พระชายา(หลงยุค) ข้อกล่าวหาที่ฆ่าพระชายา

ในร้านคาเฟ่

เสียงเพลงเบาๆ ลอยคลอในอากาศ แสงแดดลอดหน้าต่างกระทบโต๊ะไม้สีน้ำตาลอ่อน

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

เฮ้ย!

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

เสียงถอนหายใจยาวๆ เสียงตบโต๊ะดังขึ้นเล็กน้อย

โชจียู(เพื่อน นอ )

เดี๋ยวคนอื่นก็หันมามองหรอก(เงยหน้าจากnotebook ห้ามด้วยเสียงอ่อน)

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ฉันจะไม่ใจเย็นแล้ว!(เธอจ้องอีกคนตาเขม็ง) นี่...คือมันเศร้าเกินไปไหม😫

โชจียู(เพื่อน นอ )

เพื่อนสาวกระพริบตาปริบๆ ก่อนถอนหายใจเหมือนกัน

โชจียู(เพื่อน นอ )

ถึงฉากที่สระบัวแล้วสินะ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ใจร้ายเกินไปไหม เขียนให้พระชายาตกน้ำตุยเนี่ยนะ ใจร้ายเกินไป!

โชจียู(เพื่อน นอ )

ยกแก้วชาเขียวขึ้นจิบ กลบเก็บยิ้มเอาไว้ไม่ทัน

โชจียู(เพื่อน นอ )

ก็แค่พร็อตนิยายเปิดเอง อย่างนี้เขาเรียกว่าน้ำจิ้มเฉยๆ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

รัชทายาทนี่ก็อะไรนักหนา เย็นชาได้โล่ แล้วมาตกใจตอนนางตาย!

โชจียู(เพื่อน นอ )

หัวเราะเบาๆ

โชจียู(เพื่อน นอ )

ก็คนมันไม่รู้ใจตัวเองไง จะให้ทำยังไง

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ฉันนี่แหละจะเอาเรื่องนักเขียนอย่างแก เขียนบทรัชทยาท ที่ไม่เอาไหนเรื่องความรัก

โชจียู(เพื่อน นอ )

เดี๋ยวๆ พระชายาไม่ใช่นางเอกนะยะ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ฉันจะตั้งข้อหาแก ข้อหาฆ่าคนด้วยเจตจำนง

โชจียู(เพื่อน นอ )

รีบๆอ่านนะจ๊ะ พรุ่งนี้ฉันจะอัพตอนจบแล้ว

โชจียู(เพื่อน นอ )

ตอนบอกให้อ่านไม่อ่าน มาอ่านเอาป่านนี้

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ก็คนมันติดซีรีย์นี่ทำไงได้ล่ะ อิอิอิ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

นี่ช่วยเล่าคร่าวๆ ว่าจะเป็นไงต่ออ่ะ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ฉบับเจ้าใจง่ายๆ

โชจียู(เพื่อน นอ )

แบบนี้ตอนแกไปอ่านก็ไม่ตื่นเต้นอ่ะสิ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

นะนะนะนะ(ทำหน้าอ้อนๆ)

โชจียู(เพื่อน นอ )

ก็ได้ๆ

โชจียู(เพื่อน นอ )

ก็อืมนางเอกได้เป็นพระชายา ช่วยหาสาเหตุการตายอดีตพระชายา ความรัก

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

หะเเค่นี้

โชจียู(เพื่อน นอ )

สรุปรวบรัดเข้าใจง่าย

โชจียู(เพื่อน นอ )

ไม่เล่าเยอะกว่าไปอ่านเอง ไปได้แล้วจะเลทละ(เก็บของเดินออกไป)

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

เดี๋ยวสิมันรวบรัดเกินไป

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

รีบเก็บของตาม เดินตามเพื่อนเเต่เผลอชนเข้ากับใครบางคน

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

อ๊า

ตัวประกอบ

ขอโทษครับ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ซวยชะมัดเลย

โชจียู(เพื่อน นอ )

หันมามองเพื่อน

โชจียู(เพื่อน นอ )

ซุ่มซ่ามอีกล่ะ

ตัวประกอบ

ช่วยเก็บหนังสือเรียนและยื่นให้

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ลุกขึ้นยังไม่ทันเห็นหน้าก็คว้าเอาหนังสือจากอีกคน แล้ววิ่งไปหาเพื่อน

ในห้องเรียน

ที่นั่งเรียงเป็นชั้นๆ แบบเลคเชอร์ มีโต๊ะยาว คนทยอยกันนั่งเปิดโน้ตบุ๊ก นางเอกกับเพื่อนเดินเข้ามาเสียงเงียบกว่าเดิม เลือกมุมกลางๆ ก่อนวางกระเป๋า กดปิดเสียงมือถือ อาจารย์ยังยืนหน้าโต๊ะเตรียมสไลด์ แต่หันมาพูดน้ำเสียงเป็นกันเอง

ตัวประกอบ

วันนี้ใครมาเลทอีกไหม

ตัวประกอบ

สายตาอาจารย์กวาดมาเห็นทั้งคู่ที่เพิ่งนั่ง นางเอกแทบจะก้มกราบโต๊ะ เพื่อนนักเขียนยกมือยิ้มเจื่อน

โชจียู(เพื่อน นอ )

ขอโทษค่ะ อาจารย์พอดีว่าเราสองคนมีธุระยิดหน่อยอ่ะค่ะ(พูดพร้อมกับหันหน้ามองเพื่อน)

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

รีบพยักหน้าอย่างไว

ตัวประกอบ

ไม่รู้จักเวลาลํ่าเวลา ค่บนี้พวกเธอสองคนจดให้ดีพร้อมกับมาอธิบายให้อาจารย์ฟังคาบหน้า แทนการหักคะแนน

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

โถ่เอ้ย! แค้นว่ะ (พูดเบาๆ)

โชจียู(เพื่อน นอ )

ทราบแล้วค่ะ(สีหน้าเจื่อนๆ)

ในห้องพักนักเขียนยามคํ่า

ไฟสีวอร์มข้างเตียงสาดแสงนุ่มอุ่น แต่ตอนนี้บรรยากาศไม่ได้อบอุ่นนัก เสียงหน้าประตูปึงเบาๆ ก่อนจะเปิดเข้ามา

เจ้าของห้องสาวผมยาว ใส่เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น ทิ้งตัวนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ที่ยังเปิดไฟล์ ต้นฉบับนิยาย ทิ้งไว้

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

นี่มันห้อง....ฆาตรกรนี่ว่ะ

โชจียู(เพื่อน นอ )

ครีเอทีฟเว้ย ไม่ใช่ฆาตกร(เพื่อนนักเขียนปรายตาขำ )

ผนังสีครีม มีชั้นหนังสือที่แน่นไปด้วยเล่มปกฉูดฉาด แฟ้มพล็อตที่แอบเขียนชื่อ ‘พล็อตฉากโศก’ วางเด่น นางเอกเดินวนรอบห้องจ้องมัน

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

นี่ไง แกตั้งชื่อแฟ้มไว้เลยว่า ‘โศก’ แกก็เตรียมฆ่านางเอกตั้งแต่แรกใช่ไหม!

โชจียู(เพื่อน นอ )

มันเรียก แนว รู้จักไหม แนวดราม่าโศกนาฏกรรมอ่ะ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ช่างเถอะขี้เกียดเถียงกับเจ้าของนิยาย

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

นางเอกหย่อนตัวลงบนเตียงเพื่อน

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

เหนื่อยชะมัดเลย

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

วันนี้แกเจ้าใจที่เรียนป่ะ

โชจียู(เพื่อน นอ )

จิบน้ำเสร็จ เดินไปที่โต๊ะทำงาน

โชจียู(เพื่อน นอ )

เข้าใจสิ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

จะเขียนตอนจบหรอ

โชจียู(เพื่อน นอ )

อะฮะ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

เหนื่อยขนาดนี้ยังมีกะจิตกะใจไปเขียนอีก ยอมใจแกเลยจริงๆ(มองไปที่เพื่อน)

โชจียู(เพื่อน นอ )

ก็คนมันรักอ่ะนะ (ทำหน้ากวน)

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

แกรู้ไหมแกโครตจะดังเลย ขึ้นแท่นศิลปินได้เลยนะเนี่ย

โชจียู(เพื่อน นอ )

โอ้ยแกก็เนอะ ถ้าเหนื่อยก็นอนไปเถอะ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

อือ

ไฟตั้งโต๊ะส่องเป็นวงอุ่นบนโต๊ะทำงาน เครื่องพิมพ์ดีดไฟฟ้าสีขาวเก่าๆ วางอยู่ข้างโน้ตบุ๊กที่จอสว่าง เพื่อนนักเขียนนั่งหน้าจอ สายตาจริงจัง นิ้วกดแป้นพิมพ์เป็นจังหวะ "จบบริบูรณ์" ทันทีที่เขียนจบสาวน้อยนักเขียนยังไม่ทันที่จะกดบันทึกเนื้อเรื่องที่เขียน ก็ฟุบลงไปกับโต๊ะด้วยความเหนื่อยล้า ระยะเวลาร่วงเลยไปจนตี4 นางเอกเผลอตื่นขึ้นมา เกิดความสงสัยในตอนจบว่าเพื่อนเขียนว่าอะไรจึงเดินไปที่โต๊ะที่ยังมีไฟส่องสว่างอยู่

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ขอดูหน่อยนะ แค่นิดเดียวก็พอ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ถึงฉันแต่ยังอ่านไม่ถึงเรื่องราวความรักของพระเอกนางเอกก็ตาม แต่อยากรู้ตอนจบเหมือนกัน

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

หยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นและเดินเพื่อห่างจากเพื่อนไปหน่อย

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

ไหนดูซิ

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

"จบบริบูรณ์" เอ้ทำไหมเปิดไปอีกหน้าไม่ได้ล่ะ(กดติดต่อกันหลายครั้ง)

พัคยุนอา(นอ.ปัจจุบัน)

อย่าบอกนะว่าพังน่ะ(กังวล)