แค่เกม

ต่อ

ผ่านไปอยู่นาน คาเทียร์ยังคงนั่งหมดหวังอยู่ในห้องน้ำแช่น้ำไปพลางๆ จนร่างกายเริ่มเย็นชืด นิ้วมือเเละนิ้วเท้ามีรอยเหี่ยวย่นเต็มไปหมด

'ทำไมเรายังไม่ถึงสิ่งที่เราต้องการสักที แม้จะชักเองเท่าไหร่ก็ไม่เคยออก ดูหนัง ดูอนิเมะ อ่านโดจิน ก็ไม่มีอารมณ์ ทำไม ทำไมกันนะ' เขาคิดแบบนี้อยู่สักพัก ก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงความจำที่หลายปีมานี้เขาพยายามลบมันออกจากหัว คือความทรงจำครั้งยังเด็กที่เขาเคยถูกผู้ชาบแก่ๆมีเงิน เดินมาหาแม่ที่บ้านเก่าของเขา

ภาพย้อน

ภาพในหัวของคาเทียร์ ปรากฎเป็นชายคนหนึ่งพร้อมพวกอีกหลายคนกำลังรุ่มล้อมร่างกายของเขา มือที่มากมายกำลังลูปไล้ทุกส่วนในร่างกายของเขาจนแยกไม่ออกว่ามือใคร มีมือชายคนหนึ่งล้วงลึกเข้าไปที่รูข้างหลัง คาเทียร์พยายามดิ้นอย่างสุดแรงแต่ก็แพ้ไม่ไหว

"ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย" คาเทียร์ตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อหวังให้ใครมาช่วย

"มึงจะเสียงดังไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก พวกกูไม่มีทางปล่อยมึงที่น่ารักแบบนี้ออกไปหรอกนะ ฉนั้นมึงก็ยอมพวกกูดีๆเถอะ ฮะฮ่าฮา" เสียงหัวเราะตอนท้ายดังลั่น พวกมันไม่รอช้ายัดเข้ามาทันที

"อ๊ากกกก" คาเทียร์ร้องเสียงดังออกมา

"ปล่อมผมไปเถอะ ผมจะไปหาแม่ ปล่อมผมนะ ฮือฮือ"คาเทียร์พยายามขอร้องอ้อนวอนสุดความสามารถก็ไม่มีใครยอมฟัง ได้แต่ผลัดกันแทงเข้าไป คาเทียร์เจ็บปวดและทรมาณกับพวกมัน เครียดเเค้นแสนสาหัส จึงกัดเข้าไปที่แท่งที่ยัดเข้ามาในปากเขาอย่างเต็มแรง ในขณะนั้นเอง ใบหน้าที่แสนเจ็บปวดและทรมานของเจ้าของสิ่งนั้นก็เผยให้เห็นก่อนชักออกไปแล้วตบหน้าคาเทียร์อย่างแรง คาเทียร์พอเห็นสิ่งนั้น อารมณ์ที่หลับไหลกลับถูกปลุกให้ตื่นขึ้น จนเขาได้ปลดปล่อยนั่นถือเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของคาเทียร์เลยล่ะ

.

.

.

.

ปัจจุบัน

คาเทียร์ที่นอนแช่น้ำแล้วความทรงจำที่เค้าอยากจะลืมมันที่สุดได้ผลุดออกมา เขาร้องตะโกนเสียงดันลั่น

"ช่วยด้วย!!"

พี่แคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง รีบวิ่งเข้าไปเปิดประตูห้องน้ำทันที เห็นคาเทียร์นั่งสั่นกลัวอยู่ในน้ำ นิ้วมือนิ้วเท้าเริ่มเปื่อย เขาไม่ถามอะไร เพียงโอบกอดคาเทียร์ในร่างที่เปือยเปล่าแล้วอุ้มขึ้นมาจากอ่างน้ำทันที ก่อนจะพาไปบนที่นอนใหม่ที่ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว แล้วตะโกนออกไปนอกห้อง

"คนอื่นไม่ต้องเข้ามา ออกไปจากหน้าห้องให้หมด"

คาเทียร์นอนร้องไห้สะอึกสะอื้อจับมือพี่แทนไว้แน่น

"ไม่เป็นไรครับคุณหนู ผมอยู่นี่"

คาเทียร์ลุกขึ้นนั่งกอดไปที่พี่แคนที่กำลังยืนอยู่ข้างๆก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้

"อึก...พี่แคน พี่แคนครับ ผมทำไม่สำเร็จ ฮือ...ละ..แล้วเมื่อกี้ภาพนั้น ภาพนั้นมัน เข้ามาในหัวผม ฮือออ"

"ผมอยู่นี่คุณหนูปลอดภัยเเล้วนะครับ"

.

.

สองคนนี้กอดกันอยู่นานจนคาเทียร์เริ่มหยุดร้องไห้และตั้งสติขึ้นมาได้ ก็รีบเอาผ้าห่มมาปิดร่างที่เปือยเปล่าของตนทันที

และกล่าวของมาด้วยน้ำเสียงและท่าทางเขินอาย

"พี่แคนครับ ผมดีขึ้นแล้ว พี่ออกไปก่อนได้ไหมครับ ผมขอแต่งตัวก่อน"

พี่เเคนไม่พูดอะไรตอบแค่เดินออกไปรอนอกห้อง ให้คาเทียร์เเต่งตัว

.

"เข้ามาได้แล้วครับ" สิ้นสุดเสียงพูด พี่แคนเดินหน้านิ่งคิ้วขมวด เข้ามาในห้องคาเทียร์ เห็นคุณหนูของตนนั่งอยู่ที่ปลายขอบเตียงก็รีบเดินเข้าไปหาก่อนเอ่ยขึ้นเสียงดัง

"ทำไมคุณหนูไม่เชื่อผม ทั้งๆที่ผมบอกไปแล้วว่าคุณหนูเข้าใจผิด"

คาเทียร์ที่อารมณ์ไม่ค่อยดีก็เถียงกลับไป

"ผมเข้าใจผิดตรงไหน ไหนพี่รองอธิบายให้ผมฟังสิ"

พี่แคนพยายามใจเย็นๆแล้วค่อยๆอธิบายให้คาเทียร์ฟัง

"ตามที่หมอเนสบอก ต้องหาคนที่มีความชอบทางเพศแบบมาโซคิสม์ ไม่ใช่หาคนชื่อเอ็มหรือมาโซคิสม์ครับคุณหนู"

สักพักคาเทียร์ทำหน้าเหมือนเพิ่งเข้าใจ แล้วแย้งพี่แคนต่อ

"แล้วทำไมไม่บอกผมก่อนหน้านี้ ทำไมปล่อยให้ผมเข้าใจผิด"

"บอกไปคุณหนูจะเชื่อผมหรอครับ ยังไงคุณหนูก็เชื่อความคิดตัวเองจนพิสูจน์ได้ด้วยตัวเองเสมอ ผมอยู่กับคุณหนูมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้ครับว่าคุณหนูคิดอะไร"

คาเทียร์แทบไม่ฟังสิ่งที่พี่แคนพูด ทำหน้าเบื่อหน่าย ทุกครั้งที่เขาเข้าใจผิด พี่แคนมักพูดคำคำนี้ออกมาเสมอ แต่พอเขาได้ยินว่า ทำไมจะไม่รู้ครับว่าคุณหนูคิดอะไร คาเทียร์เริ่มนึกแผนจะแกล้งพี่แคนออกทันที

"งั้นพี่รองบอกผมมาซิว่าตอนนี้ผมคิดอะไร"คาเทียร์ทำหน้าทำตายั่วยวน พี่แคนอ้ำอึ้งก่อนจะตอบกลับมา

"ผมไม่รู้ครับ"

"ไหนบอกว่า ทำไมจะไม่รู้ครับว่าคุณหนูคิดอะไร ไงครับ"

"ผม.." พี่แคนไม่รู้จะตอบยังไงดี ได้แต่ยื่นนิ่งๆ ได้เห็นแบบนั้นคาเทียร์ก็อดแกล้งพี่แคนต่อไม่ได้ ใครจะไปคิดว่าผู้ชายหน้านิ่ง บึ้งตึง เย็นชาเหมือนภูเขาน้ำแข็ง คนนี้ ต่อหน้าคนอื่นจะเป็นคนเย็นชา แต่พออยู่กับคาเทียร์สองต่อสองจะถูกคาเทียร์แกล้งเล่นเสมอ

"แล้วพี่อยากรู้ไหม ว่าผมคิดอะไรอยู่" คาเทียร์เริ่มยิ้มกรุ่มกริ่มออกมา ทำสายตาเจ้าเลห์ นัยต์ตาแฝงไปด้วยความปราถนาในราคะ แล้วนำมือช้ายของตนจิ้มมาที่ปาก ก่อนจะกัดปากยั่วยวนไปอีกหนึ่งที

"คุณหนู..ผมไม่เล่น" พี่แคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำท่ารับไม่ได้ที่ถูกคุณหนูที่ตนเองคอยเลี้ยงดูมาแต่เด็กๆยั่วยวนตนแบบนี้

"อะไรกันครับ ผมแค่คิดว่าอยากเล่นเกมกับพี่ซักเกมเอง"

"เกมอะไรครับ" พี่แคนเริ่มกลับมาทำตัวปกติ

"XO"

"มันสนุกตรงไหนครับ"

สิ้นสุดเสียงพี่แคน คาเทียร์ยิ้มเจ้าเลห์ออกมาหนึ่งที ก่อนเดินไปหยิบปากกาบนโต๊ะทำงานกับกระดาษสีขาวหนึ่งแผ่นมาวาดตารางเก้าช่องสำหรับเกมxo

"พี่ถามว่ามันสนุกตรงไหนใช่ไหมครับ..มันคงสนุกตรงที่เกมxoของผมใครแพ้จะต้องทำตามคำขอผู้ชนะหนึ่งอย่าง ห้ามขัดขืน และต้องยอมรับผลการแพ้ให้ได้ยังไงครับ"

"ถ้าผมชนะผมสั่งคุณหนูได้หรอครับ" พี่แคนเหมือนคิดแผนอะไรดีๆออก แต่พอมองหน้าคาเทียร์ที่ดูมั่นอกมั่นใจว่าตนจะชนะแน่ก็เริ่มตะหงิดใจเล็กน้อย

"ครับ ผมจะยอมฟังทุกคำสั่งเลย แต่ถ้าผมชนะ..."คาเทียร์หยุดชะงักก่อนพูดต่อว่า"ผมยังไม่บอกดีกว่า"

คาเทียร์ยื่นปากกาให้พี่แคน"พี่เริ่มก่อนเลยครับ"

พี่แคนจับปากกาแล้วกาตัวxลงกระดาษตรงกลาง คาเทียร์จึงหยิบปากกาของตนกาตัวoที่มุมบนซ้ายมืออย่างมั่นอกมั่นใจ

"พี่แคนรองคิดดีๆนะครับ"

พี่แคนได้ยินแบบนั้นจึงนิ่งไปสักพัก ก่อนหยิบปากกาขึ้นมาแล้วตัดสินใจกาตัวxลงไปในกระดาษ คราวนี้พี่แคนเลือกตรงกลางข้างบน เพื่อหวังจะกาxตัวสุดท้ายลงช่องข้างล่าง

คาเทียร์รู้ทันพี่แคนจึงกาตัว o ลงช่องตรงกลางข้างล่างสุดเพื่อไม่ให้พี่แคนชนะ ก่อนยิ้มออกมาแล้วเอ่ยขึ้น "ถ้าพี่รีบชนะไปมันก็ไม่สนุกสิครับ"

พี่แคนได้ยินอย่างงั้นจึงใช้เวลาคิดทบทวนอยู่สักพัก พยายามตัดสินใจเลือกตำแหน่งที่จะกาตัวxลงไป และแล้วเขาก็ตัดสินใจได้หยิบปากกามากาลงตรงตำแหน่งมุมบนขวามือเพื่อจะกาตัวสุดท้ายลงที่ตำแหน่งมุมล่างซ้ายมือเพื่อชนะ และอีกตามเคย คาเทียร์สามารถดักพี่แคนไว้ได้ทันอีกครั้งด้วยการกาตัวoลงที่ตำแหน่งมุมล่างซ้ายมือแทน ซึ่งตำแหน่งนี้คือตำแหน่งพลิกเกมจากการที่คาเทียร์ต้องตามดักทางพี่แคนตลอด กลับกลายเป็นพี่แคนต้องตกหลุมพลางที่คาเทียร์ได้วางเอาไว้ คาเทียร์คิดในใจ'พี่น่ะ ถูกผมเดาใจออกหมดตั้งแต่เเรกแล้วนะครับ คราวนี้พี่คงหนีผมไม่พ้นแลัว เพราะว่าหากพี่กาลงตำแหน่งไหนผมก็ชนะ' คาเทียร์ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าดีใจ ก่อนเอ่ยขึ้น

"พี่แพ้แล้วนะครับ พี่กาตรงไหนผมก็ชนะ พี่ยอมแพ้ผมได้แล้วนะครับ"

พี่แคนเห็นดังนั้นก็วางปากกาลงก่อนพูดขึ้นว่า "คุณหนูเล่นเก่งจริงๆ ผมยอมแพ้แล้วครับ เชิญคุณหนูสั่งมาได้เลย"

"อืมมม" ลากเสียงยาว คาเทียร์แกล้งใช้ความคิดอยู่สักพักก่อนยิ้มออกมาหนึ่งทีแล้วพูดขึ้น "งั้นผมขอติดไว้ก่อนนะครับ" เพราะสิ่งที่ผมต้องการมันยังไม่ถึงเวลา

"ได้ครับ"

คาเทียร์ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนดึงแขนพี่แคนให้นั่งบนเตียงกับตนแล้วสวมกอดเขาหนึ่งที

"กอดพี่นี่อุ่นจริงๆเลย"

"คุณหนูโตแล้วนะครับ เลิกอ้อนผมเหมือนเด็กได้แล้วนะครับ"

"ขอบคุณพี่นะครับที่เล่นเกมกับผม ผมมีความสุขมากๆเลยที่ได้เล่นเกมกับพี่"

"ผมเห็นคุณหนูมีความสุขผมก็ดีใจครับ"

"แล้วคืนนี้พี่กับคุณพ่อไม่ต้องทำภารกิจลับกันหรอครับ"

"วันนี้ไม่ภารกิจลับครับ"

"งั้นแปลว่าพี่จะอยู่กับผมเหมือนทุกคืนใช่ไหมครับ"

"ครับคุณหนู"

ไม่นานคาเทียร์ก็ผล็อยหลับไปอย่างมีความสุข

พี่แคนเห็นคุณหนูนอนหลับก็พยายามจัดท่าทางให้คุณหนูนอนลงบนเตียงดีๆ ก่อนหยิบผ้าห่มมาห่มให้ แล้วเดินออกไปนอกห้อง

คาเทียร์ที่แกล้งหลับเมื่อเห็นพี่แคนเดินออกไปสักพักก็แอบเดินช้าๆก้าวเท้าตามแบบช้าๆก่อนจะหยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้อง เขาได้ยินเสียงพี่แคนบอกกับพร้อมและคิวว่า

"เด็กคนนั้นคุณท่านบอกไม่สำคัญให้กำจัดซะ"

คาเทียร์สะดุ้งพรวด เด็กคนนั้นที่พี่แคนหมายถึงคงจะเป็นเด็กที่ชื่อเอ็มไม่ผิดแน่ เขาเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมา ที่ป๊าของตนทำแบบนี้กับเด็กคนนั้น เด็กคนนั้นทั้งหน้าสงสาร ครอบครัวก็เป็นหนี้ ถ้าเด็กคนนั้นไม่อยู่ครอบครัวนั้นคงยิ่งทุกทรมานกับการหาเงินใช้หนี้เป็นแน่ เขาเริ่มโทษตัวเอง

'แม่ง ถ้าเราไม่เลือกเด็กนั่นมาคงไม่โดนอะไรแบบนี้ ทำไมวะ มึงแม่งไอ้คนเลว เลวจริงๆเลยคาเทียร์ ทำลายชีวิตแม้กระทั่งเด็กคนนึงได้แบบนี้'

พอได้ยินเสียงพี่แคนเริ่มย่ำเท้าเข้ามาที่ประตูใกล้ๆคาเทียร์รีบวิ่งกลับไปนอนลงที่เตียงทันที แต่เขาไม่ทันสังเกตุเห็นโต๊ะที่ไม่เขาที่มีขาโต๊ะเกินออกมาคาเทียร์จึงเเตะโต๊ะเข้าเต็มแรงทำให้ที่รองก้มบุหรี่ของเขาที่เป็นแก้วใสสีทองตกลงมาแตกเสียงดัง

เพล้ง!!

เสียงตกแตกดังสนั่นลั่นห้อง บอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้องและพี่แคนถือปืนเตรียมพร้อมบุกเข้ามาปกป้องเจ้านายของตนอย่างเต็มที่แต่กลับเห็นเพียงที่รองก้นบุหรี่ตกแตกอยู่บนพื้น พี่แคนถือปืนใส่ลูกกระสุนตั้งท่าพร้อมยิง พยายามกวาดสายตาดูให้ถี่ถ้วนรอบห้องก่อนโบกมือให้ลูกน้องคนอื่นๆตรวจดูที่หน้าต่าง

พี่แคนถามขึ้น "พบคนร้ายไหม"

พร้อมตอบกลับ "ทุกอย่างปกติดีครับ"

พี่แคนถามอีก"คุณหนูล่ะ"

คิวที่ตรวจอยู่"ปกติดีครับ"

พี่แคนพูดต่อ "แล้วไป" พลางเก็บปืนลงแล้วถอนหายใจออกมาก่อนพูดขึ้นอีกครั้ง

"งั้นทุกคนออกไปได้ อย่ารบกวนเวลานอนคุณหนู เฝ้าระวังคนที่จะมาทำร้ายคุณหนูดีๆ"

บอดี้การ์ดทุกคนลดปืนลงแล้วเก็บเข้าที่เดิมก่อนพูดเบาๆว่า"ครับ" แล้วเดินออกไปนอกห้อง

พี่แคนกวาดสายตามองอีกรอบอย่างตั้งใจ มองให้ละเอียดอีกครั้งก่อนจะสังเกตุเห็นโต๊ะที่เบี้ยว พี่แคนจึงเดินไปขยับโต๊ะให้เข้าที่ก่อนเก็บกวาดรอยที่รองก้นบุหรี่ที่แตก แยกออกไปพลางๆก่อน เพราะหากเรียกแม่บ้านตอนนี้จะรบกวนคุณหนูเปล่า เขาคิดว่าไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยเรียกแม่บ้านมาเก็บกวาดให้สะอาดก่อนคุณหนูตื่นดีกว่าหลังจากเก็บกวาดเสร็จพี่แคนก็เอาที่รองก้นบุหรี่ไปทิ้ง

คาเทียร์ที่แกล้งหลับแอบมองพี่แคนอยู่บนเตียงพอเห็นพี่แคนเดินออกไปก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"เฮ้อออ" 'เกือบไปแล้วไหมล่ะ เกือบโดนพี่แคนจับได้ว่าแอบฟัง ครั้งหน้าต้องเดินดูทางซะแล้ว คราวนี้ถือว่าโชคดีไป แต่เจ็บนิ้วเท้าชะมัดเลย แม่งงงเอ้ยย'

จบตอน

ภาพเกมส์xoเผื่อใครจิตนาการตามไม่ออก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***