ตอนที่ 3

“ฮัลโหลค่ะแม่ เขมได้งานทำเรียบร้อยแล้วค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง แม่ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ถ้าหนูว่างจากการทำงานหนูจะไปหาแล้ว เดี๋ยวหนูจะโทรหาแม่ทุกวันเลยค่ะ” เขมิกาโทรหาแม่เธอด้วยความตื่นเต้นที่ได้งานแล้วหลังจากเรียนจบมา

“ได้งานแล้วหรอลูก โอ แม่ดีใจด้วยนะ ขอให้หนูประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ขยันทำงานนะคะลูกสาว ว่างๆ ค่อยมาหาแม่ก็ได้ค่ะ” แม่เธอกล่าวด้วยความดีใจ เธอมีลูกแค่หนึ่งคนค่อยเลี้ยงดูให้ความรักมาตลอดทั้งชีวิตของเธอ เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องใช้ความอดทนกว่าจะผ่านความยากลำบากมาได้ เธออดทนเพราะลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอเป็นเด็กดีไม่เคยทำให้เธอผิดหวัง ทั้งเรื่องการเรียนและการใช้ชีวิต

“ค่ะแม่ หนูจะตั้งใจทำงานนะคะ ไว้เดี๋ยวหนูโทรหาแม่ใหม่ค่ะ ต้องเก็บของย้ายเข้าไปพักอยู่ในไร่ค่ะแม่ เพื่อให้ง่ายต่อการทำงานค่ะ หนูคิดถึงแม่มากๆ นะคะ ขอบคุณที่เลี้ยงดูหนูมาเป็นอย่างดีนะคะ จุ๊บๆๆ เขมรักแม่มากๆ นะคะ” เขมิกากล่าว

“แม่ก็รักหนูมากๆ นะคะ บ๊าย บาย  ลูกรัก”

วันจันทร์ ณ ไร่ธารคีรี

“สวัสดีค่ะหมอเขมใช่ไหม พี่ชื่อเอมอรเป็นสัตวแพทย์ประจำอยู่ที่นี้ค่ะ เรียกพี่อรเฉยๆ ก็ได้นะจ๊า เดี๋ยววันนี้เราจะเริ่มงานกันเลยนะ พอดีช่วงนี้มีสัตว์ป่าหลงเข้ามาในไร่ บางครั้งอาจจะมีเคสฉุกเฉินที่ต้องเข้าไปรักษาหรือผ่าตัดนอกสถานที่บ้าง ขอให้หมอเขมเตรียมตัวไว้ตลอดเวลานะคะ เพราะไร่เรามีอาหารอุดมสมบูรณ์อาจจะมีสัตว์ป่าบางชนิดหลงเข้ามาได้จ๊า พี่ทำงานอยู่ที่นี้ได้หลายปีแล้วถ้าหมอเขมมีปัญหาอะไรถามพี่อรได้เลยนะจ๊า” เอมอรกล่าวอธิบายเขมิกาเรื่องขอบเขตการทำงานในไร่แห่งนี้ ช่วงนี้หน้าที่หลักๆ ของเธอคือดูแลฟาร์มวัวภายในไร่เหตุเพราะมีโรคระบาดเข้ามาทำให้สัตวแพทย์ ผู้ช่วยสัตวแพทย์และสัตวบาลประจำฟาร์มค่อนข้างมีงานรัดตัว จึงได้หาคนมาแบ่งเบาภาระไม่ให้หนักเกินไป จึงได้หมอเขมเข้ามาทำงานในไร่นี้

“ได้ค่ะ พี่หมออรแนะนำเขมได้ตามสบายเลยค่ะ” เขมิกากล่าวด้วยความกระตือรือร้น

เขมิกาทำงานอยู่ที่นี้ได้ร่วมหนึ่งอาทิตย์แล้ว เธอตื่นนอนค่อนข้างเช้าเพราะทุกๆ เช้าเธอจะออกไปวิ่งออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายเตรียมพร้อมกับการทำงานอยู่เสมอ ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงก็อย่าให้ใครมาว่าได้ว่าร่างกายอ่อนแอไม่เหมาะกับการทำงานในฟาร์ม งานที่เธอได้รับมอบหมายภายในฟาร์มมีความยากง่ายสลับกันไป เธอมีหน้าที่ในการรักษาโรคและอุบัติเหตุที่เกิดในสัตว์ประจำฟาร์มนี้ เพราะการทำงานที่เป็นระบบของฟาร์ม ทำให้เธอรู้สึกทึ่งกับความสามารถของพ่อเลี้ยงเป็นอย่างมาก เธอมักจะเห็นพ่อเลี้ยงเข้ามาที่ฟาร์มทุกเช้า และเมื่อตรวจความเรียบร้อยเสร็จก็จะไปตรวจความเรียบร้อยที่ไร่ส้มและรีสอร์ตต่อ

เช้าวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ เขมิกาจึงก็วิ่งออกกำลังกายเป็นปกติ

“ตุ๊บ โอ๊ยย แง๊ๆๆๆๆๆ เจ็บจังเลย งื๊อๆๆๆ”

“เลี้ยงใครร้องนะ” เขมิกาหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียงที่กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เธอหันไปเห็นเด็กผู้หญิงตัวขาวแต่งตัวน่ารักกำลังนั่งกุมหัวเข่าที่มีเลือดไหลและร้องไห้งอแงอยู่

“หนูคะ เจ็บมากไหม โอ้ๆ ไม่ร้องนะ ไหนขอพี่ดูหน่อยว่าเลือดไหลเยอะไหม ไหนเอามือออกจากหัวเข่าหน่อยค่ะ พ่อกับแม่หนูละคะ” เขมิกาพยายามหาพ่อแม่ของเด็ก เพื่อที่จะได้มาโอ้เด็กน้อยที่กำลังร้องไห้อยู่

“ฮื้อ ฮื้อ เจ็บจังเลยค่ะ หนูจะตายไหมคะ เลือดไหลเยอะมากๆ เลย ฮื้อ ฮื้อ” เด็กน้อยรู้สึกเสียใจที่วิ่งหกล้มจนได้แผล

“ไม่ตายหรอกค่ะ แค่ทำแผลก็หายแล้วค่ะ ไหนพ่อกับแม่หนูละคะ พี่จะได้บอกท่านให้พาหนูไปทำแผล หรือหนูมาพักที่รีสอร์ตค่ะ จำได้ไหมว่าห้องพักอยู่ที่ไหนหึ” เขมิกาปลอมเด็กน้อยให้หายร้องได้

“หนูไม่ทำแผลได้ไหม หนูกลัวเจ็บ น้ำสีฟ้าๆ ที่ต้องใส่ที่แผลมันแสบมากเลยค่ะ” เด็กน้อยกล่าวด้วยความกลับ

“ไม่เจ็บหรอกค่ะ มาค่ะ พี่จะพาไปทำแผล มาพี่จะอุ้มนะ หนูกอดคอพี่ไว้ละ อึ๊บ ไปกันค่ะ” เขมิกาตัดสินใจพาเด็กน้อยไปที่แผนกต้อนรับของรีสอร์ต เผื่อที่จะได้ให้พนักงานประกาศตามหาผู้ปกครองของเด็กน้อยพร้อมกันไปด้วยในระหว่างที่ทำแผล

“อุ๊ย คุณหนู ไปทำอะไรมาค่ะ ทำไมให้หมอเขมอุ้มมาอย่างนั้นละค่ะ” พี่ฝน พนักงานต้อนรับรองด้วยความตกใจ พร้อมกับวิ่งเข้าไปหาด้วยความรวดเร็ว

“พี่ฝนรู้จักเด็กน้อยคนนี้ด้วยหรอค่ะ พอดีเขมไปวิ่งแล้วเห็นน้องเค้าหกล้มค่ะ แต่ไม่เห็นพ่อกับแม่น้องเค้าเลยพามาให้พี่ฝนตามหาให้หน่อยอะค่ะ และจะได้ทำแผลไปด้วยเลยระหว่างที่รอ” เขมิกากล่าวกับพี่ฝน พนักงานต้อนรับ

“ฮื้อๆๆ พี่ฝนค่ะ หนูเจ็บมากเลย หนูไม่อยากทำแผลค่ะ พี่ฝนโทรเรียกปะป๊าให้หนูหน่อยได้ไหมคะ บอกปะป๊าว่าหนูแค่อยากกินไอติมเลยหนีออกมาไม่ได้บอกนมไว้ค่ะ ฮื้อๆๆ” เด็กน้อยร้องไห้ด้วยความเจ็บ

“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ฝนโทรหาปะป๊าให้นะคะ หมอเขมค่ะ พอดีพนักงานพึ่งเปลี่ยนกะไป รบกวนหมอเขมทำแผลให้คุณหนูหน่อยได้ไหมคะ” พี่ฝนกล่าวด้วยความเกรงใจแล้วรับวิ่งไปหยิงกล่องปฐมพยาบาลมาให้ด้วยความรวดเร็ว แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์โทรศัพท์หาปะป๊าของเด็กน้อยด้วยความร้อนใจ

“ได้ค่ะพี่ฝน ไม่มีปัญหาค่ะเดี๋ยวเขมทำแผลให้เองค่ะ มาค่ะเด็กน้อยเดี๋ยวพี่จะทำแผลให้นะคะ”

เด็กน้อยมองเขมิกาด้วยดวงตาที่แดงก่ำเพราะผ่านได้ร้องไห้มา

“หนูไม่อยากทำ ให้ปะป๊ามาก่อนค่อยทำได้ไหมคะ หนูเจ็บค่ะ น้ำสีฟ้าๆ ใส่แผลแล้วมันแสบมากๆ เลยค่ะ” เด็กน้อยร้องไห้ออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงความแสบตอนทำแผลเมื่อครั้งก่อน

“ไม่เจ็บค่ะ อันนี้เป็นน้ำสีใสๆ รับรองไม่แสบแน่นอน เดี๋ยวพี่จะทำเบาๆ นะคะ พี่ทำแผลเก่งๆ มากเลยนะ ไหนหนูชื่ออะไรคะ บอกพี่มาหน่อยค่ะ ถ้าให้พี่ทำแผลพี่จะพาไปทานไอติมที่หนูอยากกทานด้วยน๊า” เขมิกาพยายามหลอกล้อให้เด็กน้อยทำแผล

“หนูชื่อธาราค่ะ ไม่แสบจริงๆ ใช่ไหมคะ” เด็กน้อยยังคงหวาดระแวง

“ไม่เจ็บค่ะ เป็นไงค่ะ ไม่แสบเลยใช่ไหม” เขมิกาเอาน้ำเกลือล้างแผลให้เด็กน้อยด้วยความเบามือ เธอล้างแผลแล้วทายาด้วยความรวดเร็วเพราะกลัวเด็กน้อยจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เรื่องทำแผลเธอมีความสามารถไม่เป็นสองรองใคร เพราะด้วยอาชีพของเธอที่ต้องผ่าตัดและทำแผลอยู่เป็นประจำ จึงทำแผลให้เด็กน้อยเสร็จด้วยความรวดเร็ว

“อึ๊บ เสร็จแล้วค่ะ เป็นไงคะ ไม่เจ็บเลยใช่ไหม” เขมิกาเอ่ยถามเด็กน้อย

“โอ๊ะ เสร็จแล้วหรอคะ เร็วจัง ทำไมไม่เหมือนปะป๊าเลยทำช้ามากหนูเจ็บทุกทีเลยค่ะ อุ๊ย ปลาสเตอร์ลายสวยจัง” เด็กน้อยมองปลาสเตอร์ลายสวยที่ติดอยู่ที่แผลจะทำให้ลืมความเจ็บไป

“หมอเขมคะ ปะป๊าคุณหนูกำลังจะออกมารับค่ะ อ่า พอดีคุณหนูยังไม่ได้ทานข้าวเลยค่ะรบกวนหมอเขมพาคุณหนูไปทานที่คาเฟ่รอปะป๊าน้องมารับได้ไหมคะ พอดีพี่อยู่ที่เคาน์เตอร์คนเดียวค่ะวันนี้” พี่ฝนกล่าวบอกเขมิกาด้วยความเกรงใจที่ต้องรบกวนหมอสาว

“หนูอยากทานไอติมด้วยค่ะพี่ฝน” เด็กน้อยกล่าวด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ไปคาเฟ่ที่เป็นเป้าหมายของวันนี้เพื่อทานไปติม จนลืมเจ็บแผลไปซะสนิท

“ได้ค่ะพี่ฝน เขมว่างพอดีค่ะวันนี้วันหยุด เดี๋ยวเขมไปทานข้าวพร้อมน้องธาราไปด้วยเลยค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา บอกปะป๊าน้องมารับที่คาเฟ่ได้เลยนะคะ” เขมิกากล่าวออกไปเพื่อให้พี่ฝนสบายใจ เพราะเธอว่าจะไปในเมืองเพื่อซื้อของส่งไปฝากแม่เพราะวันนี้เป็นวันหยุดพอดี

“ไปค่ะเด็กน้อยเราไปทำให้ท้องเราอิ่มจะได้มีแรงสู้กับแผลกันค่ะ” เขมิกาเข้าไปอุ้มเด็กน้อยที่ยังเดินไม่ได้เนื่องจากแผลที่หัวเข่า เด็กน้อยมีท่าทีที่ดีขึ้นเมื่อได้ยินพี่สาวคนสวยพูดเรื่องของกินที่ตัวเองอยากกินจนทำให้ล้มจนเป็นแผล

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***