บ้านของซอนมี
"ฮึก..ฮือฉันเจอคุณแล้วอึก..แต่ทำไมถึงฮึกฮืออ"
ใจฉันแตกสลายการรอที่ไร้ประโยชน์สุดท้ายที่เขาบอกจะปกป้องฉันก็แค่หวงอาหารก็แค่นั้นหรอ คุณมันไม่ใช่เทวดาคุณมันปีศาจชัดๆใจร้ายที่สุดเลย
"นี่ หยุดร้องสักทีฉันรำคาญ!"
"คุณมาได้ยังไง!"
"เธออยู่ที่ไหนฉันก็รู้หมดนั่นแหละ!"
"ออกไปเถอะค่ะ.."
ฉันพูดพลางเช็ดน้ำตา ตาของฉันแดงกล่ำจากการร้องไห้ไม่กี่นาทีเขามองฉันสักพักเหมือนสงสัยอะไรบางอย่างแต่เขาก็พูดออกมาได้สักที
"เธอกล้าไล่เทวดาของเธอหรอซอนมี!"
"คุณมันไม่ใช่เทวดา คุณมันปีศาจ!"
"ใช่!! ฉันมันปีศาจ ปีศาจที่จะกินเธอ"
"ฉันไม่อยากเป็นซัมจัง ไม่น่าเกิดมาเลยด้วยซ้ำ"
"มีปีศาจมากมายคอยจะกัดกินฉัน รวมถึงคุณด้วย"
"รู้ตัวก็ดี ถึงเวลาเมื่อไหร่ฉันจับเธอกินแน่"
"การรอคอยของฉันลงเอยแบบนี้หรอค่ะ.."
"พูดบ้าอะไร"
"ฉันรอคุณมาตลอด แต่คุณดันจะกินฉันเหมือนปีศาจตัวอื่นๆเป็นการรอที่เจ็บปวดมากๆเลยละค่ะ"
"..."
เขาเงียบไปแล้วหายไปต่อหน้าต่อตาของฉันปล่อยฝห้ฉันรู้สึกแย่กับการรอที่ไร้ประโยชน์นี้ นี่ฉันรอปีศาจมาโดยตลอดเลยหรอ นังบ้าซอนมีเอ้ย!
วันต่อมา
บริษัทจินซอนมี
ไม่มีแรงทำงานเลยแหะ ปวดหัวชะมัดเมื่อคืนก็ไม่ได้นอนเลย ไม่เป็นไรซอนมีเธอต้องสู้ๆสิ!
"ท่านประธาน ขอบตาแดงๆนะครับ"
"นายยุ่งอะไร"
"ขอโทษครับ ผมไม่ยุ่งก็ได้"
นี่มันชัดจนพนักงานยังทักเลยหรอเนี่ย เจอครั้งแรกก็ร้องไห้ฟูมฟายเป็นเด็กเลยเรา โตสักทีเถอะซอนมี จะเลิกงานแล้วนี่ ไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า
ข้างนอก
"ท่านประธานจะไปไหนหรอครับ"
"เลิกงานแล้วนี่ นายก็กลับไปทำธุระของนายสิ"
"ผมยังทำโอทีไม่เสร็จน่ะครับ"
"ไม่เป็นไรฉันอนุโลมให้"
"ขอบคุณครับๆ!"
อากาศหนาวจังเลย หนาวจริงๆผ้าพันคอยังกันความหนาวไม่ได้เลยเอ๊ะ..ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆเหมือนว่าคุณเทวดาจะอยู่แถวๆนี้นะหรือคิดไปเองนะ
บนตึก
"ยัยนี่สัมผัสรับรู้ดีนิ"
"ไปหาหน่อยก็แล้วกัน"
ย้อนไปเมื่อคืน
แม่งเอ้ย! ฉันก็รู้อยู่หรอกว่าตัวเองเป็นปีศาจใครๆก็พูดแบบนั้นแต่พอยัยนั่นพูดแล้วจุกอกแปลกๆแหะ แล้วไอคำว่ารออย่างสิ้นหวังมันแปลว่าอะไรกันแน่วะ
"คิดอะไรอยู่ไอเด็กเวร"
"ไแคำว่ารออย่างสิ้นหวังมันแปลว่าอะไร"
"สมมุติว่าแกมีคนรักนะแล้วคนรักคนนั้นทิ้งแกไป แกก็รอเธออยู่อย่างนั้นถึงรู้ว่าเธอจะไม่กลับมาแต่ก็ยังจะรอเพราะความหวังไงละ"
"แกทำฉันรู้สึกผิดวะ.."
"อะไรของแกวะไอลิงเอ๋อ"
"ยุ่งเว้ย!"
ปัจจุบัน
ทำไมวันนี้มันหนาวกว่าทุกวันละเนี่ย เห้อไม่น่าออกมาเดินเล่นเลยถ้ารู้ว่าหนาวแบบนี้จะไม่ออกมาเลย
"นี่..กำลังทำอะไรอยู่น่ะ"
"เย้ย! คะ..คุณมาทำไ-!"
"ฉันขอโทษนะ.."
"ที่ต้องทำให้เธอรออย่างสิ้นหวัง แต่ตอนนี้ฉันอยู่นี้แล้วนะ เทวดาของเธอไงซัมจัง"
ฉันรู้สึกตกลงไปในวังวนสายตาของเขาสะกดจิตฉันใจของฉันเต้นแรงมากๆเลย หมอนี่พูดอะไรดีๆก็เป็นนี่หน่า
"แต่ยังไงเธอก็ต้องเป็นอาหารของฉันอยู่ดีฮ่าๆๆ"
ซะที่ไหนกันละ พูดดีได้แปปเดียวกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วเห้อ..แต่คำพูดเมื่อกี้ก็ดูเท่ดีเหมือนกันนะ
"คุณเนี่ยนึกแต่จะกินฉันนะ"
"เขาบอกเนื้อ,เลือดของซัมจังน่ะอร่อยสุดๆไปเลยละนะ ฉันเลยทำซอสไว้เผื่อกินเธอด้วย"
"ไอเทวดาบ้า!!"
"เห้ยๆมาตีเทวดาอย่างฉันได้ยังไงกันเนี่ย!"
"นี่!!หยุดได้แล้ว"
"..."
เราของคนจ้องตากันสักพักใหญ่ๆจนเขาพูดคำที่ฉันอยากจะได้ยินที่สุดจากปากของเขาทำเอาฉันใจสั่นแปลกๆเลยละนะ
"ฉันน่ะ..จะปกป้องเธอเองนะ"
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะปกป้องอาหารของฉันจากปีศาจโสโครกพวกนั้นให้ได้"
"คุณนี่มัน..จริงๆเลยนะ"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments