บทลงโทษของคนผู้ถูกทิ้ง

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

ฝนตกโปรยปรายลงบนใบไม้ น้ำใสไหลรินที่ตกลงมาจากที่สูงทำให้บรรยากาศโดยรอบเกิดความชุ่มชื่นและเย็นสบาย คาเทียร์ยืนสูบบุหรี่ของตนอย่างสบายใจที่ริมระเบียงท่ามกลางสายฝนตรงหน้า

"คุณหนูคิดอะไรอยู่ครับ" พี่แคนเอ่ยออกมา

"เปล่า ผมแค่รู้สึกเหงา"

"รู้สึกเหงางั้นหรอครับ"

"อืม เหงามากๆ"

"มีผมอยู่นี่ไงครับ" พี่แคนพูดแล้วเดินไปกอดคาเทียร์จากด้านหลัง ทำให้คาเทียร์ยิ้มออกมา ความรู้สึกเหงาเริ่มจางหายไป แต่สิ่งนี้ก็เป็นเพียงแค่ฝัน

คาเทียร์สะดุ้งตื่นนอนมาพบกับห้องที่ว่างเปล่า ในห้องมีเพียงเสียงฝนตกเบาๆ เงียบเหงา ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเหมือนทุกวัน เพราะในทุกวันก่อนเขาจะนอนหลับและหลังจากที่เขาตื่นมาเขาจะพบกับใบหน้าที่เย็นชาของพี่แทนคอยยืนจ้องมองเขาอยู่ สายตานั้นถึงจะดูเย็นชากลับแฝงไปด้วยความอบอุ่น มันทำให้เขารู้สึกถึงความปลอดภัยเสมอ

เขาตื่นมาด้วยชุดนอนแล้วเหลือบไปมองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลาตีหนึ่งกว่าๆ คาเทียร์พยายามนอนต่ออีกหน่อยแต่ก็นอนไม่หลับ จึงแอบย่องออกไปจากหน้าประตูห้องนอน ชะเง้อมองดูว่ามีคนอยู่รึเปล่า ปรากฎว่าบอดี้การ์ดที่ยืนนินทาเขาก่อนหน้านี้นอนหลับสนิท หลังพิงกำแพงห้องอยู่อย่างสบายใจ เขาจึงคิดในใจว่า'ไอ้พวกนี้มันผ่านการคัดเลือกบอดี้การ์ดมาได้ยังไงกันนะ เสียเงินจ้างเปล่าจริงๆ' ไม่ทันไรเขาก็เดินออกนอกประตูได้สำเร็จ เขาเริ่มรู้สึกดีใจมากที่หนีออกมาได้อีกครั้ง

เขาจึงเดินไปที่ระเบียงบันไดแล้วมองลงไปด้านล่าง ด้วยความที่บันไดของเขาพิเศษมากๆ เพราะเป็นบันไดกระจกใสวงกลมที่วนขึ้นไปเรื่อยๆและมีทางเเยกเข้าแต่ละชั้น เขาจึงสังเกตุเห็นพร้อมกับคิวที่เดินกลับเข้ามาในคฤหาสน์พอดี จึงรีบวิ่งลงไปจากชั้นห้าด้วยความเร็ว พอมาถึงชั้นสองใกล้จะถึงบันได้ของชั้นแรกเขากลับสะดุดล้มกลิ้งตามบันไดมา ทำให้บอดี้การ์ดสองคนนั้นของเขาเดิมจะเดินไปทางอื่นกลับหันมาสนใจที่เขาแล้วรีบวิ่งไปรับเจ้านายของตนทันที

พร้อมวิ่งไปจับตัวเจ้านายเขาให้ลุกขึ้นพร้อมยิงคำถามเข้าทันที

"คุณหนู!!เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

คิวก็ไม่รอช้าสำรวจร่างกายเจ้านายของเขาว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า

"เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับคุณหนู"

คาเทียร์ไม่รู้จะพูดอะไรตอบกลับแก้เขินจึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

"ไม่ต้องมาสนใจ เรื่องที่สืบเป็นไงบ้าง"

พร้อมเอ่ยขึ้น "เดี๋ยวค่อยคุยกันดีกว่าครับ เรากลับไปห้องกันเถอะ เดี๋ยวนายท่านกลับมาจะเป็นเรื่องเอานะครับ"

คิวเสริมทันที"ใช่ครับ เรากลับขึ้นไปกันก่อนดีกว่า"

"เอ๊ะ..ทำอะไร"

คาเทียร์ไม่ทันว่าอะไรก็ถูกบอดี้การ์ดทั้งสองคนแบกขึ้นห้องทันที

พอถึงหน้าห้องพร้อมเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าโมโห "ไอ้พวกนี้ก็หลับเป็นตายจริงๆ ขนาดคุณหนูผู้ไม่เชี่ยวชาญการหนีที่สุดยังออกมาได้ มันผ่านเข้ามาเป็นบอดี้การ์ดได้ยังไงกัน"

คิวเสริม "คงไม่ใช่ใช้เส้นเขามาเพราะได้เงินดีหรอกนะ"

"ปล่อยฉั้นลงก่อน" คาเทียร์ดิ้นสุดแรง บอดี้การ์ดส่วนตัวเขาก็รีบปล่อยลงทันที "โอ้ย!!" จนทำให้คาเทียร์ล่วงไปทับบอดี้การ์ดที่นอนอยู่หน้าห้องจนตื่นขึ้น

พอตื่นขึ้นสามคนที่เฝ้าอยู่ก็พูดออกมาพร้อมกันเสียงดังว่า

"คะ..คุณหนู!!" คาเทียร์ไม่สนใจรีบเดินเข้าห้องทันที สามคนหน้าห้องที่ถูกจับได้ว่าแอบนอนหลับ ตัวสั่นกลัว สีหน้าเริ่มซีดเผือก จนมีบอดี้การ์ดคนนึงเอ่ยขอโทษขึ้น

"ผะ..ผมขอโทษครับ" พร้อมที่จ้องมองอยู่ยิ้มเยาะหนึ่งทีก่อนจะตามคุณหนูเข้าห้องไป ส่วนคิวก็กดรายงานพร้อมหลักฐานส่งให้ทางฝั่งหัวหน้าใหญ่บอดี้การ์ด(เลขาของพ่อคาเทียร์) เพื่อจัดการ ก่อนส่ายหน้าหนึ่งทีแล้วเดินเข้าห้องไปเช่นกัน พวกเขานั้นรู้อยู่แก่ใจว่าการจัดการที่ว่า คือการฆ่าทิ้ง แต่การฆ่าทิ้งมีหลายระดับแตกต่างกันไปตามความผิด โดยโทษที่เบาที่สุดของการละเลยหน้าที่ของบอดี้การ์ดที่นี่คือให้ดื่มยาพิษตาย แล้วส่งศพกับไปบ้านเพื่อประกอบพิธีกรรมทางศาสนาต่อไป ซึ่งเป็นการเมตตาปราณีที่สุดแล้ว

พอเดินเข้าห้องมาคาเทียร์ก็รีบวิ่งมานั่งที่เตียงสุดโปรดของตนพร้อมรับฟังสิ่งที่ทั้งสองจะพูดถึงอย่างตั้งใจ

"ว่ามาได้ละ"

"ผมเจอคนที่ชื่อเอ็มแล้วครับ" พร้อมตอบก่อน

"จริงใช่ไหม" คาเทียร์เริ่มยิ้มออกมาด้วยสีหน้ายินดี

"แต่...เค้าเป็นผู้ชายนะครับ คุณหนู" คิวตอบเสริม

พอได้ยินแบบนั้นสีหน้าคาเทียร์จากที่ยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวทันที เพราะเรื่องตอนเด็กแม่เค้าชอบพาเค้าไปให้ผู้ชายแก่ๆหรือคนมีเงินมาทำมิดีมิร้ายกับเขาจนเขาจำฝังใจ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เกลียดการมีsexกับผู้ชายที่สุด แต่พอเขานึกได้ว่า ตอนนั้นเขาเป็นฝ่ายโดนเอง แต่คราวนี้เขาเป็นฝ่ายทำ มันคงจะต่างกัน พอเขาคิดได้ประกอบกับเป้าหมายตอนนี้ของเขาคือการอยากถึงจุดสุดยอดนั้นจริงๆสักที ก็เลยตัดสินใจได้

"ขอดูประวัติส่วนตัวหน่อย"

"นี่ครับ" พร้อมยื่นซองสีน้ำตาที่ข้างในเป็นประวัติส่วนตัวของชายคนนี้ให้ คาเทียร์รับมาเปิดออกมองผ่านๆสองสามทีก่อนจะเอ่ยขึ้น

"รองไปถามเขาว่าพร้อมจะมาไหม ถ้าพร้อมพรุ่งนี้ค่ำก็มาได้เลย"

"ได้ครับคุณหนู"

"ออกไปเถอะ"

คาเทียร์คิดในใจ 'เมื่อไหร่พี่แคนจะมานะ วันนี้ป๊าให้พี่แคนไปทำอะไรกันแน่ แล้วทำไมสองคนนั้นที่ทำงานให้เราไม่โดนเรียกไปด้วย' คาเทียร์พยายามคิดแล้วคิดอีกแต่ก็สงสัย บางสิ่งที่เขาหาคำตอบไม่ได้เริ่มเข้ามาในสมองทีละเรื่อง จนเขาล้มตัวลงนอนแล้วปล่อยตัวให้สบาย

"คนที่ชื่อเอ็ม เป็นลูกหนี้งั้นหรอ หึ น่าลองจริงๆ"

คาเทียร์ยิ้มอย่างชอบใจก่อนเอ่ยขึ้นมาอีกว่า

"แต่การรองกับผู้ชายครั้งแรกหลังจากตอนนั้น มันก็ยังไงๆอยู่ดีนั่นแหละ เอาเถอะ นอน"

หลังจากคาเทียร์ผล็อยหลับไปอย่างมีความสุขพร้อมกับสายฝนยามค่ำคืน พี่แคนและคุณพ่อก็กลับมาพร้อมกับเลือดสีแดงที่เลอะไปทั้งตัว แค่ดูก็รู้ว่าไปฆ่าคนกันมาแน่ๆ

หลังจากคาเทียร์ตื่นขึ้นก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยที่กำลังยืนจ้องมองเขาอยู่

"พี่แคน" เขาไม่รอช้ากอดผู้ชายคนนั้นทันที

"ทำไมคุณหนูถึงกลับมาอ้อนผมเหมือนตอนเด็กๆแบบนั้นอีกแล้วละครับ"

"ไม่มีอะไรครับผมแค่เหงาเฉยๆ"

"ครับ"

"พี่แคนครับวันนี้ผมจะได้ปลดปล่อยแล้วนะครับ พร้อมกับคิวหาคนที่ชื่อเอ็มเจอแล้ว แต่เป็นผู้ชาย" พอถึงคำว่าแต่เป็นผู้ชายคาเทียร์เริ่มลดเสียงเบาลง

พี่แทนเป็นคนเดียวที่รู้ว่าคาเทียร์กลัวผู้ชายจากเรื่องตอนเด็กจึงรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่คาเทียร์ปล่อยออกมาจากสายตาหลังจากคำพูดว่า แต่เป็นผู้ชาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เพียงพูดว่า

"ถ้าเกิดอะไรผมอยู่ข้างนอกห้องนะครับ"

คาเทียร์ยิ้มหนึ่งทีก่อนพูดตอบกลับว่า

"ขอบคุณครับ แต่ผมไม่เป็นไรหรอก ผมไหว"

และแล้วก็ถึงเวลาค่ำ

"คุณหนูครับ ผมพาคนที่คุณหนูต้องการเจอมาแล้วครับ"

เสียงพร้อมตะโกนเข้าไปในห้อง คาเทียร์ที่กำลังนั่งเล่นอยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มก็เปลี่ยนกลายเป็นคนเจ้าเลห์ยิ่งกว่าจิ้งจอกร้ายทันที

"เข้ามา"

สิ้นสุดเสียงคาเทียร์ชายตัวเล็กที่ชื่อเอ็ม ร่างบางผิวขาวใส ใบหน้าเนียนบริสุทธิ์ ก็เดินกล้ากล้ากลัวกลัวเข้ามาในห้อง ภายในห้องวันนี้หอมอบอวนด้วยกลิ่นกุหลาบ ชายร่างบางที่เพิ่งเข้ามาใหม่รู้สึกแปลกใจกับเหตุการตรงหน้า เขาสังเกตุเห็นกลั

คาเทียร์นอนแช่น้ำด้วยร่างที่เปือยเปล่าอยู่ในอางน้ำที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบอย่างสบายใจ พอคาเทียร์สัมผัสได้ถึงคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็ใช้มือที่เรียวยาวเรียก เอ็ม เข้ามาใกล้ๆ

เอ็มก็เดินเข้าไป ทันทีที่เข้าไปถึง คาเทียร์ไม่รอช้า ดึงเอ็มลงมาแช่อ่างน้ำด้วยกัน ทำให้เอ็มล้มลงมาในอ่างอาบน้ำในท่านั่งหันหลังทับตัวคาเทียร์อยู่ คาเทียร์พยายามใช้มือของตนถอดเสื้อผ้าเอ็มออกที่ละชิ้น คนที่ชื่อเอ็มกลับไม่ขัดขืนอะไร เหมือนรู้อยู่แล้วว่าตนนั้นต้องมาทำอะไรวันนี้

คาเทียร์ถอดเสื้อผ้าเสร็จก็พยายามนำมือตัวเองลูบไล้บริเวณร่างกายของคนตรงหน้า เหมือนกำลังทำความสะอาดเบื้องต้น จนคนตรงหน้ามีเสียงคางออกมา

"อื้อ~"

คาเทียร์เห็นแบบนั้นก็กระซิบไปข้างๆหูของคนข้างหน้าว่า

"รู้สึกดีไหมครับ"

คนตรงหน้าไม่ตอบอะไรแค่พยักหน้าหนึ่งทีก่อนเอามือมาปิดหน้าของตัวเอง

คาเทียร์เห็นแบบนั้นก็จับคนข้างหน้าพลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขา ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปบนปากสีชมพูอวบอิ่มที่กำลังสั่นระริกระรี้อย่างเบา ก่อนจะกัดเข้าเต็มแรงจนคนข้างหน้าร้องออกมาแล้วถีบเขาทีนึง จนเขาจุก มันทำให้อารมณ์ที่สงบนิ่งของเขาเริ่มตื่นขึ้นอีกครั้ง ดวงตาที่อ่อนโยนปรากฎกลายเป็นดวงตาที่ร้อนแรงจับจ้องคนตรงหน้าด้วยความต้องการเหมือนคนบ้าที่ขาดสติ

"อยากลองดีหรอ" คาเทียร์พูดออกมาเสียงดังจนคนข้างหน้าสั่นกลัวไปหมด เขาทำแค่เพียงกล้มหน้าลงมองข้างล่างอย่างรู้สึกผิด พร้อมเอ่ยออกมา"มะ..ไม่ครับ"

คาเทียร์คิดในใจ 'ทีแรกว่าจะทะนุถนอมสักหน่อยสงสัยคงต้องเอาจริงซะแล้วล่ะ' ขณะคิดคาเทียร์คาเทียร์ยิ้มออกมาเหมือนคนลุ้มหลงในราคะ

ก่อนเขาจะไม่รอชากระชากข้อมือชายที่ชื่อเอ็มแล้วโยนลงบนเตียงอย่างแรงก่อนจะขึ้นคร่อมร่างนั้นแล้วถามออกไปว่า

"เคยนอนกับผู้ชายมาก่อนหรือยัง"

เอ็มส่ายหัวตอบเบาๆ

คาเทียร์ยิงคำถามเข้าไปอีก

"แล้วกับผู้หญิงล่ะ"

"ยะ..ยังครับ"

คาเทียร์คิดในใจ แปลว่ายังสดใหม่ทั้งหน้าและหลัง แปลกดีที่ผู้ชายหน้าตาดีน่ารักแบบนี้กับไม่เคยโดนใครทำมาก่อน หึ น่ารักจริงๆ

"อายุเท่าไหร่" คาเทียร์ถามไปอย่างงั้นเพราะมันไม่สำคัญแล้ว เขาไม่รอคำตอบ แล้วจับของตัวเองที่ไม่รู้สวมถุงยางตอนไหนยัดเข้าไปในรูจีบสีชมพูทันที รูที่ไม่เคยเปิดนี้ยัดเท่าไหร่ก็ยัดไม่เข้าจนคนตรงหน้าร้องออกมาเสียงดัง

"อ๊าา"

"เข้ายากจริงๆ" เขาพูดจบก็พยายามยัดเข้าไปอย่างแรง แต่เข้าไปได้เพียงส่วนหัวเท่านั้น รูจีบชีสมพูนี้ก็มีเลือดสีแดงๆค่อยๆไหลลออกมาทีละนิดลงบนที่นอน ทำให้ร่างเล็กตรงหน้าร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวดเเละทรมาน

"อ๊ากกก"

แต่ยิ่งร่างเล็กนี้ทรมานมากขึ้นเท่าไหร่ คาเทียร์ยิ่งรู้สึกดี ภายในร่างกายร้อนลุ่มดั่งไฟที่พร้อมจะแผดเผาไปทั่วร่างกาย คาเทียร์มองเลือดนั้นแล้วก็ทิ้มของตัวเองเข้าไปอีกรอบ คราวนี้เข้าได้เพียงครึ่งคนตรงหน้าก็ทนไม่ไหวร้องออกมาและดิ้นทุรนทุรายจนมือที่ก่อนหน้ากำหมอนไว้จิกหมอนจนขาดเห็นเส้นใยสีขาวที่อยู่ข้างใน

"ทนไว้อีกนิดนะครับ ใกล้จะเข้าหมดแล้ว พอเข้าหมด มันจะไม่เจ็บแล้วนะครับ" คาเทียร์พยายามพูดปลอบใจให้เอ็มไม่เกร็งจะได้เข้าไปง่าย แต่คำพูดของคาเทียร์กลับทำให้เห็นผมตรงกันข้าม คนข้างหน้าจากที่รู้สึกเกร็งอยู่แล้วกลับเกร็งยิ่งขึ้นไปอีก ด้วยสีหน้าที่หน้ากลัวผสมกับโรคจิตที่จ้องมองเขาอยู่ตอนนี้ มันทำให้หายเกร็งไม่ได้เลย

คาเทียร์เห็นว่าวิธีการพูดไม่ได้ผล คนตรงหน้ายิ่งเกร็งขึ้น เขาเลยก้มลงประกบริมฝีปากอย่างเบาและนุ่มนวลลงบนปากแดงระเรื่อ และแลกลิ้นด้วยความชำนาญ จนทำให้คนตรงหน้าผ่อนคลายลงในที่สุดก็จะยัดของตัวเองเข้าไปอีกครั้งอย่างสุดแรง คราวนี้ ทำให้เขารู้สึกดีกว่าแต่ก่อนที่ทำกับผู้หญิงมาก เขารู้สึกเริ่มติดใจกับการทำแบบนี้และยิ่งรู้สึกดีเมื่อทุกๆครั้งที่เขาเข้าไปแล้วเลือดสีแดงไหลสวนทางออกมา แต่คนตรงหน้ากับทนไม่ไหวร้องออกมาจนสุดเสียง

"อ๊ากกกกกกกกกก"

เขาทำได้เพียงแค่ร้องแต่ไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เพราะรู้สึกเจ็บปวดไปหมด

คาเทียร์มองหน้าเอ็มที่แสดงออกมาด้วยความเจ็บปวดที่เขาต้องการ อารมณ์เขายิ่งพลุ่งพล่านระเบิดออกมา เขาต้องการมากกว่านี้ ความต้องการของเขายังไม่จบ เขาจึงจิกหัวเอ็มอย่างแรงก่อนขยับแท่งนั้นเข้าๆออกๆจากรูแรงๆ เรียกได้ว่าเข้าสุดออกสุดทุกครั้ง เขารู้สึกดีมาก แน่มันก็ยังไม่ใช่ที่เขาต้องการอยู่ดี เขาจึงจับร่างคนตรงหน้าพลิกคว่ำลง ก่อนจับเเขนหักเข้าตัวเขาแล้วซอยรัวๆ

"อะ..อ๊าอ๊ากกก ผมเจ็บ อ๊ากก อึก..."

สักพักเสียงที่เขาได้ยินที่ช่วยเพิ่มอารมณ์ของเขานี้ก็หายไปแปลเปลี่ยนเป็นเสียงสะอึกสะอื้อร้องออกมาอย่างทรมานก่อนจะเงียบลงในที่สุด

เขารู้สึกได้ว่าสิ่งที่เขาคลาดหวังวันนี้พังทลายลงไปอีกแล้ว เด็กคนนี้คงสลบไปแล้วอีกคน เขาจึงรู้สึกหมดอารมณ์แล้วเอาแท่งนั้นออกมาทันที ถุงยางที่เขาสวมก่อนเข้าไปบัดนี้เป็นเลือดสีแดงที่ปนออกมาจนจะกลายเป็นสีแดงทั้งอัน เขาถอดมันทิ้งแล้วโยนลงถังขยะทันทีก่อนจะลุกไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าด้วยร่างกายอันห่อเหียวไร้เรี่ยวแรง

'ทำไม ทำไม ทำไม เหมือนโดนคำสาปให้ไม่สามารถถึงจุดสูงสุดแบบใครๆเขาได้ ไม่เคย ไม่เคย ไม่เคยเลย!!" เขานั่งทรุดตัวลงอยู่ในห้องน้ำแบบนั้น ก่อนหยิบกำไลข้อมือสื่อสารที่ถอดทิ้งไว้ขึ้นมา

"พร้อม คิว จัดการให้ที อย่าลืมลดหนี้สัก2,000,000แล้วหนี้ที่เหลืออีก200,000ไม่เก็บดอกเบี้ยเพิ่ม1ปี"

ที่เขาทำแบบนี้ถือว่าช่วยสุดๆแล้วถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าที่ตนทำไปมันโหดร้ายกับเด็กคนนั้นมากเหมือนที่เขาเคยโดนมา แต่การที่ไม่สามารถปลดหนี้จนหมดนั่นเพราะว่าเงินส่วนตัวรายเดือนนี้เขาเหลือแค่2,000,000และถ้าให้ไปมากกว่านี้คนทำบัญชีจะนำเรื่องนี้ไปบอกพ่อเขาแน่ๆ นี่ถือเป็นการช่วยมากที่สุดที่เขาจะทำได้ แม้การช่วยครั้งนี้เขาจะไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรเลย จนเขาเริ่มรู้สึกท้อแท้สุดๆ

พี่แคนที่คอยดูแลอยู่นอกห้องเห็นพร้อมกับคิวพาตัวเอ็มออกมาแล้วก็ทิ้งให้สองคนนี้จัดการไปก่อนแล้วรีบเข้ามาดูคุณหนูของตน เพราะรู้อยู่แล้วว่าการที่เด็กคนเมื่อกี้สลบไปแปลว่าเขาไม่บรรลุเป้าหมายและรู้สึกท้อแท้หมดหวังแน่ๆ

พี่แทนเข้าห้องมาก็พบกับห้องที่เละเทะไปหมดแต่กลิ่นหอมดอกกุหลาบที่ยังคงอยู่ เขาพยายามมองหาคุณหนูคาเทียร์แต่ก็ไม่พบ ขณะนั้นได้ยินเสียงน้ำออกมาจากห้องน้ำ เขาจึงนึกว่าคุณหนูคงกำลังอาบน้ำอยู่จึงเรียกให้แม่บ้านมาเก็บกวาดห้องคุณหนูให้สะอาด

จบตอนงับ

คำอธิบายเพิ่มเติม

เกี่ยวกับบทลงโทษของบอดี้การ์ดผู้ทำผิดของกลุ่มคลื่นหมาป่า

1.ระดับเบา

จะเป็นการทำผิดเล็กๆน้อยๆที่เป็นการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจต่างๆ

บทลงโทษ

คือการถูกไฟซ็อต ไล่ระดับจนหมดสติ

2.ระกับกลาง

เป็นการกระทำผิดที่จงใจ หรือไม่ได้ตั้งใจที่ทำให้ผู้เป็นนายเสี่ยงต่อการถูกทำร้าย

บทลงโทษ มีหลากหลายไล่จากมากไปน้อยตามความผิด แต่ทุกบทลงโทษจะมีจุดจบเหมือนกันคือความตาย อยู่ที่ว่าจะตายโดยวิธีไหน

3.ระดับสูงสุด

เป็นการกระทำที่คิดทรยศหักหลัง หรือคิดฆ่าผู้เป็นนายโดยเจตนา

บทลงโทษ คือ การทรมาณร่างกายจนตายโดยการพิจารณาระดับความรุนแรงจากน้อยไปจนถึงทรมาณมากจนสิ้นใจในที่สุด

ในสัญญาที่จะเข้ามาทำงานในกลุ่มคลื่นหมาป่าระบุไว้ชัดเจนแล้วว่า การตาย ถือเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าญาติไม่ยอมรับ หรือ หากผู้ที่มาเป็นบอดี้การ์ดเสียชีวิตแล้วเรียกร้องหาผลประโยชน์อื่นๆใดๆ ครอบครัวนั้นจะมิได้มีผู้เสียชีวิตแค่เพียงคนเดียว

จบแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***