ตอนที่3

วันต่อมา...

ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วตรงดิ่งเข้าห้องอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แล้วฉันก็คว้ากระเป๋านักเรียนและโทรศัพท์มือถือ เพื่อลงไปทานข้าวเช้ากลิ่นหอมฉุยของมาม๊า พอฉันเปิดมือถือเพื่อนดูเวลาก็พบว่ามัน 7 โมงครึ่งแล้ว นะสิ ฉันจึงรีบออกมาจากห้องนอนแล้วรีบไปที่ชั้นล่างทันที พอเดินลงมาถึงชั้นล่างก็เข้าไปในส่วนของห้องครัวเพื่อทานข้าวเช้า พอเดินเข้าไปถึงฉันก็เห็นพี่ดิวป๊าและม๊ากำลังนั่งทางเข้าเช้าอยู่ ฉันเดินไปหยุดๆตรงโต๊ะอาหารกำลังจะนั่งมาม้าก็พูดขึ้นทันที

" ทำไมวันนี้ตื่นสายจังล่ะลิลิน"

" ขอโทษค่ะม๊าพอดีลินนอนดึกไปหน่อย"

มาม๊าพยักหน้ารับคำฉันจึงนั่งทานข้าวเช้า ต่อจากนั้นก็นั่งทานขนมปังต่อโดยหูก็เงียบฟังบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร

" ฟรานซ์คุณว่าวันนี้ฉันจะลองทำขนมอะไรดีระหว่างทาร์ตไข่กับคุกกี้"

" มันต่างกันตรงไหนเนี่ยเฟิร์น"

ปะป๊ากับมาม๊าคุยกันฉันก็นั่งฟัง จริงๆอาหารมื้อนี้มาม๊าแค่จัดจานเท่านั้นนะ นอกนั้นปะป๊าจัดการปรุงรสหมด เพราะท่านไม่ค่อยอยากให้มาม้า ทำอะไรหรอกมักจะเสนอตัวปรนนิบัติแทนทุกครั้ง โอ๊ยน่าอิจฉามาม๊าจังมีสามีสุดแสนน่ารักขนาดนี้

" ก็ทาร์ตไข่ทำจากไข่กับเนยส่วนคุกกี้ทำจากแป้งกับนมยังไงล่ะ"

" กินอะไรก็ได้ลิลินล่ะลูกอยากกินอะไร"

" ทาร์ตไข่ค่ะ" ฉันสะดุดกึกน้อยยามเห็นปะป๊าพยักหน้ารับคำ

ตอนนี้ฉันเดินออกมากับพี่ดิว 2 คนแล้ว เราเดินไปโรงเรียนด้วยกัน พี่ดิวอาสาถือกระเป๋าให้ฉัน พุ่มไม้สีเขียวอ่อนสลับกับดอกกุหลาบสีแดงสด เตียงลายตามทางเดินออกนอกหมู่บ้าน พี่ดิวก้มดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือแล้วคว้ามือฉันวิ่งทันที....

" สายแล้ว"

พี่ดิวบอกแค่นั้นแล้วพาฉันวิ่งเร็วมาก จนฉันจะเซล้มเลยโอ๊ย ทำไมพี่ดิววิ่งเร็วแบบนี้เนี่ย ฉันวิ่งตามแทบไม่ทันเลย พอมาถึงหน้าโรงเรียนพี่ดิวก็พาฉันหยุดวิ่งแล้วปล่อยมือฉันที่พาวิ่งมาตลอดทาง โอ๊ยเหนื่อยเป็นบ้าเลย ฉันกำลังจะอ้าปากต่อว่าพี่ดิวโทษฐานพี่พี่ดิวพาฉันวิ่งแบบไม่ได้ตั้งตัว จนฉันหายใจหอบถี่ไม่เป็นจังหวะ แต่สายตาของฉันก็ไปสะดุดกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาที่ผิดหวังมาก เฮ้ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ

" นาวินเป็นไรหน้างอเชียว"

ฉันถามพร้อมยื่นมือไปหยิกแก้มเขาเพราะอยากให้เขายิ้ม แต่นายนี่ไม่ยอมยิ้มเลย แถมแววตาผิดหวังยังมองมาทางฉันอีกต่างหาก

" มาสายนะแล้วนี่มากับใคร" โถ่!ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง แต่น้ำเสียงของเขามัน....

" ขอโทษที่ตายนะเรามากับพี่ชายเราเองไม่ต้องคิดมากหรอก" นาวินพยักหน้ารับคำนิดหน่อยก่อนจะพาฉันไปเข้าแถวก่อนไปฉันก็หันไปบอกลาพี่ดิวทันที

" ไว้เจอกันนะคะพี่ดิวบายค่ะ" พี่ดิวหันมายิ้มให้ฉันแล้วโบกมือให้

ฉันหันหน้ามามองคนตรงหน้าที่จับมือฉันเอาไว้แน่นเลย นาวินยิ้มไม่ฉันแล้วพาฉันวิ่งไปแถว โอ๊ย ฉันยังไม่หายเหนื่อยจากที่พี่ดิวพาวิ่งเลย ยังต้องมาเจอไอ้นาวินพาวิ่งอีก พอมาถึงแถวฉันก็หายใจหอบถี่ไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง เพื่อนๆหันมามองฉันและถามฉันทันทีทุกคนหันมาที่ ฉันคนเดียวหมดเลย

" ทำไมสายจัง"

" ขอโทษนะ... พอดีตื่นสายนิดหน่อยน่ะ"

ฉันตอบแล้วเพื่อนๆก็พากันพยักหน้ารับคำ แล้วหันไปที่หน้าเสาธงเพื่อเตรียมเคารพธงชาติ วันนี้อาจารย์ปล่อยให้นักเรียนขึ้นห้องเร็ว เพราะแดดมันร้อนมากๆเลยน่ะสิ ฉันเกลียดสภาพรอบตัวแบบนี้ที่สุด เพราะไม่ชอบให้ใครมาโดนตัว โดยเฉพาะพวกผู้ชายที่เหงื่อไหลไคย้อย เพราะเพิ่งเล่นกีฬากันมาแบบนี้ แต่ฉันทำยังไงได้ นอกจากถอนหายใจออกมาเท่านั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***