เหตุเกิด 1/4

06:00 AM.

หน้าสตูดิโอ M

“มากันครบแล้วใช่ไหม” เสียงพี่ตากล้องถาม

“ครบแล้วจ้ะ” พี่เอ็มมี่ตอบ

“เราไปกันหมดนี้เลยเหรอคะ ของขวัญนึกว่าไปกันแค่ฝ่ายคอสตูมกับช่างแต่งหน้า” ฉันถามพี่เอ็มมี่

“ใช่ค่ะคุณลูก เขาจ้างทีมงานของเราให้ไปเก็บภาพบรรยากาศตอนเล่นคอนคอนเสิร์ตนะ” พี่เอ็มมี่บอก

“นี่มีคอนเสิร์ตด้วยเหรอคะ” ฉันถามพี่เอ็มมี่อย่างตื่นเต้น เป็นช่วงวันหยุดที่น่าสนุกที่สุดเลย

“ใช่ค่ะ เขาให้บัตรเราเข้าดูฟรีด้วยนะ” พี่เอ็มมี่บอกอย่างดีใจ

“ป่ะ ขึ้นรถกันเดี๋ยวไปถึงไม่ทันเวลางานเริ่ม” เสียงพี่ทีมงานคนหนึ่งบอก

ฉันเข้าไปนั่งแถวหน้าติดหน้าต่างแล้วพี่เอ็มมี่ก็ตามมานั่งข้าง ฉันไม่เคยได้ออกมาเที่ยวต่างจังหวัด

มันก็เลยทำให้ฉันตื่นเต้นมาก แถมจะได้ดูคอนเสิร์ตฟรีๆ อีกด้วย

สามชั่วโมงต่อมา

แล้วเราก็มาถึงสถานที่จัดงานคอนเสิร์ตเวทีใหญ่โตมาก ต้องเป็นศิลปินคนดังแน่ๆ ชักจะอดใจไม่ไหวแล้ว อยากรู้จังว่าจะได้แต่งหน้าให้กับศิลปินคนไหน

“ป่ะ ของขวัญไปเตรียมตัวกัน” พี่เอ็มมี่เดินมาค้องแขนฉันให้เดินไปพร้อมกัน แล้วพี่เอ็มมี่ก็พาฉันเดินมาด้านหลังเวทีซึ่งมีเต็นใหญ่กางตั้งอยู่หลายซุ้มแต่ล่ะเต็นก็ปิดมิดชิด สงสัยกลัวแฟนคลับมาแอบมาถ่ายรูปศิลปิน

“พี่เอ็มมี่ แล้วเราจะไปแต่งหน้าตรงไหน” ฉันถามอย่างสงสัย ไม่รู้เลยว่าศิลปินอยู่เต็นไหนบ้าง

“เดี๋ยวพี่ขอโทรถามเขาแป๊บนะ” แล้วพี่เอ็มมี่ก็เดินเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์ไม่ไกลจากที่ฉันยืนอยู่

ฉันเดินดูรอบๆ รอพี่เอ็มมี่ เป็นศิลปินนี่ดีจังเลยเนอะ มีคนเตรียมไว้ให้ทุกสิ่งอย่างพวกเขาก็แค่เตรียมตัวมาให้พร้อมก็พอ แล้วสายตาเจ้ากรรมก็มองเข้าไปในเต็นหลังหนึ่ง ซึ่งเต็นหลังนี้เปิดหน้าต่างผ้าไว้ก็เลยทำให้มองเห็นด้านใน ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งคร่อมตัวผู้ชายกำลังซุกไซ้ซอกคอผู้ชายอย่างเอาใจซึ่งหล่อนหันหน้ามาทางหน้าต่างทำให้เห็นหน้าหล่อนชัดเจน ส่วนผู้ชายนั่งหันหลังติดหน้าต่างก็เลยไม่เห็นหน้าผู้ชาย

“จูบไม่ได้เหรอ...” เสียงผู้หญิงออดอ้อน

“ไม่!” พอได้ฉันเสียงผู้ชายหน้าฉันก็ชาวาบ เสียงนี้...

ด้วยความตกใจฉันเดินถอยหลังไปชนกับใครเข้าก็ไม่รู้

“น้องมาทำอะไรตรงนี้ เป็นแฟนคลับเหรอ” ผู้ชายคนนี้...หล่อมากกก

อ่ะ! ไม่ใช่สิ จำได้แล้วเขาคือคนที่มาเคลียร์สถานการณ์ในวันที่พี่ไลลามีเรื่องที่เอสทีผับ

“เปล่าคะ ของขวัญมากับทีมแมคอัพ” ฉันตอบพี่เขาไป คนอะไรก็ไม่รู้ขาวเวอร์

“ออ พี่ชื่อเรย์ หรือจะเรียกเฮียเรย์ก็ได้” เขาแนะนำตัว

“หนูชื่อของขวัญค่ะ” ฉันก้มหัวให้พี่เขาหนึ่งที

“มีอะไรครับ” เสียงไดมอนด์ดังมาจากด้านหลัง ฉันไม่กล้าหันไปมอง

“ไม่มีอะไร เฮียนึกว่าน้องคนนี้เป็นแฟนคลับเห็นมาเดินแถวเต็นมอนด์”

“ไปก่อนนะคะ” ฉันบอกเฮียเรย์เสียงเบาหวิว แล้วรีบวิ่งแจ้นไปหาพี่เอ็มมี่ทันที

“ไปไหนมา แล้วทำไมวิ่งตาตั้งมาขนาดนั้น” พี่เอ็มมี่ถาม

ฉันยืนหอบหายใจ แฮ่กๆ สักพักก็หายใจเป็นปกติ

“ไม่มีอะไรคะ อยากออกกำลังนิดหน่อย” ฉันแถตอบพี่เอ็มมี่

“ตื่นเต้นล่ะสิ พึ่งเจองานใหญ่ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ” พี่เอ็มมี่ตีความหมายเป็นงั้นไป แต่ก็ดีแล้วแหละ

“แล้วเราจะไปแต่งหน้าให้พวกเขาที่ไหนคะ”

“เต็นนี้แหละ ป่ะ เข้าไปด้านในกัน” พี่เอ็มมี่เดินนำหน้าฉันเขาไป

พอเข้ามาด้านในฉันรีบมองหาสิ่งที่จะสามารถปิดบังใบหน้าฉันได้ พระเจ้าช่วย! ฉันเจอกล่องแมสปิดปากสีขาว สงสัยเอาไว้ให้ศิลปินใส่รึไม่ก็ให้พวกช่างแต่งหน้า ฉันหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นรีบใส่ทับจมูกและปากทันที

มา! พร้อมค่ะ ไม่มีใครจำฉันได้

คิดว่างั้นนะ....

แล้วพวกศิลปินก็เดินเข้ามาเจ็ดแปดคน แต่ไม่มีไดมอนด์สงสัยจะเล่นบทเลิฟซีนอยู่ แล้วฉันจะหงุดหงิดทำไม เขาก็เป็นแบบนี้ตั้งนานแล้วนิ เฮ้อออออ

ฉันเลือกแต่งหน้าให้กับผู้หญิงเพราะไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายเท่าไร

“อ้าว! ไม่สบายเหรอของขวัญอ่ะ” เฮียเรย์เดินมาถาม ฉันหันไปมองอย่างอึ้งๆ นี่เฮียเรย์จำฉันได้เหรอ

“จำของขวัญได้เหรอคะ” ฉันถามออกไปเหมือนคนเอ๋อเลย

“ก็จำได้สิ ก็พึ่งเจอกันเอง เฮียไม่ได้สมองเสื่อมสักหน่อย” เฮียเรย์เดินไปพลางขำฉันไปด้วย

แล้วไดมอนด์จะจำฉันได้ไหมนะ จำไม่ได้หรอก...ต้องจำไม่ได้ ปลอบใจตัวเองไปพลางๆ

“คนไหนชื่อของขวัญ” จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายหน้าตาเหมือนลูกครึ่งพูดขึ้น

“หนูเองค่ะ” ฉันยกมือขึ้นเหมือนเด็กๆ ขานรับ เวลาคุณครูเรียกชื่อ

“เฮียชื่อซัมดีนะ พอดีว่าจะวานของขวัญช่วยไปแต่งหน้าไอ้ตัวทองเงินตัวทองของเฮียหน่อย เพราะถ้าของขวัญไม่ไปแต่งหน้าให้ ไดมอนด์มันจะไม่ยอมขึ้นค่อยเสิร์ตให้เฮียนะ” เฮียซัมดีพูดอย่างเหนื่อยหนาย

“ช่วยหน่อยนะ เดี๋ยวเฮียให้ค่าเสียเวลาเพิ่ม” เฮียซัมดีพูดอย่างอ้อนวอน

ฉันจำต้องพยักหน้ารับปากอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทำไมเขาต้องทำตัวเรื่องมากแบบนี้ด้วยนะ

ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าเต็นที่พึงวิ่งหนีไปเมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว ฉันยืนหายใจเข้า หายใจออก

ทำสมาธิอยู่สักพัก เอาว่ะ รีบๆ แต่งจะได้เสร็จๆ ไป เสียเวลาคนอื่นเขา

ฉันเอื้อมมือแหวกผ้าม่านออกให้พ้นตัวแล้วเดินเข้าไป ไดมอนด์กำลังนั่งอยู่จ้องมองฉันผ่านกระจกใบใหญ่ ฉันหันไปมองผ้าม่านที่หน้าต่างตอนนี้ถูกผิดลงแล้ว ฉันเดินไปที่หน้าต่างหวังจะเปิดผ้าม่านออก

“มานี่ เดี๋ยวนี้” เสียงไดมอนด์สั่งเสียงดุ

ฉันสะบัดผมใส่ผ้าม่านอย่างหัวเสีย แล้วก็เดินมาหาเขา

“หลับตา” ฉันบอกไดมอนด์ เมื่อฉันกำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าเขา

พรึ่บ!

“ว๊าย...” ฉันร้องตกใจเมื่อไดมอนด์ลุกขึ้นยืนกอดเอวฉัน เขาใช้ขาเข้าแทรกกลางหว่างขาของฉันจับให้นั่งลงบนตักกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันนั่งคร่อมเอวหนาอยู่

มันล่อแหลมเกินไปแล้ว ที่สำคัญฉันใส่กระโปรงมา.......

“ไดมอนด์ เล่นอะไรของนาย ปล่อย!” ฉันดิ้นไปมาอยู่บนตักของเขา มือเล็กก็ยันอกแกร่งไว้

“อย่างดิ้นสิ” ไดมอนด์สั่ง แต่ทำไมเขาต้องหน้าแดงด้วย นี่โกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ

“ก็ปล่อยฉันสิ” แขนหนายิ่งกระชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก

“ถ้าเธอไม่หยุดดิ้นนะ เธอไม่รอดแน่”

ฉันหยุดดิ้นทันทีที่ได้ยินคำขู่จากเขา ขืนไม่หยุดดูสิ ฉันรู้ว่าเขาทำอย่างที่พูดแน่

“ไม่ดิ้นต่อล่ะ” ไดมอนด์ถามยียวน ทำหน้ากวนสุดๆ

“นิ มัวแต่แกล้งฉันอยู่ได้ คนอื่นๆ เขาแต่งหน้ากันเสร็จหมดแล้วนะ” ฉันตั้งสมาธิแล้วพูดกับเขาอย่างใจเย็น

ไม่อยากกระทบกระทั่งกันตอนนี้ เพราะฉันเสียเปรียบอยู่

“แล้วใส่แมสทำไม คิดว่าฉันจะจำไม่ได้เหรอ” ไดมอนด์ยื่นหน้าเขามาใกล้ห่างกันไม่ถึงเซ็น

“ใส่กันฝุ่นไง” แถซะเลย

“เห็นแค่ด้านหลังฉันก็รู้แล้วว่าเป็นเธอ ของขวัญ” ไดมอนด์สบตาฉันนิ่ง

นี่เขาจำฉันได้ดีขนาดนั้นเชี่ยว

ใบหน้าขาวเนียนเหมือนผู้หญิงเคลื่อนเข้ามาเฉียดแก้มด้านซ้าย ปากหนางับเข้ากับสายแมสดึงออกจากหูซ้าย ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดหลังหู ทำให้ขนในกายรุกชันไปทั้งตัว แล้วก็เปลี่ยนมางับสายแมสข้างขวาออก ใจฉันเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ฉันแอบจ้องมองลำคอขาวเนียนอย่างเผลอไผล ทำไมผิวเขาเนียนขนาดนี้ อย่างกับผิวผู้หญิง

“จ้องขนาดนั้น จะดูดเลือดฉันเหรอ”

พอได้ยินไดมอนด์แซว ใบหน้าก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างนึกอายที่เผลอจ้องมองจนจับได้

“เปล่าซะหน่อย” ฉันเบือนหน้าหนีหลบสายตาเจ้าเล่ห์

“ถ้าเป็นเธอ ฉันยอม” ไดมอนด์พูดชิดแก้มเนียนของฉัน

“พูดบ้าอยู่ได้ แล้วเมื่อไรจะได้แต่งหน้า” ฉันแกล้งพูดเปลี่ยนเรื่องซะเลย

“ก็แต่งสิ” ไดมอนด์พูดยิ้มๆ แขนหนาก็โอบรัดเอวฉันไว้แน่น

“แบบนี้ ฉันแต่งไม่ถนัด” ฉันเริ่มดิ้นอีกครั้ง

“อยู่นิ่งๆ แล้วก็แต่งไป ไม่งั้นจะได้ทำอย่างอื่นแทน” ไดมอนด์พูดเสียงดุ

เขาหลับตาลงแพรขนตายาวงอนธรรมชาติโดยที่ไม่ต้องดัด ฉันจ้องมองอย่างหลงใหล ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมผู้หญิงถึงชอบเข้าหาเขานัก

“ถ้ายังจ้องฉันอยู่ ฉันจะ...” ไดมอนด์ลืมตาขึ้น

“รู้แล้วๆ หลับตาสิ” ฉันชิ่งพูดก่อน ชอบขู่จัง เดี๋ยวก็ยอมซะเลยนี่...

ไม่ได้ๆ อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะ ของขวัญ

แล้วฉันก็แต่งหน้าให้ไดมอนด์จนเสร็จ การแต่งหน้าครั้งนี้ ฉันไม่ค่อยมีสมาธิเลย แต่ก็ออกมาได้ดีทีเดียว ถึงเขาจะนั่งกอดเอวฉันนิ่งก็จริง แต่ใจฉันนี่สิ เต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง และฉันก็เริ่มเมื่อยขาแล้วด้วย

“เสร็จแล้ว” ฉันบอกไดมอนด์ เมื่อแต่งหน้าให้เขาเสร็จ

ไดมอนด์หันไปส่องดูหน้าตัวเองที่กระจกบานใหญ่ แต่ว่าไดมอนด์กลับนั่งจ้องกระจกนิ่งทำให้ฉันต้องหันไปมองที่กระจกอย่างสงสัย แล้วฉันก็นิ่งอึ้งเหมือนกัน เมื่อกระจกบานใหญ่ฉายภาพหญิงสาวซึ่งก็คือฉัน กำลังนั่งคร่อมชายหนุ่มซึ่งก็คือไดมอนด์ ภาพมันดูติดเรทมากอ่ะ เห็นชัดยิ่งกว่าระบบ HD ซะอีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***