ตอนที่4

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องเรียน อากาศร้อนอบอ้าวผิดปกติจนต้องคว้าผ้าเช็ดหน้ามาปาดหลายครั้ง สงสัยเพราะว่าตอนปิดเทอมฉันอยู่แต่ในห้องแอร์ เลยไม่รู้ว่าอากาศภายนอกร้อนสุดขีดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ โซเฟียเองก็มีท่าทีไม่ต่างกัน เธอนั่งเท้าคางเหม่อลอยสายตาออกไปด้านนอก หน้าต่างรับลมเย็นซึ่งนานๆ ครั้งจะพัดผ่านมาเสียที

"เฮ้ ลิลินทำไมวันนี้เธอสวยจังเลยฮี่ๆ"

จู่ๆไอ้น่านน้ำก็หันหน้ามาจากกระดานพร้อมกับแยกเขี้ยวยิ้มกว้าง นี่นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย ผีเข้าสิงหรือไง

" เงียบไปเลยเว้ยไอ้น่านมึงอยากโดนพี่ชายไอ้ลินเฉาะกบาลป่ะ"

"ทำไมวะ"

" พี่ชายบอกให้ฉันคุมยัยนี่เว้ยบอกว่าห้ามมีใครมายุ่งเด็ดขาด"

เฮ้ข้อนั้นพี่ดิวไม่ได้สั่งเลยนะยะ หรือเป็นเพราะไอ้นาวินหวงฉันหรอ จึงพูดแบบนั้นออกไป เพราะเขาน่ะขี้หวงใช้ได้เลยล่ะ ไอ้น่านน้ำ ค่อยๆหันหน้ากลับไปที่หน้ากระดานทันที อืม... งั้นฉันจะถือว่านาวินหวงฉันก็แล้วกัน เลยอ้างถึงพี่ดิวแบบนั้น พอพูดถึงพี่ดิวแล้ว ฉันก็ควงปากกาสีในมือเล่น ยามสายตาแพ่งจ้องบนกระดาษซึ่งมีตัวหนังสือยึกยืออยู่เต็มไปหมด ลายมือไก่เขี่ยกว่าไอ้นาวินอีก

จะว่าไปทำไมป๊าม๊าต้องปิดบัง เรื่องนี้กับฉันด้วยล่ะ ตลอดเวลาที่ฉันตามสืบว่า พี่ชายฉันคือใคร แต่ฉันก็สืบไม่ได้ จนฉันท้อจึงเลิกตามหาพี่ชาย แล้วใช้ชีวิตเหมือนเป็นลูกคนเดียว แต่ใจจริงฉันต้องการรู้ว่าพี่ชายฉันเป็นใคร ฉัน ยังจำตอนที่ป๊าม๊า บอกว่าฉันมีพี่ชายคนหนึ่งอายุห่างจากฉันแค่ปีเดียว ตอนนั้นฉันดีใจมาก แต่พอถามไปว่าพี่ชายฉันคือใครป๊าม๊าก็ไม่ยอมตอบฉันเลย แต่คำตอบของป๊าม๊าคือ เมื่อถึงเวลาฉันจะรู้เอง แล้วนั่นมันทำให้น้ำตาฉันเกือบจะไหล และช่วงที่ตามาบอกว่าฉันมีพี่ชาย ช่วงนั้น ป๊าบอกกับฉันว่าป๊าเป็นแวมไพร์ ตอนนั้นฉันตกใจจนแทบจะวิ่งหนี แต่ยั้งตัวไว้ได้พยายามคุมสติ และทำใจยอมรับความจริงเท่านั้น

"เฮ้ ลิลิน เป็นไรเหม่อลอยยทำไม"

"ไม่ได้เป็นไร"

เฮ้อ... ฉันถอนหายใจทอดยาวก่อนจะหยุดควงปากกาสีในมือ จะว่าไปแล้วป๊าม๊าจะมีอะไรปิดบังฉันอีกไหม มันก็น่าคิดอยู่ว่าทำไมต้องปิดบังด้วย

" ตั้งใจเรียนซะไม่งั้นฉันบอกพี่ชายเธอแน่"หืม....

" แล้วพี่ชายฉันเกี่ยวอะไรด้วย"

"ก็....." พอเจอฉันพูดประโยคนี้ออกไปไอ้นาวินถึงกับพูดไม่ออกเลยอ่ะดิ

" ก็อะไร"

" ก็แค่พูดเล่นเฉยๆน่ะ" หึ คิดหรอว่าฉันจะเชื่อแต่ฉันน่ะไม่อยากให้นาวินสุดหล่อของฉันน้อยใจ ฉันก็ยิ้มให้เขาพร้อมกับตั้งใจฟังอาจารย์พูด แล้วนั่งเหม่อลอย

" เมื่อไหร่จะถึงเวลากินข้าวเที่ยงเหรอลิน"

" ตอนนี้เรียนมา 2 ชั่วโมงกว่าเอง" ฉันเลือกมองนาฬิกาข้อมือสีเขียวติดกับผิว

" อีกประมาณชั่วโมงน่ะหิวแล้วเหรอโซเฟีย"

" เปล่านะเฮ้อหิวสิแฮะๆ"

ยัยนี่มักตอบท่าทางไม่ค่อยมั่นใจทุกครั้งไม่น่าล่ะถึงโดนเด็กพวกโตกว่ามาหาเรื่อง บอกตามตรงฉันก็รู้สึกคันเท้าอยากแกล้งยังไงชอบกล โอ๊ย แต่พอได้ยินคำว่าเข้าเที่ยงท้องกับร้องจ๊อกๆดังลั่น จนเพื่อนในกลุ่มหันมองเป็นสายตาเดียว ถึงจะทานข้าวเช้าออกมาจากบ้านเยอะขนาดไหน แต่ตอนนี้เริ่มหิวท้องร้องแล้วล่ะถ้าทางระบบเผาผลาญในร่างกายจะทำงานดีเกินไปน่ะ สงสัยเพราะชอบมีเรื่องเตะต่อยกับชาวบ้านเลยย่อยสลายเร็วเนื่องจากใช้พลังงานเยอะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***