ซ่อนแอบ(หนี)

หลังจากคาเทียร์โดนทำโทษให้กักบริเวณมาร่วมอาทิตย์ เจ้าตัวเริ่มรู้สึกเบื่อกับการใช้ชีวิตอยู่แค่ในห้องไปวันๆ กับบอดี้การ์ดทั้งพี่แทน คิว และพร้อม ที่เเวะเวียนมาเล่นกับเขาเสมอ เขาเบื่อที่ใช้ชีวิตแบบนี้ รู้สึกอยากออกไปเที่ยว ไปหาสาว ไปดื่มเหล้านอกบ้านเหมือนที่เขาเคยทำประจำ

"ร้อนชิปหายยย อยากออกไปเที่ยวโว้ยยยย"

คิวพูดขึ้น "คุณหนูใจเย็นๆก่อนครับ"

คาเทียร์สวนกลับ" เย็นอะไร เมืองไทยออกจะร้อนเหมือนจำลองการตกนรกอยู่แล้ว ยังจะให้เย็นอะไรอีก แล้วไฟทำไมต้องมาเสียอะไรวันนี้วะแม่ง เป็นมาเฟียซะเปล่าปล่อยใหคฤหาสน์ไฟเสียได้ยังไงวะ ใครมันบริหาร"

พร้อมเอ่ยเเทรกขึ้น"คุณท่าน"

ทุกคนในห้องหันขวับไปทางประตูห้องนอนของคาเทียร์ ที่

ปรากฎร่างชายใส่สูทสีดำ มือขวาล้วงกระเป๋ากางเอง มือซ้ายถือบุหรี่ที่กำลังสูบอยู่ในมือ คนที่อยู่ในห้องค่อยๆกวาดสายตาจากล่างขึ้นบนทีละนิด จนเห็นใบหน้าที่นิ่งตึง เข้มขรึม กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนเดินเข้ามาในห้อง

"ฉันนี่ไงบริหาร แล้วไฟก็ไม่ได้เสีย ฉันสั่งตัดไฟห้องแกเอง"

"ป๊า!!" คาเทียร์ทำสีหน้าดีใจรีบลุกออกมาจากเก้าอี้ก่อนจะเดินเข้าไปหาพ่อของตน ทันทีที่เข้าใกล้ป๊าคาเทียร์เอ่ยขึ้นทันที ไม่สนใบหน้าที่เข้มขรึมเย็นชาตรงหน้าแม้แต่น้อย

"ป๊าเลิกกักบริเวณผมแล้วใช่ไหม"

"หึ แกคิดว่าแค่อาทิตย์เดียวมันพอแล้วใช่ไหม? ที่ฉันมาวันนี้เพื่อมาบอกแกเองกับตัวว่า จะไม่อยู่ที่นี่2วัน เเกต้องดูแลคฤหาสน์นี้ให้ดีๆ แล้วฉั้นจะพาไอ้แคนไปด้วย ถ้าฉั้นกับมาแล้วได้ยินแกสร้างปัญหาอะไร โทษของแกจะไม่ใช่แค่กักบริเวณ"พูดจบก็เดินออกไปทันที

ได้ยินแบบนั้นคาเทียร์จึงตอบรับด้วยน้ำเสียงผิดหวัง "ครับป๊า"

ก่อนจะเดินกลับไปนั่งเก้าอี้สีแดงของตนทำท่าทางห่อเหี่ยว ก่อนแลบลิ้นปริ้นตาตามหลังที่ป๊าออกไป "แบร่"

คาเทียร์คิดในใจ 'ตาแก่นี่ชอบพาพี่แคนไปด้วยทุกทีเลยทั้งๆที่มีบอดี้การ์ดของตัวเองอยู่แล้ว ไม่รู้จะแย่งของลูกไปทำไม ถ้าหมาป่ากลุ่มอื่นมาบุกคฤหาสน์แค่ไอ้สองคนนี้คงรับไม่ไหว บอดี้การ์ดภายในแต่ละคนก็เหลวแหลกไม่รู้รับมาได้ยังไง สงสัยจะบริหารไม่เป็น เก่งแต่ใช้เงินมากกว่า'

"คุณหนูทำไมทำหน้าทำตาอย่างงั้นล่ะครับ"

"พี่แคน!! มาได้ยังไงครับ ไม่ต้องเตรียมตัวไปกับป๊าหรอ"

"ผมเตรียมเสร็จแล้วครับ จะมาลาคุณหนู"

"ขอให้พี่ปลอดภัยกลับมาครับ"

"ครับ" คาเทียร์วิ่งไปกอดพี่แคน

"คุณหนู ดูแลตัวเองด้วยครับ"

"ครับ"

.

.

.

หลังจากที่ดูแล้วว่าคุณท่านออกไป

พร้อมจึงพูดขึ้นมา "คุณหนูครับ วันนี้เราจะเล่นเกมอะไรกันดี หมากล้อม หมากเก็บ หมากรุก หมากฮอส"

คิวเสริม"เป่ายิงฉุบ เกมเศรษฐี ปาลูกโป่ง ไพ่นกกระจอก ไฮโล ป๊อกเด้ง หรือแกล้งพวกผมเล่นครับ"

"พูดออกมาเป็นแร็พเชียว แต่ก็นะ"

คาเทียร์มองหน้าทั้งสองคนก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์

"ป๊าไม่อยู่ทั้งทีวันนี้จะเล่นเกมธรรมดาได้ยังไงล่ะ หึหึหึ"

คิวและพร้อมมองหน้ากัน เหมือนรับรู้ได้ว่าวันนี้คุณหนูคาเทียร์ต้องก่อเรื่องอะไรอีกแน่นอน

พร้อมถามขึ้น"จะดีหรอครับคุณหนู"

คาเทียร์ถามกลับ"รู้แล้วหรอว่าจะเล่นเกมอะไร"

พร้อมตอบกลับ"ไม่รู้ครับ แต่ผมรู้ว่ามันไม่ดีแน่ๆ"

คิวเสริม"ใช่ครับคุณหนู"

"ไม่ต้องพูดมาก ในเมื่อป๊ามอบอำนาจให้ดูแลคฤหาสน์นี้แล้ว แค่เล่นเกมซ่อนแอบกับคนในคฤหาสน์นิดหน่อยจะเป็นไรไป"

"ซ่อนแอบ!!!"พร้อมคิวพูดพร้อมกัน สีหน้าบ่งบอกถึงความบรรลัยแน่ๆงานนี้

.

.

คาเทียร์เรียกรวมบอดี้การ์ดและคนรับใช้ทุกคนในคฤหาสน์ให้รวมตัวกันที่ลานรวมพลที่หลังคฤหาสน์โดยเร็ว ทุกคนทั้งที่ทำหน้าที่อยู่ แม่บ้านที่รีบเดินมาทั้งที่ถือไม้ถูกพื้น พ่อครัวที่รีบมาพร้อมสเต็กในกระทะ คนสวนที่มาพร้อมจอบ หรือแม้กระทั่งคนที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็รีบมาพร้อมกับฟองสบู่บนหัวที่ยังไม่ได้ล้างออก ต่างก็รีบมารวมตัวกันที่ลานรวมพล

ลานรวมพลแห่งนี้เดิมทีเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง งานสังสรรค์ในคฤหาสน์ สามารถจุคนได้ราวๆ500คน ถูกสร้างมาคล้ายสนามกีฬาในร่ม มีหลังคาขนาดใหญ่เป็นรูปครึ่งวงกลม ภายในถูกตกแต่งด้วยสีทองกับสีดำเท่านั้น มีประมาณแอร์20ตัว มีช่องระบายอากาศโดยรอบที่สามารถเปิดปิดโดยรีโมท มีชั้นลอยสำหรับคนสำคัญในคฤหาสน์ บนชั้นลอยมีระเบียงยื่นออกมา สำหรับยืนเพื่อมองคนข้างล่างหรือออกคำสั่ง

ตอนนี้ในลานรวมพลแน่นขนัดไปด้วยบอดี้การ์ดและคนรับใช้ในคฤหาสน์เต็มไปหมด คาเทียร์ที่ยืนอยู่บริเวณระเบียงชั้นลอยเพ่งมองลงไปข้างล่างอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่เต็มเปลี่ยมไปด้วยพลังและความตื่นเต้นส่งผ่านไปยังทุกคนในคฤหาสน์ด้านล่างนี้

เสียงบอดี้การ์ดคนนึงเอ่ยขึ้น"คุณหนูจะเรียกเรามาทำไร"

แม่บ้านที่เดินมาพร้อมกับไม้ถูพื้นเอ่ยขึ้น"คุณท่านไม่อยู่คุณหนูต้องก่อเรื่องอีกแน่ๆ คราวที่แล้วก็ทีนึงละ คราวนี้จะอะไรอีกล่ะ"

พ่อครัวที่ถือสเต็กมาเอ่ยขึ้น"พวกแกไม่สนับสนุนคุณหนู อย่ามาว่าคุณหนูของพวกเรานะ"

เสียงพวกเขาที่แบ่งฝั่งแบ่งฝ่ายเริ่มดังขึ้น คาเทียร์เห็นท่าไม่ดีกลัวพวกเขาต่อยกันจึงตะโกนออก "ทุกคน!!!" เสียงคาเทียร์ดังลั่นลานรวมพล ทุกคนหยุดและหันมองขึ้นไปทางเขา ทุกสายตาจับจ้องไปที่คุณหนู

พร้อมยื่นไมโครโฟนให้คุณหนู"นี่ไมครับคุณหนู"

คาเทียร์รับมาไม่รอช้าหยิบมาทันที คำแรกที่พูดออกไมค์คือ"มีไมทำไม่ไม่บอกกูวะ ปล่อยให้ตะโกนจนเจ็บคอหมดแล้วเนี่ย"

"ขอโทษครับคุณหนู"

"เออๆ ช่างเถอะ ขัดเวลาสนุกเปล่าๆ"

คาเทียร์มองลงไปข้างล่างด้วยรอยยิั้มที่สดใส จับไมอยากมั่นใจแล้วกล่าวว่า

"ทุกคนคงรู้จักเราแล้วถึงบางคนเคยเห็นหน้าบ้างไม่เคยเห็นหน้าบ้าง แต่ข่าวเราทุกคนคงรู้กันหมด ที่เราเรียกรวมพลทุกคนในวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก หวังว่าการที่ป๊าให้สิทธิ์ดูแลคฤหาสน์นี้ ทุกคนจะเชื่อฟังผม"

เสียงทุกคน:ครับ/ค่ะ

"งั้นเริ่มจาก วันนี้ผมขอให้ทุกคนเล่นซ่อนแอบกับผม"

เสียงคนที่กำลังอาบน้ำแล้วมีฟองบนหัวเอ่ยขึ้น"เรียกรวมพลกระทันหันเพื่อจะให้เล่นเกมเด็กปัญญาอ่อนแบบนั้นอะนะ ผมไม่เอาด้วยหรอก"

เสียงพ่อครัวถือสเต็กเอ่ยขัด"พูดแบบนี้ถือว่าไม่เคารพคุณหนู ผิดกฎนะครับ"

เสียงคนที่กำลังอาบน้ำแล้วมีฟองบนหัวเอ่ยต่อ" แล้วมันทำไมวะ"

คาเทียร์ได้ยินดังนั้นไม่รอช้า"ชื่ออะไร ไม่ต้องบอก ใบลาออกไม่ต้องเขียนไปแต่งตัวแล้วเก็บของออกไปเลย อย่ามาให้เห็นหน้าอีก ไอ้ลามก โรคจิต ไม่ใส่เสื้อผ้า"

ได้ยินคุณหนูด่าแบบนี้ คนอื่นๆก็ขำขึ้นมาเสียงดังลั่น สร้างความอับอายให้เจ้าหนุ่มคนที่กำลังอาบน้ำแล้วมีฟองบนหัว เขาทำอะไรไม่ถูกแล้วรีบวิ่งผ่าคนในคฤหาสน์ไปอย่างรีบร้อนพร้อมใบหน้าเขินอาย

"เอาล่ะ จัดการแมลงเรียบร้อย งั้นมาฟังกติกากัน ผม พร้อม คิว จะเป็นผู้หาทุกคนเอง ให้ทุกคนไปซ่อนให้มิดชิดที่สุด ใครถูกหาเจอแล้วให้กลับมาที่นี่ ใครไม่แอบ ใครไม่เล่น ถือว่าผิดกฎ สั่งลงโทษระดับกลาง(ถึงตุยทุกคน) ใครชนะมีโบนัสพิเศษมอบให้ รับลองว่าคุ้มแน่ๆ ผมให้เวลาแอบ30นาที เริ่ม!!"

สิ้นสุดเสียงคำว่าเริ่ม ทุกคนที่ไม่อยากตุยก็แยกย้ายกันไปหาที่หลบซ่อน ไม่ว่าจะเป็นมุมหลืบซอก หรือแม้กระทั่งพลางตัวกับกำแพง นอนใต้เตียง ปืนขึ้นบนหลังคา เกาะอยู่ขอบหน้าต่าง ปืนต้นไม้ ในตู้ ใต้โต๊ะ พวกเขาทำทั้งหมด มีเพียงชายคนที่กำลังอาบน้ำแล้วมีฟองบนหัวเท่านั้นที่ไม่เล่นแล้วเก็บของของตนเอง

พร้อมเอ่ยเตือน"คุณหนู เล่นแบบนี้มันใหญ่แล้วก็วุ่นวายเกินไปหรือเปล่าครับ"

คิวเสริม"นั่นสิครับ ถ้าคุณท่านมาเห็น โดนลงโทษทั้งหมดแน่ เหมือนครั้งวิ่งไล่จับไงครับ โดนกันทั้งคฤหาสน์ คุณหนูยังจะเล่นแบบนี้อีกหรอครับ"

"แล้วไง ยิ่งวุ่นวายยิ่งดี จะได้มีโอกาสหนีเยอะๆ" คาเทียร์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

พร้อมกับคิวสีหน้าแสดงออกมาไม่สบายใจสุด เพราะคราววิ่งไล่จับเขาก็โดนใช่ย่อย ครั้งนี้เขาหวังเพียงว่า คุณท่านจะกลับมาแล้วไม่เห็นก็พอ

คิวเหมือนเพิ่งเข้าใจบางอย่างเอ่ยขึ้นมา "อย่าบอกนะว่าที่คุณหนูทำแบบนี้เพราะจะแอบนี้ออกนอกคฤหาสน์ครับ"

พร้อมต่อ"ยังจะมีเหตุผลอะไรอีกหรอที่คุณหนูจะก่อความวุ่นวายแบบนี้รอบสอง"

คิวเอ่ยถามคุณหนู"ทำไมพวกเราไม่หนีออกไปแบบปกติครับ จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่แบบนี้จะดีหรอครับ"

คาเทียร์ไม่สนใจเพียงหยิบโทรศัพท์แล้วกดแชทหาคนคนหนึ่ง

แชท

คาเทียร์: มารับหน่อย กูจะหนีออกจากคฤหาสน์

ไลอ้อน: มึงหนีอีกแล้วหรอวะ

คาเทียร์:ป๊ากูไม่อยู่ ทางสะดวก ด้านหลังเหมือนเดิม

ไลอ้อน: เคสัส

จบแชท

.

.

ครบ30นาทีคาเทียร์ประกาศออกไม "ครบแล้วผมจะเริ่มหาแล้วนะ ใครไม่ซ่อนใครไม่แอบระวังตัวไว้ดีๆล่ะ"

คาเทียร์เดินหาคนเฉพาะทางเดินไปประตูหลังเท่านั้น เจอใครระหว่างทางก็โป้งคนนั้น เพื่อกำจัดสายตาที่สามารถเห็นตนหนีออกไปได้ พร้อมกับคิวแยกกันหาคนละทาง เจอคนเลื่อยๆ

ใครมันจะไปคิด ให้คนในคฤหาสน์ที่เหลือประมาณเกือบ300คนทิ้งหน้าที่การงานมาเล่นซ่อนแอบกัน คงจะมีเพียงคุณหนูคาเทียร์เท่านั้นที่ทำได้จริงๆ

คาเทียร์เดินหาคนไปยิ้มไปอย่างมีความสุขจนถึงประตูด้านหลังของคฤหาสน์ คาเทียร์สังเกตุเห็นคนมากมายยื่นล้อมรอบกำแพงสูง2เมตรของคฤหาสน์นี้ไว้มากมาย จากการมองลอดช่องระยะห่างของประตูสองบาน

คาเทียร์เห็นแบบนั้นก็คิดในใจ'ใครมายึดทรัพย์สินป๊ารึเปล่าวะ มากันเป็นกองทัพทหารเลย สงสัยต้องแอบดูซะแล้วว่าพวกมันจะทำอะไร'

คาเทียร์คิดปุ๊บมองเห็นต้นไม้อยู่ไม่ไกลจึงแอบปืนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อสังเกตุดูว่าคนพวกนี้เป็นใครกันแน่

'นะ..นั่นมัน ลูกชายของหมาป่ามรกต พวกมันจะยึดคฤหาสห์เราตอนป๊าไม่อยู่แน่ๆ อย่างงี้ต้องแจ้งทุกคน'

คาเทียร์ใช้นาฬิกาส่งสารที่ข้อมือส่งไปให้บอดี้การ์ดส่วนตัวของตนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น และให้คนในนั้นอยู่กันอย่างเงียบๆและสงบๆ ห้ามมีเสียง

สักพัก คาเทียร์เห็นคนที่กำลังอาบน้ำแล้วมีฟองบนหัวเมื่อกี้ที่เขาเพิ่งไล่ออกไป เดินออกมาพร้อมข้าวของของตน

'ไอ้หมอนั่นมัน...'

คาเทียร์จับจ้องไปที่ชายคนนั้นว่าเขาจะทำอะไรต่อไป แต่สิ่งที่เขาทำกลับทำให้คาเทียร์เเปลกใจ เพราะชายคนนี้แทนที่จะเดินออกไปนอกคฤหาสน์กลับเอากุญแจที่เป็นบัตรผ่านประตูเปิดให้ลูกชายของหมาป่ามรกตที่อยู่ด้านนอกเข้ามาในคฤหาสน์

"คุณหนูซัน เชิญเลยครับตอนนี้ทุกคนในคฤหาสน์โล่งมากแทบไม่มีบอดี้การ์ดคุ้มกันสักคน นอกจากคุณท่านจะไม่อยู่ ไอ้คุณชายปัญญาอ่อนคาเทียร์นั่นสั่งให้คนในคฤหาสน์เล่นซ่อนแอบอยู่คงไม่มีใครมาระวังพวกเราครับ ยังไงก็สำเร็จครับ"

"ให้มันจริงตามที่มึงว่า ถ้าไม่สำเร็จกูจะเอาสว่านเจาะปากมึง"คนที่กำลังอาบน้ำแล้วมีฟองบนหัวเมื่อกี้เอามือปิดปากตัวเองก่อนจะหลีกทางให้ ซัน ลูกชายของหมาป่ามรกต ผู้มีหน้าตาดีอยู่บ้างไม่ถึงกับแย่แต่มีดวงตาที่คมกริบเหมือนมีดที่ส่งผ่านทะลุคนที่จ้องเข้าไปในดวงตานั้นที่เป็นเสห์ของเจ้าตัว พร้อมกับบอดี้การ์ดเข้าไปในคฤหาสน์

คาเทียร์เห็นดังนั้นก็ตกใจ

"ไอ้ซันมันมาได้ไงเนี่ย เรื่องนี้ต้องรายงานป๊า"

"อ๊าาากก"

คาเทียร์ที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากลับเผลอใช้มือที่ประคองตัวเองกับต้นไม้หยิบ ทำให้ตกลงมาจากต้นไม้หล่นลงที่พื้นหญ้า โชคดีที่คนสวนยังทำงานไม่เสร็จกองหญ้าทิ้งไว้ด้านล่างคาเทียร์จึงปลอดภัย

"เจ็บชิบหายเลยวุ้ยย" คาเทียร์เอามือพยายามดันตัวเองขึ้นมาลุกขึ้นนั่งได้อย่างสบายพอหันหลังกลับไปมอง พบกับกลุ่มคนที่เพิ่งเดินเข้าไปในคฤหาสน์หันหลังกลับมามองที่ตนด้วยสายตาเดียวกัน

"อุ้ยย!! ชิป*ายแล้ว" คาเทียร์สบถออกมาเสียงดัง

ซันได้ยินเสียงคาเทียร์ก็เดินแทรกกลางบอดี้การ์ดของตนเดินเข้ามาหาคาเทียร์แล้วเอ่ยขึ้น

"ก็นึกว่าใครที่ไหน หมาบ้าของคฤหาสน์นี้นี่เอง เป็นไงบ้างล่ะ ไอ้นั้นหักไหม เดี๋ยวไม่มีไว้ใช้งานนะ ฮะฮ่าฮ่าฮ่า"

เดิมทีข่าวลือที่ปล่อยออกมาของคาเทียร์ มีอยู่ไม่กี่อย่าง ข่าวลือที่ดังที่สุดก็คือ การที่เลือกนอนกับสาวไม่ซ้ำหน้า แล้วฆ่าคนที่ไร้ประโยชน์ทิ้ง ยัดเงินให้ญาติห้ามพูดออกมา แถมยัดเงินให้ตำรวจเพื่อปกปิดสาเหตุการตุย จากฆาตกรรม เป็น ฆ่าตัวตุยแทนทุกราย จนแทบไม่มีใครกล้ามานอนด้วย แต่ก็ต้องมาถ้าคาเทียร์เรียกใช้ จึงเป็นสาเหตุที่ไม่ว่าเขาจะเจอใครก็โดนด่าโดนว่าเรื่องแบบนี้อยู่บ่อยๆ

คาเทียร์ได้ยินที่ซันพูด ก็ทำหน้าไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวกลับไป ก่อนโต้กลับ"แล้วไงล่ะ ไอ้สมองเเมงกระพรุน คิดได้แต่เรื่องแบบนี้"

"มึงว่าใครนะ"

"ว่าหมาแถวนี้ที่กำลังเห่าอยู่มั้ง"

"ไอ้!!"

ซันยังไม่ทันพูดจบคาเทียร์สบโอกาสแผ่นหนีออกไปนอกประตูรั้วทันที แต่กลับเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่า

"โอ้ยย" เขาเดินชนหน้าอกชายคนหนึ่งอย่างจังก่อนล้มลงกับพื้น

"ใครอีกเนี่ยย" เขาพูดจบก็มองขึ้นไป

"ป๊า!! อยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย" เป็นพ่อกับบอดี้การ์ดทีี่ออกไปเมื่อเช้า

"ฉันตางหากที่ควรถามแก มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"คาเทียร์ยิ้มแห้งเป็นคำตอบ ก่อนคิดในใจว่า 'นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ'

ไม่นาน รถของเพื่อนที่คาเทียร์เรียกที่เพิ่งมาถึงก็เลี้ยวกลับอย่างไว คนผู้เป็นพ่อมองตามรถไปก็รู้ได้ทันที

"คิดจะหนีหรอ หึ วันนี้แกหนีไม่รอดหรอกนะ เอาไว้ฉันจัดการเรื่องวันนี้จบแล้ว เราค่อยมาคุยกัน"

คาเทียร์ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าผิดหวังก่อนจะพูด"ครับป๊า"ออกมาเสียงเอื่อยๆ

ทางซันกับบอดี้การ์ดที่ตามมาพอเดินมาถึงก็ตกใจจนหน้าถอดสี พยายามวิ่งหันหลังกลับทันที แต่ก็หนีไม่พ้น เจอกลับพี่แคนและ จักร หัวหน้าบอดี้การ์ดและเลขาของคลื่นหมาป่าที่ยืนล้อมอยู่อีกทาง

"ผะ..ผมยอมแล้ว ผมยอมรับผิดแล้ว จับผมเลย จับผมไปเลย" ซันจากที่มีความมั่นเต็มเปี่ยมตอนนี้กลายเป็นคนกลัวหัวหด นั่งก้มหัวแทบเท้าอยู่กลับพื้นด้วยความสั่นกลัว

หัวหน้าคลื่นหมาป่าเดินไปหาถึงที่แล้ว เชยคางซันขึ้นก่อนพูดออกมาว่า

" รู้จักตัวกลัวตายก็ดีแล้ว คิดว่าคฤหาสน์หลังนี้จะยึดง่ายนักรึไง ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นที่จะพาคนมาบุกได้สุ่มสี่สุ่มห้า หรือส่งหมาลักลอบเข้ามาเป็นสายรายงาน ถึงแม้การคัดคนในคฤหาสน์หลังนี้จะไม่ได้เข้มงวด โดยเฉพาะบอดี้การ์ดฝ่ายใน แต่ฉันก็ไม่ได้ไม่สนใจเลย"

"จะว่าไป เรื่องวันนี้ที่จับแกได้ แกคงคิดไม่ถึงสินะ แกคิดว่าแกส่งสายมาได้คนเดียวรึไง"

"แปลว่าที่บ้านผมมี.."

"อืม...คนคนนี้อยู่นานจนแกคาดไม่ถึงเลยล่ะต้องขอบคุณเค้าคนนี้จริงๆ"

"กลับไปเมื่อไหร่นะ.."

"กลับไป กลับไปหรอ แกคิดว่ามายึดคฤหาสน์นี้แล้วจะกลับง่ายๆงั้นหรอ"

"ยังไงท่านก็ทำอะไรผมไม่ได้หรอก"

"เเกนี่เหมือนที่ลูกชายฉันว่าจริงๆ แมงกระพรุน (ไม่มีสมอง) แกคิดว่ากฎของคลื่นมาป่าจะไม่มีการฆ่ากันเองในตระกูลสินะ เพราะโทษสูงสุดคือการทรมาน แต่มันมีกฎเหล็กอยู่ข้อนึง คือ ใครทรยศฆ่าทิ้งให้หมด"

ซันสะดุ้งอย่างแรงตรงคำว่า ฆ่าทิ้งให้หมด ก่อนจะทำท่าทางลุกลี้ลุกลนพยายามกราบขอโทษที่ล่วงเกินเหมือนหมาจนตรอก

"ผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่ทำแล้ว ขอท่านโปรดเห็นใจด้วยครับ"

"เห็นใจงั้นหรอ หึ ก็ได้ ฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไรขนาดนั้น แต่ฉันขอพับนาเดียร์เป็นการเเลกเปลี่ยนก็แล้วกัน แค่นี้คงแลกชีวิตแกได้แลัวมั้ง"

"ขอบคุณครับ ที่ไว้ชีวิตผม ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"ซันกำลังจะลุกหนี

"จะไปไหน จับพวกมันไปขังคุกให้หมด รอให้สิงห์(หมาป่ามรกต) เอาพับนาเดียร์มาแลกเอาพวกแกไปเองดีกว่า"

"ครับคุณท่าน " เสียงบอดี้การ์ดทุกคนตอบรับก่อนจะเข้าไปจับตัวซันกับบอดี้การ์ดของหมาป่ามรกตทุกคนไปขังคุก

"ส่วนคนที่มันเป็นสายก็ใช้กฎสูงสุดลงโทษอย่างทรมานตัดเเขนตัดขาตัดลิ้นแล้วปล่อยให้อดข้าวสักสองสามวันก่อนป้อนยาพิษที่ทรมานที่สุดให้มันกินแล้วตายไปซะ เรื่องนี้แคนไปจัดการซะ"

"ครับคุณท่าน" แคนตอบรับก่อนลากตัวคนที่กำลังอาบน้ำแล้วมีสบู่อยู่บนหัวคนนั้นไป

"อ๊ากกก คุณท่านผมผิดไปแล้ว อย่าทำผมเลยนะ ผมถูกไอ้นี่จ้างมา ผมไม่เกี่ยว คุณท่าน"

คาเทียร์ใช้โอกาสชุลมุนวุ่นวายนี้ในการแอบย่อง หนีไปแต่ก็ไม่รอดสายตาผู้เป็นพ่ออยู่ดี

"แกจะไปไหน"

"กลับห้องครับ"

"ไปลานรวมพลกับฉันก่อน ไปจัดการเรื่องที่แกทำวันนี้ซะ"

.

.

.

.

.

จบตอนงับ

ภาพธงจะเป็นภาพจบงับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***