รักนี้ยิ่งชีพ #ดาบพิฆาตอสูร
ผ้าคลุมสีเพลิง
เจ็บ!!
เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย
ลุกไม่ได้ด้วย!
ฉันตื่นมาพร้อมกับกลิ่นยาตลบอบอวลพุ่งเข้าจมูกจนมึนหัวล้มกลับไปนอนอีกรอบ
เมื่อวานเราเพิ่งหนีสัตว์ประหลาดกินคนมานี่นา หลังจากที่โดนไฟแปลกๆนั่นลูกท่วมตัวแล้ว ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มีประสบการณ์ข้ามมิติแบบนี้ ถ้าเขียนนิยายเล่นคงจะได้เป็นร้อยๆหน้าล่ะ
โคโจ ชิโนบุ
อาราๆ...ตื่นแล้วเหรอคะ อย่าขยับตัวมากนะคะ เดี๋ยวแผลจะเปิดเอา
โคโจ ชิโนบุ
ฉันโคโจ ชิโนบุค่ะ
โคโจ ชิโนบุ
เธอมีบาดแผลภายนอกไม่มากเท่าภายในเพราะฉะนั้นขยับตัวก็ระวังด้วยนะ
ริน
อ่า...คุณช่วยรักษานี่เอง...
ริน
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ฉันก้มหัวขอบคุณเธออย่างนอบน้อม
โคโจ ชิโนบุ
เอ๋....ผ้าคลุมนั่นยังอยู่อีกเหรอคะเนี่ย
โคโจ ชิโนบุ
นึกว่าเขาจะมาเอากลับไปแล้วเสียอีกนะคะ
ฉันก้มมองมือตนเองที่จับผ้าคลุมสีขาวลายเปลวเพลิงสีเข้มไว้แน่น ก่อนจะอุทานรีบปล่อยมือราวกับต้องของร้อน
ริน
ฉันจับมันไว้ตลอดเลยเหรอคะ!!
โคโจ ชิโนบุ
ตั้งแต่คุณเร็นโงคุพาคุณมารักษาคุณก็ไม่ปล่อยผ้าคลุมจนต้องแกะออกมาทั้งผ้าคลุมน่ะค่ะ
น่าอายที่สุด น่าขายหน้าที่สุด!!
ชายหนุ่มร่างกำยำเปิดประตูดังปัง เดินเข้ามาพรวดพราดจนฉันสะดุ้งโหยง
เคียวจูโร่
โอ้! เจ้าตื่นแล้ว!!
เคียวจูโร่
เรื่องผ้าคลุมข้าน่ะเหรอ!! สบายใจได้ ข้าไม่ถือ!!
ชิโนบุในชุดประจำตำแหน่งแย้มรอยยิ้มกว้างอย่างนึกเอ็นดู เด็กสาวในวัย 15 นั่งก้มหน้างุดเมื่อเจ้าของผ้าคลุมเดินเข้ามาถามไถ่อาการตามมารยาท
คนหนึ่งก้มหน้าคุย อีกคนก็มองตรงราวกับไม่ได้คุยกัน ดูน่าขันดีนะคะ
เคียวจูโร่
ข้ามาขอบใจเรื่องดาบน่ะ ถ้าไม่ได้เจ้าข้าคงต้องเปลี่ยนดาบเล่มใหม่ซะเเล้วสิ
เคียวจูโร่
ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรเหรอ! ข้าน่ะชื่อว่า เรนโงคุ เคียวจูโร่! ยินดีที่ได้รู้จัก
ถ้าบอกว่าชื่อลลิล มันจะดูแปลกๆไหมนะ
เคียวจูโร่
อื้ม!! ริน! เป็นชื่อที่ดี!!
ให้ตายเถอะการพูดทุกประโยคเต็มปากเต็มคำเสียงดังฉะฉานนี่มันน่าคิดถึงจังเลยนะ นี่ฉันอยู่ตรงหน้าคุณเร็นเขาแล้วใช่ไหม เขายังมีชีวิตอยู่ล่ะ แถมยังได้คุยกับเขาตัวเป็นๆด้วยแต้มบุญฉันมีเหลืออยู่เท่าไหร่กันนะ ใช้ไปหมดละมั้ง
เคียวจูโร่
แม่นางจ้องหน้าข้าตั้งแต่ตะกี้แล้ว!! มีอะไรติดอยู่รึ!!
ริน
อ่า...ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมนะ
เคียวจูโร่
อื้ม! เรื่องจริงอันใดรึ!!
เคียวจูโร่
ใช่แล้ว!! เจ้ารอดมาได้!!
ริน
ฮื่อ...ฮื่ออออ ตัวเป็นๆเลยอ่าาาาาาาา แงงงงง
ชายผู้ขึ้นชื่อว่าเสาหลักสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆฉันกระโดดโผกอดเขาไว้ราวกับกระรอก ไม่ใช่แค่เสาหลักเพลิงเพียงอย่างเดียว เสาหลักแมลงเองก็ตกใจไม่เเพ้กัน
โคโจ ชิโนบุ
รินจัง! เดี๋ยวแผลเปิดนะคะ อย่าขยับตัวเยอะสิคะ
เสาหลักเพลิงที่ดูคล้ายจะสติหลุดไปแล้วเอาแต่พูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมาราวกับเครื่องเล่นวนลูป มือไม้ว้าวุ่นทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ
ริน
ฮื่ออ....ฮึก...ดีใจที่สุดเลยยยยย
ฉันที่เกาะชายเสื้อเขาเป็นลูกลิงสูดน้ำมูกดังฟืด มือเล็กๆของฉันจับใบหน้าที่ดูดุดันและแสนดีให้หันมาสบกับตนเองอย่างเอาแต่ใจ
ดวงตาดุดัน เจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์ คิ้วเข้มที่ไม่เหมือนใคร ริมฝีปากที่ยกขึ้นจนคล้ายจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา รวมเป็นใบหน้าที่แสนจะมีเสน่ห์มากเลยทีเดียว
เคียวจูโร่
อุเม!! เเม่นางปล่อยหน้าข้าก่อน!!
โคโจ ชิโนบุ
นั่นสิคะ ลงมาคุยกันดีๆก่อนนะคะ
ริน
อยากจะร้องไห้อีกรอบเลยค่ะ...ฮึก...
ฉันฟุบลงกับบ่ากว้างอย่างหมดแรง รู้สึกเหมือนว่าไหล่ฉันจะไร้เรี่ยวแรงอีกแล้ว
โคโจ ชิโนบุ
เเผลเปิดแล้ว!!
คุณชิโนบุอุทาน คุณเร็นโงคุที่พยายามแงะมือฉันออกก่อนจะวางฉันลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาก่อนจะพ่นลมหายใจเบาๆ
เสาหลักแมลงกลับมาพร้อมกับยารักษา พลางพูดดุไปยกใหญ่ จนสำนึกได้ว่าผู้หญิงที่น่ากลัวกว่าคุณแม่ก็คนที่ชื่อว่าชิโนบุนี่แหละค่ะ
.
.
.
.
.
โคโจ ชิโนบุ
จำได้ไหมคะว่าบ้านอยู่ที่ไหน
ริน
....ข้าไม่มีบ้านมานานแล้ว....
ฉันเม้มปากเพราะไม่รู้จริงๆว่าจะบอกตำแหน่งบ้านของตนอยู่ที่ไหนยังไง จะให้บอกว่าเป็นฉันเป็นชาวต่างชาติที่วาปมาจากประเทศไทยงั้นเหรอ
ริน
ไม่มีเหมือนกันเจ้าค่ะ...
ฉันตอบเสียงเบา แต่มือกลับไม่ปล่อยชายเสื้อคลุมสีเพลิงเเม้แต่เสี้ยววินาที
โคโจ ชิโนบุ
แย่จังน่า....เราจะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดีคะคุณเร็นโงคุ
เคียวจูโร่
ฮื้ม!! นั่นสิ!!
คุณเร็นโงคุเอ่ยตอบโดยใบหน้านั้นยังคงมองตรงไปข้างหน้าเหมือนเดิม เเต่ก็ไม่ได้พยายามปลดมือฉันออกจากชายเสื้อคลุมอย่างเมื่อตะกี้นะ
โคโจ ชิโนบุ
ท่าทางเขาจะชอบคุณนะคะ
เคียวจูโร่
อื้ม!! คงจะขวัญเสียไม่น้อยสินะ ไม่เป็นไรหรอก เจ้าปลอดภัยแล้วล่ะ!!
มือหยาบกร้านจากการฝึกหนักตบเบาๆบนศีรษะฉันเพื่อปลอบประโลมไล่ฝันร้าย ก่อนจะลูบเบาๆราวกับกล่อมเด็กน้อยอย่างนั้นแหละ
ฉันเม้มปากให้กับสัมผัสอบอุ่นจนอดไม่ได้ที่จะคันยุบยิบในหัวใจพร้อมกับคำที่มอบให้กับสถานการณ์นี้ได้
.
.
.
.
.
ฉันใช้เวลาอยู่ในคฤหาสน์ผีเสื้อเป็นอาทิตย์ เวลาส่วนใหญ่ในนั้นคือการนอน ดื่มยา และนอนต่อ ที่น่าเบื่ออีกอย่างเพราะว่าคุณเร็นโงคุน่ะไปทำภารกิจตั้งแต่สามวันที่แล้วยังไม่กลับมาเลย
"ไม่ได้นะคะ! วางจานอาหารลงเดี๋ยวนี้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันยกไปเองค่ะ"
อาโออิจังที่รู้จักกันเมื่อสามวันที่แล้วรีบรุดมายกจานข้าวเพื่อถือเอง
ริน
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันถือเองได้นะคะ มันไม่ค่อยเจ็บแล้ว
จริงๆก็ยังเจ็บอยู่แหละ แต่จะให้เด็กน้อยมาดูแลมันก็กระไรอยู่
ริน
ใช่แล้วค่ะ...ฉันน่ะสามารถยกตะกร้าผ้าได้เลยนะคะ
น้ำเสียงเยือกเย็นด้านหลังที่ทำเอาขนลุกซู่ พร้อมกับมือเรียวจับหมับเข้าที่แผลอย่างจงใจ
โคโจ ชิโนบุ
ว้าว...แข็งแรงเร็วดีนะคะ "
จากนั้นก็โดนคุณชิโนบุดุอีกครั้ง เหมือนได้แม่คนที่สองเลยล่ะ
ฉันนั่งพับเพียบฟังคำบ่นของคุณหมอสาวอย่างใจลอยก่อนจะได้สติกลับมาจากเสียงตึงตังด้านนอก
"เสาหลักเพลิงบาดเจ็บค่ะ!!"
โคโจ ชิโนบุ
ตายจริง....พาเขาไปพักด้วยนะคะ
คุณชิโนบุพูดพร้อมกับแย้มรอยยิ้มแบบฉบับเจ้าตัว ก่อนจะเดินออกไป ด้วยความเป็นห่วงฉันก็อดไม่ได้ที่จะเดินตามไปยังห้องพักรักษา
"ไข้ขึ้นเจ้าค่ะ" เด็กน้อยทั้งสามเอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยความเป็นกังวล
โคโจ ชิโนบุ
เพราะมนตร์อสูรสินะคะ รักษาตามอาการก็แล้วกันนะคะ
เสาหลักเเมลงยิ้มให้เด็กน้อยทั้งสามเพื่อให้สัญญาณทำตามหน้าที่ พร้อมกับหันมายิ้มให้ฉันด้วยอีกคน
โคโจ ชิโนบุ
ฝากดูแลด้วยนะคะ ช่วงนี้คนบาดเจ็บเยอะมาก
โคโจ ชิโนบุ
ผ้าเช็ดตัวอยู่ใกล้กับหน้าต่างบานสุดท้ายนะคะ จะได้ไม่เบื่อนะ รินจัง
เธอรู้ว่าฉันเบื่อการนั่งๆนอนๆอยู่เฉยๆนั่นก็ว่าน่ากลัวแล้วนะ แต่ให้มาเช็ดตัวคุณเร็นนี่ฆ่าฉันเถอะค่ะคุณโคโจ
และจริงอย่างว่า การเช็ดตัวก็กลายเป็นภารกิจระดับชาติไปเสียแล้วสิ
การพลิกตัวผู้ป่วยเป็นอะไรที่ง่ายดายสำหรับเด็กน้อย 1-10 ขวบ แต่ไม่ใช่ชายหนุ่มกำยำน้ำหนัก 72 คนนี้
ฉันยืนหอบแฮกๆ ในการพลิกตัวแต่ละครั้ง ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแต่ก็ยังมีรอยแผลเป็นมากมายจากการฝึกซ้อมและการปราบอสูรอยู่เกลื่อนไปหมด
ฉันเอื้อมมือแตะหว่างคิ้วพร้อมกับคลึงเบาๆเพื่อให้มันคลายออกจากกัน ก่อนจะถอนหายใจแนบฝ่ามือกับใบหน้าคมคายนั้น แอบขัดใจอยู่ไม่น้อยที่เขาต้องเสี่ยงอันตรายมากมายแต่ทำยังไงได้ในเมื่อหน้าที่มันค้ำคอ และนี่ก็เป็นปณิธานของเจ้าตัวด้วยว่าจะดูแลคนอ่อนแอ
ไข้เริ่มลดลงแล้วถึงกระนั้นก็ยังตัวรุ่มๆอยู่ดี แต่ก็ไม่มีอะไรน่าห่วงมาก คุณชิโนบุบอกแบบนั้นฉันก็เบาใจลง เจียดเวลานั่งมองหน้าคุณเขามาถักมงกุฎดอกไม้เพื่อฆ่าเวลาว่าง
เพลงทำนองแปลกหูขับร้องขึ้นจากหญิงสาวที่ดูเด็กกว่าเขาอยู่สามสี่ปี นางมีดวงตาใสซื่อและแสนจะขี้อายเวลาเจอผู้คนมากมายที่เขาพบจากภูเขาตอนไปทำภารกิจ นางขโมยดาบนิจิรินจากอสูรที่ดูยังไงก็ถือว่าเป็นการกระทำที่ฆ่าตัวตายชัดๆ แต่กลับกล้าหาญในสายตาข้ามาก
แม้ข้าจะป่วยแต่สัญชาตญาณของข้านั้นยังคงตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาเผื่อมีเหตุการณ์คับขันเกิดขึ้น เพราะฉะนั้นน่ะ ทุกการกระทำของนาง ข้าล้วนจดจำได้หมดแหละ
เร็นโงคุทอดมองร่างเล็กๆน่าทะนุถนอมกำลังแกว่งเท้าร้องเพลงพลางพับมงกุฎดอกไม้ที่ใกล้จะเสร็จอย่างเพลิดเพลิน เนื้อหาในบทเพลงนั้นมีบางคำที่เขาไม่เข้าใจบ้างแต่พอจับใจความได้ว่าเป็นเพลงที่เพราะมากเพลงหนึ่งเลยล่ะ!
นัยน์ตาสีเพลิงฉายแววผ่อนคลายลงเมื่อเห็นร่างบางในชุดคนไข้ทุบหลังเบาๆพร้อมกับยู่ปากท่าทางเหมือนเด็กจนมุมปากเขากระตุก ก่อนนางเดินมาทางเตียงของตนจนต้องแสร้งหลับตาเพื่ออะไรกันเขาก็ไม่รู้เช่นกัน
กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยเข้าเตะจมูกเบาๆ เดาได้ว่ามงกุฎเมื่อกี้อาจจะวางอยู่ใกล้ตัวเขา ก่อนจะได้ยินเสียงเท้าเบาๆย่องออกไปจากห้อง
เขาลืมตาขึ้นหยิบมงกุฎข้างโต๊ะขึ้นมอง ก่อนจะวางมันไว้ที่เดิมอย่างเบามือ
ไหล่กว้างสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่แสนจะคุ้นหู
โคโจ ชิโนบุ
แกล้งหลับได้แนบเนียนมากค่ะ
เคียวจูโร่
อุเม!!! ข้าแค่ไม่อยากรบกวนนาง!
หญิงสาวขำเล็กน้อยก่อนจะยกยาให้กับคนบนเตียงรับไปดื่ม
โคโจ ชิโนบุ
จะเอายังไงกับนางดีคะ
เคียวจูโร่
..ยังไม่ได้คิด!!..
โคโจ ชิโนบุ
ให้ไปอยู่บ้านคุณเร็นโงคุดีไหมคะ เซนจูโร่จะได้มีเพื่อน ที่นี่คนก็เยอะแล้วข้าดูแลไม่ทั่วถึงนะคะ
โคโจ ชิโนบุ
คุณเองก็ถึงวัยออกเรือนแล้วหนิคะ ไม่คิดจะหาคู่หน่อยเหรอคะ
เคียวจูโร่
ข้ายังไม่คิดน่ะ! ปกป้องผู้คนต้องมาก่อน!!
โคโจ ชิโนบุ
เฮ้อ...สงสารเซนจูโร่คุงนะคะที่พี่ชายทิ้งให้เหงาเวลาไปทำภารกิจ
โคโจ ชิโนบุ
ถ้าได้เพื่อนคุยบ้างก็คง...
เคียวจูโร่
ข้าจะลองถามแม่นางดู!!
Comments
อายาจินารุ
เด๋วก่อน เท๊ออออ🤣
2022-07-03
0