บทอาขยาน

ในคาบเรียนของวันนั้น แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านหน้าต่างไม้ที่พอขยับก็มีเสียงดังเอี๊ยด อรชุนเดินเข้าโรงเรียนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ร่างกายอ่อนเพลียเพราะเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน เขาใช้เวลาเกือบทั้งคืนดูแล ย่า ที่ยังคงอาการไม่ค่อยดี คอยเปลี่ยนผ้าชุบน้ำเช็ดตัว คอยยกน้ำให้จิบ และนั่งเฝ้าจนแสงรุ่งสางโผล่พ้นขอบฟ้า

เมื่อเข้าห้องเรียนป.1 ห้องเล็กๆ เต็มไปด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเพื่อนๆ ที่วิ่งเล่นหยอกล้อกัน แต่สำหรับอรชุน เขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดคุยด้วย ร่างกายเล็กๆ ลากเก้าอี้ไม้ที่เสียงดังฝืดพื้น แล้วนั่งลงนิ่งๆ อย่างเหนื่อยล้า

คุณครูเอนก ครูประจำชั้นวัยกลางคน ผู้มีท่าทีสุขุมใจเย็น เดินเข้ามาเริ่มต้นคาบภาษาไทย เขียนตัวหนังสือบนกระดานดำด้วยลายมือที่คมชัด ก่อนหันกลับมาบอกให้นักเรียนทุกคนท่องตาม

เสียงเด็กๆ ทั้งห้องดังเจื้อยแจ้ว แต่เพียงครู่เดียวสายตาของครูก็สะดุดที่อรชุน เด็กชายตัวเล็กนั่งก้มหน้าลงบนโต๊ะ เปลือกตาปิดลงด้วยความอ่อนล้า ไม่รู้ตัวว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ครูเอนกเดินเข้าไปใกล้ วางมือลงบนโต๊ะเบาๆ “อรชุน ตื่นเถอะลูก”

เด็กชายสะดุ้งตื่น ลุกพรวดขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจ เสียงหัวเราะเยาะดังระงมไปทั้งห้อง

“มันนอนในห้องเรียนอีกแล้ว!”

“คงไม่เข้าใจหรอกมั้ง ถึงได้หลับหนี”

เสียงแซว เสียงเยาะ ราวกับฝนห่าเล็กๆ ที่สาดซัดเข้ามากระแทกหัวใจ

แต่ยังไม่ทันที่น้ำตาจะเอ่อ เสียงใสของ เกษร ดังขึ้นมาอีกครั้ง “พวกเธอนี่ไม่มีมารยาทจริงๆ คนเราก็มีเหตุผลทั้งนั้นแหละ ใครเขาอยากมานอนในห้องเรียนกัน!”

ห้องเงียบไปชั่วขณะ เพื่อนๆ หลายคนชะงักไม่กล้าหัวเราะต่อ คุณครูเอนกเองก็พยักหน้าน้อยๆ เหมือนเห็นด้วยกับเกษร ก่อนจะหันกลับมาที่อรชุน

“อรชุน ครูไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ในห้องเรียนเราควรตั้งใจ ฟังครูให้มากกว่านี้ เข้าใจไหมลูก” เสียงของครูเอนกอ่อนโยนแต่แฝงด้วยความจริงจัง

เด็กชายพยักหน้าเบาๆ แม้จะเหนื่อยแต่ก็พยายามฝืนตัวเองให้นั่งตรง

จากนั้นคุณครูก็ให้เด็กนักเรียนออกมาท่องบทอาขยานที่เพิ่งสอนไปทีละคน พอถึงคิวของอรชุน เขาเดินออกไปข้างหน้าด้วยหัวใจที่สั่นไหว เขามองตัวหนังสือบนกระดาน แต่สมองกลับว่างเปล่า ความเหนื่อยจากการอดนอนทำให้เขาจำอะไรไม่ได้เลย

ห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงกระซิบซุบซิบ บางคนหัวเราะคิกคัก บางคนแกล้งท่องตามล้อเลียน ครูเอนกขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ยังคงใจเย็น เขาเดินไปที่กระดาน เขียนบทอาขยานซ้ำลงไป แล้วหันกลับมาหาอรชุน

“ไม่เป็นไรลูก ถ้าไม่พร้อมตอนนี้ ตอนบ่ายมาหาครูที่ห้องผู้ปกครองนะ ท่องให้ครูฟังอีกครั้ง” น้ำเสียงของครูไม่ได้ดุดัน แต่เปี่ยมด้วยความเมตตา

เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้น เพื่อนๆ ทุกคนวิ่งออกจากห้องเรียนไปที่โรงอาหาร บ้างก็ห่อข้าวมาจากบ้าน บ้างก็ซื้ออาหารจากร้านค้าเล็กๆ หน้าประตูโรงเรียน แต่สำหรับอรชุน เขานั่งอยู่เงียบๆ ที่โต๊ะไม้ ไม่ได้ลุกไปไหน เพราะเขาไม่มีข้าวห่อมา

เขาก้มมองมือเล็กๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะ เสียงท้องร้องเบาๆ ดังขึ้น แต่เขาเพียงแค่หันไปมองนอกหน้าต่าง ยิ้มบางๆ เหมือนพยายามทำให้ตัวเองเข้มแข็ง

จนเมื่อถึงเวลาบ่าย อรชุนเดินไปที่ห้องผู้ปกครอง เขายกมือไหว้ก่อนจะยื่นสมุดกระดาษที่เขาเขียนบทอาขยานลงไป แล้วเริ่มท่องด้วยน้ำเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำ

เสียงนั้นไม่ดังเกินไป แต่กลับเต็มไปด้วยความตั้งใจทุกถ้อยคำ ไพเราะและหนักแน่นจนต่างจากเด็กเจ็ดขวบทั่วไป ครูเอนกเงียบฟัง ดวงตาค่อยๆ เปล่งประกายด้วยความชื่นชม

เมื่ออรชุนท่องจบ ครูเอนกยิ้มกว้าง “ดีมากอรชุน ครูภูมิใจที่เธอไม่ยอมแพ้ ถึงแม้เมื่อเช้าจะทำไม่ได้ แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่ ครูขอชม”

อรชุนยกมือไหว้อีกครั้ง กำลังจะเดินออกไป แต่สายตาเขาเหลือบไปเห็นหนังสือภาษาไทยเล่มหนาที่วางอยู่บนโต๊ะครู เขาลังเลชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามเสียงเบา “ครูครับ…ขอยืมหนังสือเล่มนี้กลับบ้านได้ไหมครับ ผมอยากฝึกท่องบทอาขยานเพิ่ม”

คุณครูเอนกนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน “ได้สิลูก ครูดีใจที่เธออยากเรียนรู้ เอาไปอ่านเถอะ พรุ่งนี้ลองมาท่องให้ครูฟังอีกนะ”

เด็กชายก้มศีรษะรับ หนังสือเล่มนั้นถูกยื่นมาอยู่ในมือเล็กๆ ที่สั่นน้อยๆ ด้วยความตื่นเต้น

เมื่อกลับถึงบ้านยามเย็น อรชุนช่วย ย่า ต้มน้ำ หุงข้าว เก็บกวาดบ้าน และจัดอาหารมื้อเล็กๆ ที่ได้จากการเก็บผักเมื่อวาน พวกเขานั่งกินด้วยกันเงียบๆ แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

พอตกค่ำ ย่าจัดเสื่อเตรียมที่นอน เด็กชายก็นำหนังสือภาษาไทยที่ได้มาจากครูเอนกมานั่งอ่านใต้แสงริบหรี่ของตะเกียงน้ำมันก๊าด เขากวาดสายตาไปตามตัวหนังสือบนหน้า กระซิบท่องบทอาขยานทีละบรรทัด เสียงเล็กๆ ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น จนกลายเป็นจังหวะที่ไพเราะราวกับบทกวี

ย่าหันมามองหลานชาย เสียงท่องบทอาขยานที่ดังแผ่วๆ ใต้แสงตะเกียงนั้นทำให้หัวใจของคนแก่เต็มไปด้วยความภูมิใจ ย่าไม่เอ่ยอะไร เพียงแค่นั่งฟังเงียบๆ ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ราวกับกำลังเห็นอนาคตที่สว่างไสวในตัวเด็กชายที่ใครๆ พากันดูถูก

และในคืนนั้น เสียงของเทพอารักษ์ในใจดังขึ้นมาอีกครั้ง “เจ้ากำลังเรียนรู้แล้วอรชุน…การอ่านคือรากฐานของการฝึกตน การจดจำคือกำแพงที่คุ้มกันจิตใจ และความพยายามคือพลังที่จะแปรเปลี่ยนชะตากรรม”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***