บทที่ 4

แสงแดดอ่อนสาดผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ของคฤหาสน์

เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วขับกล่อมเช้าวันใหม่ให้ดูสงบงามอย่างประหลาดภายในคฤหาสน์ เวย์นิกซ์เดินลงมาจากบันไดหินอ่อนสีขาวสะอาดท่าทางนิ่งขรึมเหมือนทุกวัน หรืออาจจะเงียบกว่าปกติด้วยซ้ำ

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนขึ้นสองข้าง กางเกงแสล็คเข้ารูปอย่างเรียบหรูเดินผ่านโถงกลางที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายความหรูหรา จนถึงห้องทานอาหาร

“เช้านี้เสิร์ฟอะไร”

เวย์นิกซ์ถามพลางก้าวเข้ามา

“ขนมปัง ไข่ดาว เบคอน และกาแฟดำครับ”

เสียงของบัตเลอร์ประจำบ้านเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มหัวน้อย ๆ

เวย์นิกซ์พยักหน้าเบาๆ ก่อนเดินไปนั่งลงที่ หัวโต๊ะยาวกลางห้องเขาเหลือบตามองผนังข้างห้อง ก่อนจะเห็นบอดี้การ์ดในชุดดำคนหนึ่งยืนพิงกำแพงอยู่อย่างเงียบๆ

ทุกอย่างเหมือนจะสงบ จนกระทั่ง...

เสียงฝีเท้าดังขึ้นช้า ๆ ใกล้ประตูทางเข้า ไคม์ เดินเข้ามาในห้อง สีหน้า...ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าแฮงค์ขนาดไหนดวงตาคร้าม แก้มซีด เสื้อเชิ้ตปลดกระดุมเม็ดบนเล็กน้อย และท่าทางเดินที่ไม่มั่นคงเหมือนเคย

เขาไม่พูดอะไร เพียงมายืนข้าง ๆ บอดี้การ์ดอีกคนโดยอัตโนมัติไม่มีเสียงทัก ไม่มีคำท้วงเพราะไคม์เอง...ก็ไม่อยากจะเปิดบทสนทนาอะไรในเช้าวันนี้

เวย์นิกซ์ที่กำลังจิบกาแฟ เบือนหน้าหนีไปอีกทางทันทีที่หางตาเห็นเขาไม่ใช่เพราะโกรธ...แต่เพราะภาพในห้องน้ำเมื่อคืนมันยังติดอยู่ในหัว

บรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงมีดส้อมกระทบจานเบา ๆ จากการที่เวย์นิกซ์หั่นเบคอน...และเสียงกลืนน้ำลายจากไคม์ที่รู้ดีว่า เขาทำเรื่องไว้แค่ไหนเมื่อคืน

ผ่านไปหลายนาทีที่ทุกคนยืนและนั่งอยู่กับความเงียบเวย์นิกซ์วางส้อมลงข้างจาน พร้อมยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอึกสุดท้ายจากนั้นก็ลุกขึ้นอย่างนิ่งขรึม

เขาไม่พูดอะไรกับใคร เดินตรงไปยังทางขึ้นบันไดโดยไม่หันกลับมามองเลยสักนิด

บอดี้การ์ดคนอื่น ๆ โค้งเล็กน้อยแต่ไคม์...ยังคงยืนนิ่งมือข้างหนึ่งกำหมัดแน่นอยู่ข้างตัวโดยไม่รู้ตัว

เขาจำได้แน่ ๆ... เขาไม่พูดก็จริง แต่เขาจำได้แน่ ๆ ว่าผมพูดอะไรไปเมื่อคืน

ไคม์หลุบตาลงต่ำ พึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

“…ตายแน่กู…”

ห้องทำงานส่วนตัวของเวย์นิกซ์ ชั้นสองของคฤหาสน์ ประตูห้องปิดลงด้วยเสียง ปึก แน่นๆ เวย์นิกซ์โยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ พร้อมนั่งลงอย่างหนักหน่วง

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สไลด์เปิดระบบสายเข้ารหัสปลายนิ้วกดไปยังรายชื่อที่บันทึกว่า L.A. – Confidential Deal

เสียงรอสายดังขึ้นจากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงของชายอีกคนตอบกลับมา

“อรุณสวัสดิ์ เวย์นิกซ์... พร้อมจะคุยเรื่องสินค้าชุดใหม่รึยัง?”

เวย์นิกซ์เหยียดยิ้มจางๆ ที่ริมฝีปาก ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“พร้อมเสมอ ถ้าราคายังไม่น่าตบหน้าเท่าครั้งก่อน…”