พระรองโปรดอย่าต่อยนายเอก 9

. .

[ฟรานซิส เคลย์]

วันนี้คนที่บ้านมาส่ง

พูดแค่นั้นก็เป็นอันเข้าใจกันดี

[มาร์ติน ลูเซียโน]

//ยื่นกุญแจรถให้

[ฟรานซิส เคลย์]

//เลิกคิ้ว

[มาร์ติน ลูเซียโน]

นายขับ

[ฟรานซิส เคลย์]

//รับกุญแจรถอีกคนมา

ตอนนี้ทั้งคู่ก็อยู่บนรถเรียบร้อย

ด้วยความเงียบเกินไป ฟรานซิสเป็นคนเปิดปากสนทนาด้วยสิ่งที่เขาสงสัยเป็นอย่างแรก

[ฟรานซิส เคลย์]

ทำไมวันนี้นายยิ้มบ่อย?

[มาร์ติน ลูเซียโน]

อ่อยนาย

[ฟรานซิส เคลย์]

...หืม

[ฟรานซิส เคลย์]

แล้วตอนนี้ยังอ่อยอยู่ไหม? //หันมอง.เอนตัวเข้าหา.ยกยิ้มมุมปาก

[มาร์ติน ลูเซียโน]

ตอนนี้ ไม่อ่อยแล้ว

[มาร์ติน ลูเซียโน]

ขับรถดีๆ//ดันไหล่อีกคนออกให้กลับไปนั่งดีๆ

ในรถก็กลับมาเงียบอีกครั้ง

แต่ทั้ง2ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร

ทั้งคู่กลับไปหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม

ด้วยลักษณะนิสัย ความนิ่งเฉย และความตรงไปตรงมานี้ หรือบางครั้งพวกเขาสามารถใส่หน้ากากปั้นหน้าแสดงอารมณ์อื่นได้ ความไม่แน่นอนทางอารมณ์และความคิดที่คาดเดาไม่ออกนี้

เห็นได้ชัดเพราะเป็นคนประเภทเดียวกันและเข้าใจกันดีที่สุดจึงสามารถเป็นเพื่อนกันได้จนถึงทุกวันนี้

ในถานะนักเรียนมัธยมปลายปี3คนนึงที่รวยมากกับทายาทของตระกูลทหารอันดับ1ของประเทศ

ภัตตาคารหรูแห่งหนึ่ง

พวกเขานั่งอยู่ในห้องส่วนตัวที่หรูหราและสามารถมองเห็นวิวเมืองได้จากมุมสูง

[ฟรานซิส เคลย์]

กุ้งอบอลาสก้า สเต๊กเนื้อระดับMedium

[ฟรานซิส เคลย์]

&_____&_____&______& //สั่งอาหาร

[มาร์ติน ลูเซียโน]

...

[มาร์ติน ลูเซียโน]

(เขารู้ว่าฉันชอบกินอะไรไม่ชอบอะไรและของโปรดของฉัน)

[มาร์ติน ลูเซียโน]

(ยังไงก็ตาม ไม่ใช่ครั้ง2ครั้งที่เราทานอาหารด้วยกันแบบนี้ แต่เป็นหลาย100ครั้งในช่วง3ปีที่ผ่านมา)

[ฟรานซิส เคลย์]

____นายจะสั่งอะไรเพิ่มเติมไหม?

[มาร์ติน ลูเซียโน]

//หลุดจากภวังค์

[มาร์ติน ลูเซียโน]

อืม ไม่แล้ว

[ฟรานซิส เคลย์]

โอเค

[ฟรานซิส เคลย์]

งั้นเอาตามนี้ครับ //หันไปพูดกับพนง.

(พนง.=พนักงาน)

รับทราบครับ

ตึก ตึก แกร็ก

[ฟรานซิส เคลย์]

เราไม่ได้เจอกันมาอาทิตย์นึงแล้ว

[ฟรานซิส เคลย์]

เรียนหนักหรอ

[มาร์ติน ลูเซียโน]

//เลิกคิ้ว

[มาร์ติน ลูเซียโน]

นิดนึง

[ฟรานซิส เคลย์]

ตัดสินใจเรื่องเรียนต่อหรือยัง?

[ฟรานซิส เคลย์]

ใกล้จบแล้วใช่ไหม?

[มาร์ติน ลูเซียโน]

อืม..

[มาร์ติน ลูเซียโน]

เทอมสุดท้ายแล้ว

[มาร์ติน ลูเซียโน]

ฉันคิดว่ายังไงก็ต้องเรียนบริหาร

[ฟรานซิส เคลย์]

//พยักหน้า

[ฟรานซิส เคลย์]

..อืม

[มาร์ติน ลูเซียโน]

(ว่าไปนั่น..)

[มาร์ติน ลูเซียโน]

(ในยุคโลกาพิวัฒน์ มันจะไปมีอะไรแบบนั้นได้ยังไง)

[มาร์ติน ลูเซียโน]

(โลกจะเข้าสู่กลียุค บ้านเมืองพังทลาย มนุษย์ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากเชื้อไวรัสที่เลวร้ายและภัยพิบัติทางธรรมชาติที่ผิดปกติขั้นเลวร้าย...)

พนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหารขัดความคิดของเขา

เมื่อพนักงานเสิร์ฟจานสุดท้ายและออกไป

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบครู่นึง

จากนั้นทั้ง2เริ่มลงมือทานอาหาร

[มาร์ติน ลูเซียโน]

ฟรานซิส

[ฟรานซิส เคลย์]

หืม..?

[มาร์ติน ลูเซียโน]

ป้อนหน่อย

[ฟรานซิส เคลย์]

...

คนโตกว่านิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสเต๊กเป็นชิ้นเล็กพอดีคำและจิ้มไปจ่อปากอีกคน

[มาร์ติน ลูเซียโน]

//ยิ้มหวาน

[มาร์ติน ลูเซียโน]

//อ้าปาก.งับ

ริมฝีปากเล็กสีชมพูพีชเด่นบนผิวสีขาวอ้าออกเล็กๆและคลอบกลืนชิ้นเนื้อเข้าไป

คนโตกว่าค่อยๆดึงช้อนออกมาพลางกลืนน้ำลาย

[มาร์ติน ลูเซียโน]

//ช้อนตามอง

[ฟรานซิส เคลย์]

'อึก..'

. .

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ