“เหนือ! มึงมานี่ดิ๊!”
เสียงตะโกนจากฝั่งโต๊ะริมหน้าต่างดังขึ้นทันทีที่ผมเหยียบเท้าเข้าห้อง
> “กูขอเหอะ! อย่าเรียกเหมือนจะเอากูไปเชือดได้มั้ย”
“มึงพูดงี้เหมือนมึงไม่เคยเป็นเหยื่ออ่ะไอสัด”
“ก็ไม่เคยไงเห้ย!!”
ผมหัวเราะพลางเดินไปทิ้งตัวลงบนโต๊ะของ ‘ชิน’ เพื่อนสนิทที่รู้จักกันตั้งแต่ม.ต้น
ชินเป็นพวกปากหมา แต่ไม่คิดอะไร มันอารมณ์ดีทุกเช้า ยกเว้นวันที่ไม่มีข้าวกิน
> “เมื่อวานไม่มาสอบวะ มึงหายหัวไปไหน?”
“ธุระหน่อย” ผมตอบเรียบๆ แล้วเปิดมือถือดู
แต่ในนั้นมีแต่ข้อความจาก 'มัน' ไอ้เวรนั่น...
[ คิดถึง ]
[ ห้ามคุยกับไอ้ชินเยอะ ]
[ เห็นมันส่งสตอรี่มึงเมื่อคืน กูไม่ชอบ ]
ผมถอนหายใจ กลัวกูจะไม่คบใครแล้วจริงๆ นะ
> “โอ้โห ไอ้เหนือ...”
ชินโผล่หน้าเข้ามา
“เมื่อเช้าใครเอาการ์ดวางหน้าห้องมึงวะ เห็นมีช่อกุหลาบด้วยนะ”
ผมหันขวับทันที
> “มึงเห็น?”
“เออ กูถ่ายไว้ด้วยนะ โคตรสตอล์กอะ บัตรไม่มีชื่อด้วย แต่เขียนว่า ‘ของกู ห้ามแตะ’ ด้วยลายมือแม่งโคตรน่ากลัว”
หัวใจผมหล่นวูบ
พระเอกแน่ๆ
แม่งเริ่มละ…เริ่มตีวงล้อมแบบจริงจังแล้ว
ผมพยายามแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน
> “มึงดูหนังมากไปป่ะวะชิน บ้าป่าว ใครจะทำงั้น”
“กูเปล่าบ้า แต่มึงอะโดนโรคจิตตามอยู่แน่ๆ”
ชินเริ่มทำหน้าจริงจัง
“ช่วงนี้มึงมีคนตามไหมวะ? รู้สึกแปลกๆไหมเวลาเดินกลับบ้าน?”
ผมเงียบ
คำถามมันเหมือนจี้แผล
เพราะ...แม่งใช่ทั้งหมด
ผมเคยเห็นเงาแปลกๆ ตามหลัง
เคยได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากมือถือตัวเอง ทั้งที่ไม่ได้มีคนส่ง
และบางครั้ง...แอปที่ไม่เคยเปิดก็ดันเปิดเอง
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครทำ
> “เหนือ”
“...”
“กูพูดจริงนะ มึงลองไปแจ้งครูดีป่ะ กูว่ามันอันตรายว่ะ—”
ตุบ!
เสียงหนักๆ ดังจากข้างหลังโต๊ะก่อนจะตามด้วยเงาของใครบางคน
ผมรู้ทันทีว่าเป็นใคร โดยไม่ต้องหันไปมอง
> “อย่าเสือกเรื่องของกู”
เสียงมันเรียบมาก แต่ดวงตามันแม่งโคตรไม่ปกติ
ชินกลืนน้ำลายก่อนจะยิ้มแห้งๆ
> “เอ่อ...แค่ห่วงเพื่อนเฉยๆ ครับพี่”
ผมหันไปมองมัน— นที
ยืนกอดอก มือในกระเป๋า ตาจ้องชินเหมือนจะจำหน้าไว้ว่า...ถ้ามึงไม่เลิกยุ่ง กูจะทำให้มึงหายไป
> “เหนือ เดี๋ยวกูไปรับ เย็นนี้”
มันบอกก่อนจะเอื้อมมือมาจับต้นคอผม
กดนิ้วลงตรงรอยที่มันทำไว้เมื่อวาน...แรงพอจะให้ผมสะดุ้ง
แม่งเหมือนจะบอกว่า
> “มึงมีรอยของกูอยู่ อย่าลืมซะล่ะว่าเป็นของใคร”
---
[To be continued…]
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments