ตอนที่ 2 : แดกเหล้าไม่ว่า หวงเพื่อนไม่ไหว

ผับใจกลางกรุงชื่อ “LUXE” สว่างวาบด้วยไฟนีออนสีน้ำเงินและม่วง เสียงเบสแน่นๆ ดังทะลุกระจกหน้าร้านออกมาเหมือนกำลังเชื้อเชิญให้ผู้คนเข้าไปละลายตัวตนในค่ำคืนแสนวุ่นวาย
“พวกกูมารอนานแล้วเนี่ย รีบมา!” //📱
เสียง “สายธาร” เพื่อนสนิทอีกคนของมือหนึ่งดังมาจากโทรศัพท์ พร้อมกับเสียงเพลงคลอเบาๆด้านหลัง
มือหนึ่ง (พอ.)
มือหนึ่ง (พอ.)
“มันรออยู่แล้ว รีบเดินสิคุณผู้จัดการดารา”
มือหนึ่งเอ่ยอย่างติดจะหมั่นไส้ พลางขยับแขนโอบไหล่เพื่อนสนิทที่แต่งตัวจนแทบไม่เหลือเค้าของปิ่นรักคนเดิม
เสื้อเชิ้ตแขนสั้นปลดกระดุมสองเม็ดบน กางเกงผ้าทรงลำลอง รองเท้าหนังเรียบๆ กลิ่นน้ำหอมบางๆแบบ unisex ปนกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆที่ติดมากับบรรยากาศของเมืองในยามค่ำคืน
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
“ก็คนมันหน้าตาดี ต้องแต่งให้สมฐานะสิวะ”
ปิ่นรักเชิดหน้า พูดเหมือนจะอวด แต่หน้าเริ่มแดงนิดๆ เพราะแอลกอฮอล์จากแก้วที่แอบซัดมาก่อนเข้า
พอเดินเข้าไปในร้าน บรรยากาศก็เปลี่ยนจากเสียงจอแจของถนนเป็นโลกอีกใบที่ทุกจังหวะหัวใจสั่นตามจังหวะเพลง
กลุ่มเพื่อนของมือหนึ่งโบกมือเรียกทันทีที่เห็นพวกเขาเดินเข้ามา โต๊ะมุมดีติดกระจก มีขวดเหล้าตั้งอยู่หนึ่งขวดและแก้วกระจายกันไปคนละใบ
ต้องรัก (น้องนอ.)
ต้องรัก (น้องนอ.)
“มาช้าชิบหาย”
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
“บ่นมากครับไอ้น้องเวร”
สายธาร (เพื่อน)
สายธาร (เพื่อน)
“เอ้าๆ ทะเลาะกันอีกและไอ้พี่น้องคู่นี้”
ปิ่นรักถูกลากไปนั่งกลางวงโดยอัตโนมัติ เมืองน่านทิ้งตัวนั่งข้างกัน ดึงแก้วเปล่ามาเทเหล้าให้เพื่อนอย่างรู้งาน
เมืองน่าน (เพื่อน)
เมืองน่าน (เพื่อน)
“แดกซะนะ”
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
“มึงจะฆ่ากูเลยปะวะเพื่อน”
ปิ่นรักรับแก้วมาอย่างจำยอม ขณะที่เมืองนานยักไหล่เบาๆ
ต้นข้าว (เพื่อน)
ต้นข้าว (เพื่อน)
“ช่วงนี้มึงเป็นไงบ้างวะ”
ต้นข้าวถามพร้อมกับเอาคางเกยไหล่ของปิ่นรัก
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
“ก็งั้นๆ กูย้ายไปอยู่กับมือหนึ่ง”
ต้นข้าว (เพื่อน)
ต้นข้าว (เพื่อน)
“ถามจริง?”
มือหนึ่ง (พอ.)
มือหนึ่ง (พอ.)
“จริงๆ แล้วมึงจะทำไม?”
มือหนึ่งเอามือยันหัวของต้นข้าวให้ออกไปจากไหล่ของปิ่นรัก ก่อนจะเอามือโอบไหล่เพื่อนเอาไว้
ปิ่นรักหัวเราะในลำคอเบาๆ เหมือนจะชอบใจที่เห็นมือหนึ่งออกอาการหวงเพื่อนแบบไม่ปิดบังนัก
ต้นข้าว (เพื่อน)
ต้นข้าว (เพื่อน)
“อ๋อเหรอวะ”
ต้นข้าว (เพื่อน)
ต้นข้าว (เพื่อน)
“อยู่ด้วยกันแล้วมีไรเด็ดๆ ป่ะล่ะ”
มือหนึ่ง (พอ.)
มือหนึ่ง (พอ.)
“มึงจะถามเพื่อ?”
ต้นข้าว (เพื่อน)
ต้นข้าว (เพื่อน)
“ก็แค่ถามไง๊”
ต้นข้าวเลิกคิ้ว ทำหน้ายียวน
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น มันแค่...สะดวกดี อยู่ใกล้กัน ทำงานด้วยกัน ไอ้มือหนึ่งมันก็ขี้เกียจขับรถมารับกูทุกเช้า”
เมืองน่าน (เพื่อน)
เมืองน่าน (เพื่อน)
“โห คำตอบโคตรธุรกิจเลยว่ะ” //เมืองน่านว่าพลางรินเหล้าให้ตัวเอง
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
“ก็จริงปะล่ะ”
ต้องรัก (น้องนอ.)
ต้องรัก (น้องนอ.)
“แต่แม่งดูคล้ายแฟนกันชิบหาย” //ต้องรักเบะปากคล้ายรำคาญใจ
มือหนึ่ง (พอ.)
มือหนึ่ง (พอ.)
“ทีมึงจีบเมืองน่านทุกวันกุยังไม่พูดเลย”
ต้องรัก (น้องนอ.)
ต้องรัก (น้องนอ.)
“ตอนไหนมิทราบ?” //ต้องรักทำหน้าหยะแหยง
เมืองน่าน (เพื่อน)
เมืองน่าน (เพื่อน)
“ต้องรักมันก็ทำตัวเจ้าชู้กับทุกคนอยู่แล้ว”
พวกเขาคุยสัพเพเหระเวลาในผับเหมือนเดินเร็วขึ้นกว่าปกติ ไม่นานแก้วก็เวียนจนแทบนับไม่ไหว บทสนทนาผสมหัวเราะ ผสมความเมาจนลืมโลกจริงไปชั่วขณะ
ใครบางคนจากอีกโต๊ะเดินเข้ามาทักมือหนึ่ง สะดุดตาปิ่นรักจนต้องเงยหน้ามอง ผู้ชายในเสื้อเชิ้ตสีดำเรียบ กับต่างหูเงินที่สะท้อนแสงไฟในผับอย่างจงใจ
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
“มึงรู้จัก?”
มือหนึ่ง (พอ.)
มือหนึ่ง (พอ.)
“อ๋อ รุ่นพี่หมอ เพิ่งกลับมาจากเรียนต่อฝรั่งเศส ชื่อภาม” //มือหนึ่งตอบสั้นๆ ก่อนจะหันไปคุยกับอีกฝ่าย
ปิ่นรักพยายามจะไม่สนใจ แต่สายตาของภามที่แลมาแวบหนึ่งเหมือนจะอ่านเขาทะลุจนรู้สึกไม่สบายใจ
ภาม (รุ่นพี่)
ภาม (รุ่นพี่)
“ไอ้นี่ใครน่ะ?” //ภามถามแบบไม่เกรงใจนัก
มือหนึ่ง (พอ.)
มือหนึ่ง (พอ.)
“เพื่อนปม ปิ่นรัก ย้ายมาอยู่ด้วยกันช่วงนี้” //มือหนึ่งตอบเสียงเรียบ
ภาม (รุ่นพี่)
ภาม (รุ่นพี่)
“หรอ งั้นฉันไปก่อนนะ”
เวลาตีหนึ่ง ทุกอย่างเริ่มช้าลง เพลงกลายเป็นเสียงพื้นหลัง มือหนึ่งยังคุยกับคนอื่น ส่วนปิ่นรักเดินออกมานั่งตรงระเบียงด้านนอก สูดอากาศที่ไม่ปะปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์
ใครบางคนเดินตามออกมานั่งข้างกัน
ภาม (รุ่นพี่)
ภาม (รุ่นพี่)
“หนีมาทำไม ไม่สนุกเหรอ?”
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
“ก็...คนเยอะไปหน่อยครับ”
ภาม (รุ่นพี่)
ภาม (รุ่นพี่)
“ไม่ชอบคนเยอะ แล้วจะอยู่กับหมอมือหนึ่งไหวเหรอ?”
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรักนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้ม// “ก็เขาเป็นหมอ ไม่ใช่คนเยอะ”
ภาม (รุ่นพี่)
ภาม (รุ่นพี่)
“ปากดีเหมือนกันนะ”
ปิ่นรัก (นอ.)
ปิ่นรัก (นอ.)
“ปากแค่พอดีครับ ยังไม่ได้ดีขนาดนั้น”
ภามหันมามองอีกฝ่ายตรงๆ เสี้ยวหน้าของปิ่นรักที่สะท้อนแสงไฟข้างผับทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างนึกขำ
ภาม (รุ่นพี่)
ภาม (รุ่นพี่)
“ไว้เจอกันอีกนะ ปิ่นรัก”

กกาวน์โหลดทันที

ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
กกาวน์โหลดทันที

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!