บทที่ 3

ลมกลางคืนพัดเบา ๆ ขณะรถยนต์สีดำสนิทคันหรูค่อย ๆ แล่นเข้าสู่คฤหาสน์กลางเนินเขาคฤหาสน์ของตระกูลเวย์นิกซ์ที่รายล้อมด้วยสวนตกแต่งสไตล์ยุโรปและแสงไฟอุ่นนวล

รถหยุดลงหน้าบ้าน ร่างสูงในชุดสูทยังเนี้ยบไม่ผิดเพี้ยนเปิดประตูรถออกและก้าวลงอย่างสง่างาม

เวย์นิกซ์ ไม่พูดอะไร เขากวาดตามองรอบ ๆ ราวกับตรวจตราความเรียบร้อยของบริเวณคฤหาสน์จากนั้นก็เดินเข้าไปในตัวบ้านเงียบๆ

เบื้องหลังเขา ริกซ์ สตาร์ทรถใหม่แล้วขับพาร่างของบอดี้การ์ดผู้หมดสภาพไปที่ลานจอดรถด้านข้างคฤหาสน์พื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยรถหรูเรียงราย ทั้งรถสปอร์ตเปิดประทุน รถกันกระสุนระดับ VIP ไปจนถึง SUV ลุยงานภาคสนาม

“ให้ตายเถอะ... คุณเวย์แม่งมีรถเยอะเกินไปแล้ว”

ริกซ์บ่นขณะจอดรถจากนั้นก็เดินอ้อมมาข้างประตูฝั่งผู้โดยสาร

“มาไคม์...ตื่นได้แล้วไอ้เพื่อนบ้าเวร”

แน่นอนว่าไม่มีเสียงตอบรับ

ริกซ์เปิดประตู แล้วพยุงร่างหนักอึ้งของไคม์ออกมา

“ตัวหนักยิ่งกว่าเมื่อคืนที่ไปช่วยจับคนร้ายอีกเว้ย...”

เขาโอดครวญขณะลากไคม์กึ่งเดินกึ่งแบกไปทางตึกพักของบอดี้การ์ด

......................

ห้องพักบอดี้การ์ด นอกตัวคฤหาสน์ ห้องของไคม์ไม่ได้ใหญ่ แต่เป็นระเบียบตามสไตล์เจ้าตัวภายในตกแต่งเรียบง่ายด้วยโทนเข้ม เฟอร์นิเจอร์มีไม่มาก เตียงเดี่ยว หมอนข้าง ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะเล็กๆ ที่มักจะวางแฟ้มรายงานต่างๆ เอาไว้

ประตูเปิดผางออกพร้อมเสียงดัง โครม!!

ริกซ์ลากไคม์เข้าไปทั้งชุดสูทนั่นแหละ ไม่คิดจะถอดแม้แต่รองเท้า

ตุบ!

ร่างของไคม์ถูกโยนลงบนเตียงแบบไม่มีการรับประกันอาการปวดหลัง

“โธ่เว้ย...” ริกซ์สบถ “ถ้ามึงทำแบบนี้อีกนะ...มีหวังคุณเวย์ไล่มึงออกแน่!”

เขาพูดพลางชี้นิ้วใส่คนที่นอนยิ้มเหมือนฝันดี

ริกซ์หัวเราะหึในลำคอ ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ เขายืนมองเพื่อนสนิทของตัวเองอยู่สักพัก ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มมาคลุมให้

“ถึงจะปากหมา แต่ก็ยังเป็นเพื่อน...เอาเหอะ”

แล้วเขาก็เดินออกจากห้องอย่างเงียบๆ ปิดประตูลเสียง

แกร๊ก ดังเบาๆ เป็นสัญญาณว่าคืนนี้ไคม์จะได้นอนหลับฝันดี...โดยไม่รู้เลยว่าเพิ่งสร้างความปั่นป่วนไว้ในใจของใครบางคนไปเรียบร้อยแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

