ร่าง

หลังจากที่ซื้อของเสร็จก็กลับมาบ้านของยัยนี่มาเก็บของทั้งหมด ยัยนี่ไม่ค่อยยิ้มเลยแหะ หรือเป็นเพราะฉันที่ทำให้เธอยิ้มไม่เก่งรึป่าว???

"เธอเนี่ยไม่คิดจะยิ้มหน่อยหรอ"

"เหตุผลอะไรที่ฉันต้องยิ้มละค่ะ"

"เอาเถอะยิ้มให้ฉันดูหน่อยสิ"

"ไม่ค่ะ ไม่มีเหตุผลที่ต้องยิ้ม"

!! เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันระยะห่างมันแค่นิดเดียว

อันตราย ปีศาจตัวนี้อันตรายมากๆเลยละ!

"ใกล้ไปแล้วนะค่ะ"

"โห่ววคนอย่างเธอเนี่ยใจแข็งจังเลยนะ ใครๆก็หวั่นไหวกับใบหน้าที่หล่อเหลาของฉัน"

"มันไม่ใช่กับฉันนิค่ะ"

ซะที่ไหนกันละ ใจสั่นจนจะระเบิดอยู่แล้วไอปีศาจบ้า

หายใจไม่ทั่วท้องเอาซะเลย

"ฉันไปละนะซัมจังไว้เจอกัน"

"ค่ะ.."

วันต่อมา

บริษัทซัมจัง

เป็นอีกวันที่น่าเบื่อเหมือนเดิม น่า เบื่อ ที่ สุด

"ท่านประธานครับ"

"มีอะไร"

"มีหุ้นรายใหญ่มาติดต่อเราครับ คนนี้ครับ"

คุ้นๆแหะนี่มันคุณลุงคนนั้นเมื่อตอนฉันเห็นตอนเด็กๆนี่หน่า! เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงแต่ก็ดีแล้วละ ฉันจะถามทุกเรื่องของคุณเทวดา(ปีศาจ)ให้หมดเลย

"เขาอยู่ที่ไหนค่ะตอนนี้"

"อยู่ที่สตูดิโอกังนัมครับ"

"คุณไปกับฉัน"

ฉันกับพนักงาน2คนขับรถไปที่บริษัทดังกล่าวพนักงานเขารู้ทางฉันเลยให้เขาเป็นครขับพอถึงฉันก็รีบพุ้งเข้าไปในบริษัททันที มีพนักงานสาวคนนึงเดินเพื่อมากล่าวถามฉันว่ามาหาใคร

"พวกเรามาขอพบคุณอูมาวังน่ะครับ"

"ได้นัดไว้รึป่าวค่ะ"

"ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้รับหุ้นน่ะครับ เขาอยากพบ"

"รอสักครู่ก็แล้วกันนะค่ะ รอรายการจบก่อน"

บ้าเอ้ย ต้องรออีกนานเท่าไหร่เนี่ย ฉันบุกเข้าไปเลยจะเสียมารยาทมั้ยนะ แต่ยังไงก็ช่างจะเข้าไปให้ได้เลยคอยดู ฉันจะต้องรู้เรื่องของคุณเทวดาทั้งหมด!

ตัดภาพมาที่ซุน โอกง

ร้านไอติม

"ได้ยินว่าคุณนักปราจเจอซัมจังแล้วหรอครับ"

"เห้ยๆนี่นายจะมาแย้งอาหารฉันอีกคนออ"

"ปะ..ป่าวนะครับทำไมคิดงั้นละครับ"

"ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณไม่กินเธอ"

"ฉัน..มีเหตุผลของฉันนายไม่ต้องยุ่ง"

"ครับๆคุณนักปราจ แล้วคุณซัมจังอยู่ที่ไหนหรอครับตอนนี้น่ะ คุณไม่ไปหาเธอหรอ"

"ยัยนั่นก็คงกำลังสืบเรื่องฉันอยู่ละมั้ง"

ตัดภาพมาที่ซัมจัง

ที่สตูดิโอนี่ใหญ่ดีจัง ห้องจัดทำรายการอยู่ที่ไหนเนี่ย หามาครึ่งชัวโมงแล้วนะ ใช่ห้องนี้รึป่าว..

"ผมให้คุณ...ผ่านฉลุย!"

"กรี๊ดๆๆ"

เสียงตบมือกับเสียงกรี๊ดดังสนั่นห้องนี่หรอ"อูมาวัง"คุณลุงคนนั้นแตกต่างจากเมื่อก่อนจังเลยนะ และฉันก็ทำเรื่องที่บ้ามากๆลงไปก็คือขึ้นไปบนเวทีที่มีคนนับพันจับจ้องมาในสายตาเดียวกัน

"คะ..คุณครับ!! ขึ้นไปไม่ได้น-"

"คุณมาวังค่ะ..คุณจำฉันได้มั้ย"

ฉันพูดใส่ไมค์ด้วยสีหน้าที่จริงจังมากๆเพราะแค่อยากรู้ความเป็นมาของเทวดาบ้านั่น

"คุณเป็นใคร"

"ฉันไง จินซอนมีคุณจำฉันไม่ได้หรอ!"

"ผมไม่รู้คุณนะ.."

"ฉันจะให้คุณจำฉันให้ได้!"

ฉันเอาคัตเตอร์ที่ติดกระเป๋ามากรีดข้อมือตัวเองถึงจะเจ็บนิดหน่อยแต่ก็พอทนได้ และแล้วอาการของเขาก็ดูเหมือนคลุ้มคลั่งอย่างรุนแรง

"อึก คะ..คุณคะ..คือซัมจังหรอ!!"

"อะ..เอาผ้ามาปิดแผลเดี๋ยวนี้นะอ๊ากก!"

"ใช่ฉันคือซัมจัง"

หลังจากนั้นฉันก็ทำแผลแล้วพูดคุยกับคุณมาวัง2คนในห้องเปลี่ยนชุด คุณมาวังดูสับสนว่านี่ฉันจริงรึป่าวเพราะเขาเห็นฉันแค่เพียงวัยเด็กเท่านั้น