4.พานพบอีกครั้ง

[ตอนนี้จะเริ่มที่ตัวหนังภาค 2 ที่เจคและครอบครัวต้องหนีไปจากป่าฝน]

ตอนที่ 4 พานพบอีกครั้ง

เวลาผ่านไปยาวนานถึง 25 ปีที่อลันใช้ชีวิตในร่างนาวีจนหลงลืมวิถีของโทคูนไปไม่น้อยแต่นั้นไม่ใช่ประเด็นเพราะตอนนี้มีประเด็นที่ใหญ่กว่า ครอบครัวซัลลี่ กำลังหนีออกจากเผ่าเพื่อให้ทุกคนในเผ่าปลอดภัย

บนหลังอีกรานครอบครัวซัลลี่ต่างโบยบินอย่างไร้ที่พึ่งโดยมีอลันติดซอยห้อยตามมาด้วย “เจ้าไม่ควรมากับเราอลัน”เจค ซัลลี่ โทรุกมัตโคและอดีตโอโลเอทานเผ่าโอมาติกายา พูดกับเพื่อนมิตรสหายที่เคยสู้ร่วมกันในศึกสงครามระหว่างคนจากฟ้าและชาวนาวีเมื่อหลายสิบปีก่อน

“เจค เนย์ทีรีเปรียบเสมือนน้องสาวข้า นางอยู่ที่ใดข้าอยู่ที่นั้น และเจ้าก็เปรียบดั่งน้องชายข้าเช่นกัน”อลันพูด เขาเป็นห่วงเนย์ทีรีและเจค และยังเป็นห่วงพวกหลานตัวแสบของเขาโดยเฉพาะโลอัค แต่อีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ตามมาก็คงเพราะ ต้องการกลับไปพบใครคนหนึ่งที่จากลากันไปเป็นสิบปี

ในระหว่างการบินไม่มีบทสนทนามากนักแต่ในทุกลมหายใจล้วนมีแต่ความโศกาที่ต้องจากบ้านเกิด

และผ่านไปนับวันแรมคืนในที่สุดพวกเขาก็มาถึงยังเผ่าที่อลันคุ้นเคย เม็ตคายีน่า อิกรานหลายตนของครอบครัว ซัลลี่ได้ลงจอดยังลานทรายโล่ง ทุกคนในเผ่าเม็ตคายีน่าต่างเดินมามองด้วยความสงสัยใยคนจากป่าถึงมาที่นํ้ากัน

อลันยืนมองไปรอบๆเพื่อมองหาคนที่คุ้นเคย เขาเฝ้ารอคนๆนั้นมาตลอด 25 ปีถึงแม้อีกฝ่ายน่าจะแต่งงานสร้างครอบครัวแล้วก็ตาม แต่ถึงยังไงก็ขอยอมรักข้างเดียวก็แล้วกัน และไม่ทันจะหยุดความคิดถึงผู้เป็นคนที่ฉันเฝ้าคอยก็มาถึง 

โตโนวารี โอโลเอทานผู้แข่งแกร่งแห่งเผ่าเม็ตคายีน่า ได้เดินมาหาครอบครัวซัลลี่ อลันจ้องมองโอโลเอทานผู้องอาจตาไม่กระพริบสายตาแห่งความคิดถึงและห่วงหาแสดงออกมาชัดเจนจนคีรี่บุตรสาวบุญธรรมของแจ็คที่ยืนอยู่ข้างๆถึงต้องสะกิดตัวของเขา

“อลันเจ้าเป็นอะไรไป”คีรี่ถามอลันดึงสติตัวเองกลับมาก่อนจะสายหน้า“ข้าไม่เป็นอะไร”อลันพยายามปกปิดสายตาแห่งความห่วงหานั้นไม่พรางมองไปทางอื่นแต่การกระทำของเขาก็ถูกโอโลเอทานแห่งเผ่าเม็ตคายีน่าจับตามองอยู่

“ข้าเห็นท่าน”โตโนวารีพูด“ข้าเห็นท่าน”เจคพูดตอบแต่ก่อนที่บทสนทนาจะมากกว่านี้อลันกลับเหลือบไปเห็นคนที่คุ้นเคยที่ตอนนั้นเป็นเพียงคู่หมั้นของโตโนวารี โรนัล อลันสั่นเทาไปทั้งตัวเขาไม่อาจมองใบหน้าของหล่อนได้ไหวจนหันไปกระซิบกับคิรี่

“คิรี่ข้าขอตัวก่อนนะ”อลันพูดพร้อมรีบตรงดิ่งไปที่อิกรานทันทีก่อนจะบินหนีไปที่ไหนสักแห่ง โดยมีเสียงไล่หลังจากเจค“อลัน!เจ้าจะไปไหน!”โตโนวารีที่ได้ยินชื่อที่คุ้นเคยจนทำให้เขาถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะมองตามแผ่นหลังของนาวีที่ขี่อิกรานหายไป

“อลัน...”เสียงเรียกแผ่วเบาไม่อาจทำให้อลันได้ยิน

อลัน บินขี่อิกรานจนไปอยู่สถานที่คุ้นเคยในอดีตเมื่อ 25 ปีก่อนสถานที่ๆเขากับโตโนวารีเคยได้อยู่ด้วยกัน อลันกระโดดทิ้งตัวลงจากหลังอิกรานก่อนจะกระทบสู่พิ้นผิวนํ้า

ซ่าาาา เสียงของร่างกระทบกับพื้นผิวนํ้าสีครามจมดิ่งลงไปใต้ความหนาวเหน็บก่อนจะตะเกียดตะกายร่างขึ้นเพื่อหายใจ อลันง่ายขึ้นไปเทียบโขดหินพรางมองดูสถานที่คุ้นเคยด้วยความคนึงหา เขาคิดถึงวันวาน 

อลันค่อยๆขบตาลงเปลือกตาหนาหลัลเพื่อปล่อยให้สมองใช้ความคิด ตอนนี้เขาอายุเกือบ 45 แล้วเรียกได้ว่าแก่กว่าเจคหลายปีแถมใกล้เลขห้าที่จะเป็นไอแก่เสียแล้ว ส่วนโตโนวารีนับกันตามตรงตอนนี้คงอายุ 35 เป็นพ่อคนเสียแล้วละมั้ง

แต่ถึงอลันจะแก่แค่ไหนแต่ร่างกายาก็ยังคงเยาว์วัยก็แง่สิเขาเป็นโทคูนในร่างนาวีแถมโดนฟ้าผ่าใส่เปรี้ยง ตอนฟ้าผ่าถ้านับตามกระบวนวิทยาศาสตร์มันคงไปหยุดสารบ้างอย่าง อย่างเช่นสารหยุดความชราในตัวทำให้เขาไม่แก่

เสียงคลื่นนํ้ากระทบโขดหินทำเอาอลันเคลิ้มไปกับบรรยายกาศที่แสนจะน่านอนแต่ก่อนจะได้นอนอย่างสุดใจก็ได้ยินเสียงเดินของใครบ้างคนเดินตรงมาที่โขดหินที่เขานอนอยู่

เหงาใหญ่บดบังแสงแดดที่สาดส่องมายังใบหน้าของอลัน ทำเอาอลันต้องลืมเปลือกตาหนักเพื่อมามองสิ่งที่บดบัง ก่อนจะพบว่าคนที่บดบังนั้นคือ โตโนวารี 

อลันตกใจสะดุ้งเฮือกก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากโขดหินและจ้องมองอีกคน โตโนวารี มองสีหน้าของนาวีป่าตรงหน้าก่อนจะเหลือบมองบาดแผลฟ้าผ่าที่ครึ่งซีกขวาของคนตรงหน้า อลันมองอีกฝ่ายลมหายใจติดๆขัดๆทำเอาอลันประมาทอยู่ไม่น้อย และสิ่งที่อลันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ฝ่ามือหนาสีฟ้าแกรมเขียวกำลังโอบกอดใบหน้าของนาวีอายุ 45 อลันตกใจชงักลหายใจในตอนแรกที่ติดขัดถึงกับหยุดหายใจไปชั่วขณะ ฝ่ามือหนามอบสัมผัสที่อ่อนโยนให้แก่นาวีวัยกลางคน

“เจ้าเจ็บมากไหมอลัน”นํ้าเสียงอ่อนโยนและคำเรียกที่อลันไม่คาดคิดทำเอาตัวเขานิ่งเป็นหิน ฝ่ามือหนาของโตดนวารีค่อยๆเลื่อนลงมาจับแผลงอกที่มีรอยของฟ้าผ่าเป็นเส้นเลือด สายตาแห่งความอ่อนโยนและห่วงหา ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าโอโลเอทานหนุ่ม

ความคิดมากมายถาโถมเข้ามาใส่อลัน โตโนวารีรู้ได้ยังไงว่าเขาคืออลันเจ้าโทคูนรวมจิตวิญญาญของเขา อลันนิ่งอึ้งไม่ขยับ

โตโนวารีดึงตัวของอลันเข้ามาในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยนพร้อมกระชับกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะพรั่งพรูทุกสิ่งในใจให้แก่คนตรงหน้าได้รับฟัง

“ท่านพี่..ข้าเฝ้ารอท่านมานานแสนนานใยท่านจึงไม่คิดจะกลับมาหาข้าบ้างเลย จิตของข้าห่วงหาถึงท่านจนแทบเป็นบ้า บัดนี้ท่านกลับมาแล้วได้โปรดอย่าจากลาข้าอีกเลย”คำพูดแทนความรู้สึกจากใจของโตโนวารีได้ปรากฏออกมา อลันไม่พูดคำใดยืนนิ่งเป็นหินแข็ง ก่อนจะตั้งสติพูด

“เจ้ามีโรนัลแล้วโตโนวารีอย่ามาทำเรื่องที่มันผิดพิธี”อลันพูดพร้อมผละตนออกจากอ้อมแขนของโตโนวารีแต่มันก็ไม่สำเร็จ อีกฝ่ายกอดเขาแน่นเกินไป เขาไม่มีแรงที่จะหนีด้วยซํ้า

“หลังจากวันนั้นที่ข้าทำพิธีหมั้นหมายกับนาง ข้าได้รู้ภายหลังว่านางมีคนรักอยู่แล้ว ข้าและนางไม่เป็นอะไรกันเราสองเป็นเพียงเพื่อนสนิทมิตรสหายที่ทำหน้าที่เป็นหัวหน้าดูแลคนในเผ่า”คำตอบของโตโนวารีทำเอาอลันนิ่งช็อก อะไรกันมันไม่เหมือนในหนัง ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนไปหมดเลย อลันนิ่งอึ้ง 

บุรุษร่างหนาที่กำลังโอบกอดอลันเมื่อเห็นว่าอีกคนนิ่งอึ้งด้วยสายตาที่แสนช็อกก็ทำเพียงลูบหัวของอลันอย่างแผ่วเบา

“พี่ข้าท่านเปรียบเสมือนคลื่นแห่งความโกลาหลท่านทำให้ข้าสับสน”

“ในยามอยู่ด้วยกันข้ามิล่วงรู้ความรู้สึกขอท่านเลยสักครา แต่พอท่านจากจรลาข้าหนีห่างไปไกลแสนพื้นนาวาข้ากลับรํ่าร้องหาท่านตลอดยี่สิบห้าปี”

“สรุปแล้วข้ามีความรู้สึกเช่นใดต่อท่านกัน”

โอโลเอทานหนุ่มพูดพร้อมประคองแก้มนวลของอีกฝ่ายก่อนจะประทับรอยจูบที่แสนคนึงหาให้แก่อีกฝ่าย อลันตกใจสมองสั่งการให้ขยับหนีแต่ร่างกายกับเคลิ้มสัมผัส ฝ่ามือบางค่อยๆเอื้อมขึ้นจับที่มือหนาของโตโนวารี

“โตโนวารี ข้าในสายตาเจ้าก็ไม่ต่างจากคลื่นแห่งความโกลาหล”

“ข้าใคร่รักใคร่สงทั้งจิตและกายเจ้า ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานานเนิ่นแรมข้าพยายามลบสัมผัสของเจ้า แต่มันก็เปล่าประโยชน์ทุกครั้งที่ข้ายํ่ากายอยู่ในพื้นสีคราม”

“ข้าคงมีจิตที่รักและใคร่สงมากเกินจนไม่สามารถลบเลือนอดีตของเราสองได้น้องข้า”

รอยยิ้มบางปรากฏอยู่บนใบหน้าของผู้เป็นน้อง โตโนวารีรู้สึกเอ็นดูพี่ชายคนนี้อย่างน่าแปลก เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าพี่ชายที่เคยมีร่างกายดั่งโทคูนแต่ในตอนนี้เป็นชาวนาวีในป่า น่ารักน่าชังเฉกเช่นนี้ มือหนารู้สึกคันยุบยิบจนอยากจะบีบแก้มนวลนั้นให้ขึ้นรอยแดง

“ข้ารู้ท่านพี่”โตโนวารีใช้มือหนาเลื่อนตามร่างกายของผู้เป็นพี่ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะหยุดอยู่ยังบั้นท้ายแสนดึ๋งดั๋ง“จะ..เจ้าจะทำอะไรน่ะน้องข้า”อลันเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้น ความเกเริ่มก่อตัวในใจฉัน

“ท่านพี่ ท่านรู้ใจตนแล้วใยต้องปิดกั้นความต้องการ”คนน้องพูดด้วยสีหน้าแห่งความเจ้าเล่ห์ ขนตูดงามของอลันแทบจะลุกสู้ไอน้องคนดีในวันวานมันหายไปไหนกัน แล้วไอปีศาจร้ายที่จ้องจะกินเขามันมาจากไหน

มือหนาค่อยๆสอดแทรกเข้าไปยังบั้นท้ายก่อนจะมายังจุดที่สามารถถลำลึกเข้าไปในกายได้“อ่ะ! ดะ..เดี๋ยวก่อน! เราอยู่ในที่โปร่งเกินไปนะถ้าหากใครมาเห็น-”อลันยังพูดไม่ทันจบมือหนาก็สอดแทรกเข้าไปจนลึกพอควร ทำเอาอลันร้องออกมาอย่างกั้นไม่ได้

“ไม่ต้องห่วงท่านพี่ ที่แห่งนี้ข้าห้ามให้ผู้ใดได้มาเยือนเพราะฉะนั้นจะมีเพียงเราสองเท่านั้น”โตโนวารีไม่รอช้ากิเลสแห่งกามครอบงำไปทั้งร่าง เขามอบจูบอันเร้าร้อนและยั่วยุให้แก่อลัน คนแก่ที่โดนก็ไม่ทันตั้งตัวเล่นเอาเกือบหายใจไม่ออก

มือหนาล่างที่กำลังสอดแทรกในรูสวาทก็ค่อยๆขยับเข้าออกอย่างเร้าใจ สวรรค์อลันมีหวังเสร็จเร็วแน่ๆ ลีลานิ้วของโตโน่วารีมัน ช่ำชองจนอลันไม่สามารถหยุดร้องได้ นํ้าหยาดใสไหลปริบๆออกมาจากปลายโค่น โตโนวารีแสยะยิ้มมุมปาก

เขากำลังจะทำให้ผู้เป็นพี่ชายคนนี้ไร้ซึ่งความบริสุทธิ์ให้ไปมีหญิงอื่นไม่ได้อีก“รูของท่านมันขมิบตลอดเลยหนาท่านพี่”เสียงกระซิบแสนเบาแต่กลับปลุกเร้าอารมณ์คนฟังได้ดี ใบหูแหลมของอลันตั้งหางหยุดส่ายแต่กลับตั้งตรง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกดีมากแค่ไหน

“มามะท่านพี่ ข้าจะสอนท่านเกี่ยวกับการมีบุตรเอง”โตโนวารีจับตัวของอลันไว้ที่โขดหิน ปลายแท่งร้อนถูไถไปตามร่องงามของอลัน มือขวาหนากำลังจับยกขาของอลันไว้เพื่อให้เห็นรูรักได้อย่างสะดวก

“อ้ะส์..ตะ..โตโนวารี! เจ้าทำอะไรได้ผิดผีสุดๆ!”อลันสบถด่าคนน้อง การทำแบบนี้ในที่แจ้งแถมยังหยอกเย้ากับอารมณ์ของเขามันช่างน่าตบเสียจริง

แท่งร้อนของโตโนวารียังคงถูไปตามร่องไม่มีท่าทีว่าจะใส่เข้ามาแม้แต่นิด อลันเริ่มทนไม่ไหวใช้มือซ้ายจับที่หัวไหล่ของคนน้อง“ถ้ายังไม่ใส่เข้ามาอีก จะขอให้เอวาลงโทษนะไอน้องเวร!”อลันพูด แต่โตโนวารีกลับมีท่าทีสนุก

“ข้าว่าเอวาคงจะชื่นชอบที่ได้เห็นท่านพี่ทรมานเพราะโดนถูไปตามร่องซะมากกว่า” ไอลามก!!! อลันอยากจะพูดคำนี้จริงๆ แต่ก่อนจะได้ด่าอีกคำจู่ๆแท่งร้อนก็หยุดถูไปตามร่องของเขา “ข้าเปิดทางไปแล้วหวังว่าท่านพี่คงรับไหว”

หมายความว่าไงที่ว่ารับไหว??

สวบบบ!!

“อ๊าส์!”แท่งร้อนกระแทกเข้ามาสุดลำจนปูดเป็นรูปร่างที่ท้องของอลัน มันใหญ่จนคนโดนในคราเดียวอ้าปากช็อก ไม่มีสัญญาญเตือนให้เตรียมใจเลยสักนิด

สวบ สวบ สวบ แท่งร้อนไม่รีรอกระแทกเข้ามาหลายครั้งต่อวินาที อลันครางไม่เป็นภาษามือจิกลงบนลำแขนแกร่งของผู้กระทำ“โอ้โห้ท่านพี่..ท่านช่างงดงามเสียจริง”โตโนวารียิ้มมุมปากก่อนจะกระแทกแท่งร้อนเข้าไปในรูสวาทอย่างไม่หยุดยั้ง

“ตะ..โตโนวารี..อ้ะ..อ้าส์”อลันครางชื่อของผู้เป็นน้องออกมา“หื้มม”โตโนวารีเบาความเร็วและแรงลงก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ที่ริมฝีปากงาม“จะ..เจ้ามัน..อ่อนชมัดยังไม่ถึงใจข้าสักนิด”คำพูดท้าทายได้ออกมาจากปากของอลัน ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น พร้อมสายตาแห่งความหยิ่งทะนง โตโนงารีเลียมุมปากของตนก่อนจะเอ่ยขึ้น“งั้นต่อจากนี้ท่านจะได้พบกับสิ่งที่ต้องการ..พี่ข้า”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***