ใต้เงาบัว ข้าขอไม่สบตาเจ้า
เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าหลุดมือ?
ยามโหย่ว (17.00 น.) — แสงอาทิตย์เริ่มเอียงลง แตะยอดหลังคาหลังจวน
ร่างโปร่งบางในชุดผ้าธรรมดา สีหม่นกว่าปกติ กำลังเดินเบา ๆ ผ่านประตูเล็กด้านข้างจวน เส้นผมถูกรวบไว้หลวม ๆ เพื่อไม่ให้ใครจำได้โดยง่าย
เจิ้นซู่หยาง เดินเลียบกำแพง พร้อมถือตะกร้าเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยสมุนไพรและผ้าพันแผล บนใบหน้า มีรอยยิ้มอ่อนโยนแฝงความคาดหวัง
เจิ้นซู่หยาง
วันนี้พวกเด็ก ๆ ที่ตรอกหลังศาลาคงจะดีขึ้นแล้ว…
ขณะที่เขามาถึงตรอกแคบ ท่ามกลางบ้านไม้ชั้นเดียว บรรดาเด็กกำพร้าและหญิงชราต่างเข้ามารุมรอบตัวเขาด้วยแววตาขอบคุณ
แต่ก่อนที่เขาจะได้นั่งลง มือหยาบร้อนข้างหนึ่งก็เอื้อมมาคว้าข้อมือเขาไว้แน่นเสียก่อน
???
เจ้าไม่เหนื่อยหรือไง… ที่เอาแต่หลบข้าอยู่ทุกวัน
เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยดังกระซิบอยู่ข้างหู
เจิ้นซู่หยาง
ทะ-ท่าน!? ท่านมาได้อย่างไร!?”
จิ่นอี้เซวียน
เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้รึ ว่าเจ้าแอบลอบออกจวนทุกสองวันในยามโหย่ว?
เจิ้นซู่หยาง
แล้วอย่างไร! ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด!
จิ่นอี้เซวียน
เจ้าคือบุตรชายอัครเสนาบดี การออกมาโดยไม่มีคนติดตาม มีค่าไม่ต่างจากการประกาศให้ศัตรูลงมือ
เจิ้นซู่หยาง
ศัตรูของข้าไม่ใช่ชาวบ้านพวกนี้! ท่านต่างหาก… ที่ไม่เข้าใจว่าพวกเขาเดือดร้อนเพียงใด!•เสียงสั่น
จิ่นอี้เซวียน
ข้าเข้าใจ แต่เจ้าคือจุดอ่อนของเสนาบดี ถ้าเจ้าถูกลักพาตัวหรือตายตรงนี้ รู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น?•ขยับเข้ามาใกล้ จนอีกฝ่ายต้องถอย
เจิ้นซู่หยาง
เช่นนั้นข้าควรอยู่ในจวน ปล่อยให้คนล้มตายอยู่นอกกำแพงโดยไม่ทำอะไรเลยหรือ?
จิ่นอี้เซวียน
ไม่ใช่ แต่เจ้าควรเข้าใจว่าโลกนี้ไม่ได้อ่อนโยนพอให้เจ้าเป็นวีรบุรุษคนเดียว
ความเงียบตกลงระหว่างทั้งคู่ เพียงแค่ลมหายใจ และเสียงเด็กเล็ก ๆ ที่ร้องหัวเราะเบา ๆ ในเบื้องหลัง
เจิ้นซู่หยาง
ข้าก็แค่อยากทำบางสิ่ง… ที่เป็นของข้าเอง… โดยไม่ต้องอยู่ใต้เงาของพ่อ… หรือแม้แต่ท่าน•หลบตา,พึมพำ
จิ่นอี้เซวียน
เจ้าคิดว่าข้าคือเงา? หรือเจ้าแค่ไม่กล้าหันมองใครที่พยายามปกป้องเจ้าอยู่จริง ๆ?•ชะงักเล็กน้อย,สบตา
เจิ้นซู่หยาง
•เงียบ, ไม่ตอบ
จิ่นอี้เซวียนถอนหายใจ ก่อนจะคว้าตะกร้าในมืออีกฝ่ายไปอย่างง่ายดาย
จิ่นอี้เซวียน
ต่อไปนี้ ถ้าเจ้าจะออกมาอีก ข้าจะไปด้วย
เจิ้นซู่หยาง
ท่านจะมาก็เรื่องของท่าน แต่อย่ามาสั่งข้า
จิ่นอี้เซวียน
แต่ข้าจะปกป้องเจ้า — ไม่ใช่เพราะพ่อเจ้า… แต่เพราะข้า เลือก เอง
รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนมุมปากของเจิ้นซู่หยาง… เป็นครั้งแรกที่สายตาของแม่ทัพเย็นชาดูไม่เย็นชาอีกต่อไป
Comments