ซีซั่นที่ 1วิกฤตเยื่อแข็ ตอนที่ 2 โทคุณโยมิ มิคาเงะ (1/2)

Ashes of Redemption

เถ้าถ่าน แห่งการไถ่บาป

ซีซั่น1วิกฤติเยือกแข็ง Cryo Crisis

ตอนที่2 โทคุโยมิ มิคาเงะ

โซมะชิกำลังเดินไปตามทางเดินแคบๆของตึกร้างแห่งหนึ่งที่ดูเหมือนจะถูกลืมเลือนไปนานแล้ว เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องไปทั่วจนสะท้อนกลับจากผนังสีเทาที่ดูจืดชืด ก่อนที่เขาจะหยุดเดินชั่วครู่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง เสียงหอบหายใจที่ดังขึ้นอย่างหนัก ทำให้เขาหันไปมองทันที

ทันใดนั้น บุคคลปริศนาก็พุ่งชนเข้ากับโซมะชิ อย่างแรงจนเขาล้มลงไปกับพื้น

บุคคลปริศนา: แฮะๆๆ (หอบอย่างหนัก) *ลุกขึ้นมา! "นายควรจะรีบหนีนะ! มีบางอย่างกำลังมา!"

ก่อนที่บุคคลนั้นจะลุกขึ้นและรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว โซมะชิมองตามอย่างงุนงง

โซมะชิ: "อะไรของหมอนั้นวะ...ช่างเถอะ..."

ทันใดนั้น เสียงกระจกแตกดังลอยมาตามสายลม "เสียงอะไรน่ะ?"

ทันใดนั้น เงาปริศนาก็ปรากฏตัวออกมา เหมือนบางสิ่งที่บินพุ่งตรงเข้ามาทางเขา

กระจกทั่วทั้งห้องแตกกระจาย เงานั้นมีรูปร่างคล้ายกับคนที่มีปีกใหญ่เหมือนนก แต่รอบๆตัวมันเต็มไปด้วยเปลวไฟสีน้ำเงิน เงาของคนๆนั้น ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว ก่อนจะพุ่งเข้ามาใส่โซมะชิ

โซมะชิ: "!!!" *ตั้งท่าป้องกันตัวเอง

เงาของบุคคลปริศนาพุ่งเข้ามาอย่างรุนแรง จนเกิดเสียงดังสนั่น

ตูม!

โซมะชิ: "บะ...บ้าเอ้ย!" *ดิ้นตกโซฟา

ตุบ!

(พึมพำกับตัวเอง) "ฝะ...ฝันอีกแล้วหรอ? ฝันบ้าอะไรของฉันเนี่ย..." *หันไปมองเซะซึนะ

เซะซึนะ: พูดละเมอ "ขอร้องละทุกคน...อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ...ขอร้องล่ะ...ต้องมีซักคนที่รอดสิ...ขอร้องล่ะ...ได้โปรด"

โซมะชิ: *เดินไปดูเซะซึนะ "ละเมองั้นหรอ?"

เซะซึนะ: ยังคงพูดละเมอ "ขอร้องละ...อาจารย์เรียวชิ...รุ่นพี่ชิซึกะ...รุ่นพี่เฮียว...รุ่นพี่เฮียวฟู...ต้องมีซักคนที่รอดสิ..."

โซมะชิ: "ยัยนี่ไปเจออะไรมานะ..." *ถอนหายใจ ก่อนจะห่มผ้าห่มให้เซะซึนะแล้วเดินกลับ ไปนอนต่อ

ณ เวลา 7:39 น.

เซะซึนะสะดุ้งตื่นขึ้นจากเตียง

เซะซึนะ: "เหวอ...!" หอบหายใจเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือกุมหัว "ฝันร้ายงั้นเหรอ... ให้ตายสิ..." หันไปมองนาฬิกา "7:39 น. งั้นเหรอ?" เกาหัวเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย

ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

โซมะชิ: "ตื่นแล้วเหรอ เซะซึนะ?" *ยืนพิงขอบประตู "ฉันช่วยคุณป้าทำแซนวิชอยู่น่ะ ถ้าตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าซะ แล้วลงไปกินข้าว เข้าใจไหม?"

เซะซึนะ: ยิ้มแหยๆ "เข้าใจแล้วค่า~ ลูกพี่โซมะ~" เดินไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แล้วลงไปยังชั้นล่าง

ที่ห้องครัว

กลิ่นหอมของขนมปังและไส้ทูน่าลอยอบอวลไปทั่วห้องครัวเล็กๆ

เจ้าของบ้าน: "อ้าว~ ตื่นแล้วเหรอแม่หนู? มากินแซนวิชเร็ว ป้ากับพ่อหนุ่มช่วยกันทำอยู่น่ะ เอ้ากินซะสิ" *ยิ้มอบอุ่น

เซะซึนะ: "ขอบคุณค่ะ!" หยิบแซนวิชขึ้นมากิน

เจ้าของบ้าน: "เธอก็กินด้วยกันสิพ่อหนุ่ม"

โซมะชิ: "ครับ" หยิบแซนวิชขึ้นมากินเช่นกัน

เซะซึนะ: "แซนวิชไส้ทูน่าสินะคะ หนูชอบกินแบบนี้พอดีเลย ขอบคุณอีกครั้งนะคะ!"

เจ้าของบ้าน: "ขอบคุณพ่อหนุ่มคนนี้เถอะ เขาช่วยป้าทำซะส่วนใหญ่น่ะ ป้าแทบไม่ได้ช่วย อะไรเลย"

เซะซึนะ: "อื้อ! ขอบคุณมากนะ ลูกพี่โซมะ!"

โซมะชิ: เบือนหน้าหนี "แค่นี้เอง ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้... กินเสร็จแล้วก็อย่าลืมไปอาบน้ำด้วยล่ะ"

เซะซึนะ: "ค่า~ ลูกพี่~"

ระหว่างที่เซะซึนะกำลังอาบน้ำอยู่

เจ้าของบ้าน: "ว่าแต่... พ่อหนุ่มชื่อโซมะชิสินะ? ป้าขอเรียกแค่โซมะเฉยๆได้ไหม?"

โซมะชิ: "ได้ครับ"

เจ้าของบ้าน: "ส่วนแม่หนูคนนั้นชื่อเซะซึนะ สินะ? ป้าขอเรียกสั้นๆว่า ซึนะ แล้วกัน... ว่าแต่ โซมะ เมื่อวานไปเจออะไรมาน่ะ? ทำไมถึงมี ลูกธนูปักเต็มตัวแบบนั้น? คงไม่ได้โดนแบบนั้นทุกวันใช่ไหม?"

โซมะชิ: ถอนหายใจ "เปล่าครับ... พอดีไปเจอกลุ่มศัตรูกลุ่มหนึ่งเข้า ดูเหมือนพวกมันจะตามล่าเซะซึนะอยู่ ผมไม่มีทางเลือกเลยต้องช่วย เธอไว้ก่อน"

เจ้าของบ้าน: *พยักหน้าเข้าใจ "อย่างนี้นี่เอง สินะ... เอาเถอะ ทั้งโซมะกับซึนะ สนิทกันไว้เถอะนะ จะได้ช่วยเหลือกันเวลามีอะไรเกิดขึ้น"

โซมะชิ: "ครับ"

ไม่นานหลังจากนั้น

เซะซึนะเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดที่ไม่คุ้นเคย กระโปรงยาวถึงน่อง และเสื้อคอกลมสีฟ้าธรรมดา

เซะซึนะ: "เอิ่ม...หนูขอยืมชุดนี้หน่อยได้ไหมคะ? พอดีหนูไม่มีชุดเปลี่ยนน่ะ"

โซมะชิ: "เอิ่ม เซะซึนะ กระโปรงมันสั้นไปนะ-"

เจ้าของบ้าน: *หัวเราะเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอกจ้า~ ชุดนี้ลูกสาวป้าใส่ไม่ได้แล้ว ป้าให้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจจะ"

เซะซึนะ: "จริงเหรอคะ!? ขอบคุณมากค่ะ!"

โซมะชิ: ถอนหายใจ "เอาเถอะ... เดี๋ยวค่อยไปหาซื้อที่ห้างก็ได้มั้ง"

เจ้าของบ้าน: "จริงสิ! โซมะพาซึนะไปห้างซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่ก็ได้นี่นา จริงไหม?"

เซะซึนะ: ตาเปล่งประกาย "ลูกพี่โซมะจะพาไปห้างเหรอ!? เย้ๆ~ ขอบคุณนะลูกพี่!"

โซมะชิ: "คือฉันแค่พูดลอยๆ-"

เจ้าของบ้าน: "เอ้านี่! เงิน 1,000 เยน ป้าให้ฟรีเลยนะ ไปซื้อของกันให้สนุกนะ!" ยื่นเงินให้โซมะชิ

โซมะชิ: "คือผมว่าใช้เงินผมก็ได้นะ เอ้ย!-"

เจ้าของบ้าน: ดึงเงินกลับ "อ้อ จะจ่ายเองเหรอจ๊ะ? ดีเลย~ งั้นป้าเก็บเงินแล้วนะ"

โซมะชิ: "ไม่ใช่แบบนั้น-"

เซะซึนะ: ตาเปลงประกายกว่าเดิม "เย้ๆ! ลูกพี่โซมะจะจ่ายให้เหรอ!? ใจดีจังเลย~"

โซมะชิ: ชะงัก ก่อนจะถอนหายใจ (คิดในใจ) "ซวยละไงกู..."

ณ สวนสาธารณะ

เซะซึนะ: เดินกระโดดไปมาพร้อมร้องเพลง "ล้า ล้า ลา ลา ล้า~"

โซมะชิ: คิดในใจ "ให้ตายสิ...เป็นอะไรของยัยนี่วะ... ช่างเถอะ... ว่าแต่ จะเอายังไงกับเรื่องชุดดี เงินในกระเป๋าก็มีแค่ 1100 เยน... ถ้ายัยนี่เผลอเลือกชุดแพงๆขึ้นมา กูซวยกว่าเดิมแน่..."

เขาทำหน้าเครียดเล็กน้อย

เซะซึนะ: เห็นสีหน้าของโซมะชิดูเครียด จึงเดินเข้าไปทัก "เป็นอะไรเหรอลูกพี่? เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนหรอ? สีหน้าดูเครียดนิดหน่อยนะ"

โซมะชิ: "แค่กำลังคิดว่าเธอจะเลือกชุดถูกหรือชุดแพงน่ะ... พอดีชั้นมีเงินแค่ 1100เยนน่ะ..."

เซะซึนะ: "โถ่ ลูกพี่คิดว่าชั้นจะซื้อชุดแพงๆหรอ? ปกติชั้นก็ใส่ชุดถูกๆอยู่แล้วแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก!" (พูดพร้อมกับหางที่ส่ายไปมา)

โซมะชิ: (ถอนหายใจ) "เฮ้ย... แล้วไป"

???: "เฮ้! รุ่นพี่โซมะ มาทำอะไรข้างนอกหรอครับ?"

โซมะชิหันไปมอง เห็นเวอร์แดนท์, เบลช อาจารย์ไรจิน และอาจารย์ผู้หญิงอีกคนในชุดสบายๆ กำลังเดินเข้ามา

โซมะชิ: "อ้าว! เวอร์แดนท์ เบลช อาจารย์ไรจิน อาจารย์เซโชวะ ออกมาเดินเล่นข้างนอกเหรอ?"

เวอร์แดนท์: "แน่นอนครับ พวกเรานัดกันไปห้างน่ะ กะว่าจะไปหาที่ร้านน่ะ แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอรุ่นพี่ที่นี่"

โซมะชิ: "พอดีเลย ชั้นก็จะไปห้างเหมือนกัน" (คิดในใจ) "ถึงแม้จริงๆจะไม่ได้ตั้งใจจะไปก็เถอะ"

เวอร์แดนท์: "อย่างนั้นเหรอ? แล้วคนที่มาด้วยคือใคร? ใช่คนรู้จักหรือเปล่าครับ?"

โซมะชิ: "พอดีเพิ่งเจอกันเมื่อวานน่ะ เดี๋ยวจะอธิบายทีหลังละกัน-"

ไรจิน: "แหม่... โซมะชิ... จะพาสาวไปห้างเหรอ? ไม่เห็นบอกกันเลยนะ ใช่ไหม โชวะจัง?"

เซโชวะ: "หนิ! ช่วยอย่าเรียกชั้นแบบนั้นได้ไหม!" *ทำเสียงเข้ม

โซมะชิ: "คือว่าเราเพิ่งเจอกันวันแรกน่ะครับ... ก็เลย..."

ไรจิน: เข้ามาเกาะไหล่ "เอาน่าๆ ไม่เห็นต้องอายเลย! ขนาดอาจารย์กับอาจารย์โชวะยังไปด้วยกันเลย!"

เซโชวะ: "หนิ! ก็บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้นไง ฟังที่คนอื่นพูดบ้างสิ ตาบ้า!"

โซมะชิ: ทำหน้าเซ็งๆ "โถ่ อาจารย์ไรจิน... หนิ เซะซึนะ พูดอะไรซักอย่างหน่อยสิ"

เซะซึนะ: (หน้าแดงเล็กน้อย) "ชะ...ใช่ค่ะ...นะ...เราเพิ่งเจอกันวันแรกน่ะค่ะ ยังไม่รู้จักกันเท่าไหร่...ยะ...อย่าเพิ่งเข้าใจผิดกันเลยนะค่ะ"

ไรจิน: *เอาแขนออก "โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว งั้น วันนี้เราจะไปกินไอติมกัน เดี๋ยวจารย์เลี้ยงเอง โอเคไหมทุกคน?"

เวอร์แดนท์/เบลช: "โอเคครับ!"

เซะซึนะ: "ว้าว ไอติมเหรอค่ะ? ขอบคุณมากนะคะ!"

โซมะชิ: (ถอนหายใจ) "เฮ้ย... เกือบไปแล้วไหมละ..."

ณ ห้างสรรพสินค้า

ทุกคนกำลังเดินอยู่ในห้าง บรรยากาศคึกคักไปด้วยผู้คน

โซมะชิ: "เธอจะกินก่อนหรือจะซื้อเสื้อผ้าก่อน?"

เซะซึนะ: "แล้วแต่นายเลย"

โซมะชิ: "หนิ... ชั้นถามเธอนะ"

เซะซึนะ: ยิ้มแหยๆ "ก็แล้วแต่นายไง~"

ไรจิน: ปรบมือเรียกความสนใจ "เอาล่ะ! เดี๋ยวจะให้ทุกคนแยกไปซื้อของกันก่อน ตอนนี้ 8:27 น. ทุกคนต้องกลับมาที่นี่ตอน 9:00 เข้าใจไหม?"

โซมะชิ/เบลช/เวอร์แดนท์: "เข้าใจครับ"

เซะซึนะ: "เข้าใจค่า~!"

ไรจิน: "โอเค! ระหว่างรอเด็กๆ ไปซื้อของ เราไปเดินดูอะไรเล่นกันหน่อยดีไหม โชวะจัง?"

เซโชวะ: ตวัดสายตามอง "ไอหมอนี่หนิ... อย่าให้ชั้นต้องใช้ความรุนแรงนะเฟ้ย! เรียกให้มันดีๆ หน่อย!"

เซะซึนะ: หันไปหาโซมะชิ "พอดีเลย! เราไปเลือกซื้อเสื้อผ้าดีๆ ใส่กันเถอะ!"

โซมะชิ: "เธอสิ ไม่ใช่ เรา"

เซะซึนะ: ยิ้มทะเล้น "นั่นแหละ ไปกันเถอะ ลูกพี่โซมะ~!" พูดจบก็เดินนำไปโซนเสื้อผ้า อย่างรวดเร็ว

โซมะชิ: ถอนหายใจ "รอด้วยสิเซะซึนะ! ชั้นเป็นคนจ่ายนะ ไม่ใช่เธอ!!" รีบเดินตามไป

ณ โซนเสื้อผ้าผู้หญิง

โซมะชิ: "ชั้นให้เธอเลือกได้แค่สามชุดนะ โอเคไหม?"

เซะซึนะ: ยิ้มกว้าง "โอเคค่า~ ลูกพี่!" รีบพุ่งไปเลือกเสื้อผ้าอย่างตื่นเต้น

พนักงานร้านขายเสื้อผ้า: หันมามองโซมะชิ "มาซื้อเสื้อผ้าให้แฟ... เอ้ย! เพื่อนเหรอคะ?"

โซมะชิ: "ใช่ครับ" (คิดในใจ) "เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้จะ พูดว่าอะไรนะ!? รู้ตัวนะเว้ย!!"

เซะซึนะเดินออกจากห้องลองเสื้อ พร้อมชุด แรก กางเกงยีนส์กับเสื้อแขนยาวสีฟ้า

เซะซึนะ: "ชุดนี้เป็นไง?"

โซมะชิ: พยักหน้า "ก็โอเค"

เซะซึนะกลับเข้าไปเปลี่ยน แล้วเดินออกมา พร้อมชุดที่2 เสื้อแขนสั้นสีครามกับกางเกงสีน้ำเงินที่สั้นถึงเข่า

เซะซึนะ: "แล้วชุดนี้ล่ะ?"

โซมะชิ: สีหน้าเริ่มแปลกๆ "ยังได้อยู่..."

เซะซึนะเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดสุดท้ายเป็นเสื้อแขนสั้นสีน้ำเงินกับกางเกงที่สั้นถึงน่องสีดำ

เซะซึนะ: หมุนตัวเล็กน้อย "สุดท้ายแล้วสินะ~ เป็นไงบ้าง?"

โซมะชิ: สีหน้าเริ่มไม่สบายใจอย่างแรง "เอิ่ม... เสื้อก็โอเคนะ... แต่กางเกงมัน-"

พนักงานร้าน: ยิ้มแล้วหยิบเครื่องคิดเลข "โอเคค่ะ เอาชุดนี้ใช่ไหมคะ? ทั้งหมดรวมกันเป็น 800 เยนค่ะ"

เซะซึนะ: "โอเคค่า งั้นชั้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ ลูกพี่!"

โซมะชิ: "เดี๋ยวก่อนสิ เซะซึนะ! คือว่ากางเกงมัน..." (ถอนหายใจ) "เฮ้อ... ช่างเถอะ" ยื่นเงินให้ พนักงาน

ไม่นานนัก เซะซึนะก็กลับออกมาในชุดเดิม ทั้งคู่เดินออกจากร้าน

พนักงานร้าน: "แล้วแวะมาอีกนะคะ~!"

โซมะชิ: (คิดในใจ) ให้ตายสิ...ทำไมยัยนี่ต้องเลือกกางเกงขาสั้นมาด้วยวะ? ช่างเถอะ... แค่ตัวเดียว ไม่เป็นไรหรอกมั้ง... ตอนนี้ก็ใกล้จะ 9:00 แล้ว ไปรอที่เดิมดีกว่า

ณ เวลา 9:00 น.

ไรจิน: "อ้าว! มากันแล้วเหรอเด็กๆ? งั้นเราไปกินไอติมกันดีกว่า!"

โซมะชิ/เบลช/เวอร์แดนท์: "ครับ!"

เซะซึนะ: "ค่ะ!"

ณ ร้านไอติม

พนักงานร้านไอติม(1): "เชิญเลยครับคุณลูกค้า มากัน 6 ท่านสินะครับ? เชิญข้างในเลยครับ"

ทุกคนเดินเข้าไปนั่งข้างใน

พนักงานร้านไอติม(2): "รับอะไรดีครับ?"

ไรจิน: "กาแฟ 2 บราวน์ชูการ์ 2 ครับ"

เซโชวะ: "สตรอว์เบอร์รี 2 ช็อกโกแลต 1 ค่ะ"

เบลช: "ชาเย็น 2 ครับ"

เวอร์แดนท์: "ชาเขียว 2 ครับ"

โซมะชิ: "ชา 1 โกโก้ 1 ครับ"

เซะซึนะ: "ไวท์ช็อกโกแลต 2 ค่ะ!"

พนักงานร้านไอติม(2): จดออร์เดอร์ "รับทราบครับ เดี๋ยวมาเสิร์ฟนะครับ" เดินไปหลังร้าน

โซมะชิ: "เธอชอบกินไวท์ช็อกโกแลตสินะ?"

เซะซึนะ: "อื้อ! ชอบกินตั้งแต่ยังเด็กๆ เลยล่ะ!"

โซมะชิ: "อย่างนี้นี่เอง..."

ไรจิน: *ยิ้ม "ชื่อเซะซึนะสินะ?"

เซะซึนะ: "ค่ะ! กูมิโฮ เซะซึนะ ค่ะ!"

ไรจิน: "ชื่อน่ารักดีนะ ส่วนชั้นชื่อ คามิคาเซะ ไรจิน เป็นอาจารย์ของโซมะคุงน่ะ ส่วนพี่สาวคนนี้..." *ชี้ไปที่เซโชวะ

เซโชวะ: "โคตุโยคุ เซโชวะ เป็นอาจารย์เหมือนกันน่ะ"

เบลช: "ส่วนชั้น เดรค เบลช ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

เวอร์แดนท์: "ชั้น โนการ์ เวอร์แดนท์ นะ! ยินดี ที่ได้รู้จัก ซึนะจัง! อ้อ ส่วนหมอนี่-"

โซมะชิ: "ชั้นแนะนำตัว ไปตั้งแต่วันแรกแล้วน่ะ"

เวอร์แดนท์: "อ๋อเหรอ? โอเค"

เซะซึนะ: ยิ้มกว้าง "ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ทุกคน!"

ไม่นานนัก พนักงานร้านก็เดินมาเสิร์ฟไอติม

พนักงานร้านไอติม(2): "กาแฟ 2 บราวน์ชูการ์ 2 สตรอว์เบอร์รี 2 ช็อกโกแลต 1 ชาเย็น 2 ชาเขียว 2 ชา 1 โกโก้ 1 และไวท์ช็อกโกแลต 2 มาเสิร์ฟแล้วครับ!"

ทุกคน: "จะทานแล้วนะครับ/ค่ะ!"

ระหว่างที่ทุกคนกำลังกินไอติม

ไรจิน: มองไปทางเซโชวะพลางยิ้มขำ "นี่ โชวะจัง~ หน้าตาเหมือนคนเพิ่งตื่นเลยนะ เอาไอติมรสกาแฟซักคำไหม? จะได้ตาสว่าง"

เซโชวะ: ขมวดคิ้วทันที "หนิ! นายเห็นฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกันฮะ!? ฉันไม่เหมือนคนอื่นที่จะให้ทำอะไรแบบนั้นนะ แล้วก็เลิกเรียกฉันว่า โชวะจัง ได้แล้ว! มันน่ารำคาญ!"

ไรจิน: "แหม ๆ ไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนั้นเลยนี่นา~" ตักไอติมรสกาแฟเข้าปากตัวเอง

เยลช / เวอร์แดนท์ / เซะซึนะ: ตั้งหน้าตั้งตากินไอติมกันอย่างเอร็ดอร่อย

โซมะชิ: มองทุกคนที่กินกันอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะมองไอติมของตัวเองที่มีสองรสแล้ว ลองตักรวมกันเข้าปาก

เซะซึนะ: "นี่~ ลูกพี่โซมะ! ไอติมรสชากับโกโก้ มันเป็นยังไงเหรอ?"

โซมะชิ: *เคี้ยวอยู่ ก่อนจะตอบนิ่ง ๆ "ก็...เหมือนชากับโกโก้...แต่เย็น ๆ"

เซะซึนะ: *ทำหน้าเหวอไปแวบหนึ่ง "...อะ เอ่อโอเค..." หัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะกินต่อ "ว่าแต่ ชั้นอยากรู้อะ! มันอร่อยไหม? ขอลองซักคำได้ไหม ลูกพี่?"

โซมะชิ: ชะงักเล็กน้อย "เอิ่ม...จะดีเหรอ? คนอื่นอยู่กันเยอะแยะ มันจะดูไม่ดีเอา-"

เซะซึนะ: "เอาน่า~! แค่คำเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก! ฉันใช้ซ้อนตัวเองตักก็ได้!"

โซมะชิ: (ถอนหายใจ) "...โอเค ๆ ก็ได้ แค่คำเดียวนะ"

เซะซึนะ: "เย้! ขอบคุณนะลูกพี่~" *ตักไอติมรสชาและโกโก้อย่างละครึ่งช้อนเข้าปาก "อื้ม! ก็ อร่อยดีนะ ถึงรสชาติจะแปลก ๆไปหน่อยก็เถอะ ปกติฉันกินแต่รสไวท์ช็อกโกแลตน่ะ ไม่เคยลองรสอื่นเลย~"

แล้วจู่ ๆ เซะซึนะก็หยิบซ้อนของตัวเองไปตัก ไอติมตัวเอง ทำท่าจะใส่จานโซมะชิ

โซมะชิ: ขมวดคิ้วทันที "เดี่ยว ๆ จะทำอะไรน่ะ?"

เซะซึนะ: "ก็จะแบ่งไอติมให้ลูกพี่ไง! ฉันกินของลูกพี่แล้ว ลูกพี่ก็ต้องกินของฉันบ้าง~ เข้าใจไหม?"

โซมะชิ: ชะงักไปนิดก่อนจะถอนหายใจยาว "...เฮ้อ ช่างเถอะ จะทำอะไรก็ทำ"

เซะซึนะ: ยิ้มกว้าง "โอเค~ เอ้า ลองดูสิ!"

โซมะชิ: ตักไอติมที่เซะซึนะแบ่งให้ แล้วลองกิน "...อืม ก็อร่อยดีนะ"

เซะซึนะ: "เห็นไหมล่ะ~ ฉันบอกแล้ว!"

[ทันใดนั้น...]

คนรอบข้างเริ่มหันมามองพวกเขาด้วยสายตาที่สนใจ

ผู้คน (1): "หนิ นายเห็นที่เด็กสองคนนั้นทำไหม?"

ผู้คน (2): "อื้ม ๆ ก็น่ารักดีนะ"

ผู้คน (3): "นั่นสิ 2คนนั้นดูเข้ากันดีนะ~"

[กลับมาที่โซมะชิกับเซะซึนะ]

โซมะชิ: *ทำหน้าตาเซ็งปนเขินเล็กน้อย "เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่ามันจะดูไม่ดี..."

เซะซึนะ: *หน้าเริ่มแดงขึ้น"กะ...ก็ ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นจุดสนใจขนาดนี้นี่นา..." รีบตักไอติมเข้า ปากอย่างรวดเร็ว (คิดในใจ) "แค่...อยากรู้ว่า ไอติมของลูกพี่รสชาติเป็นยังไงแค่นั้นเอง...! *

โซมะชิ: *ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะกินไอติมต่อ

[อีกด้านหนึ่ง...]

เวอร์แดนท์: "นี่~ ซึนะจัง ฉันก็อยากลองไอติม ของเธอบ้-"

เบลช: *คว้ามืออุดปากเวอร์แดนท์ไว้ "หนิ! นายไม่ต้องไปยุ่งทุกเรื่องก็ได้นะ!"

ไรจิน: *หัวเราะขำ ๆ "ฮ่า ๆ ๆ นักเรียนของฉันนี่น่ารักจริง ๆ เอ้า! งั้นเราก็ทำบ้างสิ โชวะจัง~" ตักไอติมยื่นให้เซโชวะ

เซโชวะ: *กินไอติมที่ไรจินยื่นให้ไปโดยไม่ทันคิด แต่พอรู้ตัวก็ชะงักไปแวบหนึ่ง "ดะ...เดี๋ยวนะ!?" *หันขวับไปมองไรจินด้วยสายตาที่หงุดหงิด "นี่นายทำบ้าอะไรของนายฟ้ะ!? หัดอายคนอื่นบ้างสิ! ดูสิ ขนาดเด็กๆยังอายกันเลย!" *พูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างบีบคอไรจินแล้วเขย่าตัวแรง ๆ

ไรจิน: "แหม ๆ ก็เธอเผลอเองไม่ใช่รึไง~?" ยิ้ม ขำ แบบไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย

เซโชวะ:"ตาบ้านี่หนิ!"

เวลาต่อมา ณ หน้าห้างสรรพสินค้า

ทุกคนเดินออกมาจากห้าง

ไรจิน:"อ้า~ ให้ตายซี้ กินไอติมไปตั้ง4ลูกอิ่มดีจัง ใช่ไหมโชวะจัง"

เซโชวะ:(หน้ายังคนแดงอยู่)"ไม่ต้องพูดเลย ไอบ้าเอ้ย" *เบี่ยงหน้าหนี

เวอร์แดนท์:"ฮ่าๆๆ อาจารย์ไรจินก็ชอบแกล้งอาจารย์เซโชวะอยู่เรื่อยเลยนะครับ เนอะ รุ่นพี่เบลช รุ่นพี่โซมะ-"(โดนเบลชเอามืออุดปาก)

เบลช:"นายนี่ยุ่งไปซะทุกเรื่องเลยนะ เวอร์แดนท์"

เวอร์แดนท์:*สลัดหน้าออก "แหม่ รุ่นพี่เบลช ก็มันจริงนี่นา"

โซมะชิ:*เหลือกมองเซะซึนะ

เซะซึนะ:*กำลังสนใจอย่างอื่นอยู่จนไม่ได้มองข้างหน้า พร้อมกับหน้าที่แดงเล็กน้อย

โซมะชิ:"มองข้างหน้าด้วยสิ เซะซึนะ"

เซะซึนะ:"เข้าใจน่า" *เดินชนเสา

ตูบ!

เซะซึนะ:"โอ้ย!"

โซมะชิ:"ชั้นบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าให้มองข้างหน้าด้วย"

เซะซึนะ:"ก็ชั้นไม่รู้นี่นา ว่าข้างหน้าจะมีเศษน่ะ"(พูดพร้อมกับน้ำตาที่ซึม)

โซมะชิ:"วันหลังก็มองข้างหน้าตอนเดินด้วยสิ"

เซะซึนะ:"ไอเสาบ้า มาตั้งอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย"(พูดด้วยน้ำเสียงที่โวยวายและสั่นพร้อมกับน้ำตาซึม) ทันใดนั้นโซมะชิก็เห็นชายที่ใส่ผ้าคลุมสีดำคนนึงที่ดูท่าทีเหมือนจะโดนหาเรื่องอยู่

อันธพาล(1):"เฮ้ย ไอแก่ คิดว่ามาเดินชนพวกกูแล้วจะเดินหนีไปเฉยๆเลยหรือยังไง" อันธพาล(2):*หยิบมีดขึ้นมาจี้ "ถ้ามึงไม่เอาดงิน2000เยนออกมาให้ละก็ มึงก็จะไม่ได้ไปไหนทั้งนั้นแหละ"

???:(ถอนหายใจ) "เฮ้ย...ลุงก็บอกแล้วไง ว่าตอนนี้น่ะไม่มีเงิน ถ้าปล่อยลุงไป เดี่ยวลุงจะเอามาให้แน่นอน"

อันธพาล(1):"ใครจะไปเชื่อล่ะ ถ้าปล่อยไป มึงก็จะหนีไปน่ะสิวะ พวกกูไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะเว้ย"

ไรจิน:"อะไรล่ะนั้น มีคนโดนไถ่เงินด้วยเหรอเนี่ย"

เซโซวะ:"นั้นสิ นานๆทีจะมีคนโดนไถ่เงินแบบนี้นะ"

เวอร์แดนท์/เบลช/โซมะ ชิ/เซะซึนะ:*ยื่นมองแบบนิ่งๆ

ไรจิน:"อ้าว โซมะชิ ไม่คิดจะไปช่วยเหลือคนที่กำลังลำบากอยู่เหรอ"

โซมะชิ:"ผะ...ผมเนี่ยนะ?"

ไรจิน:"ใช่ซี้ จำไม่ได้เหรอ ที่อาจารย์เคยสอนไว้น่ะ ว่าถ้ามีคนกำลังลำบาก ก็ให้เข้าไปช่วยเหลือน่ะ"

โซมะชิ:"แต่ว่าผมไม่-"

ไรจิน:"เอาน่าๆ แค่เข้าไปสั่งสอนพวกอันธพาลพวกนั้นซักหน่อย มันจะไปยากอะไรเล่า-"

เวอร์แดนท์:"ถ้ารุ่นพี่ไม่ทำ เดี๋ยวผมทำเอง" *ตั้งท่าเตรียมวิ่งไป แต่

ตู่มม!

อันธพาลคนนึงโดนจับเหวี่ยงใส่กำแพงอย่างแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น

อันธพาล(1):"อีก!"*ลงไปนอนกับพื้น

อันธพาล(2):"เวรละไง มึงนะมึง!"

แต่ทันใดนั้น

อันธพาล(2):"อืด...ทำไม...ขยับ...ร่างกาย...ไม่ได้" ทันใดนั้น ร่างของอันธพาลคนนั้นก็ถูกกดจากอะไรบางอย่างไปที่พื้นอย่างแรง

ครืด! ตู่ม!

ด้วยแรงบางอย่างทำให้พื้นเป็นรอยแตก

ทุกคนมองด้วยความอึ่ง แต่

เซะซึนะ: "ว้าว ฝีมือสุดยอดเลย เมืองนี้มีแต่คนมีฝีมือเหรอเนี่ย"

โซมะชิ:(ติดในใจ) "อะไรของยัยนี้วะเนี่ย"

เวอร์แดนท์:"เอิ่ม...ดูเหมือนว่าเราไม่ต้องเข้าไปช่วยแล้วนะครับ อาจารย์ไรจิน"

ไรขิน:"นั้นสิ จาร์ก็ว่า งั้นแหละ"

อันธพาล(1/2):*ลุกขึ้นมาแล้วรีบวิ่งหนีไป "ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

???:(ถอนหายใจ)แฮ้ย ให้ตายซี้ วัยรุ่นเดี๋ยวนี้นี่ หัวร้อนกันจริงๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นไถ่เงินกันขนาดนี้ หรือว่านี้มันเรื่องปกติของที่นี่กันนะ (ถอนหายใจ)"เฮ้ย ช่างเถอะ ดีนะที่พวกนั้น ไม่มีฝีมืออะไรมาก ไม่งั้นชั้นคงโดนล่นงานแล้วแน่ๆ อ้อ จริงสิ พวกเธอน่ะ อาจจะไม่ทั้งหมดแต่เป็นคนจากโรงเรียน เซย์เรียวคุ กาคุเอ็น ใช่ไหม?"

ไรจิน/เซโชวะ/โซมะชิ/เบลช:*อึ้ง แล้วคิดในใจ "รู้ได้ไงวะ"

เซะซึนะนะ:"เออ คือว่าหนูมาจากโรงเรียน ซิมนียา ซเวซดา น่ะคะ แต่ว่าตอนนี้ โรงเรียนมัน..."

โซมะชิ:"เดี๋ยวนะ คุณเป็นใคร แล้วรู้ได้ไงว่าพวกเรามาจากโรงเรียนไหนบ้าง โดยเฉพาะเซะซึนะ ที่ผมยังไม่รู้เลยว่าเป็นเด็กจากโรงเรียนอะไร"

เซะซึนะ:*ทำหน้าไม่พอใจ "นี่! ชั้นไม่เด็กแล้วนะ"(พูดด้วยน้ำเสียงโวยวายกับไม่พอใจอย่างแรง)

???:"ฮ่าๆๆ อย่างนี้นี่เองสินะ อย่างนี้ ชั้นคือ โทคุโยมิ มิคาเงะ" *เอาผ้าคลุมหัวออก "พอดีมีธุระกับพวกเธอนิดหน่อยน่ะ"

เซโชวะ: "โทคุณโยมิ มิคาเงะ? เอ๊ะ!? เดี๋ยวนะ!?" *กระโดดถอยหลังไปพร้อมตั้งท่าพร้อมโจมตีและ สยายปีก "ใช่ 1ใน10 ภัยอันตรายระดับประเทศหรือป่าว!? ไรจิน เด็กๆ ระวังตัวไว้นะ หมอนี้อันตรายมากๆ ฝีมือพอๆกับนายเลย ไรจิน"

ไรจิน:ใจเย็นๆน่า โชวะจัง เค้าอาจจะมาดีก็ได้"

เซโชวะ:"ไอตัวอันตรายระดับประเทศคนนี้เนี่ยนะ ที่จะมาดี เข้าใจแหละว่านายก็เป็น1ใน10 คน ที่อันตรายระดับประเทศเหมือนกัน แค่ดูเป็นคนชิวๆ แต่ทั้ง10คน มันจะเหมือนกันหมดเลยหรือไง"

มิคาเงะ:"ฮ่าๆๆ ถูกแล้วล่ะ ไรจิน ทั้งวันนี้และพรุ่งนี้ ชั้นมาดี และวันอื่นๆอีกด้วย แค่มีธุระนิดหน่อยเอง"

เซโชวะ:"ชั้นไม่เชื่อโว้ย!!"

โซมะชิ:"ธุระ เหรอครับ? ธุระ อะไรเหรอครับ?"

มิคาเงะ:"ฮ่าๆๆ เธอเริ่มสงสัยแล้วสินะ รู้สึกเหมือนจะชื่อ โอกะ โซมะชิ สินะ?"

โซมะชิ:"ใช่ครับ...เดี๋ยวนะ!...รู้ได้ไงครับน่ะ!?"

มิคาเงะ:"ส่วนพ่อหนุ่มผมส้มคนนั้นจะชื่อ เดรค เบลช พ่อหนุ่มหูหมาป่าคนนั้นชื่อ โรการ์ เวอร์แดนท์ แม่สาวหูจิ้งจอกคนนั้นชื่อ กูมิโฮ เซะซึนะ ส่วนน้องสาวคนนั้น ชื่อ โคคุโยคุ เซโขวะ และสุดท้าย ไรจิน คามิคาเซะ ไรจิน สินะ"

โซมะชิ:"ระ...รู้ หมดเลยแฮะ"

เซโชวะ:"หนิ ใครน้อฃสาวแกฟ้ะ!"

มิคาเงะ::"ส่วนข้อมูลอื่นๆก็ โอกะ โซมะชิ อายุ 16 ส่วนสูง 170-"

เซโชวะ:"ไม่ต้องบอกเพิ่มแล้วก็ได้น่า!!!"

โซมะชิ:"แล้ว สรุป คุณมีธุระอะไรกับพวกผมเหรอครับ"

มิคาเงะ:"อ้อ จริงสิ ธุระๆ เธอ2คนยังจำกลุ่มนักฆ่าอะไรซักอย่าง ที่บุกมาเมื่อวานได้ไหม โซมะชิ เซะซึนะ"

โซมะชิ/เซะซึนะ:*สะดุ้ง (คิดในใจ) "ระ ..รู้ได้ไงกัน"

มิคาเงะ:"พวกนั้นน่ะ คือกลุ่ม แนวหน้าผีเยือกแข็ง Front Ledyaných Prizrakov น่ะ เป็นกลุ่มอาชญากรกลุ่มนึง ที่เพิ่งได้ บุกโจมตีโรงเรียน ซิมนียา ซเวซดา เมื่อไม่กี่วันก่อนน่ะ"

เซะซึนะ:"เรื่องนั้น...หนูรู้อยู่แล้วค่ะ"(เธอคอตกและทำหน้าตาซึม หลังจากพูดจบ)

โซมะชิ:"เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองเหรอ เซะซึนะ"

มิคาเงะ:"ใช่แล้วล่ะ แล้วลุงคนนี้จะบอกไว้ก่อนนะ ว่าพวกมัน จะบุกมาอีก ในตอนกลางคืน 7 รอบ 7วัน"

ทุกคน;!!!

โซมะชิ:"พวกมันจะบุกมาอีกเนี่ยนะ เป็นไปได้ไงกัน"

มิคาเงะ:"ถูกต้องแล้วล่ะ แล้วกลุ่มที่มาเมื่อวานนี้ ยังเป็นแค่กลุ่ม ธรรมดาๆ มันจะเริ่มต้นจากกลุ่มที่อ่อนแอที่สุดก่อน แล้วมันจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนวันสุดท้าย หัวหน้าของพวกมัน ซเมย์ โมรอซ มันจะบุกมาเอง-

เบลช:"เพ้อเจ้อน่า! มันจะบุกมาอีกหรือยังไงกัน ไม่ใช่ว่ามันจะมาแค่รอบเดียวแล้วไม่มาอีกเหรอ แล้วไอ ซเมย์ โมรอซ อะไรนั้น มันจะแข็งแกร่งขนาดไหนกันเชียว"

เซะซึนะ:"แต่...รุ่นพี่เบลชค่ะ...มันอาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้นะค่ะ...เพราะพวกนี้น ...ก็ใช้วิธีเดียวกัน....กับที่ทำกับโรงเรียนหนูเหมือนกัน"....(พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น แล้วคอยังคงตกก่อนที่จะเข่าซุก แล้วเริ่มร้องไห้)"จนกระทั่ง...ฮือๆๆ...จนกระทั่งไอสารเลวนั้น...ฮือๆๆ...มันมาโจมตีโรงเรียนของหนู...ฮือๆๆ...ด้วยตัวของมันเอง...ฮือๆๆ...ในวันสุดท้าย...ฮือๆๆ...จนทุกคน...ฮือๆ ๆ...จนทุกคน...ตายหมด...ไม่เหลือซักคน...ฮือๆๆ...ทั้งอาจารย์เรียวชิ...ทั้งรุ่นพี่ชิซึกะ...ทั้งรุ่นพี่เฮียว...ทั้งรุ่นพี่เฮียวฟู...ฮือๆๆ...ตายหมดไม่เหลือซักคน..."*กำมือแน่น เอาหน้าหมอบไปกับพื้น หลับตา และร้องไห้อย่างหนัก

เซโชวะ/เบลช/เวอร์แดนท์:"เซะซึนะ!"

โซมะชิ:"เซะซึนะ ไม่ต้องพูดแล้ว ชั้นเข้าใจเธอหมดทุกอย่างแล้ว" *เดินมาและปลอบเซะซึนะ

ไรจิน:"เป็นอย่างนี้...นี่เอง...สินะ..."

เซะซึนะ:"ชั้นพยายามจะลืมมันไปแล้ว...ฮือๆๆๆ...แต่...ไม่ร้กูทำไม...ฮือๆๆๆ...ชั้นไม่สามารถลืมมันได้เลย...โรงเรียน...ที่เต็มไปด้วยผู้คน...ฮือๆๆๆ...จนตอนนี้...กลายเป็นซากปรักหักพัง...ที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งสีน้ำเงินและเลือด...ฮือๆๆ..." *ยังคงเอาหน้าหมอบไปกับพื้น มือยังคงกำแน่น ตาเริ่มลืมขึ้น แต่ยังคงร้องไห้อยู่

โซมะชิ:*นั่งยองๆ "เซะซึนะ" *พูดด้วยน้ำเสียงสงสาร

มิคาเงะ:"ให้ตายสิ นี่ชั้นเผลอทำเด็กมัธยมต้นร้องไห้เหรอเนี่ย"

โซมะชิ:"นี่มันหมายความว่ายังไงกัน คุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเราและพวกมันเลยเนี่ยนะ...แล้ว...ธุระ คืออะไรล่ะ!"

มิคาเงะ:*ยิ้มแบบมีเลศนัย "หึๆๆ ธุระจริงๆของชั้นก็คือการให้งานน่ะ คืออย่างนี้ ชั้นจะมาเป็นผู้ว่าจ้าง ส่วนพวกเธอคือผู้รับจ้างน่ะ ก็คือจะให้พวกเธอจัดการเจ้า ซเมย์ โมรอซ อะไรนั้นน่ะ แต่ก่อนจะไปถึงเจ้านั้น ยังมีลูกน้องบางคนที่ยังต้องจัดการก่อนนะ เข้าใจหรือยัง แล้วถ้าจัดการได้ ก็จะได้เงินมาน่ะ"

โซมะชิ:"ผู้ว่าจ้าง...ผู้รับจ้าง...เงิน"

มิคาเงะ:"เริ่มสนใจแล้วใช่ไหมละ งั้นก็-"

โซมะชิ: "เดี๋ยวก่อน!"

มิคาเงะ: "หือ?"

โซมะชิ:"ถ้าพวกมันจะมาจริงๆ ทำไมคุณไม่จัดการพวกนั้นเองล่ะ ทั้งๆที่เป็น1ใน10ภัยอันตรายระดับประเทศ ต้องมีฝีมือที่สูงมากแน่นอน คงไม่ได้ฝีมือดรอปลงไป อะไรใช่ไหม"

มิคาเงะ:"ฮ่าๆๆ ไม่หรอก ชั้นก็แค่อยากจะให้งานและเงินกับเด็กที่ กำลังต้องการมัน ก็แค่นั้นเองน่ะ จริงไหมล่ะ โอกะ โซมะชิ"

โซมะชิ:*ชะงักไปครู่นึง

มิคาเงะ:"ไม่เป็นไรๆ ชั้นให้เวลาคิดถึงพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ตอน13:00 เจอกันที่เดิมนะโอเคไหม" *เดินจากไป

เซโชวะ:"ดะ...เดี๋ยวก่อน!"

มิคาเงะ:*สร้างควันมืด ก่อนจะหายเข้าไปในควันมืด

เซโชวะ:(ไอ)"แคกๆๆ ให้ตายสิ ไปซะแล้ว"

โซมะชิ:"ไม่เป็นไรนะ เซะซึนะ ไปบ้านชั้นก่อนก็ได้ เป็นร้านคาเฟ่น่ะ ลุกขึ้นมาเร็ว พื้นมันเปื้อนนะ"

เซะซึนะ:(ยังคงร้องไห้) "ฮือๆๆ"

ไรจิน:"งานงั้นเหรอ แต่ปกติโซมะชิก็ทำงานพาร์ทไทม์อยู่แล้วหนิ"

โซมะชิ:*จับเซะซึนะลุกขึ้นมา "ไม่เป็นไรครับ คืนนี้ผมจะลองไปคิดอีกที"

ไรจิน:*เดินมาดูเซะซึนะ "ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้นมา"

เซโชวะ:"นั้นสิ เห็นเป็นคนที่ดูร่าเริง เลยไม่คิดอะไรมากย่ะ"