ตอนที่ 4

ณ คาเฟ่

“สวัสดีค่ะหมอเขม เช้านี้รับอะไรดีคะ อะ คุณหนูมาได้ไงคะเนี่ย” พนักงานถามด้วยความสงสัย

“พอดีน้องเค้าหกล้มคะ เขมไปช่วยไว้ ทำแผลเสร็จเลยพามาทานไอติมรอปะป๊าเค้ามารับ พอดีพี่ฝนบอกว่าให้พาน้องธารามาทานข้าวด้วย น้องธาราค่ะ หนูทานไอติมรสอะไรคะสั่งพี่เค้าเลยค่ะ” เมื่อสั่งอาหารของเด็กน้อยและของเธอเสร็จ ก็พาเด็กน้อยไปนั่งรอปะป๊ามารับ

กริ๊ง ประตูคาเฟ่เปิดเข้ามา

“ปะป๊า!!” เด็กน้อยตะโกนออกไปในระหว่างที่เขมิกากำลังป้อนไอติมเด็กน้อยอยู่ เนื่องจากเธอหันหลังให้ประตูจึงทำให้ไม่เห็นผู้มาเยือนคนใหม่

“ธารา ไหนเจ็บตรงไหนหึ” ปะป๊า ของเด็กน้อยกล่าวด้วยความเป็นห่วง

เมื่อเขมิกาได้ยินเสียงจึงรีบหันหน้าไปหาต้นเสียงทันที

“พ่อเลี้ยง!!” เขมิกากล่าวด้วยความตกใจ ปะป๊า ที่พี่ฝนกับเด็กน้อยธาราพูดถึง คือพ่อเลี้ยงของไร่ธารคีรีหรอเนี่ย โอ๊ยๆ ตาย เธอแอบด่าปะป๊าของเด็กน้อยไปเยอะเลยที่กล้าทิ้งเด็กน้องให้เดินเล่นอยู่คนเดียว ที่ไหนได้ลูกเจ้าของไร่นี้เอง

“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง เออ...... ถ้ายังไงเขมขอตัวก่อนนะคะ หนูธาราค่ะ พี่ไปก่อนนะ” เขมิกาบอกลาด้วยความรวดเร็ว

“เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่เขม จะรีบไปไหนคะหนูยังทานไอติมไม่หมดเลยค่ะ พี่สาวมาป้อนหนูก่อนค่ะ” เด็กน้อยบอกด้วยความใสซื่อ

“อา จะดีหรอคะ ปะป๊าหนูมาแล้วไม่ให้ปะป๊าป้อนหรอคะ” เขมิกาเหลือบตาไปมองพ่อเลี้ยงของไร่ด้วยความกลัว

“ปะป๊า มานั่งรอหนูทานไอติมให้เสร็จก่อน เดี๋ยวพี่เขมจะป้อนค่ะ หนูวิ่งหกล้มที่มือก็เป็นแผลด้วยค่ะ” เด็กน้อยอ้อนปะป๊าของเธอ แล้วให้ปะป๊าอุ้มเธอไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม

“ไปซิ” พ่อเลี้ยงกระซิบบอกสัตวแพทย์สาวที่ยืนทำหน้าตกใจอยู่

“พี่เขมมาค่ะ หนูกำลังอร่อยเลย”

เขมิกาเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ด้วยเดิมด้วยความเกร็ง นี้พ่อเลี้ยงของไร่นะ เธอเจอพ่อเลี้ยงแทบจะนับครั้งได้ นี้อะไรวันนี้เธอมานั่งร่วมโต๊ะกับพ่อเลี้ยงซะแล้ว ตายๆๆ หัวใจดวงน้อยกำลังจะวาย

“คราวหลังก่อนออกมาต้องบอกปะป๊ากับนมสายก่อนนะ ไม่ใช่วิ่งออกมาเองแบบนี้” พ่อเลี้ยงเอ่ยเสียงดุ

“ก็นมสายช้ามากเลยค่ะปะป๊า เดินก็ช้า แต่งตัวก็ช้า ทำอะไรก็ช้าไปหมด หนูอยากทานไอติมใจจะขาดแล้วค่ะ ปะป๊าอย่าดุหนูเลยค่ะ” เด็กน้อยกล่าวกับผู้เป็นพ่อด้วยท่าทีออดอ้อน

“ก็นมสายเค้าอายุมากแล้ว คราวหลังห้ามดื้อแบบนี้อีกไม่งั้นปะป๊าจะไม่พาไปเที่ยวไหนอีก 1 อาทิตย์นะ” พ่อเลี้ยงเอ่ยเสียงดุ

“ได้ค่ะ หนูจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ” เด็กน้อยธารากล่าวออกมาเสียงเบา

“ไหนแผล ปะป๊าดูหน่อยซิ”

“พี่เขมทำแผลให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่เห็นแสบเหมือนที่นมสายทำให้เลยค่ะ พี่เขมเก่งมาก ถ้าคราวหลังมีแผลอีกหนูจะให้พี่เขมทำให้นะคะ” เด็กน้อยเมื่อพูดกับพ่อเสร็จก็หันไปบอกสัตวแพทย์สาวที่นั่งป้อนไอติมตนอยู่ โดยไม่รู้เลยว่าเธอนั่งเกร็งไปหมดแล้ว

“อา ได้ค่ะ” เธอตอบออกไปด้วยเสียงที่เบา

“ปะป๊า หนูทานเสร็จแล้วเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ หนูอยากไปนอนดูการ์ตูนแล้วค่ะ”

“อืม ได้ซิ ขอบใจมากนะ เรื่องแผลนะ” พ่อเลี้ยงหันมาขอบคุณเขมิกา ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับลูกสาว

“อ้อ ไม่เป็นรัยค่ะ พ่อเลี้ยง”

“พี่เขม ขอบคุณมากค่ะ ไว้พี่เขมไปทานข้าวกับธาราที่บ้านบ้างนะคะ ธาราเหงาไม่มีเพื่อนทานข้าวปะป๊าชอบไปทานที่อื่นปล่อยให้ธาราทานคนเดียวตลอด ถ้าธารามีแผลพี่เขมก็ไปทำแผลให้ธาราด้วยนะคะ ธาราชอบล้มจนเลือดออกบ่อยๆ มากๆ ค่ะ” ธาราอ้อนเขมิกาเพื่อนต่อไปตนจะได้มีเพื่อนเล่น

“ได้ค่ะ” เขมิกากล่าวออกไปและเอ็นดูในความช่างอ้อนของเจ้าของไร่ตัวน้อย

“ไปครับ ธารา” พ่อเลี้ยงกล่าวพร้อมกับอุ้มเด็กน้อยออกไป

“บะบ๊าย ค่ะ พี่เขม ไว้เจอกันใหม่นะคะ” เด็กน้อยโบกมือให้เขมิกา

“บะบ๊าย ค่ะ เห้ออออ” เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ

ตอนอยู่ต่อหน้าพ่อเลี้ยงเหมือนเธอวิ่งมาราธอนสัก 1 รอบได้เลย หายใจไม่ทั่วท้องนั่งเกร็งไปหมด หวังว่าคงไม่ได้เจอกันบ่อยๆ นะ ไม่งั้นเธอแย่แน่ๆ รังสีแห่งความเคร่งขรึมเย็นชามันแผ่กระจายออกมาจนะเธอหายใจไม่ออกไปหมด คนแบบนี้อยู่ใกล้แล้วเหมือนหายใจไม่ออก เขมิกาแอบคิดในใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***