“มิโน่! ปล่อย!” ฉันหันไปตามเสียงของพี่ไลลา ก็เห็นพี่มิโน่กำลังจับหน้าพี่ไลลาไว้ นี่พวกเขารู้จักกันเหรอ
ก็ไม่แปลกหรอกพี่ไลลาสวยขนาดนั้น คงจะฮอตในหมู่หนุ่มๆ น่าดูเลย
จากนั้นก็มีผู้หญิงหน้าตาน่ารัก เดินเข้ามอาละวาดทำให้วงแตก ดูจากสถานการณ์แล้วเขาน่าจะเป็นเมียพี่มิโน่
เห็นเขาประกาศความเป็นเจ้าของซะขนาดนั้น
“พอได้แล้ว เฌอรีน” ฉันหันไปตามเสียงนั้น ไดมอนด์นิ
“ไดมอนด์ มาได้ไง” พี่ไลลาถามเขา นี่รู้จักกันด้วยหรอ
“พี่พาเมียพี่กลับไปเหอะ ที่นี่เขาวุ่นวายกันพอแล้ว”
ฉันไม่เคยเห็นไดมอนด์ในโหมดนี้เลยเหะ พี่ไลลาคงจะสำคัญกับเขาจริงๆ
อยู่ดีๆ ใจมันก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาซะงั้น
แล้วก็มีผู้ชายผิวขาวเวอร์ หล่อมากด้วย เข้ามาเครียร์สถานการณ์ คนอะไรหล๊อหล่อแถมยังแมนอีก ชอบอ่ะ
“เฮ้อออ ลำบากเนอะ เกิดมาสวยเนี้ย” เสียงไดมอนด์คุยกับพี่ไลลา
“นั้นสินะ ทำไงดีอ่ะ” พี่ไลลาตอบพร้อมทำหน้าแบ๊ว
“ฮ่าๆ ๆ อารมณ์ดีแล้วนิ จะกลับยังล่ะ”
“อือ กลับเลยดีกว่า”
“งั้นไลลากลับก่อนนะคะ” พี่ไลลาหันมาบอกพวกฉัน
ทำไมพวกเขาดูสนิทกันจังเลย โอ๊ยปวดใจ
ไดมอนด์หันมาสบตาฉันแวบหนึ่งแล้วเขาก็ไปคุยกับพี่ไลลาต่อ
“เค้าขอกลับด้วยนะตะเอง เขามิได้เอารถมาอ่ะ”
“ได้สิค๊า..”
“โอ๊ะโอ๊ยยย เค้าเจ็บนะ”
พี่ไลลาหยิกแก้มไดมอนด์อย่างหยอกล้อ
พวกเขาเหมือนคนรักกันเลย ทำไมฉันต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ด้วย
แต่ว่าเขาจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อยนิ ฉันสะบัดหัวแรงๆ ไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป
หันไปจับแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มต่อรู้สึกร้อนวูบวาบดีจัง อร๊าย...สดชื่น
“ของขวัญ หนักไปแล้วค่ะลูก เดี่ยวกลับบ้านไม่ได้นะ” เสียงพี่เอ็มมี่เตือน
ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรแล้ว ในหัวก็ฉายแต่ภาพไดมอนด์กับพี่ไลลากำลังหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม
“ขวัญอยากลืม อยากเมาค่ะ” ฉันพูดไปหัวเราะไป เหมือนคนบ้าเลยตอนนี้
ไม่ว่าดีเจจะเปิดเพลงอะไรมา ของขวัญคนนี้เต้นได้หมดค่ะ
“วู้ๆ ๆ ๆ” เสียงผู้ชายโห่ร้องไห้ฉัน อย่างกะเสียงกระทิงเลยเหะ พวกนี้หน้าตาตลกชะมัด
“ของขวัญ!” หือ..ใครเรียก ฉันค่อยๆ หันไปมองตามเสียงที่มาจากด้านหลัง
“อ้าว..ไทด์ มาได้ไงอ่ะ” เพื่อนฉันเอง
“ก็แบบที่เห็นแหละ ไทด์ พี่ก็ห้ามแล้วนะ” เสียงพี่เอ็มมี่บอก
สงสัยเจ้เอ็มมี่โทรไปบอกไทด์แน่เลย
“แกมาก็ดีล่ะ มาๆ ชนแก้วกันหน่อย” ฉันกำลังจะกลับไปที่โต๊ะเพื่อเอาแก้วเหล้าของตัวเอง
“ผมลาล่ะครับ พี่เอ็มมี่” หื้อ ใครลาใคร แล้วใครจะไปไหน
อยู่ดีๆ ก็รู้สึกตัวลอยขึ้น เท้าไม่แตะพื้น นี่ฉันลอยได้หรอ อเมซิ่ง!
“ยัยขวัญนะยัยขวัญ ทำไมเมาเละเทะขนาดนี้” ใครเรียกชื่อฉัน
แล้วร่างของฉันก็สัมผัสกับเบาะนิ่มๆ
“ฮ่า...นิ่มจัง” ฉันเอาหน้าถูกับที่พิงไปมา
“หนักล่ะ” เสียงใครบ่นอะไร แต่ก็ชั่งเหอะ!
ตอนนี้ฉันได้นอนบนปุยเมฆแสนนุ่มนิ่ม มีความสุขจัง
.
.
.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 41
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments