Episode 5

Good morning babies" masiglang bati ko sa mga bata dito sa ward.

As ma'am Kathrin said l was assigned at the pediatric ward.

"Good morning ate ganda" sagot ni Kiel.

He had high fever when they rushed him here last night.

"Kamusta ang pakiramdam mo?" tanong ko

Nakangiti kong itinutok sa kanyang tenga ang digital thermometer upang kuhanan ito ng temperatura..

"36.7 ibig sabihin normal na ang init mo" sabi ko dito at bahagyang ginulo ang buhok nito..

He pouted when l did that dahilan upang mapangiti ako ng malawak..

I slowly pinch his cheek and was about to take down his improvement when someone talked behind me.

"How are you kiddo?" that baritone voice..

Nahigit ko ang aking hininga nang maramdaman ko ang paglapit nito sa amin.

l gritted my teeth when he stood up beside me

"maayos na ba ang pakiramdam mo?" tanong niya

Naging malawak ang ngiting tumingala si Kiel kay Justine at tumango tango.

"l am feeling better na po dok pogi" masigla niyang sagot..

My eyebrow slightly raised up because of how Kiel called him

Dok pogi my ***...

Tumikhim si Dok Justine at humarap sa akin ng bahagya

"You are beautiful as always Zobel..." he said

Nagtaasan ang mga balahibo ko sa katawan dahil sa ginawa nitong pagbulong sa aking tenga.

What the heck... why does my body reacted that way?

I turrned to him and even raises my eyebrow at him

"I know right dok.." l sarcastically said

He chuckled and l was sfiffened and so my body shivered when his hand touches my shoulder..

Mabilis kong tinabig ang mga kamay niya at humakbang palayo sa kinaroroonan niya at mabilis kong tinungo ang isang kwarto kung saan ang isa pang pasyente.

"Are you avoiding me nurse Zobel?"

Hindi ko naramdamang sinundan pala niya ako

Marahas ko siyang nilingon at humalukipkip

"no.. why should l dok??"

Tumaas ang isang kilay niya at tumaas ng bahagya ang gilid ng mga labi niya na lalo kong kinairita.

Tatarayan ko na sana siya ulit nang maalala ko ang rason ko kung bakit ako narito.

Tumalikod nalang ako at pilit pinapakalma ang sarili...

You have to be civil with him Zobel remember the reason why are you here... you have to earn his trust...

Napangisi ako ng maalala ko ang mga planong nabuo sa utak ko years ago.

Bumuntong hininga siya at muling nagsalita.

"It's already 7:30 in the morning and l bet you haven't taken your breakfast yet" sabi niya

Marahan ko siyang nilingon at umaktong naging maamong tupa sa harapan niya

l sweetly smiled at him

"yes dok but if you will allow me take it now then l will go then after this"

There l must say l am a good actress now.

Imagine nagawa kong haluan ng kaunting lambing ang aking boses even though l am feeling the opposite.. nasusuka ako taena..

"okey then l will wait for you until you done with your work" he answered

My forehead furrowed because of what he said..

I turned to him while l was busy taking the temperature of my patient.

"what do you mean dok? do you need anything from me?" l asked

He smiled at me and just shrugged his shoulder

"l want to have breakfast with you?"

l don't get it if that was a question or what...

But realizing what was he just said, l felt like l am already on my first step even though l didn't do anything yet..

Pinalitan ko ang pagkakangisi ko sa matamis na ngiti at humarap sa kanya pagkatapos

"Sure dok no problem...besides l am almost done here" l sweetly said.

His smile went wider coz of what he heard.

"that's good" he smiled sweetly.

Matapos kong makuha ang temperatura at maipainum ang gamot ng pasyente ay mabilis na kaming bumaba ni dok Justine sa ground floor ng hospital at tinungo ang cafeteria.

Umupo kami sa isang mesa malapit lang sa glass wall kung saan makikita ang makulay na hardin ng hospital.

Nalukot ang aking noo at muling sumisibol ang galit sa aking dibdib nang matuon ang aking paningin sa mga puting roses na sabay sabay sumasayaw sa saliw ng musikang taglay ng ihip ng hangin.

Naninikip ang dibdib ko nang maala ang sayang nakikita ko sa mga mata ni Zoreen everytime we planted roses in our garden.

"Ayan Zobel dumadami na ang mga roses natin" malawak ang ngiti niyang pinapasadahan ng tingin ang aming mga itinanim.

"you have  to live longer okey? para kapag umuuwi dito si Zobel may iuuwe siyang bulaklak para kay lola"  she was talking to the roses..

"then you must take care of them twiny and always talk to them, isipin mo nalang l am those flowers"  l was smiling sweetly to her.

"Yes ofcourse incase you didn't know l was already doing that.... kapag malungkot ako kinakausap ko sila thinking that l was talking to you kahit pa hindi sila sumasagot"   she was laughing her heart out.

Tumayo ako sa kinaluluhuran ko at marahan siyang niyakap..

"always remember this okey..." l cupped her face and l sweetly stared at her eyes

"Even though we are not living together in the same roof always put it in your mind that l am always here, one call away and l love so much Zoreen"   I sweetly said..

Tumango tango sa akin at ginantihan ako ng mahigpit na yakap..

She was caressing my back while murmuring how much she loved me too..

"l love you more Zobel, no matter what happen just know that l love you morethan anything in this world twiny" 

Hindi ko namalayang may mga luhang nagbagsakan na pala sa aking mga pisngi..

Shit l hate this feeling,, l hate to be this near to that asshole but l have to bear the irritation l am having right now.

Alang alang sa hustisyang gusto kong makuha ay titiisin kong makasama at mapalapit sa gagong to..

"Are you okey? why are you crying?" si Justine

Marahas kong tinuyo ang aking mukha at pilit ngumiti sa nagtatanong niyang mga mata.

l even let out a heavy sigh

"l am fine.... it was just some memories from the past flashes back in my head"

Alangan siyang ngumiti at umupo sa aking harapan.

Inabot niya sa akin ang inorder niyang cappuccino and 3 pcs. pancakes

"Thank you Dok." l said

He smiled at me and nodded

"you are welcome and if you do 't mind drop the formality please" he said

Lihim akong napangisi dahil doon.

Hmmmm mukhang hindi ako mahihiralan sa mga plano ko..

Ganyan nga Justine kusa kang lumapit sa akin hanggang malubog kana ng tuluyan sa mga patibong na nghihintay sayo..

Tumikhim siya dahilan upang mag angat ako ng tingin sa nakakainis ngunit gwapo niyang mukha.

Kumunot ang noo kong tinitigan siya ng mariin.

"yes? do you have something on your mind?" l asked

Tumango tango siya at saka bumuntong hininga

"l saw you staring at those roses there while you were silently crying..... mind to share it with me?" he asked..

Nilunok ko ang pancake na nasa loob ng aking bibig at inabot ang cappuccino na nasa aking tabi..

Uminom ako ng bahagya roon at saka huminga ng malalim

" my best friend and l used to plant roses" tipid kong sagot..

Nangunot ang noo niya

Tinitigan niya ako as if asking me more of it.

I let out a heavy sigh and continue sharing some story about it.

"l am missing her so badly" sabi ko pa

Lalong nagtaka ang mga mata niyang tumitig sa akin

"Then why don't you visit her?" he confusingly asked

Tinitigan ko siya upang makita kumg paano siya magrereact sa aking sasabihin

"she died already..... ... she took her own life" l said directly looking at his eyes.

He was stunned by hearing what l was said.

"sorry for your lost" malungkot niyang sabi

Yeah you have to feel sorry because of you the reason why l lost her..

Mga katagang nais kong sabihin ngunit mas pinili ko na lamang ng ngumiti ng matamis at huwag nang isatinig ang mga sakit na nararamdaman ko ilang taon narin ang nakakalipas.

Dinig ko ang pagbuntong hininga niya at ang paghinga niya ng malalim

"Don't you remember me Zobel?" he asked out of the blue

Aamin ba ako o magkukunwaring hindi..

Ngunit hindi ko nalang namalayan na umiiling na pala ako.

I saw pain written in his eyes the time l shook my head

Hindi ko man iyon namalayan ngunit kailangan ko na lamang panindigan

" Sabagay isang buwan mo palang noon sa school when we migrated to Canada, maybe that's the reason why you can't even remember me at all" he sadly said..

Ngayon malinaw na sa akin kung bakit siya biglang nawala noon..

Pinagpatuloy ko ang pagkukunwari at tumingin sa kanyang mga mata

"what do you mean? magkaklase tayo dati?" kunwari kong tanong

Tumango tango siya

"oo fourth year High School tayo noon and you were just a transferee masaklap lang l didn't had the chance to talked to you" he sincerely said..

Bakas ang kaseryosohan sa kanyang mukha habang sinasabi sa akin amg mga iyon..

Lihim akong napapangisi dahil base sa mga salita niya balak niya akong lapitan noon..

Sige Justine mahulog ka sa patibong ko..

l wanna see you suffer....

l wanna see you beg infront of me asshole.

Download

Like this story? Download the app to keep your reading history.
Download

Bonus

New users downloading the APP can read 10 episodes for free

Receive
NovelToon
Step Into A Different WORLD!
Download MangaToon APP on App Store and Google Play