เวียงพิงค์
ไพลิน
หากเป็นเช่นนั้นจริงกลิ่นของพ่อผาคงหอมกว่านี้หลายเท่าทีเดียว
บุปผา
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมก็ขอบคุณนะครับที่ชมผม☺️
" รอยยิ้มที่ราวกลับบุปผชาติแย้มบานช่างงดงามอะไรเสียขนาดนี้ " รพีคิดกับตนพลางเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายด้วยความเขินอายก่อนจะเผลอพูดบางสิ่งบางอย่างที่เขาคิดออกมา
รพี
งดงามยิ่งนักพ่อพิกุล..
ไพลิน
พี่รพีกล่าวว่าอะไรนะคะ?
รพี
เปล่า พี่ไม่ได้กล่าวอะไรนะ
บุปผา
นี้ก็นานมากแล้ว เดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ
วีโอเล็ต
แปลกคนเสียจริง ทำไมคำพูดคำจาถึงประหลาดเช่นนั้นกัน
รพี
ถึงประหลาดแต่ก็มีเสน่ห์ไม่น้อย..
ไพลิน
เสน่ห์หรือคะ? ไพลินก็คิดเช่นนั้นไม่รู้ทำไมถึงคิดว่าคนผู้นั้นมีสเน่ห์แบบแปลกๆ
วีโอเล็ต
จะว่าไปก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
วีโอเล็ต
ดูๆ แล้ว...คุณชายรพีของพวกเราคงถูกชะตากับคนผู้นั้นไม่น้อยเลยทีเดียว
รพี
คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ..
บุปผา
พี่บัวครับเดี๋ยวผมจะเอาแก้วกับจานไปเก็บ
บุปผา
พี่ฝากของพวกนั้นไปกับผมก็ได้นะครับ
บัวบาน
ได้แต่เอ็งอย่าทำตกแตกเสียล่ะ
บัวบาน
สิ่งพวกนี้มันมีราคา
บุปผา
ครับ ผมสัญญาจะไม่ทำแตกแน่นอน
เมื่อได้ของมาแล้วบุปผาก็รีบสาวเท้าเดินตรงไปที่ห้องครัวแต่ในขณะที่กำลังเดินไปอยู่นั้นจู่ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินมาชนตัวของเขาจนเกือบทำให้แก้วกับจานบนถาดตกลงพื้น
" มึงม่ะผ่อทางก๋า!! "
{ มึงไม่มองทางรึ!! }
ในขณะที่บุปผากำลังจะหันไปโต้ตอบหญิงสาวคนนั้นแต่เมื่อเขาได้เห็นหน้าของเธอเขาก็ต้องหยุดชะงักไปเสียก่อน
เพราะคนตรงหน้าของเขานั้นคือ..ภรรยาในอนาคตของคุณรพีหรือก็คือคุณหนูปรียาวดี จิรชีพนิรันดร ชื่อเล่นคือ คุณหนูเวียงพิงค์
เวียงพิงค์
กูถามมึงก่ออู้แล่!!
{ กูถามมึงก็พูดสิ }
บุปผา
แต่คุณเป็นคนเดินมาชนผมก่อนนะครับ...
รพี
เสียงเอะอะโวยวายอะไรกัน
ไพลิน
เหตุใดเธอไปนั่งอยู่ตรงนั้นเสียล่ะพ่อผา
ไพลิน
เธอเป็นคนทำรือ แม่เวียงพิงค์
เวียงพิงค์
ฉันเปล่านะคะ ฉันเห็นว่าคนผู้นี้เขาล้มลงไปเองเลยอยากจะเข้ามาช่วย
บุปผา
จริงที่ไหนกัน คุณเดินมาชนผมเองแท้ๆ!
เวียงพิงค์
อ...เอ่อ พ่อพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เห็นเข้าใจ..
บุปผา
อย่ามาตีหน้าซื่อนะครับ เมื่อกี้คุณเป็นคนมาชนผมก่อนแท้ๆ
เวียงพิงค์
ฉันเปล่านะคะ พี่รพีเชื่อฉันเถอะ..
รพี
จริงหรือไม่นั้นคงต้องถามเหล่าคนใช้คนอื่นๆ ที่อยู่แถวนี้
รพี
จริงหรือไม่ที่คุณหนูเวียงพิงค์เดินมาชนพ่อผา
ปิ่นงาม
ฉันเห็นว่า...คุณหนูเวียงพิงค์ทำเช่นนั้นจริงๆ เจ้าค่ะ
บัวบาน
ฉันก็เห็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ
รพี
คนเห็นเยอะเพียงนี้เธอจะแก้ตัวอะไรอีกไหม
เวียงพิงค์
ชิ!! ฉ...ฉันขอโทษพอใจเธอหรือไม่เล่า!
บุปผา
ขอโทษแบบนี้อย่าพูดเลยดีกว่า..
เวียงพิงค์
จริงสิวันนี้ฉั–
รพี
เช่นนั้นก็ดีแล้ว รู้หรือไม่ฉันเป็นห่วงพ่อมากเลยนะตอนเห็นพ่อมานั่งอยู่ตรงพื้น
บุปผา
ขอบคุณคุณรพีที่เป็นห่วงผมนะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรแล้ว
บุปผา
งั้นผมขอตัวเอาของพวกนี้ไปเก็บก่อนนะครับ
วีโอเล็ต
แล้วเธอมาที่นี้ทำไมรึ เวียงพิงค์
วีโอเล็ต
หากจะพาพี่รพีไปเที่ยวเล่นฉันเกรงว่าจะไม่ได้หรอกนะ
วีโอเล็ตพูดพลางเดินเข้าไปควงแขนของรพี
วีโอเล็ต
เพราะฉันกับพี่รพีก็กำลังจะไปเที่ยวเล่นเช่นกัน
เวียงพิงค์
เปล่าหรอกไม่ใช่เรื่องนั้น คุณพ่อคุณแม่ของฉันมาคุยเรื่องการหมั้นของฉันกับพี่รพี
รพี
ทำไมไม่มีใครบอกฉันเรื่องนี้เลย..
เวียงพิงค์
ฉันก็กำลังมาตามพี่รพีไปคุยกันในห้องรับแขกอยู่นี้คะ
เวียงพิงค์พูดพร้อมกับเดินมาควงแขนอีกข้างของรพีเช่นกัน
วีโอเล็ต
ฉันช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ..
วีโอเล็ต
คุณพ่อคุณแม่ของเธอจับหมั้นเช่นนี้ ฉันแกล้งรักกับเธอต่อไม่ได้แล้วนะรพี..
พูดจบทั้งรพีและเวียงพิงค์ก็เดินตรงไปที่ห้องรับแขกภายในบ้าน
มือเรียวสวยของชายหนุ่มจับผ้าม่านกั้นห้องให้เปิดออกก่อนเดินเข้าไปเพื่อทำความสะอาด แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เริ่มทำความสะอาดภายในห้องนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงบรรเลงเพลงดังออกมาจากเปียโนภายในห้อง
เมื่อหันไปดูก็พบกลับคุณรพีกำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่ด้วยสีหน้าที่ราวกลับมีเรื่องทุกข์ใจอยู่มากมาย
บุปผา
( เขาเป็นอะไรกัน... )
บุปผา
( เพลงนี้เป็นเพลงเดียวกับที่ได้ยินในฝันนี้.. )
รพี
อ...เอ่อ ฉันหมายถึงพ่อผาน่ะ
รพี
ฉันขอโทษที่เรียกพ่อผาเช่นนั้น..
บุปผา
ไม่เป็นไรครับอยากเรียกแบบไหนก็แล้วแต่คุณรพีเลย
รพี
ฉันเรียกพ่อแบบนั้นได้จริงรึ
บุปผา
เมื่อกี้คุณรพีเล่นเพลงความรักอยู่หรอครับ
รพี
อืมใช่ พ่อรู้จักด้วยรึ
บุปผา
รู้จักสิครับเพลงนี้เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่6
บุปผา
แถมผมยังชอบเพลงนี้มากๆ เลยด้วย
**ไปหาฟังกันได้นะครับเพลงเพราะมาก เปิดฟังไปด้วยอ่านไปด้วยยิ่งดีเลยครับ เพลงชื่อ ความรัก เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ 6
รพี
เช่นนั้นพ่ออยากฟังอีกรอบไหม ฉันจะเล่นให้ฟังอีกรอบ
บุปผา
ไออยากมันก็อยากครับ แต่ผมต้องทำความสะอาดห้องนี้ก่อนน่ะครับ
รพี
เช่นนั้นพ่อก็ทำความสะอาดไปส่วนฉันก็จะบรรเลงเพลงให้พ่อฟังดีหรือไม่?
บุปผา
อืม...แบบนั้นก็ได้นะครับ
เมื่อได้คำตอบร่างหนาก็ให้มาสนใจที่เปียโนของตนก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงขึ้น
ด้วยความที่เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของบุปผาเมื่อได้ยินทีไรก็ต้องร้องตามทุกทีจึงทำให้เขาเผลอร้องเพลงขึ้นมาในขณะที่ทำความสะอาดไปด้วย
บุปผา
เริ่มสมัครชั้นต้น ณ หนไหน
บุปผา
เริ่มเพาะเหมาะกลางหว่างหัวใจ
บุปผา
หรือเริ่มในสมองตรองจงดี
บุปผา
แรกจะเกิดเป็นไฉนใครรู้บ้าง
บุปผา
อย่าอำพรางตอบสำนวนให้ควรที่
บุปผา
ใครถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงรตี
บุปผา
ผู้ใดมีคำตอบขอบใจเอย..
รพี
เสียงของเธอนั้นดุจสำเนียงแห่งพิณพาทย์อันแสนเสนาะ..
รพี
เมื่อฉันได้สดับแล้วก็บังเกิดความรื่นรมย์ดั่งต้องมนต์
รพี
เสียงนั้นเปี่ยมด้วยความสง่า หาใช่เพียงสำเนียงที่จับใจไม่ หากแต่เป็นสุ้มเสียงที่ก่อให้เกิดความภักดี และปรารถนาจะฟังสืบไปมิรู้จบ..
รพี
พ่อพิกุลเสียงของเธอช่างไพเราะเหลือเกิน..
บุปผา
หึ ขอบคุณที่ชมนะครับ ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอร้องเพลงตอนไหน
รพี
ฉันอยากฟังเสียงของพ่อตอนร้องเพลงทุกวันเสียแล้วสิ
บุปผา
คุณรพีก็พูดไป ผมไม่ว่างขนาดมานั่งร้องเพลงให้คุณฟังได้หรอกครับ
บุปผา
ตอนว่างก็คงดึกๆ นู้นแหล่ะครับ
รพี
เช่นนั้นพ่อว่างเมื่อใดก็มาหาฉันที่ห้องนี้ได้เสมอ
รพี
ฉันจะมาอยู่ที่ห้องนี้ช่วงบ่าย ช่วงโพล้เพล้และก็อยู่ยาวจนถึงช่วงค่ำ
รพี
หรือเวลาที่ฉันมีเรื่องทุกข์ใจก็จะมาที่ห้องนี้
บุปผา
งั้นตอนนี้คุณรพีก็มีเรื่องทุกข์ใจหรอครับ?
บุปผา
ผมถามได้รึป่าวว่าเรื่องอะไร?
รพี
แต่ผู้หลักผู้ใหญ่ท่านยังหาฤกษ์ไม่ได้ เลยให้ดูใจกันไปก่อน..
บุปผา
คุณรพีไม่อยากแต่งกับฝ่ายหญิงสินะครับ
รพี
ฉัน...ไม่อยากหมั้นกับคนที่ฉันไม่ได้รัก
บุปผา
คุณรพีครับ ผมมีเรื่องบางอย่างอยากบอกคุณครับ
บุปผา
แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้..
รพี
แล้วเธอจะบอกฉันเมื่อใด
บุปผา
คืนนี้เรามาเจอกันที่นี้ได้มั้ยครับ?
บุปผา
ผมจะบอกความจริงทุกอย่างให้คุณรพีฟัง
รพี
เช่นนั้นช่วงค่ำฉันจะมารอพ่อที่นี้นะ
รพี
ฉันไปก่อนแล้วกัน เธอจะได้ทำความสะอาดที่นี้ต่อ
หลังพูดจบชายหนุ่มร่างหนาก็ค่อยๆ ลุกออกจากเก้าอี้เปียโนก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากห้องไป
ร่างหนาของชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหยุดอยู่บริเวณหน้าต้นพิกุล หลังจากที่เขามาหยุดยืนอยู่ไม่นานดอกของต้นพิกุลก็ร่วงหล่นลงมาตกอยู่บนมือของเขาพอดิบพอดี
รพี
เธองามดุจดอกพิกุล อ่อนช้อย สงบเย็น และเปี่ยมด้วยคุณค่าอันควรแก่ความนอบน้อม
รพี
แปลกเสียจริง.. เราไม่เคยหลงใหลผู้ใดจนเอ่ยชมออกมาเป็นกวีเช่นนี้มาก่อน..
รพี
เธอเป็นใครกันนะพ่อพิกุล ทำไมถึงทำให้ฉันหลงใหลในตัวเธอได้ถึงเพียงนี้..
ร่างหนาพูดพลางตักน้ำลอยดอกมะลิจากในขันใส่ลงในแก้วก่อนจะยื่นแก้วนั้นให้อีกฝ่าย
บุปผา
จะว่าไปคุณอยู่ในชุดนี้ก็หล่อไม่เบาเลยนะครับ
บุปผาพูดชมชายลูกครึ่งตรงหน้าของตนที่ส่วมใส่ชุดนอนที่ไม่ได้หรูหราเหมือนเสื้อผ้ายามเช้าที่เขาเห็น
รพี
จริงสิฉันมีสิ่งหนึ่งอยากมอบให้เธอ
รพีไม่ได้ตอบกลับอีกฝ่ายไปเขาเพียงแค่ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ ตัวของบุปผาก่อนจะหยิบดอกพิกุลที่ตนเก็บมาได้นั้นมาทัดหูของอีกฝ่ายไว้
รพี
ใช่ ฉันคิดว่าหากมันอยู่กับเธอคงเข้ากันมากทีเดียว
รพี
แล้วเธอมีเรื่องอะไรอยากบอกกับฉันรือ?
บุปผา
อ้อ เรื่องนั้น...คุณรพีต้องสัญญากับผมนะครับว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร
รพี
อืม ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่บอกเรื่องราวในวันนี้ให้ผู้ใดทราบแม้แต่ผู้เดียว
บุปผา
คุณรพีครับ.. จริงๆ แล้วผมมาจากอนาคตครับ
บุปผา
ผมย้อนเวลามา ในอนาคตผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้น่ะครับ แต่พอผมพึ่งย้ายเข้ามาก็ถูกโจรชั่วปล้นและยิงผมจนตกบ่อน้ำหน้าบ้าน
บุปผา
แล้วผมก็โผล่มาอยู่ที่นี้
เมื่อพูดจบรพีก็ทำหน้าราวกลับไม่เชื่อในคำพูดของเขา เขาจึงต้องใช้ประโยชน์จากประวัติศาสตร์ที่เขาพึ่งอ่านมามาเป็นหลักฐานยืนยันเพิ่มเติมว่าเขามาจากอนาคตจริงๆ
บุปผา
ช่วงนี้อยู่ในยุคสงครามโลกครั้งที่ 1 ครับ
บุปผา
ในวันพรุ่งนี้คุณพ่อของคุณรพีจะได้จดหมายขอความสนับสนุนให้ท่านไปช่วยสนับสนุนเรื่องสงครามที่อังกฤษบ้านเกิดของท่าน
บุปผา
และต่อจากนั้นอีก 2 วันคุณพ่อของคุณรพีจะเดินทางไปอังกฤษครับ
รพี
เรื่องจริงอย่างนั้นรึ..
บุปผา
จริงครับ เชื่อผมเถอะ
บุปผา
ถ้าคุณยังไม่เชื่อก็รอให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นก่อนก็ได้ครับ
รพี
อืม...แล้วพ่อทราบเรื่องอะไรอีกล่ะ
บุปผา
เรื่องของคุณรพีกับคุณหนูเวียงพิงค์..
บุปผา
พวกคุณจะได้แต่งงานกันในอนาคตครับ
รพี
สุดท้ายฉันก็ต้องแต่งสินะ...
รพี
พ่อพิกุลฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เธอพูดจริงแท้เพียงใด
รพี
แต่แลดูแล้วเธอไม่ได้กำลังล้อฉันเล่นอยู่
รพี
คำพูดคำจาของเธอก็แตกต่างจากคนที่นี้
รพี
อีกอย่างนวนิยายที่ฉันชอบอ่านก็มีเนื้อเรื่องเช่นนี้เช่นกัน
รพี
ฉันจะลองเชื่อเธอดูแล้วกันนะ
บุปผา
ขอบคุณที่เชื่อผมนะครับ
รพี
หากสิ่งที่พูดเกี่ยวกับเรื่องในวันรุ่งขึ้นเป็นเรื่องจริง ฉันคงเชื่อเธอจนสนิทใจ
บุปผา
พรุ่งนี้มาถึงเดี๋ยวคุณรพีก็รู้ครับ
บุปผา
หือ? คุณรพีมีไฝด้วยหรอครับ
พูดจบด้วยความเผลอตัวร่างบางก็นำมือเรียวสวยของตนไปสัมผัสที่ไฝของอีกฝ่ายตรงบริเวณล่างริมฝีปาก ก่อนจะค่อยๆ ย้ายไปสัมผัสอีกจุดที่บริเวณใต้ตาข้างขวาของอีกฝ่าย
เสียงทุ้มกล่าวถามก่อนจะนำมือหนาไปสัมผัสกับมือเรียวสวยให้มาแนบชิดผิวหน้าของตน
บุปผา
ใช่ครับ ผมชอบมากเลยมันดูมีเสน่ห์ในตัวเองน่ะครับ
บุปผา
ขอโทษครับคุณรพี!! ผ...ผมไม่ได้ตั้–
รพี
ชู่ว... อย่าเสียงดังนักสิเดี๋ยวคนอื่นๆ ก็ได้ยินเข้าเสียหรอก
เมื่อบุปผาได้ยินคนตรงหน้าของตนพูดเช่นนั้นก็รีบนำมือทั้งสองข้างมาปิดปากของตนทันที
บุปผา
จริงสิ ผมขอเล่นเปียโนได้มั้ยครับ?
บุปผา
เป็นครับ ผมมีอีกหลักฐานนึงที่อยากให้คุณฟัง
บุปผา
เพลงที่ผมจะเล่นต่อไปนี้เป็นเพลงในอนาคตข้างหน้าครับ
บุปผา
ถ้าคุณลองเอาชื่อเพลงนี้ไปถามทุกคนในยุคนี้ก็ไม่มีคนรู้จักหรอกครับ
รพี
เธอจะบรรเลงเพลงอะไรให้ฉันฟังรือ?
รพี
ไม่ ฉันไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน
รพี
ใครเป็นผู้ประพันธ์รือ?
บุปผา
เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่9 น่ะครับ
รพี
เธอย้อนยุคมาไกลขนาดนี้เทียวรือ
บุปผา
ผมจะบรรเลงเพลงแล้วร้องให้คุณรพีฟังนะครับ
มือเรียวสวยตั้งท่าเตรียมบรรเลงเพลงจากอนาคต เมื่อตั้งท่าเสร็จสรรพแล้วนิ้วมือก็เริ่มแตะลงบนแป้น
บุปผา
เมื่อทินกรจะลับเหลี่ยมเมฆา
บุปผา
ทอแสงเรืองอร่ามช่างงามตา
บุปผา
เมื่อทินกรจะลาโลกไปไกล
บุปผา
ยามนี้จำต้องพรากจากดวงใจ
บุปผา
ไกลแสนไกลสุดห่วงยอดดวงตา
บุปผา
เป็นไงบ้างครับ? เคยฟังมาก่อนรึป่าว?
รพี
ไม่เคยเลย.. ทำนองดนตรีไม่คุ้นหูฉันเลย
บุปผา
มีเวอร์ภาษาอังกฤษด้วยนะครับ
บุปผา
อ้อ ผมหมายถึงมีคำร้องแบบภาษาอังกฤษด้วยน่ะครับ
รพี
จริงรึ เธอพูดภาษาอังกฤษได้ด้วยหรือ
บุปผา
Don't you believe me?
{ คุณไม่เชื่อผมหรอครับ }
บุปผา
I can speak English
{ ผมพูดภาษาอังกฤษได้ครับ }
รพี
เธอพูดภาษาอังกฤษได้จริงๆ
บุปผา
อยากฟังแบบคำร้องภาษาอังกฤษมั้ยครับ?
รพี
เอาไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ดึกมากแล้ว
รพี
เธอไปนอนพักผ่อนเสียเถิด
บุปผา
โอเคครับ นี้ก็ดึกแล้วจริงๆ ด้วย
บุปผา
ไม่สิ ผมหมายถึงราตรีสวัสดิ์น่ะ
รพี
แค่ฝันดีฉันก็ฟังรู้เรื่องแล้ว
หลังทั้งคู่บอกฝันดีกันเสร็จสรรพก็ต่างพากันแยกย้ายกลับห้องหลับนอนของตนไป
Comments