ตื่นขึ้นในโลกของคนล้มละลาย

เสียงกระดิ่งลมเบา ๆ ดังแว่วมาจากไกลโพ้น คล้ายจะปลุกสติของฉันจากความมืดมิดที่ไร้จุดสิ้นสุด

ลมหายใจอุ่น ๆ ติดขัดในลำคอ กลิ่นไม้เก่าผสมเทียนไขลอยมาแตะปลายจมูกอย่างแผ่วเบา ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ทั้งที่หัวหนักราวมีหินก้อนใหญ่ถ่วงไว้

“ท่านเซดริก! ท่านตื่นแล้ว!”

เสียงผู้หญิงดังขึ้นข้างเตียง ก่อนจะมีร่างหนึ่งโน้มตัวเข้ามาในสายตา หญิงสาวในชุดแม่บ้านทรุดตัวลงข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำแต่เต็มไปด้วยความดีใจ

เซดริก? ใครคือเซดริก? ฉันยังไม่ตายงั้นเหรอ…

หัวสมองยังสับสน แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือ…นี่ไม่ใช่ห้องของฉัน

เพดานไม้เก่า ผ้าม่านลูกไม้ซีดจาง หน้าต่างบานไม้สูงติดกระจกสีขุ่น ประตูไม้หนาที่ยังมีลายแกะสลักหลงเหลือจากวันวาน

มันเหมือนฉันหลุดเข้ามาในฉากละครย้อนยุคหรือเกม RPG มากกว่าจะยังอยู่ในโรงพยาบาล

“ข้า…ตายแล้วเหรอ?” ฉันพึมพำเบา ๆ เสียงตัวเองฟังดูแหบแห้งและแปลกหู

มือเรียวยกขึ้นแตะใบหน้า มันไม่ใช่มือของฉัน—ผิวขาวจัด ปลายนิ้วเรียวยาวกว่าที่ควรจะเป็น

“ตายที่ไหนกันเจ้าคะ! ท่านแค่ตกจากม้าระหว่างทางกลับคฤหาสน์ ท่านพ่อแทบขาดใจ!”

สาวใช้รีบบอกเสียงสั่น แต่สิ่งที่ฉันจับใจความได้กลับมีเพียง…

‘ตกจากม้า’ ‘คฤหาสน์’ ‘ท่านพ่อ’—โอเค เรากำลังย้อนยุคเต็มตัว’

ฉันกลืนน้ำลายอึกหนึ่งก่อนจะถามเสียงเรียบ, “ข้าคือ…เซดริก?”

“เจ้าค่ะ! เซดริก เดอ ฟาเรนซ์ บุตรชายคนรองของลอร์ดเกรเกอร์!”

หญิงสาวพูดเร็วเป็นชุด สีหน้าทั้งดีใจทั้งเป็นห่วง “พวกเรากลัวว่าจะไม่ตื่นอีกแล้ว…ท่านนอนมาสามวันเต็ม ๆ”

บุตรชายขุนนาง? คฤหาสน์? ยุคกลาง?

แค่ยังหายใจอยู่ก็พอจะโล่งใจ แต่ชีวิตที่สองของฉันนี่ดูไม่ค่อยสดใสเท่าไรนัก

“แล้ว…ตอนนี้ที่นี่คือที่ไหน?” ฉันลองถามอีกครั้ง

“คฤหาสน์เดอ ฟาเรนซ์ ใกล้ชายแดนทางตะวันตกเจ้าค่ะ”

เธอยิ้มบาง ๆ “ข้าเป็นเมลลิน คนดูแลห้องท่าน หากท่านต้องการอะไรขอเพียงบอก—แต่ตอนนี้ ท่านพ่อกำลังรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่”

ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง เสียงเสื้อผ้าแบบโบราณกรอบแกรบไปกับการขยับตัว ชุดนอนสีขาวผ้าฝ้ายมีปกตั้งดูเหมือนจะไม่ซักมานานแล้วด้วยซ้ำ

ร่างนี้ชื่อเซดริก เดอ ฟาเรนซ์ บุตรชายขุนนางที่ตกจากม้า

และฉัน… ต้องอยู่ในร่างเขาต่อจากนี้

…ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ งั้นขอแค่มีข้าวกิน มีหลังคาคลุมหัว ฉันก็อยู่ได้

แต่แล้วเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ดังขึ้นจากทางเดินหน้าห้องก็ดังขึ้นตามด้วยเสียงเคาะประตูแรง ๆ จนฉันสะดุ้ง

“เซดริก! เจ้าตื่นแล้วหรือยัง!?” เสียงทุ้มต่ำฟังดูไม่พอใจนัก

ประตูเปิดออกก่อนที่ฉันจะตอบเสียด้วยซ้ำ

ชายวัยกลางคนในชุดขุนนางสีซีดเข้ามาอย่างร้อนรน หน้าผากมีรอยเหี่ยวย่นจากความเครียด หัวหงอกแซมดำ ดวงตาเข้มเต็มไปด้วยความกังวล

เขาคือ ‘พ่อ’ ของร่างนี้—ลอร์ดเกรเกอร์ เดอ ฟาเรนซ์

“พ่อมีเรื่องต้องคุยกับเจ้า…ด่วนมาก”

เขากอดอกมองฉันขึ้น ๆ ลง ๆ ก่อนถอนหายใจ

“เซดริก เราไม่มีทางเลือกอีกแล้ว—เราต้องแต่งเจ้าออกไป”

…หา?

“แต่งงาน? ข้าพึ่งฟื้นนะ!” ฉันร้องเสียงหลง

“มันคือทางรอดทางเดียวของบ้านเรา!” พ่อขมวดคิ้ว “หนี้สินที่พี่ชายเจ้าทิ้งไว้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ข้าใช้เวลาสามเดือนหาคู่ครองที่ ‘ยอม’ รับเจ้ามาได้…และข่าวดีก็คือ พวกเขารวย รวยมากพอจะจ่ายหนี้ทั้งหมดให้เรา”

ฉันแทบจะอยากกลับไปตายซ้ำอีกครั้ง

“แล้ว…พวกเขาคือใคร?” ฉันพยายามถามอย่างใจเย็น

พ่อมองฉันด้วยแววตาอึดอัด ก่อนจะพูดคำที่ทำให้หลังฉันเย็นวาบ

“ดยุกแห่งลอร์เวล—อาเธอร์ ลอร์เวล”

…

ดยุกเหรอ? แล้วเขายอมแต่งกับลูกขุนนางใกล้ล้มละลายแบบนี้ทำไม? หรือเขามีแผนอะไร?

ฉันยืนนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“ข้าจะยอมแต่งงาน…” ฉันพูดช้า ๆ “ถ้าพ่อสัญญาว่าจะไม่ขายข้าทิ้งหลังจากนั้น”

ลอร์ดเกรเกอร์นิ่งไป ก่อนจะพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

“ถ้าเจ้าช่วยบ้านเราให้รอด ข้าจะปกป้องเจ้าจนวันตาย”

…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***