พิกุลยั่วทินกร *Nc
ไพลิน
พี่รพีปล่อยให้พ่อผาทำงานเช่นนั้นคนเดียวจะไหวหรือคะ?
รพี
คราแรกคงจักมีผิดพลาดบ้าง
รพี
งานพวกนั้นที่พี่ให้พ่อผาทำเป็นเพียงงานทดลอง เพราะงานพวกนั้นพี่ทำเสร็จหมดแล้ว
ไพลิน
เช่นนี้นี่เอง แล้ว...พี่รพีพาหล่อนมาด้วยทำไมหรือคะ..
ไพลินพูดพลางมองไปยันหญิงสาวที่กำลังนั่งหน้ามุ่ยอยู่เบาะหลังของรถ
เวียงพิงค์
( ทำไมฉันจักต้องนั่งข้างหลังด้วย!! )
รพี
ก็พวกผู้ใหญ่อยากให้เราดูใจกัน
รพี
พี่เลยต้องจำใจพาเธอมาด้วย
เวียงพิงค์
พี่รพีคะ เวียงพิงค์ชอบสร้อยเส้นนี้มากเลยคะ มันงามตาเสียจนอยากได้
รพี
สร้อยเส้นนี้ก็งามอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
รพี
( งามรึ? สร้อยเส้นอื่นงามกว่านี้เสียอีก คงเลือกที่ราคาสินะ )
รพี
เช่นนั้นฉันจักซื้อให้นะ
เวียงพิงค์
ขอบคุณค่ะพี่รพี☺️
ไพลิน
( ยังหาได้แต่งงานกันไม่ ก็กลับบังอาจให้พี่รพีต้องเสียทรัพย์ถึงเพียงนี้ ถ้าครั้นแม้นได้แต่งกันไปแล้ว พี่รพีคงจักต้องเสียหายมากกว่านี้อีกหลายเท่าทวีคูณทีเดียว )
รพี
แล้วไพลินเล่าอยากได้อะไรหรือไม่?
ไพลิน
ไพลินขอเพียงกำไลข้อมือธรรมดาๆ วงนี้ค่ะ
ไพลิน
หากซื้อของราคาแพงไปก็มีแต่จักโอ้อวดไปทั่วว่านี้แพงนักแพงหนา
ไพลิน
สู้ของธรรมดาๆ แต่สวยงามกว่าคงไม่ได้
รพี
ต้องการเพียงแค่นี้ใช่หรือไม่?
ไพลิน
ค่ะ ไพลินต้องการเพียงแค่นี้
รพี
เช่นนั้นพี่จักไปจ่ายเงินแล้วนะ
ในระหว่างที่หนุ่มลูกครึ่งกำลังเดินไปจ่ายเงินกับพ่อค้าเขาก็ต้องหยุดชะงักไปเสียก่อนเมื่อเหลือบไปเห็นกำไลข้อเท้าสีทองสวย ที่พึ่งมีพนักงานในร้านนำมาวางขายได้ไม่นาน
รพี
พ่อค้ากำไลข้อเท้านี้ขายหรือไม่?
👨🏻: คุณชายช่างสายตาเฉียบคมสร้อยข้อเท้าเส้นนี้กระผมได้มาจากงานประมูลใหญ่เมื่อไม่นาน
👨🏻: สิ่งนี้ทำด้วยทองคำแท้ แลยังได้ช่างแกะสลักผู้มีชื่อเสียงแห่งพระนคร แกะเป็นลายดอกพิกุลไว้อย่างวิจิตรงดงามเลยนะขอรับ
รพี
ฉันอยากได้สิ่งนี้ จ่ายรวมกันเลย
🧔🏻♂️: ไอหมานเอ๊ย! ฉิบหายละ คิงไปผ่อแหมตี้ว่าไผมายืนอยู่หน้าเฮือนมิสเตอร์โนอาห์!
{ ไอหมานเอ๊ย! ฉิบหายแล้ว มึงไปดูเสียสิว่าผู้ใดมายืนอยู่หน้าเรือนมิสเตอร์โนอาห์! }
หมาน
ไผก๋าลุง
{ ผู้ใดรึลุง }
🧔🏻♂️:คิงก่อไปผ่อแหละ!
{ มึงก็ไปดูเสียสิ! }
หมานได้ยินลุงคนสวนในเรือนพูดเช่นนั้นก็รู้สึกงุนงงสงสัยว่าใครมากันถึงทำลุงเขามีสีหน้าแตกตื่นเช่นนี้ เขาจึงรีบวิ่งไปดูบริเวณหน้าเรือนในทันที
หมาน
ค...คิงมาได๋จะได!
{ ม...มึงมาได้อย่างไร! }
แสง
เอิ้นแสงซื่อๆ ก่อได้ ฮาก่ออ้ายคิง บ่าคิดเติงหากันพ่องก๋า?
{ เรียกแสงเฉยๆ ก็ได้ กูก็พี่มึง ไม่คิดถึงหากันบ้างรือ? }
หมาน
ปิ้กไปบ่ะเดี่ยวนี้!! ฮาม่ะเกยมีอ้ายแบบคิง!!
{ กลับไปเสีย!! กูไม่เคยมีพี่เช่นมึง!! }
บุหลัน
ตอนนี้ยังเช้าอยู่เ– อื้อ~
Mr. โนอาห์
แล้วอย่างไร วันนี้ฉันไม่มีกิจใดๆ เสียหน่อย
บุหลัน
ช...ช้าก่อ– อ๊ะ!! อื้อ!
มือหนาพยายามสอดแทรกตัวเข้าไปภายในรูแคบทางด้านหลังของผู้เป็นเมีย
บุหลัน
อย่าขยับนิ้– อึก! อ๊าาส์~💕
หลังชายฝรั่งขยับนิ้วมือทั้งสามของตนที่สอดใส่เข้าไปด้วยความเร็วและแรงขึ้นตามอารมณ์ ไม่นานเขาก็ทำให้ภริยาของตนเสร็จสมอารมณ์หมายได้
Mr. โนอาห์
เสร็จสมตามใจเช่นนี้ฉันก็แย่เสียแล้วน่ะสิ
Mr. โนอาห์
คราวนี้เป็นทีของฉันที่จักต้องปลดปล่อยแล้ว
บุหลัน
หึ เอาเถิดมาถึงขั้นนี้แล้วจักทำอะไรฉันคงห้ามไม่ได้แล้วล่ะ
ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่นั้นจู่ๆ คนรับใช้ในเรือนก็เคาะประตูห้องนอนเขาขึ้นมาเสียก่อน
Mr. โนอาห์
Damn it!
{ เวรเอ๊ย! }
👨🏻: เกิดเหตุร้ายแรงแล้วขอรับ บัดนี้มีผู้คนยกมือชกต่อยกันอยู่หน้าตัวเรือนขอรับ!!!
Mr. โนอาห์
ว่าอย่างไรนะ?!!
บุหลัน
เธอรีบไปดูเสียเถิดโนอาห์ เดี๋ยวจักเป็นเรื่องใหญ่โตไป!
สองพี่น้องสลับกันปล่อยมัดใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร เมื่อโนอาห์วิ่งมาถึงยันหน้าเรือนก็รีบเข้าไปห้ามและแยกทั้งสองออกจากกัน
Mr. โนอาห์
มีเรื่องอะไรกันเหตุใดถึงได้ลงไม้ลงมือกันเช่นนี้!
หมาน
ไอแสงมันไม่ยอมกลับไปแต่โดยดีขอรับ!
Mr. โนอาห์
แสง เอ็งมาทำอะไรที่นี้?
แสง
กระผมเพียงแค่จักมาดูหน้าน้องชายแต่ดูมันกระทำกับกระผมสิขอรับ!!
หมาน
ออกจากคุกมามึงจักมาขอเงินกูสิไม่ว่า!
แสง
มึงไม่ใส่ความกูมากไปหรือ!!
บุหลัน
โนอาห์ฉันจักให้เงินเขาไปเธอคงไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่?
บุหลัน
เรื่องจักได้จบๆ ไปเสีย
บุหลัน
ไม่มีแต่ หากพวกเธอยังต่อล้อต่อเถียงกันเช่นนี้เรื่องจักจบเมื่อใด
Mr. โนอาห์
นั้นน่ะสิ หากเป็นเช่นนั้นฉันก็จักพลอยเดือนร้อนไปด้วย
Mr. โนอาห์
ให้เงินเขาไปเถิดไม่กี่บาทกี่สลึงฉันไม่หวงหรอก
บุหลัน
เอานี้รับไปเสีย แล้วก็อย่ามาทำให้น้องเอ็งเดือดร้อนอีก
หลังแสงเงยหน้ามองชายผู้ถือถุงเงินยื่นให้เขา เขาก็ต้องหยุดชะงักไปเพราะคนตรงหน้าของเขานั้นช่างงดงามเหลือเกิน..
เส้นผมสีดำยาวสลวยอย่างไร้ที่ติ ผิวขาวฉ่องดั่งลีลาวดีแย้มบาน เรือนร่างอ้อนแอ่นเยี่ยงสตรี อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมหวานส่งออกมาจากตัวอีก
เมื่อโนอาห์เห็นสายตาของไอเสือที่มองเมียตนราวกลับอยากครอบครองแบบนั้น เขาก็รีบใช้มือโอบเข้าไปที่เอวของผู้เป็นเมียพลางหยิบถุงเงินโยนให้มันไป
Mr. โนอาห์
จักมองเมียฉันอีกนานไหม ได้เงินแล้วก็ไสหัวไปเสีย
หมาน
ไอโจรชั่วมึงได้ยินกูหรือไม่!!
หมาน
นิ่งเงียบเยี่ยงหินหาอะไรวะ ไอแสง!!!
หมาน
มึงจักจ้องคุณบุหลันทำไมนักหนาเล่า!
หมาน
หากไม่อยากโดนควักลูกตาก็เอาเงินแล้วกลับไปเสีย!!
หมาน
คิงก่อผ่อหน้าผัวเปิ้นแหละ!
{ มึงดูหน้าผัวคุณเขาสิ! }
เมื่อเสือแสงหันไปมองหน้าของโนอาห์ตามคำบอกของผู้เป็นน้องชาย ก็เผยให้เห็นใบหน้าของโนอาห์ที่ราวกลับอยากจะฆ่าแกงกันยังไงอย่างงั้น
Mr. โนอาห์
มึงจักจ้องอะไรนักหนา! หากมึงยังไม่รีบกลับไป มือข้างนี้กูจักล้วงลูกตาหมาๆ ของมึงออกมาเหยียบให้แหลกคาตีน!
บุหลัน
โนอาห์เย็นไว้ก่อนเถิด อย่าเพิ่งผลีผลาม
แสง
เสียงนุ่มนวลน่าฟังเสียจริ–
หมาน
ดับปากคิงละปิ้กไปบ่ะเดี่ยวนิ!!
{ หุบปากของมึงเสีย! แล้วกลับไปบัดเดี๋ยวนี้!! }
แสง
อ...เอ่อ ขออภัยขอรับ ผมขอตัวลา
Mr. โนอาห์
กลับไปได้เสียที..
บุหลัน
ทำไมถึงปล่อยให้โทสะครอบงำเช่นนั้นเล่า
Mr. โนอาห์
ดูสายตามันที่มองมาที่เธอเสียสิ จักไม่ให้ฉันมีโทสะได้อย่างไร
บุหลัน
เย็นไว้เถิดคนที่แตะต้องและครอบครองฉันได้ก็มีเพียงเธอเท่านั้น
บุหลัน
เช่นนั้น....ให้ฉันทำให้เธอใจเย็นลงดีหรือไม่?
Mr. โนอาห์
หึ รู้ใจฉันเสียจริงเลยนะ เช่นนั้นย่อมได้กลับไปทำธุระของเรากันเถิด
รพี
ปิ่นงามเธอเห็นพ่อผาหรือไม่?
รพี
ทำไมจึงไม่อยู่ในห้องทำงาน
ปิ่นงาม
ดิฉันไม่เห็นเหมือนกันเจ้าค่ะ
ปิ่นงาม
พี่บัวบานพี่เห็นรึไม่?
บัวบาน
ไอผาน่ะรึ? ฉันเห็นมันออกไปอยู่ทางหลังเรือนโน้นน่ะเจ้าค่ะคุณรพี
บัวบาน
เกรงว่าไอนี้มันคงไปนั่งพักอยู่ใต้ต้นพิกุลกระทั้งเจ้าคะ
แต่เมื่อมาถึงกลับไม่พบใครอยู่แถวนี้เลย รพีครุ่นคิดอยู่สักพักว่าบุปผานั้นจะไปอยู่ที่ไหนได้บ้าง
ก่อนที่เขาจะคิดถึงสถานที่ที่หนึ่งที่มีเพียงแค่เขาและบุปผาเท่านั้นที่รู้จัก
ชายหนุ่มลูกครึ่งเดินเข้ามาภายครัวในหลังได้ยินเสียงดังออกมา เขาก็พบเข้ากลับคนที่ตนกำลังตามหาอยู่
รพีไม่รอช้ารีบสาวเท้าเดินไปกอดคนตรงหน้าของตนจากทางด้านหลังทันที พลางจุมพิตเข้าที่แก้มนุ่มข้างซ้ายอย่างอ่อนโยน
รพี
ทำอะไรอยู่หรือพ่อพิกุล?
รพี
เห็นทีงานที่ฉันให้เธอทำคงจักยากนัก เธอถึงหลบมาทำขนมไทยใช่หรือไม่ คนดีของฉัน
บุปผา
ขอโทษที่ปากดีนะ แต่เรา....พิมพ์ผิดไปเยอะเลยอะ😭
บุปผา
ไม่คิดเลยว่าพิมพ์ดีดมันจะยากขนาดนี้ ขอโทษที่ทำกระดาษเสียไปเยอะเลยนะ...
รพี
ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจในยุคสมัยของเธอพิมพ์ดีดคงไม่นิยมกันแล้วใช่หรือไม่?
รพี
เรื่องเช่นนี้เราเรียนรู้ศึกษาใหม่กันได้เสมอ เดี๋ยวฉันจักช่วยสอนเธอเอง
บุปผา
จริงหรอ ขอบคุณนะพ่อทินกร☺️
บุปผา
ไม่มีใครน่ารักเท่าพ่อทินกรแล้วล่ะ
รพี
หึ ฉันดีใจที่ได้ยินคำนั้นจากเธอนะ
บุปผา
เสร็จพอดีเลย ไปนั่งกินกันเถอะ
ว่าแล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากครัวไปยันโต๊ะทานอาหารด้านนอก
รพี
สิ่งนี้เรียกว่าอะไรรึ? ฉันไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน
บุปผา
ร้อนๆ แบบนี้ได้กินคงชื่นใจไม่น้อยเลย
รพีตักขนมตรงหน้าของตนขึ้นมากินตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างว่าง่าย
รพี
ฉันมีบางสิ่งอยากให้เธอ พ่อพิกุล
รพีไม่ได้เอ่ยตอบอีกฝ่ายเขาเพียงแค่ลุกขึ้นออกจากเก้าอี้แล้วลงไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าของบุปผา
ดวงทินกรชันเข่าหนึ่งข้างของตนขึ้นพลางนำมือจับเท้าสวยของอีกฝ่ายให้มาเหยียบบนหน้าแข้งของตน
หลังสวมใส่สร้อยข้อเท้าที่พึ่งซื้อมานั้นให้เสร็จ ชายลูกครึ่งร่างหนาก็ยกเท้าของอีกฝ่ายขึ้นมาพลางก้มลงจุมพิตไปที่หลังเท้าสวยนั้น
รพี
กำไลข้อเท้าฉันเห็นว่ามันคงจักดูดีไม่น้อยหากเธอสวมมัน
รพี
เป็นอย่างไรชอบหรือไม่?
บุปผา
อืม ชอบสิชอบมากๆ เลย☺️
เจ้าพิกุลพูดขอบคุณหนุ่มหล่อตรงหน้าจบก็ก้มลงไปจุ๊บเขาที่ปากทันที
บุปผา
ส่วนนี้คือคำขอบคุณนะ
รพี
หึ หากอยากจูบต้องทำเช่นนี้สิ
ดวงทินกรเมื่อถูกยั่วยวนเช่นนั้นเขาก็อุ้มตัวของคนตรงหน้าตนขึ้นมาพลางประกบริมฝีปากของตนกับอวัยวะเดียวกันของคนในอ้อมแขน
ลิ้นร้อนหนาบุกเข้าไปในโพร่งปากเล็กของคนตรงหน้าพลางเล่นกับลิ้นบางของคนตัวเล็กอย่างสนุก
ร่างของคนตัวเล็กถูกวางลงบนเตียง ก่อนหนุ่มลูกครึ่งร่างหนาจะขึ้นมานั่งคร่อมตัวของเขาไว้
รพี
อ่า... ฉันควรจักหยุดไว้เพียงแค่นี้..
รพี
เราไม่ควรถลำลึกไปมากกว่านี้..
บุปผา
พ่อทินกรหลับตาก่อนสิ
หลังรพีหลับตาของตนไปได้สักพักเขาก็รู้สึกถึงขาของใครบางคนมาพาดที่บ่าของเขาตามมาด้วยเสียงกรุ้งกริ้งของของแข็งบางสิ่งที่กำลังกระทบกันข้างหู รพีจึงตัดสินใจลืมตาขึ้นมาดู
บุปผา
เรายังไม่ได้บอกให้ลืมตาเลยนะ
ภาพที่เห็นคือเจ้าพิกุลที่นอนราบอยู่บนเตียงโดยที่ท่อนล่างนั้นเปลือยเปล่า ท่อนบนก็มีเพียงแค่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวที่ถูกปลดกระดุมออกจนหมด ขาขาวอ่อนข้างที่เขานั้นสวมใส่กำไลข้อเท้าให้ไปเมื่อครู่ตอนนี้นั้นมันถูกพาดไว้บนบ่าของเขา
รพี
ยั่วยวนฉันถึงเพียงนี้เธอคิดดีแล้วหรือ?
บุปผา
ถ้าไม่คิดดีแล้วเราไม่ทำหรอก
รพี
หึ ก็ในเมื่อเธอเอ่ยอนุญาตแล้วไซร้ ต่อให้เธอจักมาทำแก้มป่องบอกให้ฉันหยุด
รพี
ฉันก็เห็นทีจักไม่อาจทำได้หรอกนะ คนดี
บุปผา
เราไม่บอกให้หยุดหรอก จำคำนี้ไว้เลย
บุปผา
อื้อๆ!! พ...พ่อทินกร ร..เราเจ็บ
บุปผา
อ๊าๆ!! พ...พอแล้ว หยุดที ขอร้อ– อ๊ะ!!
รพี
หึ คนปากดีเมื่อครู่หายไปไหนเสียแล้ว หืม?
บุปผา
อึก! อื้อๆ!! พ...พ่อทินกร อร๊าาส์~💕
หลังร่างหนากระแทกของสงวนอันโอฬารของตนไปได้สักพัก ไม่นานร่างบางก็เสร็จสมตามอารมณ์ของตน
เห็นเช่นนั้นดวงทินกรจึงตัดสินใจที่จะหยุดไว้เพียงเท่านี้ตามคำร้องขอ แต่คนตัวเล็กไม่ยอมร่างหนาจึงถูกสลับเปลี่ยนตำแหน่งไปนอนบนเตียงแทน
บุปผา
ถ้าเหนื่อยเดี๋ยวเราจัดการต่อเอง
รพี
เธอนี้ช่างแปลกเสียจริง
รพี
เมื่อครู่ยังอยากให้ฉันหยุดทำ แล้วทำไมครานี้ถึงไม่ยอมเล่า
รพี
แต่เอาเถิดทำตามที่เธอต้องการเลย
เมื่อคนตัวเล็กได้ยินเช่นนั้นเขาก็ค่อยๆ นำแกนกายแท่งยักษ์แสนยาวของอีกฝ่ายเข้ามาภายในช่องทางหลังของตน
ถึงคนบนร่างจะบอกว่าไม่แต่เขาคงทนเห็นคนรักของเขาทรมานไม่ได้ มือหนาจึงถือวิสาสะจับเข้าไปที่เอวเล็กพลางกดตัวของอีกฝ่ายลง
รพี
ฉันช่วยเพียงแค่นี้ เธอขยับกายไปตามแต่ที่ใจเธอปรารถนาเถิด
เมื่อคนบนร่างได้ยินเช่นนั้นก็ใช้มือเรียวสวยทั้งสองข้างของตนไปแตะสัมผัสตรงบริเวณกล้ามหน้าท้องแข็งของอีกฝ่ายพลางขยับบั้นท้ายขึ้นลงตามอารมณ์กำหนัด
บุปผา
พ่อทินกร ช...ชอบมั้ย? อือ! อัก!
รพี
อ่า...ชอบสิ ฉันโปรดปรานสิ่งที่เธอกำลังกระทำอยู่ตอนนี้มากเลยทีเดียว
รพี
เธอเริ่มขยับช้าลงแล้ว เหนื่อยหรือให้ฉันช่วยเถิด
บุปผา
ม...ไม่เป็– ฮ๊ะ! อ๊ะๆ!! อื้อๆ!
มือหนาจับขยับบั้นท้ายบนร่างให้ขึ้นลงตามใจของตน พลางกระแทกแกนกายสวนกลับเข้าไปอีกด้วยความแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนคนบนร่างเริ่มร้องครางออกมาอย่างไม่เป็นภาษาเมื่อแกนกายของรพีนั้นไปโดนจุนกระสันของตนเข้า
มือเรียวที่ตอนนี้กำลังจับแขนอีกฝ่ายเพื่อเป็นการห้ามก็เริ่มเปลี่ยนมาใช้เล็บจิกเข้าที่แขนของคนตัวหนาเพื่อระบายความเสียวซ่านที่มีอยู่ในตอนนี้
บุปผา
อื้อๆ!! อ๊า~ พ..พ่– อ๊า! เราเสี– อื้อส์!
บุปผา
อื้อส์ๆ!! ร...แรงอีก พ..พ่อทินกร อ๊า!
บุปผา
เราไม่ไหวแล้– ฮึก! อ๊าๆ!! อร๊าาาส์~💕
น้ำกามสีขาวขุ่นพุ่งทะยานออกมาจนถึงปากทางออกเลอะเปอะเปื้อนเต็มหน้าท้องของรพีไปหมด
ส่วนช่องทางรักสีชมพูของบุปผาที่ตอนนี้นั้นเริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีแดงก็ค่อยๆ มีน้ำเช่นเดียวกันไหลออกมาหลังจากที่รพีนำแกนกายของตนออก
รพี
เธอทำฉันเหน็ดเหนื่อยอยู่มากเลยทีเดียว
บุปผา
จะรีบจบไปไหนกัน เรายังไม่พอใจเลยนะ
รพี
พ่อพิกุลป่านนี้ก็ค่ำมากแล้ว วันรุ่งขึ้นเธอกับฉันต้องไปส่งคุณพ่อท่านที่ท่าเรือแต่เช้าตรู่เลยนะ
รพี
หยุดเพียงเท่านี้เถิด เธอพักผ่อนร่างกายของเธอก่อนไม่ดีหรือ? หือ?
บุปผา
เราเริ่มทำกันตอนเย็นๆ ตอนนี้คงยังไม่ดึกเท่าไหร่หรอก อีกแค่รอบเดียวก็ได้นะ
รพี
เธอนี้ไม่ได้ใสซื่ออย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆ
รพี
เอาเถิดถึงอย่างนั้นก็น่ารักไม่น้อยเลย
รพี
ฉันจักเล่นกับเธอต่อ แต่เพียงแค่อีกครั้งเดียวเท่านั้นนะ
รพี
( หึ เธอจงดูให้ถนัดเถิด ว่าครานี้ ฉันจักน่าเกรงขามถึงเพียงไหน )
Comments