พ่อทินกร
พุทธศักราช ๒๔๕๙
( พ.ศ. 2459 )
ร่างบางพยุงตัวของตนขึ้นออกจากเตียงก่อนจะหันไปมารอบๆ เพื่อสำรวจภายในห้อง
บุปผา
เราย้อนเวลามาจริงๆ..
ปิ่นงาม
พ่อผาตื่นหรือยังจ๊ะ!
ชายหนุ่มพูดพลางรีบลุกขึ้นออกจากเตียงก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องของตน
บุปผา
อ่าว! คุณปิ่นงามมีอะไรหรอครับ?
ปิ่นงาม
เรียกฉันแบบเป็นกันเองก็ได้ เราก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
บุปผา
อ...อืม แล้วพี่มีอะไรหรอครับ?
ปิ่นงาม
คุณรพีให้ฉันมาตามน่ะจ่ะ
ปิ่นงาม
บอกว่าให้พ่อผาไปพบคุณเขาที่ห้องทำงาน
บุปผา
เดี๋ยวผมรีบไปนะ ขออาบน้ำแต่งเนื้อแต่งตัวก่อน
ปิ่นงาม
อืม เดี๋ยวฉันบอกคุณรพีให้
บุปผา
คุณรพีมีเรื่องอะไรอยากคุยกับผมหรอครับ?
รพี
เรื่องเมื่อวานที่เราคุยกันน่ะ
รพี
วันนี้คุณพ่อของฉันได้รับจดหมายมาจากที่อังกฤษจริงๆ
รพี
ท่านบอกว่าอีกสองวันท่านจะเดินทางไปอังกฤษ
รพี
อืม ฉันเชื่อเธอแล้วล่ะ..
รพี
แล้วคุณพ่อของฉันจะปลอดภัยหรือไม่
บุปผา
ปลอดภัยครับ ท่านจะกลับมาอย่างปลอดภัย
รพี
ฉันวานอะไรพ่อเรื่องหนึ่งได้หรือไม่
บุปผา
ได้สิครับ เรื่องอะไรหรอ?
รพี
ฉันมีที่ที่หนึ่งอยากให้พ่อทำความสะอาดให้น่ะ
รพี
ตามฉันมาสิ เดี๋ยวฉันพาไป
ทั้งคู่เดินออกมาจากตัวเรือนก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปบริเวณหลังเรือนที่มีต้นไม้ขึ้นปกคลุมมากมายแต่เมื่อพวกเขาเดินมาได้สักพักก็พบกับบ้านเรือนไทยหลังใหญ่หลังหนึ่งตั้งอยู่บนแอ่งน้ำขนาดใหญ่ใจกลางของป่า
บุปผา
ที่นี้คือบ้านของใครหรอครับ..
รพี
เป็นเรือนลับๆ ของฉันน่ะ ไม่มีผู้ใดรู้ถึงการมีอยู่ของที่แห่งนี้นอกจากฉัน
รพี
ตอนที่ฉันมีเรื่องทุกข์ใจจนอยากอยู่ตัวคนเดียว ฉันก็จะหนีมาอยู่ที่นี้
บุปผา
แล้วคุณรพีบอกที่อยู่ที่นี้ให้ผมรู้ทำไมครับ..
รพีพูดพลางหันไปยิ้มให้อีกฝ่าย เมื่อบุปผาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มลูกครึ่งก็ทำเอาใจหวั่นไหวไม่น้อย
รพี
เธอทำความสะอาดที่นี้คนเดียวคงไม่ไหวสินะ
บุปผา
คงจะเป็นแบบนั้นครับ ที่นี้ก็ใหญ่มากๆ เลย
รพี
เช่นนั้นฉันจะช่วยเธอเอง
บุปผา
ห๊ะ!! ได้ยังไงกันครับ!! คุณรพีเป็นถึงคุณชายเลยนะ
บุปผา
ผมให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้หรอก!
รพี
ฉันคงไม่ได้บอกพ่อสินะว่าก่อนจะเจอพ่อน่ะ เรือนนี้ฉันก็ทำความสะอาดเพียงคนเดียว
บุปผา
คุณรพีทำคนเดียวเลยหรอครับ!!
รพี
ใช่ ก็ที่นี้มีแค่ฉันที่รู้นอกจากฉันจะมีใครอีกล่ะที่มาทำความสะอาดที่นี้น่ะ
บุปผา
เห้อ... แบบนั้นก็ได้ครับ
เมื่อได้รับการอนุญาตคุณชายรพีก็พับแขนเสื้อของตนขึ้นก่อนจะก้มลงไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดที่บุปผานำมาด้วยถือขึ้นเรือนไป
บุปผา
คุณรพี!! ผมถือเองก็ได้ครับ!!
บุปผาพูดพลางยื่นแก้วน้ำให้รพีที่กำลังนั่งเหนื่อยอยู่บนเก้าอี้ไม้
บุปผา
เหนื่อยสิครับ ผมไม่เคยทำความสะอาดบ้านใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลยอะ
รพี
เช่นนั้นก็มานั่งพักเสียก่อนสิ พวกเราก็ทำความสะอาดเสร็จหมดแล้ว
รพี
อย่าทำตัวห่างเหินกันเลย ฉันอยากสนิทกับเธอนะ
บุปผา
จะให้ทำตัวใกล้ชิดกันได้ยังไงล่ะครับ ก็คุณรพีเป็นถึงคุณชายส่วนผมก็เป็นแค่คนใช้ในบ้านของคุณ
รพี
ได้สิ ก็ฉันอยากสนิทกับเธอ เธอไม่อยากสนิทกับฉันรือพ่อพิกุล
บุปผา
อยากสิครับ แต่ความคิดของคนสมัยนี้กับสมัยของผมมันแตกต่างกันมาก
บุปผา
ผมกลัวว่าถ้าทำอะไรที่ดูไม่ได้เป็นการยอมรับในสมัยนี้จะโดนรังเกียจเอา..
รพี
ฉันไม่รังเกียจเธอหรอก ฉันอยากสนิทกับเธอมากกว่านี้
บุปผา
อืม...แบบนั้นก็ได้ครับ
บุปผา
เขาว่ายุคสมัยนี้ถ้าใช้คำว่าพ่อนำหน้าจะแสดงถึงความสนิทสนมกันใช่มั้ยครับ?
บุปผา
งั้นผมเรียกคุณว่า...พ่อรพีดีมั้ยครับ?
บุปผา
แต่ก็ยังดูไม่สนิทกันแฮะ..
บุปผานั่งครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะคิดอะไรดีๆ ออก
บุปผา
เอาแบบนี้ดีกว่าเราเรียกกันด้วยชื่อที่รู้กันแค่ 2 คนดีมั้ย?
บุปผา
คุณเรียกผมว่าพ่อพิกุลใช่มั้ยเพราะว่าผมหอมเหมือนดอกพิกุล
บุปผา
ส่วนผมจะเรียกคุณว่า พ่อทินกร เพราะรพีแปลว่า พระอาทิตย์ ทินกรก็แปลว่าพระอาทิตย์
บุปผา
ผมเลยเรียกคุณแบบนี้แล้วกันนะ
รพี
อืม ชอบสิฉันชอบมากๆ เลย พ่อพิกุล
รพี
ในเมื่อเธอรู้จักที่นี้แล้ว มีเรื่องทุกข์ใจอันใดก็มาที่นี้ได้เสมอเลยนะ
บุปผา
เราก็มาที่นี้นานแล้วรีบกลับไปที่เรือนภานุมาศกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัยเอา
ว่าแล้วรพีก็เดินลงจากตัวเรือนไป เหลือแต่เพียงบุปผาที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าบันไดเพราะบันไดแบบบ้านทรงไทยโบราณนั้นเขาน่ะไม่ชอบเอาซะเลย ตอนขึ้นว่ายากแล้ว ตอนลงยิ่งยากกว่าเสียอีก
รพี
เป็นอะไรไปเล่าพ่อพิกุล
บุปผา
อ...เอ่อ ช่วยพาเราลงไปหน่อยสิมันลงยากอะ😅
บุปผาทำตามคำบอกของอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย แต่แทนที่รพีจะพาเขาลงไปแบบดีๆ อีกฝ่ายกลับดึงตัวของเขาให้ตกลงมาอยู่ในอ้อมกอดของรพีแทน
บุปผา
ต...ตกใจหมด! ทำไมไม่พาลงมาดีๆ ล่ะ
รพี
ลงมาเช่นนี้เร็วกว่าไม่ใช่รึ?
รพี
อีกอย่างตัวเธอก็ไม่ได้เจ็บอะไร
บุปผา
ก็ใช่แต่มันตกใจนี้นา
รพี
ได้สิ ครั้งหน้าฉันจะบอกเธอก่อนนะหากฉันจะทำเช่นนี้
รพี
เรารีบกลับเรือนใหญ่กันเถิด
คุณหญิงกรชวัล
จริงหรือคะ หากมิสเตอร์มาร์ติโอไปลูกๆ กับคุณหญิงคงเป็นห่วงไม่น้อยทีเดียว
คุณหญิงกรชวัล
แต่ท่านไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ คุณหญิงกับคุณหนูไพลินเดี๋ยวดิฉันจะช่วยดูแลเอง
รพี
ผมก็จะช่วยดูแลคุณแม่กับน้องให้ด้วยขอรับ
รพี
คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงไปขอรับ
หลวงไพรพิบูลย์
ใช่ขอรับท่านไม่ต้องเป็นห่วงไป ไหนๆ พวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
หลวงไพรพิบูลย์
ก็ต้องดูแลกันเช่นนี้แหละขอรับ ฮ่าๆ
Mr. มาร์ติโอ
เช่นนั้นผมก็ฝากคุณหลวงด้วยแล้วกัน
บุปผาพูดพลางวางแก้วชาลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มรินชาให้กับแก้วชาของทุกคน
คุณหญิงกรชวัล
คนใช้ใหม่หรือคะ? ดิฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
คุณหญิงชมออน
ใช่ค่ะ ดิฉันเพิ่งรับมาทำงานเมื่อวันก่อน
หลวงไพรพิบูลย์
ไม่ยักรู้ว่าเรือนของท่านจะรับบุรุษมาทำงานในเรือนด้วย
เวียงพิงค์
หึ รูปร่างอ้อนแอ้นเช่นนี้มันจะเป็นพวกตุ้งติ้งหรือเปล่าก็ไม่รู้
หลังสิ้นเสียงของหญิงสาวบุปผาก็เริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาแปลกๆ ที่ผู้คนในห้องนั้นส่งมาที่ตน แต่ก่อนที่เขาจะรู้สึกอึดอัดไปกว่านี้จู่ๆ รพีก็พูดบางอย่างขึ้นมาที่ทำให้เวียงพิงค์ถึงกลับหน้าเสีย
รพี
พวกตุ้งติ้งรึ? ตุ้งติ้งแล้วอย่างไรพวกเขาก็คนไม่ใช่หรือ?
รพี
เมื่อก่อนพวกขุนนางชั้นผู้ใหญ่ก็มีรูปร่างเช่นนี้เพราะพวกเขาไม่ค่อยได้ทำงานอะไรหนักๆ มีคนใช้คอยปรนนิบัติตลอด
รพี
ใยถึงไม่มีผู้ใดกล่าวหาว่าเป็นพวกตุ้งติ้งเลยเล่า
เวียงพิงค์
ต...แต่คนผู้นี้ก็ไม่ใช่ขุนนา–
คุณหญิงกรชวัล
เวียงพิงค์! เงียบเสีย!!
หลวงไพรพิบูลย์
ผมขอโทษท่านด้วยขอรับที่ทำให้ท่านต้องมาฟังอะไรเช่นนี้
Mr. มาร์ติโอ
ไม่เป็นไรๆ สิ่งที่แม่เวียงพิงค์พูดอาจจริงก็ได้
เวียงพิงค์
คุณท่านคิดเหมือ–
Mr. มาร์ติโอ
แต่สิ่งที่ลูกชายฉันพูดจริงยิ่งกว่า
คุณหญิงชมออน
แต่คนใช้คนนี้อาจจะเป็นชายที่มีเสน่ห์ปลายจวักก็ได้นะคะ
คุณหญิงชมออน
ดิฉันก็แอบเห็นพ่อผาไปช่วยงานที่ครัวอยู่บ้าง
คุณหญิงชมออน
ส่วนเรื่องอาหารกับพวกขนมที่เขาทำก็อร่อยไม่น้อย
คุณหญิงกรชวัล
เรื่องจริงหรือคะ ดิฉันอยากลองทานเสียแล้วสิ
บุปผา
เมื่อกี้ผ– เอ้ย! เมื่อครู่ผมทำขนมไทยไว้อยากลองทานดูไหมครับ?
คุณหญิงกรชวัล
อยากสิ พ่อช่วยไปเอามาให้พวกเราได้หรือไม่
บุปผา
ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้
ชายหนุ่มร่างบางลุกขึ้นก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากห้องไปไม่นานก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับถาดที่ใส่ขนมไทยไว้อยู่
บุปผา
นี้คือทับทิมกรอบครับ
คุณหญิงกรชวัล
อร่อยเสียจริง..
คุณหญิงกรชวัล
พ่อเคยทำงานเป็นพ่อครัวที่ไหนหรือไม่?
บุปผา
ไม่เคยครับ ตอนเด็กๆ ผมแค่ชอบตามคุณแม่เข้าครัวไป คุณแม่ก็เลยสอนเรื่องพวกนี้ให้ด้วยนะครับ
หลวงไพรพิบูลย์
หากเอ็งเป็นสตรีคงเป็นภรรยาที่เพรียบพร้อมไม่น้อยเลยเทียว
รพี
นั้นสิขอรับ ผมก็อยากมีภรรยาเช่นนี้..
รพี
หากได้ภรรยาเช่นนี้ผมคงมีสุขไปทั้งชีวิตเป็นแน่
เมื่อบุปผาได้ยินรพีเอ่ยเช่นนั้นก็ทำเอาเขาหยุดคิดไม่ได้เลยว่า คุณชายรพีอยากได้ตนไปเป็นภรรยา ด้วยความคิดเหล่านั้นที่เขาเผลอคิดกับตัวเองก็ทำเขาเผลอหันไปสบตากับอีกฝ่ายเมื่อรพีเห็นแบบนั้นเขาก็ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ตัวของบุปผา
ใบหน้าสวยเริ่มค่อยๆ แดงก่ำราวกับมะเขือเทศก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย
Mr. มาร์ติโอ
นั้นสินะ ชายชาตรีเช่นพวกเราก็อยากได้ภรรยาเช่นนี้กันทั้งนั้น ฮ่าๆ!
บัวบาน
ขนมอบเหตุใดมันทำยากเช่นนี้กัน!
ปิ่นงาม
พี่ก็บ่นเป็นคนแก่เสียได้ ถึงจะยากแต่เราก็ต้องทำละนะ
ปิ่นงาม
ก็คุณๆ เขา อยากกินจะให้ทำอะไรได้เล่า
บัวบาน
ตายแล้วพ่อพระมาโปรดเหลือเกิน
ปิ่นงาม
มาได้พอดิบพอดีเลยพ่อผา มาช่วยพวกฉันทำขนมอบหน่อยสิ
บุปผา
แล้วพวกพี่จะทำอะไรกันหรอครับ?
บัวบาน
มันเรียกว่าอะไรนะ พ...พาวๆ อะไรสักอย่าง
ปิ่นงาม
อืม...เหมือนจะมีคำว่า เค้กหรืออะไรนี้แหละจ่ะ
บุปผา
Pound Cake รึป่าวครับ?
บัวบาน
เอ่อ ใช่ๆ อันนั้นแหละ
บุปผา
ไม่เห็นจะทำยากเลย เดี๋ยวผมสอนนะ
ปิ่นงาม
พ่อก็พูดได้สิทำอาหารเก่งเช่นนั้นน่ะ
บุปผา
เก่งอะไรกันล่ะ ผมก็พอทำได้บ้าง
ทั้งสองตั้งหน้าตั้งตาทำ Pound Cake ตามบุปผาอย่างตั้งใจ
บัวบาน
เอ็งนี้ช่วยได้เยอะเลยนะบุปผา
ปิ่นงาม
นั่นสิ หากพ่อผาไม่มาพวกฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำเสร็จกันเมื่อใด
บุปผา
โอ๊ยย ชมกันเกินไปแล้วนะครับ งั้นเดี๋ยวผมเอาไปให้ที่ห้องรับแขกเองครับ
ปิ่นงาม
คุณหนูเวียงพิงค์!!
บุปผา
ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเอ–
เวียงพิงค์
กูบอกไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ!!
เวียงพิงค์
กูจะเอาไปเองเอามานี้!!
ปิ่นงาม
อ...เอ่อ อีนายเจ้า หื้อป้อผาเปิ้นเป๋นคนเอ–
{ อ...เอ่อ คุณหนูคะ ให้พ่อผาเขาเป็นคนเอ– }
เวียงพิงค์
กูบอกว่ากูจะเอาไปคนเดว มึงเขาอู้ม่ะฮู้เรื่องก๋าหา!!
{ กูบอกว่ากูจะเอาไปเอง พวกมึงพูดไม่รู้ความรือห๊ะ!! }
ปิ่นงาม
ขอสุมาเต๊อะเจ้า..
{ ขอโทษค่ะ.. }
เวียงพิงค์พูดพลางเข้าไปแย่งถาดใส่ขนมเค้กมาจากอีกฝ่ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว
บัวบาน
อีฮ่านั้นมันเป๋นฮ่าอะหยังของมันแห๊มน่ะ!!
{ อีห่านั้นมันเป็นห่าอะไรของมันอีกล่ะ!! }
ปิ่นงาม
ปี้บัว!! จะไปอู้ดังก่ะ!
{ พี่บัว!! อย่าพูดเสียงดังสิ!! }
บุปผา
อะไรของเขากัน... แอบตามไปดูหน่อยดีกว่า
คุณหญิงกรชวัล
อ่าว! หายไปไหนมาเสียนานเลยล่ะแม่เวียงพิงค์
เวียงพิงค์
ลูกไปทำขนมมาให้ทุกๆ คนทานน่ะคะ
หลวงไพรพิบูลย์
มันคืออะไรรึ?
เวียงพิงค์
อ...เอ่อ คือ...สิ่งนี้คื–
Mr. มาร์ติโอ
มันเป็นขนมอบของฝรั่งน่ะครับ
Mr. มาร์ติโอ
พวกเราเรียกมันว่า Pound Cake
Mr. มาร์ติโอ
ไม่ยักจะรู้ว่าแม่เวียงพิงค์จะทำ Pound Cake เป็นด้วย
เวียงพิงค์
ก็ทำเป็นบ้างน่ะค่ะ
เวียงพิงค์
พี่รพีชอบหรือไม่คะ?
รพี
ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีสิ่งที่ต้องทำอยู่
คุณหญิงชมออน
อร่อยมากเลยจ่ะ หนูเวียงพิงค์ทำขนมเก่งมากเลยทีเดียว
บุปผา
แบบนี้นี่เอง เหอะ! กล้านักน–
บุปผา
ร...เราไม่ตั้งใจจะแอบฟังนะ!!
รพี
ชู่ว! เงียบก่อนสิพ่อพิกุล ตามฉันมาเร็ว
รพี
ฉันแค่อึดอัดน่ะ เลยอยากมาหาที่สงบอยู่
รพี
จริงสิ Pound Cake ก้อนนั้นเธอเป็นคนทำใช่หรือไม่
รพี
อืม.. ฉันแค่รู้สึกถึงกลิ่นอายของเธอน่ะ
บุปผา
กลิ่นอาย? ขนาดนั้นเลยหรอ5555
รพี
พ่อพิกุล.. ฉันเหนื่อยน่ะ
บุปผาพูดพลางนั่งลงบนโซฟาภายในห้องทำงาน เมื่อรพีเห็นแบบนั้นก็รีบเดินตรงไปหาอีกฝ่ายก่อนจะนอนลงเอาหัวหนุนบนตัก
บุปผา
พ่ออยากฟังเพลงกล่อมนอนมั้ย?
รพี
อยากสิ ฉันอยากได้ยินเสียงร้องของเธออีก
บุปผา
พ่อยากฟังเพลงอะไรล่ะ?
พูดจบมือเรียวสวยก็เลื่อนไปลูบกลุ่มผมของคนบนตักอย่างอ่อนโยนพลางร้องเพลงกล่อมไปด้วย
*เปิดฟังไปด้วยจะดีมากเลยนะครับ😄
บุปผา
โอ้ละหนอดวงเดือนเอย..
บุปผา
พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง
บุปผา
โอ้ว่าดึกแล้วหนอพี่ขอลาล่วง
บุปผา
อกพี่เป็นห่วงรักเจ้าดวงเดือนเอย
บุปผา
ขอลาแล้วเจ้าแก้วโกสุม
บุปผา
เฮ้อเออเออเออเอยเฮ้อเออเออเออเอย { เสียงเอื้อน }
รพี
พี่นี้รักเจ้าหนาขวัญตาเรียม..
รพี
จะหาไหนมาเทียม โอ้เจ้าดวงเดือนเอย
บุปผา
เสียงของพ่อก็เพราะไม่เบาเลยนะ
รพี
แต่ของเธอไพเราะกว่าของฉันเสียอีก
รพีกล่าวก่อนจะจ้องมองใบหน้าสวยของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ
รพี
เธองดงามจนฉันเผลอยิ้มให้น่ะสิ..
บุปผา
หยุดชมกันแบบนั้นได้แล้วคนมันเขินนะ!
รพี
แล้วตอนที่เธอชมฉันไม่คิดว่าฉันจะเขินบ้างรือ
บุปผา
หึ คนแบบคุณคงมีคนชมจนเบื่อแล้วสิท่า
รพี
ที่เธอพูดก็เป็นเรื่องจริง
รพี
แต่ฉันน่ะชอบตอนที่เธอชมฉันนะ
รพี
ฉันอยากแต่งงานกับเธอเสียจริง
บุปผา
พูดอะไรกัน เราแต่งงานกันได้ที่ไหนล่ะ!
บุปผา
พ่อทินกร.. พ่อต้องแต่งงานกับคุณหนูเวียงพิงค์นะ
บุปผา
พ่อก็รู้...ว่าเราแก้ไขอดีตไม่ได้..
บุปผาก็ปฏิเสธใจตัวเองไม่ได้ว่าเขานั้นก็มีความรู้สึกรักๆ ใคร่ๆ กับอีกฝ่ายเช่นกัน แต่จะให้ทำเช่นไรได้...เขาไม่ใช่บุคคลที่มีอยู่ในประวัติศาสตร์ เขาเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้หากเปลี่ยนก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นกับอนาคตบ้าง..
รพี
พ่อพิกุลฉันจูบพ่อได้ไหม..
ชายหนุ่มลูกครึ่งยื่นหน้าของตนเข้าไปประกบริมฝีปากของตนกับอวัยวะเดียวกันของคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
รพี
ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น ฉันก็ยังคงขอรักเธอต่อไป..
บุปผา
พอรู้ตัวอีกที...ก็เผลอรักพ่อไปเสียแล้วพ่อทินกร
ในขณะที่บุปผากำลังจะเงยหน้าขึ้นนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงบางอย่างเข้ามาในหัวของเขาจนทำเอาเขาปวดหัวแทบขาดใจ
" ตายฮ่าละ!! คุณดรัณภพเจ้า!! "
บุปผา
อึก! เราปวดหัวช่วยด้วย อัก!!
รพี
ใครก็ได้ข้างนอกเข้ามาช่วยที!!
รพี
ทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะ เธอจะต้องไม่เป็นอะไร
สายตาของบุปผาเริ่มพร่ามัวก่อนทุกๆ อย่างจะค่อยๆ เริ่มมืดสนิท
รพี
พ่อพิกุลตื่นก่อนสิพ่อ!!
Comments
Intention
ตอนไหนไรท์จะมาต่อคะ อ่านวนมา3รอบแล้วค่ะ😢😢😭
2025-04-17
0