บทที่ 2

กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยอวลปะปนกับกลิ่นน้ำหอมแบรนด์หรูที่เวย์นิกซ์ใช้เป็นประจำเขายืนนิ่งอยู่ในห้องน้ำหรูของโรงแรม โดยที่มีร่างของบอดี้การ์ดส่วนตัวโอบเอวเขาไว้แน่นเหมือนกลัวจะหลุดหายไปในอากาศ

ไคม์เอนใบหน้าเข้ามาใกล้ เสียงพร่าพูดเบา ๆ

“คุณเวย์... คุณ...ตัวนุ่มจังเลยครับ”

เสียงหัวเราะเบาๆ ตามมาทั้งที่เจ้าตัวพยายามพยุงตัวไว้แทบไม่อยู่

เวย์นิกซ์กลอกตาเบา ๆ ก่อนถอนหายใจอย่างสุดกลั้น

“ไคม์... นี่มันไม่ใช่เวลาเล่นนะ นายเมาหนักมากแล้ว”

“เปล่า... ผมไม่ได้เมา”

ไคม์พูดพลางยิ้มอย่างคนไร้สติ

“ผมแค่...คิดถึงคุณเวย์... ผมอยากกอด... อยากอยู่ใกล้ ๆ…”

เสียงแผ่วๆ ทำเอาเวย์นิกซ์ต้องหลุบตาลงเขาควรจะผลักอีกฝ่ายออกไปตั้งแต่ประโยคแรก แต่กลับยืนนิ่งปล่อยให้ไคม์โอบอยู่แบบนั้นนานเกินไป

เกินกว่าที่บอดี้การ์ดกับเจ้านายควรจะมี

เขาหลับตา...ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือถือออกจากกระเป๋าเสื้อสูท โทรออกหาหมายเลขหนึ่งที่บันทึกไว้

“มาเอาตัวบอดี้การ์ดบ้านั่นที อยู่ห้องน้ำหลังงานเลี้ยง ชั้น B2 ของโรงแรมโกลเด้นเบย์ รีบมา ไม่งั้นฉันจะสั่งตัดเงินเดือนพวกแกทั้งหมด”

ปลายสายตอบรับทันควัน ก่อนที่เวย์นิกซ์จะตัดสายไปเขาเก็บโทรศัพท์ลง แล้วค่อยๆ ขยับร่างของไคม์ออก

“พอแล้ว...พอซะที”

เขาพูดเสียงเรียบ ก่อนจะจับแขนไคม์พาดไหล่ตัวเอง และเริ่มพยุงอีกฝ่ายออกจากห้องน้ำ

ร่างสูงของบอดี้การ์ดที่ปกติแข็งแรง ตอนนี้เหมือนตุ๊กตาผ้าเปียกที่หนักอึ้งและไม่ยอมให้ความร่วมมือ

“คุณเวย์... ผมจะไม่ไปไหน... ถ้าคุณยังไม่ได้...หอมผมก่อน”

เวย์นิกซ์หันขวับ หยุดเดินทันที

“ไคม์…” เขากัดฟัน

“นายอยากโดนจับโยนใส่แม่น้ำใช่มั้ย”

ไคม์หัวเราะคิกคักเหมือนเด็กไม่มีพิษภัย

“ผมหยอกครับ…”

......................

ไม่กี่นาทีต่อมา หน้าทางเข้าห้องจัดเลี้ยง ไฟหน้ารถสีดำมันวาวส่องเข้ามาใกล้ เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมประตูฝั่งคนขับเปิดออกร่างของชายหนุ่มในชุดสูทสีกรมท่าก้าวลงมาอย่างเร่งรีบ

“บอสครับ! ไคม์มันไปทำอะไรมาเนี่ย?”

เป็นเสียงของ ริกซ์ บอดี้การ์ดอีกคนของเวย์นิกซ์ที่เป็นทั้งคนขับรถและเพื่อนร่วมภารกิจของไคม์มาตลอด

เวย์นิกซ์ถอนหายใจหนักๆ

“ตัวหนักฉิบหายกูไม่น่าพามันมาเลย...กูให้มันมาปกป้องกูไม่ใช่กูต้องปกป้องมัน”

เขาบ่นและเบี่ยงตัวเล็กน้อย ให้ริกซ์เข้ามาพยุงไคม์แทนริกซ์หอบแรงๆ ขณะดึงแขนไคม์ขึ้นพาดบ่า

“ไคม์... โว้ยไอ้ไคม์"

“แค่ก...ริกซ์เหรอ...” ไคม์พึมพำ

“นายกลิ่นเหมือนหมาเลย...”

แล้วก็หัวเราะในลำคออีกครั้ง

“ถ้าไม่ใช่เพื่อน ฉันจะทิ้งแกไว้กลางถนนจริง ๆ”

ริกซ์สบถเบา ๆ ขณะลากไคม์ไปที่เบาะหน้าข้างคนขับ

เวย์นิกซ์เปิดประตูหลังอย่างนิ่ง ๆ แล้วก้าวขึ้นไปนั่งไขว่ห้างอย่างสง่างามเขาหลับตาเล็กน้อย พ่นลมหายใจยาวพร้อมกับกลิ่นเหล้าที่ไหลตามไคม์เข้ามาในรถ

“ดีแล้วที่ให้มันนั่งข้างหน้า ฉันจะได้ไม่ต้องเหม็นกลิ่นเหล้า”

ริกซ์ปิดประตูรถเสียงแน่น แล้วสตาร์ทเครื่อง ก่อนที่รถจะแล่นออกไปจากโรงแรมทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะคิกคักไร้สติเบาๆ ของไคม์ที่ยังคงดังมาจากเบาะข้างคนขับ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***