ของกู อย่าแตะ EP2

> "เสื้อนี่ใครให้มา?"

เสียงเย็นๆ ดังขึ้นกลางห้องน้ำหลังเลิกเรียน ไม่มีใครอยู่ นอกจาก "เหนือ" กับ "คนที่ไม่สมควรอยู่ตรงนี้ในเวลานี้"

ผมขมวดคิ้ว หันไปมองตามเสียง

"มึงมาดักกู?"

“ตอบก่อน” น้ำเสียงแม่งโคตรเยือก แม่งเย็นยิ่งกว่าเครื่องปรับอากาศทั้งโรงเรียน

"เพื่อนกูให้ แล้ว?"

ไม่ทันขาดคำ เสื้อตัวนั้นก็โดนกระชากออกจากมือผมด้วยแรงที่โคตรไม่ธรรมดา มันเอาไปปาลงถังขยะข้างๆ แบบไม่คิดอะไร

"มึงเป็นของกู เข้าใจมั้ย?"

ผมกลอกตา กอดอก

"บ้าเปล่า? มึงพูดเหมือนกูเป็นแฟนมึงงั้นแหละ—"

ปัง!

เสียงหลังผมกระแทกกับกำแพง มันขยับตัวมาแนบชิดจนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่กระซิบข้างหู

"ไม่ได้ขอเป็นแฟน กูแค่บอกว่า มึงเป็นของกู"

ผมหยักไหล่ แม้จะใจเต้นโคตรแรงแต่ปากแม่งไม่หุบ

"หึงเหรอวะ? หรือกลัวคนอื่นจะเอากูไปแด—"

จบประโยคนั้น ปากผมก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากเย็นๆ ของมัน

...จูบแรงๆ แบบไม่ขออนุญาต

ลิ้นมันร้อนมาก ลิ้นมันล้ำเส้น ลิ้นมัน...

ผมดันมันออก แต่แม่งไม่สะทกสะท้าน

"ถ้ามึงอยากให้กูหยุด ก็ห้ามใครเข้าใกล้..." มันพูดเสียงต่ำก่อนจะขบเม้มตรงซอกคอจนผมสะดุ้ง

"ห้ามใครแตะ...ห้ามใครคุย...ห้ามใครมอง..."

มือมันรั้งเอวผมไว้แน่น แรงจนผมแทบขยับไม่ได้

"...ถ้ามึงไม่ห้าม มึงก็รับผิดชอบสิ่งที่กูทำด้วย"

แล้วมันก็เริ่มขบกัดไหล่ผมอีกครั้ง...แรงขึ้น รุนแรงขึ้น เหมือนจะ “ตีตรา”

ไม่ใช่ด้วยความรัก

แต่เป็นความครอบครอง

และผม...

ก็แม่งดันปล่อยให้มันทำแบบนั้นไปโดยไม่ขัดขืน

___

เสียงหอบเบาๆ หลุดจากปากผมตอนมันปล่อยริมฝีปากออกจากคอ

ร้อน...ชา...แล้วก็ปวดนิดๆ ตรงจุดที่มันกัด

เหมือนโดนงูกัด ไม่สิ—โดน “คนโรคจิต” ตีตรา

> “ถ้าใครเห็นรอยนี่เข้า จะไม่เข้าใจผิดเหรอวะ…” ผมว่าเสียงต่ำ ดันตัวมันออก แต่มันกลับยกมือมาลูบรอยที่มันเพิ่งสร้างไว้เหมือนกำลัง ‘ชื่นชมผลงาน’

> “แล้วทำไมต้องกลัวคนอื่นเข้าใจผิด” มันยิ้มมุมปากครั้งแรก รอยยิ้มที่ไม่ได้ดูอบอุ่นเลยสักนิด

“เพราะมึงไม่ได้ปฏิเสธไงเหนือ...มึงก็ปล่อยให้กูทำ”

“...ไอ้เหี้ย” ผมสบถเบาๆ แต่แม่งก็พูดไม่ออกเมื่ออีกคนขยับเข้ามาอีกครั้ง

“แค่เห็นมึงคุยกับคนอื่น กูก็อยากปิดปากมึงไว้ให้พูดกับกูคนเดียว”

“อยากจับมึงขังไว้ในห้อง ไม่ให้ใครเห็น”

“หรือไม่ก็...ทำให้มึงมีแต่กูในหัว จนกลัวใครหน้าไหนจะเข้าใกล้ไม่ได้เลย”

> “มึงมันโรคจิต” ผมว่าเสียงเบา แต่มันกลับยิ้ม แล้วกระซิบข้างหูผมว่า...

> “แต่กูรักมึงไง...แบบโรคจิตๆ นั่นแหละ”

ผมเงียบ ไม่รู้จะตอบยังไง ความรู้สึกในอกมันตีกันมั่วไปหมด

ความกลัว...ความหงุดหงิด...แล้วก็ความรู้สึกที่ไม่กล้ายอมรับ

มันยังคงจ้องหน้าผม ก่อนจะเลื่อนสายตาลงต่ำ—ต่ำกว่าเดิม

มือหนาไล้ขอบกางเกงนักเรียนเบาๆ จนผมต้องคว้ามือมันไว้

> “อย่า...ตรงนี้มันห้องน้ำโรงเรียน”

“ก็ปิดประตูแล้ว” มันพูดหน้าตาย

“แล้วมึงไม่กลัวมีคนมา?”

“กลัว...แต่มากกว่ากลัวคือกูอยากให้คนอื่นรู้ว่ามึงเป็นของกู”

มันกดหน้าผากลงบนไหล่ผม สูดลมหายใจเข้าลึก

> “ถ้ากูหึงอีก...กูไม่หยุดแค่นี้แน่ กูเตือนแล้วนะเหนือ”

> “หึงอะไรนักหนาวะ กูก็ยังไม่ได้ไปคบกับใครซะหน่อย”

“เพราะมึงยังไม่ได้ แต่ถ้าใครมันคิดจะจีบมึงขึ้นมา กูไม่รับประกันว่ามันจะเดินกลับไปได้ครบ 32”

“…มึงทำอะไรมันไม่ได้หรอก”

“กูไม่ทำหรอก” มันกระซิบเสียงต่ำ “แต่กูจะทำให้มัน ‘กลัว’ จนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ามึงอีก”

ผมกลืนน้ำลายลงคอ

พระเจ้า...นี่กูไปยุ่งกับอะไรเข้า

___

[To be continued…]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***