บทที่1 แตกแยก

ความแตกแยก

ในโลกที่วิเศษแห่งนี้เมื่อหลายร้อยปีที่แล้วมี2เผ่าพันธ์ที่อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข มนุษย์และหมาป่า

หมาป่าเป็นเผ่าพันธ์ที่มีสติสัมปชัญญะและความฉลาดไม่แพ้มนุษย์ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ

จนมาวันนึงก็เกิดความแตกแยกระหว่างเผ่าพันธุ์ มนุษย์นั้นอยากได้อำนาจของหมาป่านั้นมาครอบครอง ด้วยสาเหตุที่ว่า

"กลัวเผ่าหมาป่ามีอำนาจมากกว่ามนุษย์"

ทั้งๆที่เผ่าของหมาป่านั้น คิดดีกับมนุษย์ และไว้ใจกันมาแต่ช้านาน แต่มนุษย์กระหายในอำนาจและความกลัวต่ออำนาจเผ่าหมาป่า

จนเกิดสงครามแย่งชิงอำนาจเกิดขึ้น สุดท้ายเผ่ามนุษย์ได้อำนาจนั้นไป ด้วยกำลังพลที่เหนือกว่า มนุษย์เนรเทศหมาป่าและออกกฏหมายความว่า

"หากเจอหมาป่าออกมาป่วนเปี้ยนในเมืองให้ทำการฆ่×ได้ และไม่ถือว่าผิดกฎหมาย" เผ่าหมาป่าทั้งหลายจึงอพยพไปอยู่ในป่าลึก และแตกแยกกันไป

แต่ทว่าเจ้าป่าคนเก่าของเผ่าหมาป่านั้น เกิดความแค้นยิ่งนัก จึงคิดการใหญ่

"วันนึงเราจะรวมตัวกันกำจัดพวกมนุษย์ให้หมดสิ้นซะ " เจ้าป่าคนเก่าส่งตำแหน่งต่อให้ลูกชาย มาลิค และหวังว่าเค้าจะเป็นตัวเปลี่ยนชะตากรรมของเผ่าหมาป่า

ณ เมืองฟารารี

"ข้าไม่แต่ง พวกท่านจะมาบังคับข้าไม่ได้"

หญิงสาวคนนึงในวัยที่เพื่อนคนอื่นในวัยเดียวกันกำลังสดใส

เธอคือ"ราเชล" ในวัยอายุ19ที่คนวัยเดียวกันนั้นกำลังสดใส เธอต้องมาแบกรับความเกลียดชัดและการถูกบังคับจากพวกเดรัจฉาน ที่เรียกเธอว่าสายเลือดชั้นต่ำ

เธอเกิดจากพ่อที่เป็นนักการเมืองบ้าอำนาจที่ไม่ได้ตั้งใจให้เธอเกิด และแม่ที่เป็นคนใช้ที่คนพวกนั้นตีตราว่าเป็นคนชั้นต่ำ

"เจ้าต้องแต่ง อีสายเลือดชั้นต่ำอย่างน้อยเจ้าก็ตอบแทนพวกข้าที่เลี้ยงเจ้ามาด้วยสิ" นั้นคือเสียงของ"ซินเวีย"ลูกของแม่ใหญ่เมียหลวงของบ้านนี้

หึ เลี้ยงหรอพวกเวรนี้ทั้งใช้เธอทำความสะอาด นอนในห้องที่มีแต่หนูและแมลงสาป กินข้าวของเหลือ

"ไม่เป็นไรลูก ถ้ามันไม่แต่งก็จับมันขึ้นรถไปเลย"ทันทีที่แม่ใหญ่พูด

พริ๊วว

ราเชลวิ่งหนีจากการถูกบังคับให้แต่งงาน ไม่ยักจะคิดเลย ถ้าเธอแต่งกับไอพวกบ้าอำนาจเวรนั้น เธอต้องไปเป็นเมียคนที่เท่าไหร่กัน

"เหวะ คิดแล้วก็ขนลุก" ราเชลพูดออกมาในขณะวิ่ง

เธอวิ่งไปใกล้จนเห็นลำธารเธอจึงหยุดพักกินน้ำ แต่ก็แน่ใจได้แน่ๆว่าวิ่งมาไกลพอสมควรตั้งแต่ยามบ่ายจนตอนนี้พระอาทิตย์ตกดิน

ท้องฟ้าเริ่มมืด ราเชลตัดสินใจนอนพักใกล้ๆริมธาร หากฝืนวิ่งต่อคงจะไม่ดีสำหรับเวลาท้องฟ้ามืดแบบนี้

"หนาวโครต ปรื้ออ "

ในเวลาค่ำคืนอากาศที่ติดลบและหิมะที่กำลังตกส่งผลให้ราเชลหลับตานอนไม่ลงจริงๆ

แต่จู่ๆก็มีเสียงเหยียบใบไม้แห้งใต้ต้นไม้ใหญ่ดังขึ้นมา แกร๊ก

"ใครน่ะ!!?" ราเชลสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้น หันสายตาไปที่ต้นเสียง

มีหมาป่าตัวนึงตัวใหญ่กว่าตัวอื่นๆที่เธอเคยเห็นมาในหนังสือพิมพ์ประกาศข่าว ขนของมันสีขาวบริสุทธิ์แต่ดวงตาเหมือนดั่งน้ำทะเล

ดวงตาจ้องมองกันไม่มีใครหลุบสายตาลง เหมือนทั้งคู่กำลังแข่งจ้องตากันอยู่

ถ้าเปรียบเป็นปลากัด ราเชลคงท้องแล้วล่ะมั้ง จ้องกันซะขนาดนี้น

"ท่านหมาป่า ท่านเป็นใครจ้องข้าซะขนาดนั้น"

"....."

"ข้าถามท่านอยู่นะ ท่านเสียมารยาทมากที่จ้องข้าเมื่อกี้"

ราเชลยังคงพูดต่อไปโดยไร้เสียงของหมาป่าที่ไม่พูดจาตอบโต้

แต่จู่ๆ หมาป่าที่กำลังจ้องราเชลอยู่นั้น

ได้แปลงร่างกลับเป็นมนุษย์

"ข้าชื่อมาลิค เจ้าเป็นใครถึงมาบุกรุกป่าข้า" หมาป่าตนนั้นได้แปลงกลายเป็นหนุ่มร่างใหญ่สูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร

ราเชลที่กำลังอึ้งอยู่ก็ได้ยืนขึ้นมาจ้องหน้า แต่ความสูงแค่เพียงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตรของเธอ จ้องคนที่สูงกว่าตั้งหลายสิบเซนนี่ทำให้ปวดคอจริงๆ

"ข้าชื่อราเชล และข้าไม่ได้บุกรุกป่าของท่านเพียงแต่จะขออยู่อาศัยก่อนเท่านั้น"

มาลิคหลุบตาลงมองหญิงสาวที่สูงเพียงหนึ่งร้อยหกสิบเซนก็ทำให้เค้าปวดตา แต่ความสวยงามของหญิงตรงหน้านั้นทำให้เค้าไม่สามารถละลายสายตาได้จริงๆ

"อยู่อาศัยงั้นรึ หึพวกมนุษย์นี่ช่างเอาใจยากซะจริง ทั้งๆทีไล่พวกข้ามาอยู่ในป่า พวกเจ้าก็ขอมาอาศัยอยู่ในป่าของข้า"

"ข้าไม่ใช่มนุษย์จำพวกนั้นสักหน่อย อย่าเหมารวมข้านะ!"

ราเชลที่เริ่มปวดคอที่จะต่อปากต่อคำกับหมาป่าตรงหน้าเลยตั้งใจจะพูดให้จบ

"เห้ออ ข้าเบื่อที่จะเถียงท่านข้าปวดคอไปหมด ขอนอนก่อนนะแล้วท่านก็อย่าสนใจข้าเลย ฮ่าๆ"

ราเชลตั้งใจพูดให้เป็นมิตรแต่นั้นทำให้หมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ชักจะติดใจสาวสวยตรงหน้าที่เปลี่ยนอารมณ์ไวอย่างกับเป็นไปโพลาห์ซะแล้วสิ

"ข้าไม่ได้อนุญาติให้เจ้านอน หากอยากนอนมีข้อแม้อย่างเดียว"

"ข้อแม้อะไรอีกเล่า ท่านนี่เรื่องมากซะจริง"

"หึๆ เจ้าต้องไปนอนที่บ้านข้า"

ราเชลได้ยินก็ตกใจ ไอ้หมาป่าตัวนี้มันบ้าไปแล้วรึป่าวถึงชวนคนที่ไม่รู้จักไปนอนที่บ้าน

คิดหรอว่าคนอย่างราเชลจะไปนอนด้วย หึ

"บ้านท่านมีผ้าห่มนุ่มๆมั้ย"

"มี"

"ข้าไป"

คิดถูกแล้ว ก็แหมจะได้นอนที่สบายๆดีกว่ามานอนกลางป่าแบบนี้ล่ะนะ

from nanami.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***