รักนี้ยิ่งชีพ #ดาบพิฆาตอสูร
อาจเพราะถูกชะตา
เคียวจูโร่
"หลับไปแล้ว...คงจะเหนื่อยมากสินะ..."
ข้าไม่ค่อยได้คลุกคลีกับหญิงสาวมากนัก มีเพียงคันโรจิ โคโจ และท่านแม่เท่านั้นที่ข้าพอสนิทด้วย ตัวข้าน่ะไม่เหมือนอุซุยที่รู้ว่าควรปฏิบัติต่อหญิงสาวเช่นไร ใครใครก็ต่างพูดว่าข้าน่ะทั้งแข็งกร้าวและดูน่ากลัว
'คุณเรนโงคุอ่าาาา แงงงงงง'
สาวน้อยขี้แยคนนั้นกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่กันที่ข้าลืมเรื่องเครียดต่างๆมากมายรีบกลับบ้านหลังจากทำภารกิจหรือประชุมเสร็จ ขนงาน รายงาน ทุกสิ่งทุกอย่างมาที่บ้านแทนการทำที่หน่วย
'ไม่ว่าคุณเร็นโงคุจะเป็นแบบไหนข้าก็ชอบทั้งหมดค่ะ'
มือหยาบกร้านที่มักจับดาบฟาดหุ่นฟางตั้งแต่เด็ก บางส่วนที่ด้านไปเพราะการจับดาบสีเพลิงอันแสนร้อนแรงตัดคออสูรที่เห็นแก่ตัว มือหนาที่กำลังคลอเคลียกับแก้มนิ่มๆและเส้นผมเส้นเล็กสีน้ำตาลอย่างทะนุถนอม
เคียวจูโร่
ที่พูดออกมาน่ะ...ได้คิดบ้างหรือเปล่า..หืม...
เคียวจูโร่
เจ้าเป็นคนแรกเลยนะ ที่ทำให้ข้าเห็นแก่ตัวเอง..
ใบหน้าของข้ามักดูดุดันเสมอจนคนอื่นหวาดกลัว ดวงตาของข้ามองตรงไปเท่านั้น หูของข้าไม่ได้ยินเท่าคนอื่นๆ และหัวใจของข้าที่ตั้งมั่นว่าจะช่วยเหลือผู้คนตราบเท่าชีวิตจะหาไม่ บัดนี้ข้าคงต้องคิดใหม่ ฉะนั้น รอข้าใคร่ครวญอีกสักนิดเถอะนะ ว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกของข้าเป็นเช่นไร
ริมฝีปากของข้ามักยกขึ้นยิ้มอยู่เสมอ แต่บัดนี้ข้าขออนุญาตเห็นแก่ตัวข้าเอง
ใช้ริมฝีปากนี้จุมพิตบนหน้าผากนี้เพื่อหมายปองเจ้าไว้ได้หรือไม่นะ
.
.
.
.
.
.
นกสองผัวเมียคู่รักนักปลุกมักจะมาคลอเคลียที่ห้องของเธอในช่วงเวลาเดิมเสมอ จนต้องเอาน้ำและอาหารเล็กๆน้อยๆวางไว้เผื่อให้คู่รักกินอิ่มหนำสำราญ
รู้สึกว่าเมื่อคืนนั่งเป็นเพื่อนคุณเร็นโงคุแล้วไหงฉันตื่นมาอยู่ในห้องตัวเองแล้วล่ะ เขาหามฉันมาเหรอ ฉันสูญสิ้นภาพลักษณ์ที่แสนจะเพียบพร้อมไปแล้วรึยังนะ
การฝึกเมื่อวันทำเอาตัวบางๆของฉันระบมไปหมด ทั้งวิ่งรอบบ้าน ออกกำลังกาย ถือดาบกระโดดข้ามสิ่งของ หามหาบน้ำ และอื่นๆที่ไม่ขอพูดถึง ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกว่าฉันยังฝึกไม่ได้ครึ่งหนึ่งของเขาเลยด้วยซ้ำ
เคียวจูโร่
วันนี้ข้าจะสอนเจ้าเกี่ยวกับกระบวนท่าของปราณเพลิงทั้งหมด
ความอิดโรยบนใบหน้าฉันนั้นไม่ได้มีผลต่อความตั้งใจของอาจารย์สอนปราณเพลิงที่ยังคงพูดจาฉะฉานราวกับเห็นว่าวันนี้ฉันสดชื่นมากเลยสักนิด
เคียวจูโร่
ปราณเพลิงน่ะมีทั้งหมด 9 กระบวนท่า ซึ่งกระบวนท่าที่ 1 ถือเป็นกระบวนท่าพื้นฐานของทุกกระบวนท่าในแต่ละปราณ...
บลาๆ และบลาๆ ไอ้แม่นางรินอย่างฉันก็ได้แต่ผงกหัวว่าเข้าใจในเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่
.
.
.
เคียวจูโร่
การใช้ปราณเจ้าต้องฝึกกำหนดลมหายใจให้เป็น
ริน
สูด!!...เฮือก!!..เจ็บอะ!!!
เคียวจูโร่
อย่างนั้นแหละ ฝึกไปเรื่อยๆจนกว่าจะชำนาญ
.
.
.
และแล้ววันนี้ก็มาถึงหลังจากการผ่านฝึกทรมานทั้งหมดทั้งมวลมาสองปี
เซนจูโร่
พี่ริน...ระวังตัวด้วยนะครับ อันนี้ท่านพี่ฝากมาให้
ฉันก้มมองกำไลสีเพลิงที่ยัดเยียดให้เสาหลักเพลิงจนสำเร็จ ก่อนจะหยิบมาใส่บนข้อมืออย่างระมัดระวัง
ริน
ขอบคุณนะ!! ทำขนมรอข้าได้เลยข้าจะต้องกลับมาให้ได้เจ้าค่ะ
ฉันกอดเด็กน้อยที่ทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อเพราะการไปคัดเลือกนั้น ถ้าไม่พิการก็ไม่ได้กลับมาสำหรับมือใหม่เท่าที่รู้มา
เซนจูโร่
ต้องปลอดภัยกลับมานะครับ
ริน
สัญญาเลยค่ะ ถ้าใครโกหกจะต้องกินน้ำมะนาวหนึ่งแก้
กฎนี้ฉันเคยใช้เมื่อตอนเล่นเกมกับพี่น้องเรนโงคุกันสามคน ซึ่งฝ่ายแพ้มีเเค่ฉันกับเซนจูโร่แค่นั้นแหละค่ะ เพราะคุณเรนโงคุน่ะปีศาจชนะตลอดเลย
เซนจูโร่
คิกๆ พี่รินก็...รักษาตัวด้วยนะครับ
ฉันโบกมือลาเซนจูโร่พร้อมกับดาบของคุณเร็นโงคุที่ยืมมาเพื่อใช้ทดสอบก็อย่างที่รู้ว่าดาบธรรมดาน่ะไม่สามารถตัดคออสูรได้ซึ่งเจ้าของดาบน่ะออกไปที่หน่วยตั้งแต่รุ่งสางเพราะต้องประชุมเสาหลัก
ระยะทางจากที่บ้านไปยังสถานที่คัดเลือกค่อนข้างยาวไกลแต่ผลจากการฝึกหนักของอาจารย์พ่วงตำแหน่งเจ้าของบ้านทำให้ไม่ค่อยเหนื่อยมากนักกับการเดินทางในที่ไกลๆ ฉันใช้เวลา 3 วันในการเดินทางไปคัดเลือกเลยนะ นับถือตัวเองอยู่หน่อยๆ
"สังหารอสูรและอยู่รอดในการคัดเลือกจนครบ 7 วันค่ะ"
กฎและคำอธิบายตำแหน่งรวมถึงอันดับที่จะได้ตั้งแต่ต่ำสุดไปสูงสุดคือระดับเสาหลักเช่นเดียวกับคุณเร็นโงคุ แต่ว่านะ
"ตายแน่ๆ ตายแน่ ผมต้องตายแน่ๆ"
น้ำเสียงสั่นๆด้านหน้ากับชุดคลุมสีเหลืองสว่างจนอดไม่ได้ที่จะอุทานในใจ
ริน
อย่าบอกนะว่า น้องทันก็มาเหรอ รุ่นนี้เหรอเนี่ย...
อาเมนให้กับดิฉันและเพราะในการคัดเลือกรุ่นนี้น่ะ มันมีอสูรที่ร้ายแรงซ่อนตัวอยู่น่ะสิ
เมื่อเริ่มปล่อยตัวฉันรีบขึ้นบนที่สูงเพื่อมองทัศนียภาพทั้งหมดของพื้นที่นี้ การที่เราชำนาญพื้นที่ก็ได้เปรียบไปแล้วนิดหน่อยอย่างน้อยก็พอหาทางหนีให้ตัวเองได้
ฉันกระโดดจากกิ่งไม้หนึ่งไปยังอีกกิ่งอดทึ่งกับตัวเองไม่ได้ที่เก่งขนาดเหยียบไม่พลาดเลย แรงดีดตัวไปด้านหน้าโดยใช้กล้ามเนื้อที่ขาและสมาธิทำให้ไปถึงจุดหมายได้เร็วและสามารถใช้โจมตีศัตรูโดยไม่ให้รู้ตัวได้ แต่ระหว่างนั้นสิ่งที่เธอคิดกลับไม่เป็นไปตามที่ตั้งใจเอาไว้เลย
ศีรษะเหลวหลุดออกจากบ่าอย่างรวดเร็วก่อนจะตกลงพื้นดังตุบ ก่อนจะค่อยๆสลายไป
ริน
อ่า.....อย่างที่คิดจริงๆด้วยสิ..
นัยน์ตาสีน้ำตาลหม่นเเสงลงเมื่อรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง ใบหน้าที่มักมีรอยยิ้มที่เคยสุกสกาวเมื่อครู่ตอนนี้กลับก้มมองดาบในมือด้วยสีน้ำอ่านไม่ออก
ริน
มองออกตั้งแต่แรกทำไมยังสอนอยู่ตั้งปีสองปี คนบ้าเอ้ย ใจร้ายที่สุด มันน่าโกรธจริง
แม่สาวน้อย มาเป็นอาหารของข้าอีกคนแล้วใช่...
"เอ๊ะ..."
ศีรษะของอสูรอีกตัวตกลงบนพื้นก่อนจะสลายไปเช่นเดียวกับตัวเมื่อกี้
ริน
ฉันกำลังโกรธ อย่าเสนอหน้ามาน่ะไอ้พวกน่าขยะเเขยง.
น้ำเสียงเยือกเย็นไร้ซึ่งความอ่อนโยนดังที่เคยเป็นเสียดแทรกเข้าไปยังจิตใต้สำนึกของร่างอสูรตนนั้นที่กำลังจะสลายไป
อะไรกัน...รังสีกดดันแบบนี้...ใช่มือใหม่จริงๆเหรอ ...น่ากลัว...น่ากลัว..ที่สุด
.
.
.
ครบเจ็ดวันโดยที่ฉันสังหารอสูรไปทั้งหมด 12 ตัวโดยไม่ได้ใช้ปราณเลยแม้แต่นิดเดียว ใช่อ่านไม่ผิดหรอก ไม่ได้ใช้ปราณเลย
ริน
ฉันตายได้นะแต่ยังไม่ตาย...
หญิงสาวทอดมองผู้รอดชีวิตเพียงห้าคนรวมเธอก็ครบหก เหล่าตัวเอกที่กำลังจะเติบโตเป็นต้นกล้าดังเช่นคำพูดหนึ่งของคนที่ฉันรู้จักดี
"เชิญเลือกแร่ค่ะ" เด็กน้อยผู้กำลังเติบใหญ่กำลังเลือกเส้นทางการเดินของตนเอง เช่นเดียวกับฉันที่เลือกเส้นทางของฉันไว้เช่นกัน
หนุ่มน้อยเจ้าของรอยแผลเป็นบนหน้าผากก้มหัวขอโทษรัวๆจนอดไม่ได้ที่จะจับไหล่ทั้งสองข้างไม่ให้ขยับตัวมาก
ริน
บาดเจ็บไม่ใช่เหรอคะ เดี๋ยวก็เดินกลับไม่ได้หรอกน้องสาวรออยู่นะคะ..
ฉันเดินจากไปทิ้งให้เด็กหนุ่มในชุดวาดลวดลายสายน้ำสีฟ้าสดชะงักอยู่กับที่ด้วยความแปลกใจ
เส้นทางการเดินกลับบ้านไม่ใช่ปัญหาของฉันในเมื่อมีสิ่งที่ติดอยู่ในใจของฉันมาตลอดทาง บาดแผลของฉันมีไม่มากแต่ก็ไม่น้อยเช่นกัน โดยเฉพาะข้อเท้าและแผ่นหลังดังนั้นทุกย่างก้าวจึงเจ็บปวดจนน้ำตาไหล
"แม่คะ....หนูอยากกลับบ้านแล้ว.."
แม้จะคร่ำครวญยังไงก็ไม่มีใครสนใจ แม้จะสะบักสะบอมแค่ไหนก็ต้องเดินต่อ แม้จะเจ็บปวดเท่าใดต้องกัดฟันสู้ ข้ามภูเขาสูง ผ่านทุ่งนากว้าง สภาพอากาศร้อนๆหนาวๆทำให้ปวดหัวไปหมดแต่ก็ลากสภาพใกล้ตายมาจนถึงหน้าบ้านเร็นโงคุ
เซนจูโร่
สวัสดีครับ...ใครครับ..
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เป็นหนึ่งอาทิตย์ฉันไม่ได้ออกจากห้องนอนเลยเพราะบาดเจ็บ และไข้ขึ้นสูง จนลำบากเซนจูโร่ต้องเช็ดตัวนำอาหารมาป้อนให้และเป็นอีกหนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่เร็นโงคุ เคียวจูโร่คนนั้นไม่กลับบ้าน
สภาพนอนหมดอาลัยตายอยากทำให้เซนจูโร่อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง แต่ยังไม่ทันจะได้ถามไถ่ดีๆเสียงเคาะประตูจะเรียกเด็กน้อยให้ไปเปิดประตูเสียก่อน
ช่างตีดาบเจ้าของหน้ากากสีแดงเข้มยื่นดาบให้ฉันอย่างนอบน้อม
ริน
ขอบคุณค่ะ เสร็จธุระเเล้วใช่ไหมคะ...ฉันอยากพักผ่อน
เซนจูโร่
พี่ริน! พูดแบบนี้ไม่ดีนะครับ..
เซนจูโร่เอ่ยเตือนฉันเสียงอ่อน แต่เพียงแค่ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไรในตอนนี้ มือข้างถือดาบเล่มนั้นกำแน่นขึ้นพร้อมกับรีบเปิดประตูเข้าห้องตนเองปิดตัวเองออกจากโลกภายนอกอีกครั้ง ปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาเพียงลำพัง
ทั้งที่พยายามกลั้นมาตลอดแท้ๆ แต่ทำยังไงได้ในเมื่อน้ำตาพวกนี้มันเป็นน้ำตาของความล้มเหลวแบบฉันนี่
ตั้งแต่เด็กแล้วที่ฉันมักเก็บความรู้สึกแย่ๆไว้ในใจ ไม่อยากบอกคนอื่นเพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นห่วง ไม่ว่าจะเป็นการโดนทำร้าย โดยแกล้งหนักขนาดไหน ต่อให้ทั้งตัวฉันจะช้ำแค่ไหน ฉันก็จะไม่ปริปากบอกคนในครอบครัวเลยแม้แต่น้อย เพราะฉันกลัวว่าฉันจะเป็นคนขี้ฟ้องดังที่เขาล้อกัน
ในตอนนี้ที่ฉันไม่อยากเจอใครทั้งนั้น เพราะว่าฉันน่ะ เกลียดด้านอ่อนแอของตัวเองที่สุด ไม่ชอบน้ำตา ไม่ชอบที่ต้องมานั่งรู้สึกผิดกับความล้มเหลวนี้ ทั้งที่คิดว่าจะทำได้แล้วแท้ๆ แล้วแบบนี้ฉันจะเอาอะไรไปปกป้องเขากันคะ
เซนจูโร่
พี่ริน...เป็นอะไรรึเปล่าครับ
เซนจูโร่
ข้าเอาขนมที่ข้าทำมาให้นะครับ...ข้าเพิ่งเคยทำเป็นครั้งแรก อยากให้พี่ชิมดูน่ะครับ
ริน
วางไว้ตรงนั้นเเหละค่ะ ...เดี๋ยวข้าจะชิม...ขอบคุณนะคะ"
น้ำเสียงที่พยายามจะทำให้ปกติที่สุด รอจนกระทั่งเซนจูโร่ยอมแพ้เดินจากไปจึงจะเปิดประตูเพื่อหยิบจานเข้าไปเงียบๆ วันนี้ฉันไม่รู้เรื่องราวต่างๆภายในบ้านเลยเพราะอยู่แต่ในห้องตั้งแต่หายจากอาการบาดเจ็บ ฉันไม่แม้แต่จะรู้ว่าเซนจูโร่นั่งทานข้าวคนเดียวเพราะพี่ชายยังไม่กลับบ้าน
แต่ว่านะ ขนมที่เซนจูโร่ทำคงจะอร่อยมาก
ถ้าหากตอนนี้ฉันกำลังมีความสุข
แต่การกินขนมหวานทั้งน้ำตาเนี่ยโคตรจะทรมานเลยค่ะ
.
.
.
เคียวจูโร่
ริน...ข้าได้ยินว่าเจ้าไม่ออกจากห้องมาทานข้าวเย็น..หิวหรือเปล่า
เสียงทุ้มที่เอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วงดังขึ้นด้านหน้าประตู ทำเอาอยากจะร้องไห้อีกสักหลายๆรอบชะมัด
เซนจูโร่คงเอาเรื่องของฉันที่ทำตัวแปลกไปบอกกับพี่ชายไปแล้วเขาถึงได้เดินมาถามฉันแบบนี้
เคียวจูโร่
..อ่า...งั้นเหรอ..เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า
น้ำเสียงที่ดูกังวลเริ่มฉายชัดขึ้นเมื่อฉันเอาแต่ตอบเขาแบบสั้นๆไม่ก็เมินคำถามไปเลย
ริน
คุณคงจะเหนื่อย...กลับห้องเถอะค่ะ...ข้าจะนอนแล้ว...
เคียวจูโร่
เจ้าโกรธข้าใช่ไหม..
เคียวจูโร่
เรื่องปราณและเรื่องการเป็นนักดา
ให้ฉันลืมๆมันไปได้ไหมคะ ไอ้ดาบที่ตีขึ้นมาเนี่ยยังไงมันก็ไม่มีทางเปลี่ยนสีได้อยู่แล้วเพราะว่าฉันไม่มีคุณสมบัติตั้งแต่แรก ใจร้ายชะมัด ทำไมไม่บอกมาตั้งแต่ตอนนั้นให้ฉันคิดไปเองทำไม ทิ้งให้ไอ้คนที่ทำอะไรก็ไม่ได้แบบนี้จะให้ไปปกป้องใครได้
เคียวจูโร่
ออกมาคุยกันก่อนริน...
เคียวจูโร่
ข้าไม่กลับ จนกว่าเจ้าจะออกมาคุยกับข้า
แรงเปิดประตูไม่ได้ทำให้คนด้านนอกสะดุ้งนักแต่สิ่งที่ทำให้อีกคนแสดงสีหน้าแปลกๆกลับเป็นอีก
อย่างบนใบหน้าเข้ารูปนั้นมากกว่า
เคียวจูโร่
ระ..ริน...เจ้าร้องไห้
เคียวจูโร่
เช็ดน้ำตาก่อนเถอะ
เขาพยายามยื่นผ้าเช็ดหน้าในมือให้แต่สุดท้ายก็ไม่มีมือมารับอยู่ดี
คำถามเดิมถูกย้ำด้วยน้ำเสียงที่เเข็งกร้าวราวกับน้ำแข็ง
เคียวจูโร่
เข้าไปคุยข้างในเถอะ
ชายหนุ่มยอมแพ้ให้กับน้ำเสียงห่างเหินแบบนั้นจนอยากอดไม่ได้ที่จะกลัวว่าเธอจะเป็นแบบท่านพ่อ
รินเดินถอยมาด้านในก่อนจะนั่งลงบนเบาะ ด้านข้างมีดาบที่ถูกแกะออกตั้งแต่ช่างตีดาบให้ลองตอนแรก
ริน
ดาบของคุณอยู่บนโต๊ะในห้องค่ะ
เคียวจูโร่
ข้าไม่ได้จะมาทวงดาบ
ริน
ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะคะ
เคียวจูโร่
ข้าเห็นเจ้ามีความตั้งใจมาก ข้าไม่อยากให้เจ้าผิดหวังตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม ข้าไม่อยากทำลายความตั้งใจเจ้า
เหมือนกับที่ข้าเคยโดนเมื่ออดีต
เสียงหวานสั่นเครือเอ่ยเบาๆจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ทว่าหูทั้งสองข้างที่ไม่ค่อยได้ยินนั้นกลับชัดเจนยิ่งจนน่าแปลกใจ
ริน
ขอโทษที่ล้มเหลวนะคะ ข้าไร้ความสามารถเอง เป็นข้าเองที่มันอ่อนแอทำอะไรไม่ได้ รู้สึกไร้ค่าจริงๆเลย...
เคียวจูโร่
ริน!! เจ้าพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม!!!
เสียงตะโกนของอีกคนพร้อมกับไหล่ที่เขาบีบทำเอาร่างบางต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บเบาๆ
มือใหญ่ที่มักจะจับดาบอยู่ตลอดเวลาเอื้อมมาปิดริมฝีปากสวยนั้นพล่ามโทษตัวเองให้เขาฟัง
เคียวจูโร่
อย่าพูดว่าตนเองไร้ค่า!! ถ้าจะโทษก็มาโทษที่ข้าที่ไร้ความสามารถในการเป็นผู้เลี้ยงดูที่ดีดังนั้น !! จะกล่าวจะว่าอะไรก็ได้แต่อย่าบอกว่าเจ้าไร้ค่า จะให้ข้าขอโทษก็ได้!! ข้าขอโทษ...
ใบหน้าที่เจ็บปวดนั้นทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ไปพักใหญ่
นี่มันอะไรกัน ทำไมเขาต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ขนาดนั้นด้วย จะมาขอโทษฉันทำไมกัน เขาไม่ผิดสักหน่อย จะไม่ปล่อยมือออกจากปากฉันเหรอถ้าเปียกน้ำตาฉันไม่ผิดนะคะ
คำพูดที่ยังคงความชัดเจน ฉะฉาน และสั่นกว่าปกติเล็กน้อยทำเอาใจกระตุก
เคียวจูโร่
ข้าทำให้เจ้าเป็นแบบนี้ทำให้เจ้าร้องไห้ทั้งยังทำให้เจ้ามองตัวเองด้อยค่า
เคียวจูโร่
ฉะนั้นจะด่าจะว่าอะไรข้าก็ได้แต่อย่าโทษตัวเองเลย
มือที่แตะกลับสั่นระริกดูไม่ใช่เสาหลักเพลิงที่แสนจะเเข็งแกร่งดังที่คนอื่นเข้าใจเลย
ฉันเอื้อมมือทั้งสองข้างขึ้นดึงลำคอหนาเข้ามากอด พลางลูบเส้นผมสองสีนั้นอย่างเบามือ ราวกับปลอบเด็กน้อยสามขวบที่กำลังเบ๊ะปากจะร้องแต่พยายามฮึบอยู่ในใจทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า
ริน
โอ๋ๆ นะคะ ไม่ร้องนะ รินปลอบคนไม่เป็นนะคะ
คนในอ้อมกอดที่ดูเหมือนชะงักเพราะสัมผัสจากฉัน เขาตัวเกร็งแข็งทื่อไปหมดจนอดไม่ได้ที่จะสงสารผละออกให้เขาเป็นอิสระ
กลับเป็นอ้อมแขนทรงพลังนั้นดึงฉันเข้าหาตัวเขาแทน แถมยังกอดแน่นกว่าที่ฉันกอดเมื่อกี้อีก
ริน
ฉันไม่ได้โกรธคุณหรอกนะคะ
ชุดเขาเช็ดน้ำตาฉันไปหมดเลย เหลือไว้แต่จมูกกับตาที่เป็นสีแดงอ่อนๆเพราะร้องไห้มานานเท่านั้น
ริน
ใช่ค่ะ ไม่โกรธจริงๆค่ะ ก็คุณหวังดีนี่คะฉันจะโกรธไปทำไมล่ะ ฉันแค่ผิดหวังเท่านั้นเอง
นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นเขาถอนหายใจ ฉันจั๊กจี้เล็กน้อยเมื่อเขาซบลงที่ไหล่เล็กๆเท่าฝ่ามือของเขาทำเอาเส้นผมจิ้มลำคอจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ แต่ฉันก็จะไม่หยุดลูบผมเขาจนเขาจะบอกให้หยุดล่ะนะ
เขานิ่งไปกับไหล่ของฉันนานมาก หรือฉันกลิ่นตัวแรงเหรอ อาบน้ำแล้วนะ เมื่อกี้ก็ดมแล้วก็ไม่เหม็นนี่นา
ฉันค่อยๆดันร่างของเขาลงกับพื้นเบาๆ ก่อนจะนำหมอนกับผ้าห่มมาห่มให้พร้อมกับทิ้งตัวลงบนพื้นห้องเรียบๆ นอนมองใบหน้าคมคายผ่านแสงจันทร์ที่กำลังหลับปุ๋ยเหมือนกับเด็กสามขวบ
ว่าแต่ ฉันลืมไปได้ยังไงนะ ว่าเขาเองก็เคยเป็นแบบนี้ เป็นเด็กน้อยที่มีความฝันว่าจะได้เป็นเสาหลักผู้ยิ่งใหญ่ดังเช่นพ่อของเขาดังนั้นการได้สวมผ้าคลุมสีเพลิงเป็นสิ่งที่เขาพยายามเลือดตาเเทบกระเด็นเพื่อจะได้มันมา คำพูดแค่ว่าไร้พรสวรรค์น่ะแม้จะสลักลงไปในใจแต่กลับเปลี่ยนให้มันเป็นพลังได้ น้อยคนนักที่จะมีพลังใจเเข็งแกร่งแบบนี้ สุดยอดไปเลยนะคะ
ริน
ขนาดหลับก็ยังหล่อจังน๊า...ดูดีไปหมดเลย..ทำเอาอยากเลี้ยงนกฮูกสักตัวเลย
ฉันบีบจมูกโด่งนั้นเบาๆพอให้อีกคนรำคาญ ก่อนจะหลับตามอีกคนไปบ้าง หลังจากนั้นไม่นานดวงตาสีเพลิงลืมขึ้นท่ามกลางความมืดเพื่อเอื้อมมือโอบร่างนุ่มนิ่มเข้ามาในอ้อมแขนกระซิบเบาก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปเช่นเดียวกัน
เคียวจูโร่
เจ้าเป็นคนแรกเลยที่ไม่คิดว่าข้าแปลกประหลาด...
Comments
หม่ามี้คลั่งรัก
สบายเลยนะพวกเธอน่ะ
2022-10-17
0
ต้าว ครีม
อ๊ากกกกก//กรี๊ดลั่นบ้านสิคะรอไร
2022-08-12
3
Kannatcha
.
2022-07-24
1