เกือบไป 1/3

ฉันรีบวิ่งออกมาอย่างเร็ว เมื่อไดมอนด์กำลังจะเดินมาตรงที่ฉันซ่อนตัวอยู่ ฉันวิ่งหนีขึ้นมาทางบันไดหนีไฟ ไม่รู้ว่าวิ่งมาถึงชั้นไหนแต่เหนื่อยมากเลย

ฉันหยุดวิ่งหายใจหอบ แฮ่กๆ นั่งพักที่ขั้นบันไดหวังว่าเขาคงตามไม่ทันนะ แล้วทำไมฉันต้องหนีสุดฤทธิ์ขนาดนี้ด้วยเนี้ย เธอเป็นอะไรของเธอของขวัญ..

คลื่น....คลื่น....

โทรศัพท์ก็ดังอยู่ได้ ฉันหยิบขึ้นมาดูหน้าจอก็โชว์ชื่อคนที่ฉันวิ่งหนีมาเมื่อกี้ ยังไม่อยากรับเหนื่อยอยู่ อีกแป๊บละกัน

“มานั่งทำอะไรตรงนี้” เสียงนี้มัน

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง ไดมอนด์กำลังยืนกอดอกจ้องมองอยู่บันไดขั้นบนสุด อะไรมันจะซวยขนาดนี้ อุตส่าห์วิ่งขึ้นมาตั้งหลายชั้นแล้วนะ เขายังตามมาเจออีก ฉันลุกขึ้นกำลังจะเตรียมวิ่งลง

“หยุดเลยนะ ถ้าคิดจะวิ่งหนีลงไปนะ” ไดมอนด์พูดดักไว้ก่อน

“รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ตรงไหน” เขาโชว์สัญญาณจีพีเอสจากโทรศัพท์ให้ฉันดู นี่เขาแอบตั้งไว้ตอนไหน งั้นก็แสดงว่า เขาต้องรู้อยู่แล้วว่าฉันหลบอยู่หลังพุ่มไม้

ฉันทำสีหน้าเหมือนตั้งคำถาม แล้วไดมอนด์ก็เข้าใจด้วย

“ใช่ ฉันรู้ว่าเธอหลบอยู่หลังพุ่มไม้” ไดมอนด์ยิ้มแบบขำๆ

“แล้วทำไม ไม่บอกตั้งแต่แรก” ฉันเดินขึ้นมาประจันหน้ากับเขา

“ก็ฉันกำลังคิดว่าหลังพุ่มไม้นั้นมันก็โอเครดีนะ ถ้าเธออยากเปลี่ยนบรรยากาศ” ไดมอนด์เลียริมฝีปากอย่างยั่วยวน เลียอยู่ได้ขอให้ปากแตกทีเหอะ

“นายมัน บ้าที่สุด” ฉันใช้กำปั้นเล็กทุบลงที่อกแกร่ง เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย

ไดมอนด์รอบมือทั้งสองข้างของฉันเพียงมือหนาข้างเดียว พร้อมกับดึงตัวฉันเข้าไปกอด เขาฝังหน้าลงกับซอกคอ ใบหน้าฉันร้อนผ่าวทันทีที่สัมผัสกับลมหายใจอุ่นๆ กับริมฝีปากนิ่มๆ กดลงที่ซอกคอ

“ไดมอนด์” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงดุ แต่เขาก็ไม่มีทีท่าจะกลัวเลยสักนิด

“ครับ” เขาขานรับแค่เสียง แต่ตัวก็ยังอยู่เหมือนเดิม

“แล้วเมื่อกี้แนนเห็นฉันรึเปล่า” ฉันถามอย่างกังวล

“ใคร” ไดมอนด์ผละตัวออกแล้วขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย

นี่เขาแกล้งใช่ไหม

“ก็ผู้หญิงที่นายนั่งคุยด้วยอยู่ที่สระว่ายน้ำไง”

ให้ตายสิ เขาจำไม่ได้จริงเหรอ

“อ๋อ ยัยนั้นชื่อแนนเหรอ” นี่เขาจำชื่อแนนไม่ได้จริงๆ หรือแกล้งทำเป็นจำไม่ได้กันแน่

“ใช่ คนที่นายจ้องหน้าอกเขาไง” แล้วฉันก็เผลอพูดด้วยความหมั่นไส้

“ก็ยัยนั้นเปิดให้ดูเองอ่ะ ฉันก็มองไปงั้นแหละ” ดูเขาพูดเข้า

“นายนี่ จริงๆ เลย ไม่เคยเปลี่ยน” แล้วฉันก็เผลอฟึดฟัดใส่เขาอย่างอารมณ์เสีย

“ของขวัญ นี่เธอหึงฉันเหรอ” ไดมอนด์เอียงคอถามเพราะฉันเบือนหน้าหนี

“เปล่า ใครเขาหึงนายกัน ไม่มีหรอก” ฉันแกล้งแถไปเรื่อย

“ไอ้เราก็แอบดีใจ นึกว่าหึง” ไดมอนด์พูดเหมือนน้อยใจ

“ดีใจทำไม” ฉันจ้องหน้าถามเขา ใช่สายตาดุไม่เลิก

“เปล่า ไม่มีอะไร” แล้วก็ตอบเลียนแบบฉัน

“งั้นฉันไปนอนล่ะ ง่วง” ฉันกำลังจะก้าวลงบันไดก็โดนไดมอนด์ยกตัวขึ้นอุ้มพาดบ่า

“ไดมอนด์ ปล่อยฉันลงนะ” ฉันใช้กำปั้นทุบหลังเขาแรงๆ โอ๊ยเริ่มเวียนหัว เลือดไหลย้อนกลับหมดล่ะ

ไดมอนด์พาฉันเขามาในห้องพักของเขา แล้ววางฉันลงที่เตียงนอนตามมาด้วยร่างหนาทับร่างบางไว้

“ออกไปเลยนะ หนัก!” ฉันพยายามดันตัวเขาให้ออกไป แต่มีหรือที่แรงผู้หญิงจะสู้แรงผู้ชายได้

“นอนนี้แหละ” ไดมอนด์จ้องตาฉันนิ่ง

“ไม่ได้ ฉันต้องกลับไปนอนกับแนน ไม่งั้นคนอื่นจะสงสัย”

“ก็บอกไปสิ ว่านอนกับฉัน” พูดเอาแต่ได้มาอ่ะ

“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้หน้าด้านขนาดนั้นนะ”

“เดี๋ยวฉันบอกให้เอง” ไดมอนด์พูดริมฝีปากชิดแก้มเนียน มือหนากอบกุมเนื้อนิ่มผ่านเสื้อตัวบางและบราเซีย

ผลึก!

“ไดมอนด์!” นั้นไม่ใช่เสียงฉัน

เสียงดังมาจากหน้าประตู ฉันกับไดมอนด์หันไปมองพร้อมกัน

“ทำอะไรกันอยู่เหรอ” เสียงทะเล้นมาจาก เฮียเรย์

แล้วเฮียแกก็ยืนกอดอกขว้างอยู่หน้าประตูจ้องมองเราสองคน พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“เฮีย มารยาทนะมีไหม” ไดมอนด์ผละตัวออกจากฉันอย่างหัวเสีย

ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าและผมให้เข้าที่

“อ้าว เฮียไม่รู้นิ ว่ามอนด์มีแขก” เฮียเรย์ทำไม่รู้ไม่ชี้

“ขวัญขอตัวก่อนนะ” ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องพักของไดมอนด์ทันที

ไดมอนด์

กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วเชียว เฮียเรย์นะเฮียเรย์เข้ามาไม่ดูสถานการณ์เลย

“เฮียจะเข้ามาเพื่อ!” ผมโว๊ยใส่เฮียเรย์อย่างหัวเสีย

“แนะไอ้นี่ มึงต้องขอบคุณเฮียถึงจะถูก” เฮียเรย์พูด

ผมหันมาจ้องเฮียเรย์อย่างสงสัย

“ทำไม” ผมต้องขอบคุณที่มาขัดจังหวะรึไง

“พวกทีมงานเขาตามหาของขวัญกันอยู่ ที่สำคัญนะ ผู้หญิงที่ชื่อแนนบอกคนอื่นๆ ว่าของขวัญมากับนาย”

อย่างนี้นี่เอง

“ก็เลยเข้ามาเจือก ว่างั้น” ผมถามอย่างกวนตีน แต่ก็ขอบคุณเฮียแหละ ไม่งั้นคนอื่นต้องมองของขวัญในแง่ลบแน่

“อยากขอบคุณก็บอกมาเหอะ แล้วเมื่อกี้ถึงไหนกันแล้วว่ะ” เฮียเรย์ถามอย่างใคร่รู้

“สนใจมาเป็นหน่วยรับไหมล่ะเฮีย” ผมแกล้งถามอย่างกวนๆ

“ไม่ดีมั่ง เฮียชอบอยู่หน่วยลุกมากกว่า” เฮียเรย์ตอบ พร้อมกับทำท่าขนลุกแล้วก็เดินออกจากห้องผมไป

อดเลย กะว่าจะได้นอนกอดร่างนิ่มๆ ทั้งคืนสักหน่อย ไม่เป็นไรวันนี้ไม่ได้วันหลังก็มี

ของขวัญ

พอออกมาจากห้องพักของไดมอนด์ได้ฉันก็กลับห้องตัวเองทันที โชคดีที่แนนยังไม่กลับมา ไม่งั้นได้ตอบคำถามยาวแน่

ฉันรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเร่งรีบแล้วก็มานอนที่เตียง ยังตื่นเต้นไม่หายเลย ตอนที่เฮียเรย์เข้ามาเขาจะคิดว่าฉันเป็นเด็กใจแตกรึเปล่านะ แถมมาเห็นในสภาพที่ล่อแหลมมากอ่ะ

“ไม่เชื่อก็เข้ามาดูได้ค่ะ” เสียงแนนพูดขึ้นพร้อมกับเปิดประตูห้องเข้ามา

พี่เอ็มมี่แล้วก็พี่ทีมงานอีกสามคนก็มาด้วย

“มีอะไรกันเหรอคะ” ฉันถามพี่เอ็มมี่อย่าง งงๆ

“นี่ไง ไหนเธอบอกว่าของขวัญไม่อยู่ในห้องแล้วนี่ใคร ผีเหรอย๊ะ” พี่เอ็มมี่หันไปพูดแขวะแนน

“แต่ว่า เมื่อกี้แนนเข้ามายังไม่เห็นเลยนิ” แนนทำหน้างงสุดขีด

“ของขวัญ กลับมาจากคอนเสิร์ตแล้วหนูไปไหนมารึเปล่า” พี่เอ็มมี่ถาม

“ก็ไม่นิค่ะ กลับมาขวัญก็มาอาบน้ำแล้วก็นอน” ฉันก็แสร้งทำเนียนไป

“เธออาจจะเข้ามาตอนของขวัญอาบน้ำอยู่ก็ได้นิ ขวัญก็บอกอยู่ว่าอาบน้ำ” พี่ทีมงานคนหนึ่งพูดขึ้น

“แต่แนนเห็นกลับตาว่ายัยขวัญไปกลับไดมอนด์” แนนพูดขึ้น

ยัยนี่ เห็นฉันจริงๆ ด้วย

“อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น” ฉันถามแนนด้วยใบหน้าราบเรียบ

“ก็..” แนนชะงักคำพูดไว้แค่นั้น

ก็แง่ล่ะ หล่อนจะกล้าเล่าคนอื่นไหม ว่าไปอ่อยผู้ชายมาแล้วเขาไม่เอา คงจะเจ็บใจล่ะสิที่ไดมอนด์ทิ้งหล่อนแล้วตามฉันมาแทน

“ก็อะไร? ถ้าไม่มีอะไรก็แยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว” พี่เอ็มมี่พูดใส่แนนอย่างหัวเสีย

พี่เอ็มมี่กับทีมงานก็เดินออกไปจากห้องเหลือแค่ฉันกับแนน และดูเหมือนเธอจะไม่ยอมจบกับฉันง่ายๆ ด้วย

“ฉันมั่นใจว่าผู้หญิงที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้นั่นเป็นเธอ ของขวัญ” แนนยืนกอดอกถามฉัน

“อะไรทำให้เธอมั่นใจขนาดนั้น แนน” ฉันจ้องหน้าเธอกลับเหมือนกัน

“ก็เขาประกาศนัดเจอเธอขนาดนั้น” แนนเริ่มพูดเสียงดังใส่ฉัน

“แล้วแต่เธอจะคิด ฉันจะนอนแล้ว” พูดจบฉันก็ทิ้งตัวลงนอนทันที

ไม่อยากจะเสวนาต่อกรอีก ดูท่านางจะอารมณ์เสียหรือเสียหน้า ไม่รู้ว่าจะเจ็บใจอันไหนมากกว่ากัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***