ไหนว่าแค่...FWB? ตอนที่ 1 : แดดร้อนแรงกับเพื่อน(รัก)ร้อนใจ

อ่า…ใช่..วันนี้เป็นวันดีๆท้องฟ้าสดใส ถ้าไม่ติดว่าเขาจะต้องมานั่งตากแดดร้อนๆอยู่หน้าคอนโดอยู่นี่!

ปิ่นรัก (นอ.)

“ร้อนชิบหายเมื่อไหร่ไอ้เหี้ยนั่นจะมาวะ”

“ปิ่นรัก” นั่งเหงื่อชุ่มอยู่บนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ หน้าคอนโดสูงลิ่วที่มีชื่อหรูหราติดตัวตึกว่า Alto Vida Residence

เขาไม่รู้ว่าตอนที่ตกลงกับ "มือหนึ่ง" ว่าจะย้ายมาอยู่ด้วยนั้น มันเป็นความคิดที่ฉลาดหรือโง่กันแน่

ปิ่นรัก (นอ.)

"แดดเมืองไทยมันไม่ได้รักใครเลยจริง ๆ... แล้วมึงอะ มือหนึ่ง นี่มันจะสิบโมงแล้วนะเพื่อน มึงจะให้กูนั่งสุกตรงนี้กลายเป็นข้าวเหนียวปิ้งหรือไงวะ”

ริมฝีปากแห้ง ๆ บ่นพึมพำ มือก็ปาดเหงื่อจากซอกคอ เหงื่อที่ไหลลงมาตามแนวคาง

เสียงไลน์ไม่ดัง เสียงโทรศัพท์เงียบเป็นป่าช้า ปิ่นรักถอนใจหนัก ๆ แล้วเปิดกระเป๋าเป้ หยิบพัดลมมือถือมาจ่อหน้า

ปิ่นรัก (นอ.)

“โอ๊ย...ถ้ากูตายเพราะแดดนะกูจะมาเข้าฝันมึง”

แล้วในที่สุด ประตูลิฟต์ก็เลื่อนเปิดออก

มือหนึ่ง (พอ.)

"โทษที กูงีบหลับไปนิด... ตื่นมาอีกทีแม่งก็–”

ปิ่นรัก (นอ.)

"เกือบได้เผาศพเพื่อนกลางลานคอนโดอะดิ!" //ปิ่นรักสวนกลับทันควัน พร้อมเด้งตัวลุกขึ้นยืน

มือหนึ่งหัวเราะในลำคอ ยักคิ้วอย่างไม่รู้สึกรู้สา เหลือบตามองกระเป๋าหนักอึ้งแล้วขยับเข้าไปใกล้

มือหนึ่ง (พอ.)

“มึงแบกอะไรมาเยอะแยะวะ จะย้ายมาอยู่ด้วยหรือจะเปิดร้านซักรีด”

ปิ่นรัก (นอ.)

“อ่าว เสือก”

มือหนึ่งหัวเราะพรืดออกมา ไม่สะทกสะท้านกับคำด่าของเพื่อนแต่อย่างใด เขาถือกระเป๋าของปิ่นรักเดินนำขึ้นคอนโดไป ปิ่นรักเดินตามหลัง

มือหนึ่ง (พอ.)

“กูจัดห้องไว้รอมึงละ” //มือหนึ่งเอ่ยลอย ๆ ขณะยื่นบัตรแตะลิฟต์อย่างเคยชิน

ปิ่นรัก (นอ.)

“เออๆ ขอบใจ”

ปิ่นรัก (นอ.)

“ชั้นอะไรนะ?”

มือหนึ่ง (พอ.)

“ยี่สิบห้า”

มือหนึ่ง (พอ.)

“ห้องที่เตรียมไว้อยู่ถัดจากห้องกู มีห้องน้ำในตัว ของกินในตู้เย็นยังไม่หมด แต่ถ้าหมดมึงต้องไปซื้อเองนะ กูไม่ใช่เมด”

ปิ่นรัก (นอ.)

“ไม่เอาอะ กูจะให้หมอส่วนตัวเป็นคนคอยป้อนข้าว”

มือหนึ่ง (พอ.)

“งั้นเดี๋ยวจะได้ป้อนน้ำเกลือแทน”

ปิ่นรัก (นอ.)

“สัด”

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นก่อนประตูจะเลื่อนเปิดเผยให้เห็นโถงทางเดินสะอาดเอี่ยมและเงียบสงบ มือหนึ่งเดินนำไปทางขวาอย่างคุ้นเคย ก่อนจะหยุดที่ประตูห้องสีเทาเข้ม

เขาแตะบัตร เปิดประตู และเอี้ยวตัวมาทางปิ่นรักที่ยืนหอบแบบคนเพิ่งตายจากแดดมา

มือหนึ่ง (พอ.)

“ยินดีต้อนรับสู่คอนโดกู — ที่มึงก็อยู่ด้วยแล้วตอนนี้”

ปิ่นรัก (นอ.)

"ครับๆ คุณหมอมือหนึ่ง"

ปิ่นรักรีบแทรกตัวเข้าไปในห้องก่อนจะนั่งแหมะกับโซฟา มือหนึ่งก็ไม่ได้ว่าอะไรก่อนจะยกกระเป๋าของเพื่อนไปเก็บที่ห้องให้

ปิ่นรัก (นอ.)

“โอ๊ย สวรรค์แม่งมีอยู่จริง…” //ปิ่นรักครางพึมกับตัวเอง เอนตัวพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรง

เขามองสำรวจไปรอบๆห้อง ที่นี่ไม่ต่างกับครั้งล่าสุดที่ปิ่นรักมาสักเท่าไหร่ เพียงแต่ตอนนี้เหมือนจะมีหนังสือเล่มหนาๆเยอะขึ้น

ก็นะ คุณหมอมือหนึ่งของเขาเป็นแพทย์อินเทิร์นปี 4 แล้วนี่เนอะ

ไม่เหมือนเขาที่วันๆเอาแต่ทำตัวไร้ประโยชน์

มือหนึ่ง (พอ.)

“ว่าแต่ทำไมจู่ๆมึงย้ายมาทำงานแถวนี้วะ”

ปิ่นรัก (นอ.)

“ก็เฮียอ่ะดิฝากกุเข้าทำงานในบริษัท”

ปิ่นรัก (นอ.)

“ให้มาเป็นผู้จัดการดาราเนี่ย”

มือหนึ่ง (พอ.)

“ฮะ?”

มือหนึ่ง (พอ.)

“ผู้จัดการดารา? มึงเนี่ยนะ?”

ปิ่นรัก (นอ.)

“เออ กูเอง ไม่ใช่ผี” //ปิ่นรักกลอกตา

ปิ่นรัก (นอ.)

“ตกงานมาเกือบปี เฮียเห็นท่าไม่ดีเลยเลยฝากกุเข้าทำงานที่บริษัท”

มือหนึ่ง (พอ.)

“เออ ก็ดีกว่าอยู่ว่างงานไปวันๆ”

มือหนึ่ง (พอ.)

“มึงลุกได้ปิ่นรัก ไปจัดข้าวจัดของ”

ปิ่นรัก (นอ.)

“กูขี้เกียจอ่ะ”

ปิ่นรักเดินลากขาเข้าห้อง เขาเปิดกระเป๋าแล้วเริ่มลำเลียงเสื้อผ้าออกมาทีละกองอย่างขี้เกียจ

ปิ่นรัก (นอ.)

“เชี่ย… กูเอามาเยอะจริงด้วยแฮะ” //เขาพึมพำ ขณะมองกองเสื้อผ้าที่กองสุมเหมือนจะเปิดร้านขายมือสอง

มือหนึ่ง (พอ.)

“มึงนี่ก็เตรียมตัวเหมือนจะย้ายมาอยู่ตลอดชีวิต”

มือหนึ่ง (พอ.)

“แล้วนี่...งานใหม่เริ่มเมื่อไหร่?”

ปิ่นรัก (นอ.)

“มะรืน”

มือหนึ่ง (พอ.)

“ไวแฮะ”

ปิ่นรัก (นอ.)

“งั้นวันนี้ไปเที่ยวเล่นให้หนำใจกันดีกว่า”

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ