3.ป่าฝน

ตอนที่ 3 ป่าฝน

ผ่านมานานหลายวัน โทคูนอลันก็เร่ร่อนไปทั่วพื้นนํ้ามหาสมุทรอย่างไร้จุดหมาย เขาต้องการที่อยู่ไม่ต้องเป็นหลักแหล่งขอแค่พักอยู่ได้ชั่วคราวแล้วค่อยอพยพไปที่อื่น และดูเหมือนเอวาจะประทานที่พักให้ อลันพบกับชายหาดสวยที่ติดกับป่าและดูเหมือนจะไม่มีใครอาศัยอยู่ ในใต้นํ้าแถวนั้นก็มีปลาอุดมสมบูรณ์ไหนจะแหล่งปะการัง ในฐานะโทคูนตัวบักใหญ่แล้วขอบอกเลยว่านี้คือของขวัญจากฟ้าชัดๆ

อลันตัดใจอาศัยอยู่ที่นี้เจ้าโทคูนว่ายออกไปสำรวจบริเวณรอบๆให้แน่ใจก่อนว่าจะปลอดภัย เมื่อออกสำรวจบริเวณรอบจนหมดก็พบว่าที่นี่คือป่าฝน แถวเขตเผ่าโอมาติกายาหรือเผ่าขลุ่ยสีฟ้า

'ถ้าพักอยู่ที่นี้ก็คงไม่เป็นอะไรแล้วละอยู่ใกล้เผ่าโอมาติกายา แบบนี้จะมีโอกาสเจอเจค ซัลลี่ในอนาคตไหมนะ'อลันคิดในใจก่อนจะเริ่มหาที่นอนพักใต้นํ้า

เมื่อได้ที่ๆเหมาะสมเป็นเหมือนเตียงนอน อลันก็ค่อยๆขบตาลงก่อนจะหลับใหล แต่ดูเหมือนเอวาจะทรงไม่ปลื้มนักหาเจ้าโทคํนตนนี้ไม่ประสบพบเจอเรื่องเลวร้ายเสียก่อน

เปรี้ยง!!  สายฟ้าจากท้องนภาตกลงกระทบกับร่างของโทคูลอลันจนส่งเสียงกึกก้องดังไปทั่วพื้นนํ้าพื้นดินและพื้นฟ้า “อร้ากกก!” ไม่มีโอกาสที่อลันจะรู้ตัวสายฟ้าก็ได้ฟาดใส่เขาจนสลบไป

ไม่มีสัญญาณเตือนด้วยหามฝน ไม่มีเสียงฟ้าร้องระงมมีเพียงสายฟ้าฟาดลงมาโดยตรง เอวาช่างประสงค์ร้ายต่ออลันจริงๆ

“เห้ย!เชี้ยไรเนี่ย!!”นาวีร่างฟ้าตื่นตระหนกก่อนจะพบว่าตนนอนอยู่บนพื้นทรายขาวนวล นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน อลัน ในร่างนาวีสีฟ้าที่คล้ายกับเผ่าโอมาติกายาตกใจสุดขีดเมื่อพบว่าตนไม่ใช่โทคูน

“นี้มันเรื่องเชี้ยไรวะ!มีมือมีตีนเฉยเลย!!”อลันรีบเดินไปมองหน้าตัวเองในเงาสะท้อนของสายนํ้า ก่อนจะพบกับนาวีรูปหล่อแต่ไม่รวย ร่างกายกำยำมีนิ้วเท้านิ้วมือห้านิ้วเหมือนร่างอวตาร แต่แปลกตรงลายบนตัวที่คล้ายๆไปทางโทคูนและยังมีรอยฟ้าผ่าคล้ายเส้นเลือดไปครึ่งตัวอีก

“หล่อชิบหายเลยนี้ฉันหรอวะ”อลันยอมรับเลยว่าร่างนาวีนี้มันหล่อจนเทพบุตรเรียกพ่อ อลันสำรวจร่างกายของตัวเองพร้อมครุ่นคิดว่าทำไมตนถึงมาอยู่ในร่างนาวีได้

นั่งครุ่นคิดไปสักพักก็ำด้คำตอบจากการตั้งสมมุติฐาน “หรือบางทีตอนนี้คือความฝัน”เป็นความคิดที่ไม่เหมือนนักวิจัยหัวกะทิเลยสักนิด งี่เง่าสิ้นดี

อลันนั่งหาข้อเท็จจริงใหม่อีกครั้ง หัวคิดหางแกว่ง จนพอได้คำตอบที่ค่อนข้างจะดีกว่าตอนแรก“หรือเพราะสายฟ้ากันวะ...”อลันคิดอย่างน้อยๆมันคงมีความเป็นไปได้มากกว่าความคิดแรก

“แล้วสายฟ้ามันผ่าลงมาได้ไงวะ...”อลันคิด สมองเขาโล่งโปร่งไปหมดให้ตายเถอะ ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้าศูนย์วิจัยกลางทะเลระดับหน่วยสืบราชการลับของโลกยังไม่รู้ว่ามีอยู่เชียวนะ เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ได้

อลันคิดไปคิดมาก็หมดหนทางจึงยอมรับการใช้ชีวิตในร่างนาวี อย่างน้อยก็คงจะดีกว่าโทคูนที่อยู่ได้แต่ในนํ้าละนะ

ภารกิจแรกของนาซีอลันคือการหาเสื้อผ้ามาสวมใส่เสียก่อนเพราะตอนนี้เขาไม่มีอาภรณ์สวมใส่สักชิ้น ทำให้เจ้าลำล่องต้องห้อยโตงเตงไปมาอย่าน่าอาย

อลันหาสิ่งที่จะมาปิดเจ้าน้องชายไปได้สักพักก็พบกับสิ่งที่ไม่คิดว่าจะมีอยู่ “เห้ย!มีในป่าได้ไงวะ?”อลันเอื้อมมือไปคว้าสิ่งนั้น เสื้อของทหารที่เปื้อนเลือด อลันมองดูมันสักพักก่อนจะพบว่ามันพอดีกับตัวเขา อลันสวมใส่เสื้อของทหารที่เปื้อนเลือดก่อนจะคิด'ทำไมมันมีเสื้อทหารอยู่ที่นี้ได้ แถมเปื้อนเลือดอีก...คนจากฟ้างั้นเหรอ..งั้นแสดงว่าใกล้ๆแถวนี้คงเป็นพื้นที่ของเผ่าโอมาติกายา'อลันไม่รอช้ารีบหาอาวุธจากกองซากศพคนจากฟ้าที่นอนตายเรียงรายกันอยู่ 

เจ้าพวกนี้คงหลงป่าแล้วมาเจอกับสัตว์ในป่าเข้า เหอะสมนํ้าหน้าพวกสเก๊าว์

อลันที่หามีดสั้นได้ก็กำมันไว้แน่นก่อนจะเริ่มมุ่งหน้าไปตามทางด้วยสัญชาตญาณความเป็นนาวี ลัดเลาะป่าข้ามลำธารหลีกหนีสัตว์ อลันทำทั้งเพื่อเอาตัวรอด จนกระทั่งอลันเข้ามาสู่เขตป่าของเผ่าโอมาติกายาเสียแล้ว

เสียงผืนป่าร้องดังระงมเมื่อมีผู้มาเยือนใหม่ สัตว์ในป่าต่างจ้องมองอลันราวกับสงสัย อลันไม่ได้ใส่ใจพวกมันมากนักหากมันไม่เข้ามาทำร้ายเขา เขาก็ไม่ทำร้ายมัน ต่างคนต่างอยู่ 

อลันเดินไปเรื่อยๆก็พบกับเสียงประหลาดดังมาจากหลังพุ่มไม้ ก่อนจะมีเสียงเหยียบยํ่าพื้นหญ้าราวสัตว์ป่า แต่ในฐานะคนที่เคยมีประสบการณ์การสะกดรอยอย่างอลันก็เดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายไม่ใช่สัตว์ป่าแน่นอน

“อ่า..ข้ามาดีไม่ได้มาทำร้ายผู้ใด! ข้าเป็นนาวีที่เผ่าถูกคนจากฟ้าทำลาย ข้าเหลือเพียงตัวคนเดียวและเร่ร่อนจนมาที่นี่ ท่าน..อย่าทำร้ายเราเลย”อลันงัดวิธีการโกหกทุกรูปแบบเพื่อให้ตัวเองรอด และดูเหมือนคนที่หลบหลังต้นไม้ใหญ่ในตอนนี้จะยอมฟัง ก่อนจะก้าวเท้าออกมาหาเขา

“เจ้าสวมเสื้อคนจากฟ้า”นาวีหญิงตนนั้นพูด อลันถึงกับหายใจไม่ทั่วท้องก่อนจะหาคำแก้ตัวได้“ข้าเพียงหามาเพื่อปกปิดร่างกายที่เป็นบาดแผล”อลันถอดเสื้อออกเผยให้เห็นบาดแผลที่โดนฟ้าผ่า นาวีหญิงมีสีหน้าประหลาดใจอยู่มาก 

“เจ้าช่างประหลาด”นางพูด“ข้ารู้”อลันตอบ

“ตามข้ามาเจ้าสเก๊าว์”นาวีหญิงพูดพร้อมกระชากแขนของอลันและวิ่งเข้าไปในป่า “โว้ๆ!ใจเย็นก่อนแม่เสือสาว!” “เนย์ทีรี”นางพูดตอบทันทีเมื่ออลันเรียกเธอว่าเสือสาว

“อ่าๆเข้าใจแล้วๆ เนย์ทีรี-” 'ห้ะ'อลันหยุดชะงักความคิด 

เนย์ทีรี..นางเอกเมียเจค ซัลลี่ โอ้พระเจ้าเขาเจอลูกสาวหัวหน้าเผ่าที่เป็นเมียโทรุกมัคโตในอนาคต เอวาช่างประทานความโชคดีที่เขาพบนางจริงๆ

ผ่านไปไม่กี่ก้าวเนย์ทีรีพาอลันมาถึงยังต้นไม้ยักษ์ที่อาศัยของเผ่าโอมาติกายา ที่เรียกมันว่า โฮมทรี เนย์ทีรีพาอลันเข้ามายังด้านในโฮมทรี

ด้านใน ชาวโอมาติกายาต่างอยู่กันพร้อหน้าพร้อมตา “เนย์ทีรีเจ้าพาใครมา”เอทูคาน โอโลเอทานแห่งเผ่าโอมาติกายา ผู้เป็นบิดาของเนย์ทีรี

“ข้าไปพบเขาในป่า หมู่บ้านของเขาถูกทำลายโดยพวกคนจากฟ้า”นางตอบผู้เป็นพ่อ เอทูคานมอวไปยังอลันก่อนจะแสดงสีหน้าไม่พอใจ

“เขาเป็นคนจากฟ้าสวมชุดก็ของคนจากฟ้า”

“ท่านโอโลเอทาน ข้าเพียงนำเสื้อจากศพพวกมันมาสวมใส่เพื่อปกปิดบาดแผลของข้า”อลันตอบพร้อมถอดเสื้อออกเผยให้เห็นบาดแผลสายฟ้าอีกครั้ง ชาวนาวีทุกตนที่เห็นก็ต่างมึนงงและแตกตื่น

“เอวาได้ประทานชีวิตใหม่ให้ข้า..ข้าเกือบตายแล้วคราหนึ่ง มันคือประสงค์ของเอวาที่ทำให้ข้าได้มาที่นี้ ได้โปรดท่านโอโลเอทาน ให้ข้าได้อยู่ที่นี้”อลันพูดพร้อมมองใบหน้าของเอทูคาน

เอทูคานครุ่นคิดสักพักก่อนจะมองอลัน“นามของเจ้า” “อิกซูเต อลัน”อลันตั้งชื่อใหม่ให้กับตนเอง

“ข้าเห็นเจ้าอลัน ยินดีต้อนรับสู่เผ่า”ในที่สุดหัวหน้าเผ่าก็ยอมรับเขา

“ข้าเห็นท่าน เอทูคานโอโลเอทานผู้ยิ่งใหญ่”อลันพูดพร้อมเคารพผู้เป็นหัวหน้าเผ่า

...ต่อจากนี้อิกซูเต อลัน จะต้องใช้ชีวิตแบบชาวนาวี...

...กินแบบนาวี อยู่แบบนาวี คิดแบบนาวี...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***