอมี่ตกอยู่)

???:"ออ อย่างนี้นี่เอง อ้อจริงสิ ขอแนะนำตัวก่อนเลยละกัน ชั้นชื่อ คาวาโมโตะ ชินจิน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

เซะซึนะ:"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" *หลังจากพูดจบ เธอก็ไปนั่งที่เก้าอี้ ก่อนจะเอาหน้าซุกไว้บนโต๊ะ

ทุกคนมองเซะซึนะด้วยควาสงสาร

โซมะชิ:"เอิ่ม คุณชินจอครับ ขอไวท์ช็อกโกแลตแท่งขนาดกลาง2ชิ้นนะครับ

ชินจิ:"เข้าใจแล้วล่ะ" *เดินไปในครัว

โซมะชิ: *ไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเซะซึนะ "ชั้นรู้นะว่าเธอยังเศร้าและคิดถึงพวกรุ่นพี่กับอาจารย์ที่โรงเรียนเก่าอยู่ แต่ถ้าจะให้คืนชีพพวกเขากลับมามันก็เป็นไปไม่ได้ เอางี้ กินไวท์ช็อกโกแลตที่เธอชอบซัก2ชิ้นก็น่าจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วแหละ โอเคไหม"

เซะซึนะ:"โอเค-"

ชินจิ:*เดินมาที่โต๊ะของเซะซึนะ "ไวท์ช็อกโกแลตขนาดกลาง2ชิ้น มาเสริฟแล้วคราบ~"

เซะซึนะ:*หยิบไวท์โกแลตขึ้นมากินก่อนจะมองไปที่โซมะชิ "ขอบคุณมากๆเลยนะลูกพี่" (เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนและหางที่สายไปมาเล็กน้อย)

โซมะชิ;"แค่นี้เอง" *ลุกขึ้นก่อนจะไปหาชินจิ "ชั้นจะไปคุยกับคุณชินจิที่หละงร้านนะ เธอกินเสร็จแล้วไปหาชั้นด้วยนะ เดี๋ยวจะพาไปตลาด"

เซะซึนะ:"อื้อ ได้เลยลูกพี่"

โซมะชิ:(คิดในใจ) "ดูท่า จะอารมณ์ดีขึ้นแล้วสินะ"

ชินจิ:"มีอะไรเหรอ โซมะคุง"

โซมะชิ:*เอาปากไปไว้ที่หูของชินจิ แล้วกระซิบ "ไปหลังร้านกันก่อนครับ ผมมีอะไรอยากจะบอกคุณ"

ชินจิ:"โอเคได้เลย" *เดินไปประมาณ3-4ก้าวก่อนจะหันมาบอกเซะซึนะว่า "ไม่ต้องรีบนะ ซึนะจัง เดี๋ยวชั้น2คนกลับมา"

เซะซึนะ:*เคี้ยวไวท์ช็อกโกแลตอยู่ " "โอเคคะ"

โซมะชิ/ชินจิ *ไปกันที่หลังร้าน

โซมะชิ:"ผมมีอยู่3เรื่องที่อยากจะบอกคุณครับ"

ชินจิ:"ว่ามาเลย"

โซมะชิ:"เนื่องที่1 ผมจะให้เซะซึนะมาอยู่ด้วย เพราะเธอไม่มีที่ไปแล้วครับ เรื่องนี้ มีปัญหาอะไรหนือป่าวครับ"

ชินจิ:"โดยรวมแล้ว ซึนะจัง ถือว่าเป็นเด็กน่ารักนะ ถ้ามาอยู่ด้วยแล้ว คงไม่น่าสร้างปัญหาอะไรหรอกมั้ง เรื่องนี้ ชั้นอนุญาต แล้วเรื่องต่อไปละ"

โซมะชิ:"เรื่องที่2 ตั้งแต่วันนี้นับไปอีก7วัน จะมีศัตรูบุกมาเป็นกลุ่มใหญ่ แล้วมันจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนวันที่7 หัวหน้าของพวกมันจะมาเอง แล้วพวกมันใช้วิธีเดียวกัน กับที่ทำกับโรงเรียนของเซะซึนะ"

ชินจิ:"โอ้ว เรื่องใหญ่นะเนี่ย แล้วเธอจะทำยังไงล่ะ จะจัดการพวกมันด้วยตัวเองเหรอ"

โซมะชิ:"คงจะอย่างนั้นแหละครับ"

ชินจิ:"แล้วเรื่องที่3ล่ะ"

โซมะชิ:"เรื่องที่3 คุณรู้จัก โทคุโยมิ มิคาเงะ หรือป่าวครับ"

ชินจิ:"ใช่1ใน10 ภัยอันตรายระดับประเทศหรือป่าว รู้จักสิ ทำไมเหรอ"

โซมะชิ:"ผมเจอเค้าวันนี้ครับ แล้วเค้าบอกว่า ถ้าจัดการพวกที่จะบุกมาใน7วันนี้ได้ เค้าจะให้เงินพวกผมครับ

ชินจิ:"อย่างนี้เองหรอกหรอ"

โซมะชิ:"แต่ผมไม่รู้นะครับว่าพวกนั้นจะแข็งแกร่งขนาดไหน แล้วเงินที่ได้ จะเยอะไหม"

ชินจิ:"ถ้าเป็นเงินที่ได้จากการล่ากลุ่มหรือจัดการอาชญากรอะไนพวกนั้น ต้องได้เยอะแน่นอน..."

เซะซึนะ:*เดินมาหลังร้าน "ลูกพี่โซมะ คุณชินจิ หนูกินหมดแล้ว พร้อมจะไปตลาดแล้วค้า~"(เธอพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ร่าเริงขึ้น)

ชินจิ:"อ้าว~ กินเสร็จแล้วหรอ ซึนะจัง อ้าวนี่ โซมะคุง เงิน5000เยน เลือกซื้อของที่จะเอามาทำมื้อเย็นนี้ด้วยละ เหลือเงินแล้วเอามาคืนด้วยน"

โซมะชิ:"ไม่ เอ้ย ขอบคุณครับ" *รับเงินมา "ไปตลาดกันเถอะ เซะซึนะ(ถึงจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แต่เค้าก็ยิ้มอ่อนๆออกมา เพื่อให้เซะซึนะสบายใจ)

เซะซึนะ:*วิ่งเข้ามาเกาะแขนโซมะชิ "ไปตลาดกันเถอะ ลูกพี่" (เธอพูดพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส)

โซมะชิ:(คิดในใจ) "ดูท่า ยัยนี้จะกลับมาปกติแล้วแฮะ" "โอเค ไปกันเถอะ"

ณ ตลาด

ทุกคนกำลังเดินอย่ดูในตลาด

เวอร์แดนท์:"นี่~ ซึนะจัง กลับมาอารมณ์ดีแล้วหรอ ดูท่า จะชอบไวท์ช็อกโกแลตจริงๆแฮะ"

เบลช:"นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆ เวอร์แดนท์"

ไรจิน:"เอาน่าๆ ซึนะจังกับมาปกติก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ใช่ไหม โชซะจัง"

เซโชวะ:"ใช่...หนิ แล้วก็เลิกเรัยกชั้นว่า โชวะจังได้แล้ว คนเรามันมีขีดจำกัดความอดทนเหมือนกันนะ"

โซมะชิ:*มองไปตามแต่ละร้าน ว่ามีอะไรขายบ้าง (คิดในใจ) "ข้าวที่บ้านมีแล้ว ขาด ไข่ แครอท ผักชี ข้าวโพด เนื้ออะไรก็ได้ อ้อ จริงสิ" *หันไปหาเซะซึนะ "เซะซึนะ เธอชอบกินเนื้ออะไรเหรอ"

เซะซึนะ:" ชั้นชอบกินเนื้อปลา กุ้ง ปู ปลาหมึก แล้วก็หอยน่ะ" (เธอพูดพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสและหางที่สายไปมา)

โซมะชิ:"ชอบกินอาหารทะเลสินะ" *เดินไปซื้อของ "เนื้อปลาถุงนึงครับ!"

เซะซึนะ:(คิดในใจ) "เย็นนี้ ลูกพี่โซมะจะทำอะไรให้กินน่า~"(ยังคงมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสและหางที่สายไปมา)

ณ ร้าน ฃคาเฟ่ ยาสึรากิ

เซะซึนะ:"โห้! นอกจากจะมีฝีมือการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม การรักษาบาดแผลที่สุดยอด ยังทำอาหารได้อร่อยอีกหรอเนี่ย"

เวอร์แดนท์:"ใช่แล้วล่ะ รุ่นพี่โซมะน่ะ เก่งแทบจะทุกเรื่องเลยล่ะ พวกเรายังไม่รู้เลยว่ารุ่นพี่โซมะ ทำอะไรไม่เก่งบ้าง"

ไรจิน:"ว่าแต่ มีใครรู้ไหมว่าโซมะชิจะทำมื้อเยผ้นเป็นอะไร"

เซโชวะ:"ไม่รู้สิ เห็นซื้อไข่ แครอท ข้าวโพด ผักชี แล้วก็พวกเนื้อทะเลมาน่ะ"

เซะซึนะ:"เอ? จะทำอะไรน่า~"

ตัดไปในครัว

โซมะชิ:"เอาข้าวกับไข่ ใส่กระทะ ก่อนที่จะโรยแครอท ข้าวโพด ผักชี แล้วก็เนื้อทะเลต่างไปลงไป หลังจากนั้นกผ้เยาะซอส แล้วใส่จาน7ใบ ก่อนที่จะนำไปเสริฟให้ทุกคน

ชินจิ;"ข้าวผัดเนื้อทะเลซินะ"

เซะซึนะ:"ว้าว! ข้าวผัดเนื้อทะเลเหรอ ของชอบชั้นเลย"

ทุกคน:"จะทานแล้วนะคราบ/ค่ะ"

ไรจิน:"เธอก็มากินด้วยกันสิ โซมะชิ"

โซมะชิ:"เข้าใจแล้วครับ" *เดินมานั่งเก้าอี้ ก่อนจะกินข้าวผัดที่ตัวเองทำๆปกับคนอื่นๆด้วย

เซโชวะ:"อร่อยไหมล่ะ โซมะคุง"

เวอร์แดนท์:"แหม่~ รุ่นพี่ทำเองกินเอง ก็ต้องอร่อยอยู่แล้วสิครับ จริงไหมล่ะ รุ่นพี่เบลช"

ดบลช:*สำลัก "ทำไมต้องโยงมาที่ชั้นด้วยฟ้ะ"

เซะซึนะ:*กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย

โซมะชิ:"ไม่ต้องรีบกินก็ได้ เซะซึนะ เกี่ยวสำลักเอา"

เซะซึนะ:"ค่า~ ลูกพี่"

หลังจากนั้นทุกคนก็กินข้าวผัดที่โซมะชอบทำ อย่างเอร็ดอร่อย

ณ เวลา 19:14

เซะซึนะ:"ได้เจอกันวันหลังน้า ทุกคน~

เซโชวะ:*ยื่นมองโซมะชิกับเซะซึนะด้วยความเป็นห่วง

ไรจิน:"เป็นอะไรไปเหรอ โชวะจัง เป็นห่วงโซมักับซึนะเหรอ

เซโชวะ:(ถอนหายใจ)"เฮ้ย ก็ใช่น่ะสิ ภ้าพวกกลุ่มFront Ledyaných Prizrakov อะไรนั้น มันบุกมา นายไม่เป็นห่วงเด็ก2คนนั้น หรือว่ายังไง"

ไรจิน:"เอาน่าๆ โซมะน่ะ แข็งแกร่งจะตาย ถ้าพวกมันมาจริงๆ คงจะจัดการได้อยู่หรอก"

เซโชวะ:"เอาเถอะ ชั้นก็คิดอย่างนั้นแหละ เรากละบกันเถอะ"

หลังจากทุกคนกลับหมดแล้ว

โซมะชิ:*ยื่นมองหน้าบ้านด้วยความไม่สบายใจ

เซะซึนะ:*เดินเข้ามาหา "เป็นอะไรไปเหรอ ลูกพี่โซมะ?"

โซมะชิ:"ชั้นแค่กำลังคิดว่าพวกนั้นจะบุกมาตอนไหน นี่ก็19:14แล้วนะ ได้ยินว่าพวกมันจะบุกมาตอนกลางคืน ชั้นเลยยังไม่กล้าไปอาบน้ำน่ะ"

เซะซึนะ:"อ๋อ อย่างนี้นี่เองสินะ *เดินเข้าบ้านไป "งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ"

โซมะชิ:"โอเค"

เวลาต่อมา

โซมะชิ:*กำลังเดินลาดตระเวนที่หน้าบ้าน

เซะซึนะ:*จะโกนออกมาจากชั้น2 "ให้ตายสิ ไปห้างทั้งที ลืมชุดนอนได้ไง เอางี้ ชั้นขอใส่ชุดนอนลูพี่ไปก่อนนะ"

โซมะชิ:"เอิ่ม...ได้สิ..."(พูดพึมพำ)"ช่างเถอะ"

หลังจากนั้นเซะซึนะก็เดินออกมานอกบ้าน

เซะซึนะ:*กำลังวิ่งไปหากโซมะขิ

โซมะชิ:"หึ?"(สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ก่อนจะรีบพุ่งไปรับบางอย่างที่กำลังพูดตรงเข้ามาหาเซะซึนะ)

ตูม!

โซมะชิ:*รับหมัดของใครบางคนไว้ได้ทันก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับแววตาที่เฉียบคม "มาแล้วสินะ"

โปรดติดตามชม ตอนต่อไป