แดดช่วงสายของวันเริ่มร้อนขึ้นตามเวลาที่ผ่านไปแม้ภายนอกจะดูสดใส แต่ภายในจิตใจของใครบางคนกลับสั่นไหวไม่แพ้เสียงคลื่นในสระน้ำ
ริมสระว่ายน้ำหลังคฤหาสน์ ไคม์ยืนพิงเสาต้นหนึ่งข้างกายมีริกซ์บอดี้การ์ดหน้านิ่งที่เขาสนิทที่สุดยืนอยู่ด้วยทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่ไคม์จะหลุดคำถามออกมาเบา ๆ
“…เมื่อคืนกูได้ไปทำอะไรมั้ยวะ?”
เสียงนั้นเบาพอๆ กับลมที่พัดเฉียดผ่านใบไม้
ริกซ์เลิกคิ้วก่อนหันมามองหน้าเขา
“หมายถึง...ทำอะไรกับคุณเวย์น่ะเหรอ?”
ไคม์พยักหน้าน้อย ๆ ริมฝีปากเม้มแน่นในหัวเต็มไปด้วยภาพกระจัดกระจาย ทั้งห้องน้ำ กลิ่นน้ำหอม และสายตาคนนั้นที่ดูนิ่งเกินไปในเช้านี้
ริกซ์ถอนหายใจ
“กูไม่รู้นะ...ตอนที่มึงเมา กูยังไม่ได้อยู่ด้วยเลย
คุณเวย์เป็นคนโทรหากูเอง...ให้มารับมึง”
“…แล้วพอกูมาถึง? เขาแบกมึงออกมา...”
ริกซ์ตอบเรียบๆ แต่ประโยคสุดท้ายเหมือนมีอะไรกระตุกหัวใจไคม์
“แบก?”
“เออ แบก...มึงเมาเละเลย เหม็นเหล้าชิบหายเดินยังไม่ไหว เขาก็เลยจัดการเองหมดนั่นแหละ”
ไคม์นิ่งงันมือข้างหนึ่งกำขอบกางเกงแน่นโดยไม่รู้ตัว
หัวใจเต้นเร็วขึ้นทั้งความรู้สึกผิด และความไม่แน่ใจว่าตัวเอง พูดอะไรไป หรือ ทำอะไรลงไป กันแน่
เขา...แบกเราเหรอ
ทั้งที่เป็นคนแบบนั้น...ยังลงมือช่วยกูด้วยตัวเองเลย
“…กูต้องขอโทษเขาให้ได้”
ไคม์พึมพำกับตัวเอง
“หืม?”
“ถึงจะจำไม่ได้หมด...แต่กูรู้ว่าต้องพูดอะไรไม่ดีไปแน่ ๆ
หรือไม่ก็ทำตัวให้เขาลำบาก”
ไคม์เม้มปากแน่นขึ้นดวงตาจ้องมองผิวน้ำอย่างครุ่นคิด
ทันใดนั้น สายตาเหลือบไปเห็นบัตเลอร์ของบ้านเดินผ่านมาทางโถงด้านในในมือมีถาดของว่างกับแก้วกาแฟที่จัดอย่างเรียบหรู กำลังจะเดินขึ้นบันได
ไคม์หรี่ตาลงอย่างคนที่เพิ่งนึกอะไรออก
“…เดี๋ยวกูมา”
เขาบอกริกซ์ แล้วรีบสาวเท้าตรงไปดักหน้าไว้ทันที
“เดี๋ยวครับ!”
บัตเลอร์หยุดชะงักเล็กน้อยก่อนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ผมเอาขึ้นไปให้คุณเวย์เองก็ได้ครับ” ไคม์พูดรวดเร็ว
ใบหน้าเต็มไปด้วยความตั้งใจ...และความประหม่าที่พยายามกลบไว้
“...คุณไคม์?”
บัตเลอร์ลังเลไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ยื่นถาดให้
“งั้นรบกวนด้วยนะครับ”
“ได้ครับ”
ไคม์รับถาดไว้ในมือสองข้างก่อนจะหันหลังแล้วเดินขึ้นบันไดทีละขั้นช้าๆ หัวใจเต้นตุบๆ ไม่ต่างจากตอนเดินเข้าเขตกับระเบิด
หน้าห้องทำงานของเวย์นิกซ์อยู่ไม่ไกลแต่ระยะทางในตอนนี้กลับรู้สึกยาวเหมือนร้อยเมตร
ไคม์หยุดหน้าประตู สูดหายใจเข้าลึกมือยกขึ้นเคาะเบา ๆ สองที
ก็อก ก็อก
“…เข้ามา”
เสียงทุ้มต่ำจากด้านในตอบกลับมาเรียบเย็น
ไคม์กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะค่อย ๆ บิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไป...
แสงจากหน้าต่างข้างโต๊ะทำงานสาดลงมาที่ร่างสูงในชุดเชิ้ตสีดำสนิทเวย์นิกซ์นั่งอยู่หลังโต๊ะ ทำงานอยู่กับเอกสารกองหนึ่งโดยแทบไม่เงยหน้า
“…อาหารว่างครับ”
ไคม์เอ่ยเบาๆ พลางเดินเข้าไปวางถาดลงตรงโต๊ะด้านข้างอย่างระมัดระวังแต่ก่อนที่เขาจะขยับออก เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“มีอะไรหรือเปล่า”
เสียงนั้นนิ่ง...แต่ชัดเจนว่าไม่ได้ถามแค่เรื่องของว่าง
ไคม์หยุดชะงักกลั้นใจแน่น ก่อนหันมามองแผ่นหลังตรง ๆ ของเวย์นิกซ์
“เมื่อคืน...ผมทำให้คุณลำบากใช่ไหมครับ”
เวย์นิกซ์เงียบไปชั่วอึดใจจากนั้นก็วางปากกาลงกับโต๊ะช้า ๆ
ก่อนจะเงยหน้าขึ้น จ้องดวงตาคู่นั้นที่หลบสายตาเขาแทบจะทันที
“คุณคิดว่าคุณทำรึเปล่าล่ะ”
ไคม์กัดฟันแน่น
“…ผมจำไม่ค่อยได้ครับ...แต่ถ้าผมพูดอะไรแย่ๆ หรือทำอะไรลำบากใจไป ผมขอโทษครับ”
ห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งมีเพียงเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาจากทั้งสองฝั่ง
เวย์นิกซ์มองเขา...นิ่งนานก่อนจะเอ่ยประโยคสั้น ๆ
“จำไม่ได้...แต่ยังรู้จักคำว่ารับผิดชอบสินะ”
ไคม์พยักหน้าเบา ๆ
“ผมอาจไม่ใช่คนดี แต่ผมไม่เคยลืมเวลาทำให้ใครเดือดร้อนครับ”
เวย์นิกซ์หลุบตาลง เลื่อนไฟล์งานตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบถ้วยกาแฟขึ้นจิบ แล้วเอ่ยอย่างเรียบเฉย
“ออกไปก่อน...ฉันยังไม่ว่าง”
ไคม์เม้มปากรับคำ
“ครับ”
ก่อนจะโค้งเล็กน้อยแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้อง
ประตูปิดลงเบา ๆ ทิ้งให้บรรยากาศเงียบงันกลับมาอีกครั้ง
แต่ในความเงียบนั้น มีบางอย่างอุ่นขึ้นมานิดหน่อยในใจของคนทั้งคู่...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments