ตอนที่2

พอเวลาผ่านไปประมาณ 5 นาทีก็จะถึงเวลากลับบ้านแล้ว ฉันกับเพื่อนจึงนั่งเล่น ด้วยกันเหมือนเดิมโดยเปลี่ยนจากนั่งพ้นศาลามานั่งตรง ม้านั่งข้างฟุตบาทแทน ผ่านไปสักพักฉันก็เห็นคนคนนึงมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันงงมากว่าทำไมถึงมีคนมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแถมยังเป็นคนที่ฉันไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ (แต่ฉันรู้สึกแปลกๆเวลาที่ได้มองผู้ชายคนนี้ มันรู้สึกอบอุ่นอย่าง อย่างบอกไม่ถูก) ผู้ชายคนนั้นมองฉันอยู่นานจนปะป๊าเดินเข้ามาหาฉัน ผู้ชายคนนั้นจึงเลิกมอง เพื่อนๆฉันตอนนี้กลับบ้านกันหมดแล้ว ฉันเดินไปหาปะป๊าแล้วยืนข้างๆท่าน แล้วป๊าก็มองผู้ชายคนนั้น แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เอ๊ะ ทำไมปะป๊าถึงถอนหายใจ ฉันหัดมองผู้ชายคนนั้นอย่างไว และตอนนี้แววตาอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นหวั่นไหวไปแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ...

" ป๊ามีอะไรหรือเปล่าคะ" เมื่อทนความสงสัยไม่ได้ฉันก็ถามออกไป ปะป๊าหันมามองฉันแล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง และหันไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วฉันก็สังเกตเห็นผู้ชายคนนั้นก็ถอนหายใจเหมือนกัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ปะป๊ามีเรื่องอะไรปิดบังฉันอีกแล้วใช่ไหม ฉันเกลียดการโกหกและปิดบังมากที่สุด แค่เรื่องที่ปิดบังว่าปะป๊าไปแวมไพร์ ก็เล่นเอาฉันเกือบหยุดหายใจเลยล่ะ

" ป๊ามีอะไรปิดบังลินอีกแล้วใช่ไหมคะ" ฉันถามออกไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยเพราะฉันต้องการรู้คำตอบ

" ใช่... ลิลินจำได้ไหมว่าป๊าเคยบอกว่าลิลินมีพี่ชาย" ฉันจำได้เป็นอย่างดีเลยล่ะจำได้ไม่เคยลืมและอยากรู้ด้วยว่าพี่ชายฉันคือใคร

" ลิลินจำได้ค่ะทำไมหรอคะ"

" พี่ชายลิลินคือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าลิลิน"

หลังจากที่ปะป๊าพูดจบฉันก็หัน ขวับ หาผู้ชายคนนั้นทันที หมายความว่าไง ผู้ชายคนนี้เป็นพี่ชายฉันหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เจอพี่ดิวพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันนาน ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ ซึ่งฉันฝันถึงอยู่ตลอดกับผู้ชายคนหนึ่งมีรูปร่างคล้ายกันกับผู้ชายที่ยืนตรงหน้าฉัน ฉันเคยถามว่าเขาเป็นใครแต่เขาไม่ตอบเขาบอกเขาว่าเขาชื่อดิวแล้วเขาก็หายไป ซึ่งฉันไม่นึกเลยว่าความฝันจะเป็นลางบอกกับฉันเรื่องพี่ชาย พี่ชายฉันมีชื่อว่าดิวเหมือนอย่างที่ฉันฝันเลย

พี่ดิวค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันช้าๆ แล้วค่อยๆเอื้อมมือมาจับแก้มของฉันเหมือนอยากให้ฉันยิ้มฉันมองหน้าพี่ดิวแล้วยิ้มตามที่เขาอยากให้ยิ้ม

" พี่ขอโทษนะที่พี่กับป๊าปิดบังเรื่องนี้" ฉันกระตุกยิ้มที่มุมปากนิดหน่อยก่อนจะเงยหน้ามองพี่ดิวที่สูงกว่าฉันมาก แล้วเห็นพี่ดิวยิ้มกลับมา

" ลิลินไม่โกรธเลยค่ะดีใจมากที่รู้ความจริง"

พูดจบฉันก็โผล่เข้ากอดพี่ดิวไว้แน่น ด้วยความดีใจที่ได้เจอพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันนาน แล้วน้ำตาที่ฉันกั้นเอาไว้ก็ไหลลงมาไม่หยุด แล้วพี่ดิวที่ยืนนิ่งอยู่นานก็เอื้อมมือมากอดฉันเอาไว้ ฉันกับพี่ดิวกอดกันอยู่นานพอฉันกอดพี่ดิวจนพอใจแล้วฉันก็เงยหน้ามองพี่ดิวซึ่งยิ้มให้ฉันแล้วปาดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา

" พี่อยู่ตรงหน้าแล้วนะน้องสาวสุดสวยของพี่" ฉันยิ้มรับคำพูดของพี่ดิวแล้วพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ

" กลับบ้านกันได้แล้ว" ปะป๊าที่ยืนเงียบไปนานพูดขึ้นมา เอาจริงๆนะถ้าปะป๊าไม่พูดขึ้นมาฉันก็เกือบคิดว่าปะป๊าไม่ได้อยู่ตรงนี้ ฉันรู้ว่าท่านจงใจให้ฉันกับพี่ดิว ได้คุยกันแบบส่วนตัว ป๊าจึงไม่พูดอะไร พอเห็นฉันกับพี่ดิวยืนอยู่นาน ท่านก็เลยพูดขึ้นมา

" ครับ/ค่ะ" ฉันกับพี่ดิวพูดขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับหันหน้าไปหาปะป๊า พี่ดิวหันมามองฉันแล้วลูบหัว ฉันเบาๆด้วยความเอ็นดูแล้วก็พากันกลับบ้าน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***