2.จนกว่าจะพบกัน

ตอนที่ 2 จนกว่าจะพบกัน

หลังจากที่ได้ทำความรู้จักกันพอสมควรโตโนวารีจึงได้เล่าเรื่องส่วนตัวให้อลันฟัง 'อลันเจ้ารู้ไหมข้าน่ะเป็นลูกของหัวหน้าเผ่าเม็ตคายีน่า มักจะถูกกดดันจากผู้เป็นบิดา ด้วยภาระที่ต้องปกป้องคนทั้งเผ่า'โตโนวารีพูด อลันเพียงฟังเงียบๆให้อีกฝ่ายระบายความในใจ'ข้าอายุแค่ 10 ปีแต่กลับเก่งสุดในเผ่า มีความสามารถโดดเด่นกว่าผู้อื่น...เห้อ...แต่ความเก่งและความสามารถนั้นแลกมากับการไร้เพื่อน'สีหน้าแห่งความเศร้าปรากฏบนใบหน้าอลันเกิดเห็นใจอีกฝ่ายเพราะมันคับคล้ายคับคาเหมือนกับเขาในวัยเด็กชัดๆ

“เจ้าอย่าไปใส่ใจมันเลย พวกมันแค่อิจฉาที่เจ้าเก่งและโดดเด่นกว่า พวกแบบนั้นมันไม่น่าคบด้วยหรอก”อลันพูดปลอบ โตโนวารีครุ่นคิดสักพักก่อนจะพูดต่อ “แต่ข้าอยากมีเพื่อน”เด็กน้อยก็ยังคงเป็นเด็กน้อยอยู่วันยังคํ่า ต่อให้เก่งกาจเพียงใดแต่สุดท้ายก็อยากมีเพื่อนมีฝูง “งั้นข้าจะเป็นเพื่อนให้แก่เจ้า”อลันพูด ยังไงซะเขาก็เป็นโทคูนที่ไม่ฝูงไม่สิไม่มีใครเลยต่างหาก

โตโนวารีที่ได้ยินก็คลี่ยิ้มก่อนจะใช้แขนเล็กกอดหลังของอลัน“ขอบคุณนะอลัน!”รอยยิ้มราวกับแสงตะวันฉายมันช่างงดงามจริงๆ

[ 5 ปีต่อมา]

พึ่บบ พึ่บบบ เสียงคลื่นนํ้าซัดเข้าสู่ชายฝั่ง นาวีสีฟ้าแกรมเขียวในวัยหนุ่มในมือกำหอกแหลมไว้แน่น ก่อนจะกระโดดลงไปสู่ในพื้นนํ้า 

ซ่าา ซ่าาา เสียงนํ้าดังขึ้นเมื่อนาวีหนุ่มกระโจนลงนํ้า ก่อนจะดันตัวขึ้นมาสู่พื้นผิวด้านบน นาวีหนุ่มว่ายนํ้าลัดเลาะไปตามโขดหินจนมาพบกับมหาสมุทรแสนกว้างใหญ่หลังเกาะ

“พี่ข้า! ข้ามาแล้วท่านพี่!”เสียงของนาวีหนุ่มตะโกนขึ้นเพื่อเรียกพี่ชายรวมจิตวิญญาญ ไม่ทันให้ต้องรอเสียเวลาพี่น้องร่วมจิตวิญญาญก็ได้โผล่ขึ้นมาจากใต้ผิวนํ้า โทคูนขนาดใหญ่ในวัยหนุ่มจ้องมองน้องร่วมจิตวิญญาญ อลัน เติมโตเป็นโทคูนหนุ่ม และนาวีตนนั้นคือ โตโนวารี

“ใจเย็นๆโตโนวารี รีบร้อนเช่นนี้มีเรื่องอะไรรึ”อลันมองท่าทางรีบร้อนของนาวีหนุ่มที่ปีนขึ้นมาบนหลังเขา“ไม่มีอะไรหรอก! ข้าแค่คิดถึงท่าน”เขาพูดพร้อมกอดแผ่นหลังของผู้เป็นพี่ร่วมจิตวิญญาญ

เจ้าโทคูนอลันนิ่งไปสักพักกับคำพูดของผู้เป็นน้อง'คิดถึง? คิดถึงงั้นหรอ...เห้อ..'อลันถอนหายใจด้วยการพ่นนํ้าออกมา “ท่านพี่วันพรุ่งนี้ที่เผ่าข้าจะได้ขึ้นรับตำแหน่งเป็นหัวหน้าเผ่า”เจ้านาวีหนุ่มพูด“แล้วมันมีอะไรน่าตื่นเต้นนักละถึงรีบร้อนมาหาข้า”อลันดูเหมือนจะเดาออก

“ก็...ในพิธีข้าจะมีการหมั้นหมายกับโรนัล”อลันราวกับหยุดหายใจเซลล์ประสานทั้งหมดหยุดนิ่ง โรนัล นางผู้เป็นคล้ายคนที่โตโนวารีแอบชอบมานานนับแรมปี บัดนี้จะได้ครองคู่หมั้นกันซะแล้ว “ยินดีด้วยละ”คำโกหกออกมาจากปากของอลัน เขาไม่ได้ยินดีสักนิด ในตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา อลันหลงรักเจ้าคนน้องมาโดยตลอดแต่ดูเหมือนคนน้องจะโง่เขลาเกินจะรับรู้ความรู้สึกของคนพี่ 

“พรุ่งนี้ท่านจะมาได้ไหม ข้าอยากจะให้ท่านเห็นวินาทีที่ข้าได้ขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่าโอโลเอทานแห่งเม็ตคายีน่าและเป็นคู่หมั้นหมายกับโรนัล”ราวกับมีดนับพันทิ่มแทงกลางใจ อลันราวกับร้องไห้ในมหาสมุทร นํ้าตาไหลออกมาลอยทั่วนํ้าสีฟ้าใส คนน้องเชิญชวนด้วยตนเองขนาดนี้มันไม่ผิดหรอกที่จะเจ็บ“ได้ข้าจะไปยังไงซะมันก็เป็นวันที่ดีในชีวิตเจ้า”โกหก อลันกัดฟันพูดนํ้าเสียงสั่นคลอนของเขากำลังร้องไห้ แต่เจ้าเด็กโง่โตโนวารีกลับไม่รู้เลยสักนิด 'ให้ตายเถอะเจ็บชมัด'

ยิ่งพูดยิ่งคิดยิ่งเจ็บ

วันรุ่งขึ้นได้มาถึง  พิธีการมอบตำแหน่งโอโลเอทานคนต่อไปของเผ่าขึ้นอย่างยิ่งใหญ่เสียงเชียร์ดังขึ้นรอบทั่วเกาะ ชาวเผ่าเม็ตคายีน่าต่างดีใจต้อนรับผู้นำคนใหม่ โตโนวารี คลี่ยิ้มแห่งความสุขในที่สุดวันที่เขาจะขึ้นเป็นหัวหน้าก็มาถึงความเพียรพยายามทั้งหมดที่ทำมาไม่เคยศูนย์เปล่า

อลัน มองคนน้องจากที่ไกลๆ รอยยิ้มนั้นทำให้อลันอยากจะเห็นมันเพียงคนเดียวจริงๆ

เมื่อพิธีการมอบตำแหน่งจบลง ก็ถึงเวลาแห่งการหมั้นหมาย โตโนวารีได้ถูกหมั้นหมายกับโรนัล เสียงโห่ร้องยินดีดังไปทั่วเผ่า ทุกคนต่างมีความสุขในวันดีเช่นนี้ 

งานเลี้ยงยิ่งใหญ่ถูกจัดขึ้นเพื่อต้อนรับโอโลเอทานคนใหม่และว่าที่ซาฮิก เสียงกลองและเสียงเพลงดังขึ้น ชาวเผ่าต่างออกมาเต้นระบำที่ชายหาด กลิ่นของอาหารรสเลิศลอยไปทั่วเกาะ สุราถูกยกกระดกดื่มอย่างเชิดชู

โตโนวารี มีความสุขเป็นอย่างมากราวกับวันนี้เอวาประทานพร ในขณะที่เขากำลังดื่มด่ำกับสุรามึนเมา โรนัล ว่าที่ซาฮิกและคู่หมั้นหมายของโอโลเอทานหนุ่มเดินเข้ามาก่อนจะเชิญชวนผู้เป็นว่าที่สวามีออกมาเต้นรำท่ามกลางเสียงเชียร์

นักรบหนุ่มไม่ปฏิเสธเขาจับมือนางพากันออกไปเต้นระบำท่ามกลางแสงไฟท่ามกลางเม็ดทรายท่ามกลางเสียงของคนในเผ่า

คํ่าคืนนี้ช่างสนุกเสียจริง

แต่ในคํ่าคืนนี้มีใครคนหนึ่งที่ไม่สนุกกับมันเอาเสียเลย โทคูนอลันว่ายนํ้าหน้าเศร้าวนไปวนมาเกือบชั่วโมง น้องร่วมจิตวิญญาณญาณีคนแอบรักแอบชอบมานานแรมปี กลับไปมีคู่หมั้นหมายที่สาวอึ๋ม มันช่างน่าสังเวชจริงๆ อลันเหมือนกับคนอกหักแต่ตอนนี้เขาเป็นปลาก็คงต้องเป็น ปลาอกหัก แล้วละมั้ง

เสียงนํ้าทะเลรอบตัวดังขึ้นอย่างเบาหู อลันนอนหงายท้อง ถ้าตรอมใจได้คงทำไปแล้ว 'กูรักของกูเป็นปีๆ ฮืออออออ” เจ้าโทคูนอลันตัดพ้อ พลางใช้เวลาในยามคํ่าคืนที่มีเพียงแสงจากดวงจันทราครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆ 

จนผลสรุปก็ได้คำตอบที่แสนจะทำวจได้ยากเขาต้องการหนีไปจากที่แห่งนี้แค่อยู่ดูคนที่รักหมั้นหมายมันก็เจ็บปวดพอแล้ว ถ้าให้อยู่ดูยันเขาแต่งงานมีบุตรก็คงขาดใจตายจริงๆ เพราะฉะนั้นทางออกสำหรับอลันไม่ให้ดวงใจเล็กๆต้องเจ็บอีก

'เอาวะโตโนวารีข้าขอโทษเจ้าด้วยที่ต้องทำแบบนี้ แต่หากข้ายังอยู่ข้าก็คงเจ็บปวดกว่าเดิม'

ณ เผ่าเม็ตคายีน่า ทุกคนในเผ่าต่างเมามึนในฤทธิ์สุรา โตโนวารีเองก็ดื่มไปพอสมควรแต่ก็ไม่ถึงขั้นจะมานอนวูบบนพื้น โอโลเอทานหนุ่มค่อยๆพาสังขารตัวเองกลับไปที่มารุยที่ๆโรนัลได้กลับไปก่อนแล้ว ในขณะที่กำลังจะเดินออกไปจากหาด พี่ชายรวมจิตวิญญาณก็ได้ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน

“โตโนวารี”เสียงเรียกทำให้โตโนวารีสางเมาทันที เขาหันไปตามเสียงก็พบกับพี่ชายรวมจิตวิญญาณ“ท่านพี่!”โอโลเอทานหนุ่มรีบวิ่งไปหาอลันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฤทธิ์ของสุราหมดไปเสียแล้ว

“ท่านพี่ข้าได้เป็นโอโลเอทานแล้ว! ดูสิๆ! แถมได้หมั้นกับโรนัลแล้วด้วย”โอโลเอทานหนุ่มพูดโอ้อวดด้วยความสุขแต่หารู้ไม่ว่าพี่ชายขอบเขากำลังทุกข์ใจ

“ใช่..ข้าเห็นแล้ว”รอยยิ้มบางๆของโทคูนอลันปรากฏขึ้น โตโนวารีรู้สึกถึงสถานการณ์ที่ไม่ดีนักจึงถามอลัน“ท่านพี่..ท่านมีอะไรงั้นหรือ..”อลันเงียบไปสักพักมองดูท่าทางของเจ้านาวีหนุ่มที่ตอนนี้กลายเป็นโอโลเอทานเต็มตัว

“โตโนวารี ข้ากำลัง..จะย้ายถิ่นไปอยู่ที่อื่น”คำพูดของอลันทำเอาโอโลเอทานหนุ่มนิ่งอึ้ง“ท่านพี่ว่าไงนะ”สีหน้าตกใจเผยออกมาอย่างชัดเจน “ข้าจะไปจากที่นี้”

“ทำไม”โอโลเอทานหนุ่มถามสีหน้าของเขาเริ่มออกอาการจะร้องไห้“โตโนวารีเจ้าเติบโตจนได้เป็นโอโลเอทานแล้ว เด็กน้อยคนนั้นเติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มที่กล้าหาญแข็งแกร่ง”อลันพยายามจะสื่อให้โตโนวารีรู้ว่า เขาหมดหน้าที่ของพี่เลี้ยงแล้ว

“เราเป็นพี่ชายรวมจิตวิญญาญนะท่านพี่”โตโนวารีพยายามพูดแต่อลันก็คิดคำตอบไว้แล้ว“โตโนวารีเรายังไม่ได้ซาเฮย์ลูกัน เจ้ากับข้าเป็นเพียงคนรู้จัก”เป็นดั่งคำพูดแทงใจ โตโนวารีนิ่งอึ้งเขาไม่รู้ว่าอะไรทำให่อลันคิดแบบนั้น ลมหายใจติดขัดของโตโน่วารีดังชัดเจนจนอลันรู้สึกได้

“ข้าขอโทษด้วยโตโนวารี แต่ข้าต้องไปแล้ว”อลันพูดพร้อมกำลังจะจากไป แต่โตโนวารีก็ยื้อเขาไว้

“ท่านพี่ได้โปรดอย่าจากข้าไป”เสียงสะอืนของโอโลเอทานหนุ่มดังขึ้น อลันแทบอยากจะหันไปปลอบผู้เป็นน้องแต่เขาทำไม่ได้ด้วยคติที่ว่า เมื่อเลือกจะทำแล้วก็ห้ามหันหลังกลับ

“ข้าขอโทษด้วยโตโนวารีไว้หากเอวาประสงค์ให้เรากลัลมาพบกันอีก ข้าจะไม่ไปจากเจ้า”สิ้นคำพูดสุดท้ายร่างของอลันก็ค่อยๆดำดิ่งสู่มหาสมุทรก่อนจะว่ายจากเผ่าเม็ตคายีน่าทิ้งไว้เพียงคำพูดที่แสนเจ็บปวด

โตโนวารีทำได้เพียงยืนมองผู้เป็นพี่ชายจากไปอย่างช้าๆและอาจไม่หวนคืนกลับมา“ข้าจะรอวันที่เรากลับมาพบกัน ท่านพี่”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***