บทที่3 ศักดิ์ศรีที่เสียไป

รุ่งเช้า

ในขณะนี้มีร่างของคนตัวเล็กนั้นนอนตะแคงข้างอยู่คนเดียว แต่ดูเหมือนคนร่างเล็กราเชลนั้นจะดูไม่ดีสักเท่าไหร่

ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยกัดและรอยจ้ำสีแดง คนที่เห็นคงคิดว่าสภาพเธอดูเละกว่าโจ๊ก

ความจริงราเชลตื่นขึ้นมานานแล้วสักพัก แต่เธอไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร เธอตื่นมาก่อนที่คนร่างใหญ่จะลุกออกไปเหลือแต่ความอุ่นวาบที่เตียง

จนตอนนี้ความอุ่นนั้นหายไปเหลือแต่ ความหนาวเหน็บกัดกินหัวใจราเชล สัมผัสป่าเถื่อนที่เธอได้รับ มันเกินกว่าจะรับไหว

ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปาก มีแต่เพียงเสียงสะอื้นของหญิงสาววัย19ปี เธอเจ็บปวดเหลือจะทน ทำไมหมาป่าเจ้าเล่ห์คนนั้นถึงทำกับเธอแบบนี้

ราเชลเจ็บปวดช่วงล่างจนยกตัวเองไม่ขึ้น ได้แต่นอนอยู่กับที่อย่างกับผู้ป่วยติดเตียง

"ฮึก..ฮื้ออ..ไอหมาป่าเถื่อน"

ในที่สุดร่างเล็กก็ปล่อยเสียงออกมาจนได้ แต่คำพูดแรกที่เธอพูดชั่งตอกย้ำความรู้สึกของเธอยิ่งนัก

หมาป่าตัวนั้นที่มันแปลงเป็นคนร่างใหญ่เมื่อคืนช่างป่าเถื่อน นี่คือครั้งแรกของเธอ ที่ไม่ได้ยินยอมไม่มีความอ่อนโยนใดๆมีแต่ความป่าเถื่อนและรุนแรง

แกร๊ก เสียงเปิดประตูดังขึ้น

ราเชลไม่มีกะจิตกะใจหันหน้าไปดู ใครจะมาก็ช่างเถอะเธอก็เหนื่อยแล้ว

"คุณหญิงคะ"

นั้นคือเสียงของป้าแม่บ้านท่านนึงที่ทำงานอยู่ในบ้านหลังนี้ตั้งแต่มาลิคนั้นเกิดขึ้นมาบนโลก

"ฮะ.ฮึก..มะ..มีไรคะป้า"

เสียงของราเชลสะอื้นอย่างน่าเห็นใจ แม้พยายามกลั้นเสียงยังไงก็หลุดสะอื้นออกมาอยู่ดี

"ป้าเอาอาหารเช้ามาให้คุณหญิงค่ะ...คุณมาลิคฝากมาบอกว่าคุณเค้าต้องไปทำงานอาจจะกลับดึกค่ะ ให้คุณหญิงรอเค้าอยู่ในห้องห้ามไปไหน"

ถึงแม้ป้าจะสนิทกับมาลิคมากแต่ก็อดสงสารหญิงสาวคนนี้จนใจเจ็บ

"มะ..ไม่ต้องมาบอกหนูหรอกค่ะ..ฮึก..แล้วก็อย่าเรียกหนูว่าคุณหญิงอีกนะคะ..."

"ขอโทษนะคะแต่ป้าจำเป็นต้องพูดแบบนี คุณมาลิคบอกให้เรียกหนูว่าคุณหญิง"

ป้าแม่บ้านสงสารเด็กสาวคนนี้จับใจ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามคำสั่งคุณมาลิค และเธอยังให้คำแนะนำแก่ราเชล

"คุณหญิงอย่าขัดขืนเลยนะคะ คุณมาลิคเค้าไม่มีแม่ตั้งแต่เด็กขาดความอบอุ่นจน คนรอบตัวต้องคอยตามใจอยู่ตลอด"

"ถ้าขัดขืนก็จะยิ่งเจ็บนะคะป้าเตือนไว้แค่นี้ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเรียกป้านะคะ"

ป้าแม่บ้านได้เตือนโดยที่ไม่ได้ก้าวเท้าเข้ามาในห้องที่ขึ้นชื่อว่าเป็นห้องของหมาป่าเจ้าเล่ห์ตัวนั้นกับคนที่อยู่ในสถานะ'เมีย'

หึ เมียงั้นหรอ ได้ยินทีไรก็จะอ้วกทุกที สถานะที่ถูกยัดเยียดให้เป็น ในขณะที่ปฏิเสธไม่ได้สินะ

แต่หลังจากฟังคำพูดของป้าที่พอจะช่วยอะไรได้นิดหน่อย ราเชลก็นั่งเหม่อคิดถึงเรื่องที่ป้าแม่บ้านพูด

"ขาดความอบอุ่นจากแม่งั้นหรอ หึ"

"ขาดความอบอุ่น แต่มาทำแบบนี้กับข้าแทนสินะ ยี่มันคือข้ออ้างคนเหี้ยชัดๆ!!!"

ราเชลได้ตะโกนออกมาเสียงดัง สิ่งที่ออกมาคือสีหน้าความโกรธแค้นแทนที่ความเศร้าโศก

ราเชลเลิกร้องไห้และเดินไปหยิบข้าวมากิน ทั้งๆที่ร่างกายแทบจะเดินไม่ไหว แต่ก็ต้องมีชีวิตอยู่

อุส่าหนีออกจากขุมนรกนั้นมาได้แล้ว ปะทะกับหมาป่าเจ้าเล่ห์นั้นจะเป็นไรไป

เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อแม้จะถูกย้ำยีจนไม่เหลือศักดิ์ศรี แต่เธอก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อ

ราเชลกินข้าวในท่าทางที่มีแต่อารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวก็ทำหน้าเศร้าเดี๋ยวก็หงุดหงิดเดี๋ยวก็จะโกนด่าหมาป่าเจ้าเล่ห์

ราเชลหาได้รู้ไม่ว่า การกระทำของเธอนั้น ได้ถูกหมาป่าเจ้าเล่ห์มองอยู่ตลอด

มาลิคมองดูกล้องวงจรจากในห้องเค้านั่งมองดูในจอไอแพดสังเกตพฤติกรรมของราเชล

"ฮ่าๆ อารมณ์อย่างกับไบโพล่าร์เลยนะราเชลของข้า"

"หากข้าไม่มีงานต้องสะสางคงได้นอนกอดเจ้าสบายใจอยู่บ้าน"

"จะได้ไม่ต้องมาเจอพวกเวรนี่"

ถุ้ย พูดจบก็ถุยน้ำลายใส่หน้าพวกสวะที่กำลังนั่งคุกเข่าร้องขอชีวิตมาเฟียมาลิควัย30ปีคนนี้

"อ่า..เสียอารมณ์จริงพวกเหี้ยนี่ กูว่าจะนอนกอดเมียสักหน่อย"

"ผะ..ผมขอโทษครับคุณมาลิค ผมจะไม่ไปยุ่งกับเมียของคุณแล้วครับ"

อ่อลืมบอก ไอพวกที่นั่งอยู่ตรงนี้คือพวกที่ไล่จับเมียเค้า เพื่อบังคับแต่งงานนั้นแหละ ถามว่ารู้ได้ไงนะรึ

หึ หมาป่าจอมเจ้าเล่ห์คนนี้มันเปี้ยมล้นไปด้วยอำนาจในร่างของมนุษย์ และในร่างของหมาป่ามันคือผู้นำฝูง

"เอส มึงเก็บกวาดให้เรียบอย่าให้เหลือพวกเวรนี้ให้รกโลก"

เอส บอดี้การ์ดมือขวาคนสำคัญของมาลิค ทำหน้าที่ยันสากกะเบือยังเรือรบ ทำทุกอย่างจริงๆ

ยกเว้นก็แต่เรื่องที่เกี่ยวกับราเชลเมียของนายท่านมาลิคอ่ะนะ

ถ้าให้เอสไปดูแลมีหวังคงโดนสายตาอำมหิตจากนายท่านแน่นอน

"ครับท่านมาลิค"

.from nanami

แต่งต่อแค่นี้พอ ง่วงรอตอนต่อไปนะต้ะ ปล.ฉันขอไม่แต่งncก่อนนะ คือจริงๆลองแต่งแล้วแต่มันอุเกิน เลยขอไม่แต่งก่อน เอาฉากตัดจบไปก่อนนะต้ะ

ร่างหมาป่า😋

ร่างมาเฟียหลงเมีย🔥

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***