รักนี้ยิ่งชีพ #ดาบพิฆาตอสูร
ตะวันสีเพลิง
เสียงนกด้านนอกเป็นนาฬิกาปลุกชั้นดีอะไรอย่างนี้นะ
ริน
ทำไมต้องมาร้องจีบกันที่หน้าต่างห้องคนอื่นเขาด้วยคะ....
ริน
จีบกันได้แต่อย่าถ่ายเรี่ยราดให้ลำบากฉันนะคะ
ฉันบ่นงึมงำตามนิสัยก่อนจะขยี้ตาเบาๆ ลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัวเมื่อเสร็จแล้วจึงแต่งตัวตามแบบที่คุณเร็นโงคุสอนเมื่อวานเย็นที่ฉันจำขึ้นใจและจะไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกแน่ ตอนนี้ยังเช้าอยู่จึงยังไม่มีใครตื่นเช้าขนาดนั้น เช่น เซนจูโร่ตัวน้อย แต่ว่าความคิดนั้นต้องปัดตกไปเพราะเหมือนได้ยินเสียงหวดไม้มาจากที่ไหนสักเเห่ง
ฉันเดินตามทางที่ยังไม่ค่อยสว่างดีนัก เวลาตอนนี้คงจะประมาณ 6 โมงกว่าแล้วอาจเพราะด้วยสภาพอากาศที่ค่อนข้างเย็นจึงทำให้สว่างช้ากว่าปกติ
ร่างสูงใหญ่กำลังหวดดาบเป็นท่าทางที่ดุดันเต็มไปด้วยพลังและความหนักแน่น
เคียวจูโร่
รินเหรอ ตื่นเช้าจังนะ
ไหนบอกว่าตอนปราบอสูรตอนนั้นต้องทำลายเเก้วหูตัวเองไง ทำไมพูดเบาขนาดนี้ยังได้ยินอีกล่ะคะ
ริน
คุณก็ตื่นเช้าเหมือนกันค่ะ แล้วนี่...
เคียวจูโร่
อืม ข้าต้องฝึกฝนร่างกายทุกวันจะร่างกายจะได้ยืดหยุ่นน่ะ
เคียวจูโร่
วันนี้ใส่เสื้อผ้าถูกแล้วนี่! ดีมาก!
ริน
..ค่า...ต้องขอบคุณ คุณเรนโงคุที่ให้คำแนะนำนะเจ้าคะ..
เคียวจูโร่
โอ้! เรื่องเล็กน้อยน่ะ!!...
รู้สึกไปเองไหมนะที่บรรยากาศแบบนี้มันทำให้ฉันทำตัวไม่ค่อยถูกเสียเท่าไหร่ ไม่รู้จะเอามือไว้ไหนเลยแฮะ
ริน
ข้าไม่รบกวนท่านแล้วเจ้าค่ะ ขะ...ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ
เคียวจูโร่
วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปพบกับท่านพ่อนะ
เคียวจูโร่
ท่านพ่อของข้าเขามักจะอยู่แต่ในห้องน่ะ เจ้าคงจะไม่เห็นเขาสักเท่าไหร่ ข้าจะพาไปทักทายหน่อยน่ะ
เคียวจูโร่
อืม งั้นไปเตรียมตัวทานข้าวเช้าเถอะ หลังจากพบท่านพ่อแล้วเราค่อยไปในเมืองกัน
คุณเรนโงคุเดินกลับไปแล้วทิ้งไว้แต่ความหนักใจให้กับฉันเป็นอย่างมากเพราะว่า เรนโงคุ ชินจูโร่ น่ะรับมือยากที่สุด
หลังทานข้าวด้วยเสร็จ เขาพาฉันเดินไปยังห้องนอนที่ฉันไม่อยากไปมากที่สุด ห้องคุณพ่อของคุณเรนโงคุ
เขาเรียกบุคคลด้านในเป็นเชิงขออนุญาตแต่กลับไร้เสียงตอบรับ ฉันมือชื้นเหงื่อจนอดไม่ได้ที่จะกำมือเข้าหากันแน่น เขาเปิดประตูเข้าไปราวกับเคยชินกับเรื่องพวกนี้ไปเสียแล้วพลางเว้นที่ให้ฉันนั่งถัดจากเขาไป เราทั้งสองนั่งแบบเซสะหรือการนั่งแบบเบญจางคประดิษฐ์ตามแบบของไทยเพื่อรักษาความสุภาพ
เคียวจูโร่
ท่านพ่อขอรับ วันนี้ข้าจะมาแนะนำผู้ที่จะมาอยู่กับเรา นางชื่อว่ารินจะมาเรียนปราณเพลิงและมาช่วยเซนจูโร่ดูแลเรือนขอรับ
ริน
สวัสดีค่ะ รินเจ้าค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ
สิ่งที่เราได้รับมาคือความเงียบดังที่ฉันพอจะเดาได้ คุณเร็นโงคุเล่าเรื่องต่างๆต่อเล็กน้อย ก่อนจะขอตัวลาตามมารยาท ฉันเดินออกจากห้องมาด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนักอาจเพราะความกดดัน รังสีความหงุดหงิดและไม่ชอบใจที่แผ่ไปทั่วห้องจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัด
เคียวจูโร่
ลำบากเจ้าแล้วนะ
คุณเร็นโงคุยิ้มบางๆก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ฉันได้เเต่เกาหัวไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ
ช่วงสายผู้คนส่วนใหญ่เริ่มมีมากกว่ายามเช้ามืดมาก ส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาวที่ออกเดินทางไปทำงานตามร้านค้าต่างๆ บ้างก็ขายข้าวกล่องตามข้างทางหรือบนฟุตบาท เครื่องแต่งกายบางคนเปลี่ยนเป็นแบบโมเดิร์นตามการเปิดประเทศค้าขายของญี่ปุ่นในช่วงนั้น
"ไทโชโรมัน"
ยุคที่มีการนำศิลปวัฒนธรรมของต่างประเทศมาปรับใช้อย่างเต็มที่ เช่น มีการเเสดงในโรงละคร การมีรถไฟไอน้ำ มีการสร้างตึกรามบ้านช่องแบบยุโรป ยุคที่หนุ่มๆสาวๆพากันออกไปเดินเล่นและนั่งพูดคุยกันแถวคาเฟ่ตามร้าน เมื่อมีการนำวัฒนธรรมของต่างชาติมาปรับใช้ดังนั้นการใช้อาวุธเองก็กลายเป็นสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้ของรัฐบาล นั่นเป็นเหตุผลว่าดาบของซามูไรหรือเสาหลักเองต้องหลบซ่อนจากรัฐบาลเพราะถือว่าเป็นสิ่งผิดกฎหมาย ห้ามพกพาในที่สาธารณะ
ริน
อืม...ของที่ต้องใช้..เอ...
ริน
คือว่า...ฉันไม่รู้ว่าของที่ต้องใช้มันมีที่ไหนบ้างน่ะค่ะ
เคียวจูโร่
เจ้าคงจะลำบากมากสินะ...
เคียวจูโร่
ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ!!!
เคียวจูโร่
ต่อไปนี้เจ้าจะไม่ต้องลำบากอีกแล้วล่ะ!!!
จริงๆก็ไม่ได้ลำบากขนาดนั้นหรอกค่ะ จริงๆแล้วฉันมาจากหอพักนักศึกษาที่มีกินมีใช้ฟรีทุกอย่างตั้งแต่ค่าเทอมยันค่าน้ำค่าไฟ อีกทั้งยังมีพัดลมด้วยนะคะ มีแอร์เย็นๆตอนหน้าร้อนด้วย แต่นั่นแหละค่ะ ดิฉันลำบากมากที่จะต้องเปลี่ยนมาใช้ชีวิตเช่นคนยุคปู่ย่าเช่นนี้...
ริน
คุณเรนโงคุเนี่ยใจดีจังเลยนะคะ...
เคียวจูโร่
งั้นเจ้าบอกข้าหน่อยสิว่ามีสิ่งใดที่ต้องซื้อบ้าง
เสียงเล็กๆร่ายรายการสิ่งของที่ต้องซื้อให้เขาฟัง คุณเร็นโงคุเองก็ช่วยออกความเห็นว่าเราควรไปซื้ออะไรก่อนเพื่อจะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นไปมา จนผ่านมาสักพักแล้วเราจึงแวะร้านอาหารข้างทางเพื่อรับประทานอาหารเที่ยง
เคียวจูโร่
ราเมงหนึ่งชามขอรับ!! ริน สั่งอะไรล่ะ
ริน
อะ...ราเมงด้วยละกันค่ะ
เคียวจูโร่
งั้น ราเมงสองชามขอรับ!!!
ราเมงเป็นของโปรดของฉันล่ะค่ะ ถ้าฉันไปร้านอาหารญี่ปุ่นฉันต้องสั่งเมนูนี้ทุกทีเลย ฉันทานพร้อมกับซึมซับรสชาติของอาหารสุดโปรดนี้อย่างเต็มที่ ทั้งที่เพิ่งตักเข้าปากคำแรกแต่คนข้างๆนะ
เคียวจูโร่
อร่อย!!! ขออีกชาม!!
ถ้าไม่ติดที่ว่ารู้นิสัยของเขามาก่อนแล้วคงจะตกใจกับคำว่า อุมาอิ!!! หรืออร่อย!! วันละสิบกว่าครั้งแน่ๆ และแล้วข้าวเที่ยงวันนี้จบลงที่ฉันทานไปสองชาม กับคนข้างๆที่ฟาดไป 7 ชาม เริ่มนับถือเซนจูโร่คุงเลยแฮะ
เคียวจูโร่
เจ้าอยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า
ฉันชี้ไปที่ร้านขายของดูแปลกตาเพราะไม่ได้มีป้ายโชว์บอกว่าเกี่ยวกับอะไรเหมือนเช่นร้านอื่นๆ
เคียวจูโร่
นั่นเป็นร้านเครื่องประดับน่ะ อยากเข้าไหมล่ะ หญิงสาวต้องแต่งตัวสินะ
ริน
ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ อีกอย่างมันก็เป็นเเค่เครื่องประดับ
เคียวจูโร่
จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์ขนาดนั้นหรอก อย่างน้อยพวกปิ่นก็เอาไว้ใช้ป้องกันตัวได้ ยังไงซะเจ้าก็เป็นหญิง
.
.
เนี่ยแฟนใครวะ ฉลาดมาก คิดเหมือนกันเด๊ะ
.
.
.
เคียวจูโร่
ไปเถอะ ข้าซื้อให้ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับเจ้าละกัน
ฝ่ามือกว้างคว้าหมับเขาที่ข้อมือฉันพร้อมกับดึงเข้าไปในร้านเครื่องประดับ
เหมือนกับเปิดประสบการณ์ การซื้อของของฉันเลยแฮะ เครื่องประดับมากมายทั้งตุ้มหู แหวน กำไล ปิ่นด้วย สร้อยคอและอีกมากมายจนตาลายไปหมด
เคียวจูโร่
เจ้าอยากได้อันไหนล่ะ
ริน
เออ...ข้าเลือกไม่ถูกเจ้าค่ะมันเยอะเกินไป
"แหม พ่อหนุ่มพาเมียมาเที่ยวรึ"
คุณยายเจ้าของร้านปิดปากหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดู
ริน
คะ!? เออ..คือว่าเราไม่ใช่สามีภรรยากันค่ะ เข้าใจผิดแล้ว
เคียวจูโร่
อื้ม!! ใช่แล้ว!! อื้ม!!
OMG!! คุณเรนโงคุเครื่องสะดุด!! เขาเขินด้วยล่ะ น่ารักมากค่ะ อยากหอมหัวเลย
"แหมๆ อย่างนั้นเหรอจ๊ะ ยายว่ายายมองไม่ผิดหรอกนะ งั้นเอาอย่างนี้ให้ยายแนะนำให้ไหม"
เคียวจูโร่
รบกวนด้วยนะครับ!!!
"น่ารักจังนะคนหนุ่มคนสาวเนี่ย ยายมีกำไลหินอยู่อันนึง อันหนึ่งเป็นลูกปัดสีแดงเพลิงช่วยปัดเป่าความโชคร้ายและเสริมพลังใจเหมาะกับเจ้านะพ่อหนุ่ม ดูเป็นคนเอาการเอางานดีแถมยังได้เดินทางบ่อยด้วยสินะเอาไว้เป็นเครื่องรางก็แล้วกันนะ ส่วนอีกอันเนี่ยเป็นปิ่นแกะสลักลายหงส์น่ะน่ะเป็นสีเขียวใสเชื่อว่าช่วยปกป้องคุ้มภัยคนให้กับเหมาะสำหรับแม่สาวน้อยคนนี้ดีนะพ่อหนุ่ม"
เคียวจูโร่
อื้ม!! งั้นข้าขอทั้งสอง!
เคียวจูโร่
เท่าไหร่รึขอรับ!!
"ยายไม่คิดตังหรอกจ้ะ อันนี้น่ะเป็นของสะสมของยายเองน่ะ มันทำให้นึกถึงสมัยยายยังเป็นสาว"
เคียวจูโร่
ข้าจะจ่ายขอรับ!! รับไว้ด้วยเถอะ!!
"ไม่เป็นไรจริงๆนะ ที่ข้าให้เพราะวันมันเหมาะเเค่นั้นเอง"
เคียวจูโร่
รับไว้เถอะขอรับ!!"
เคียวจูโร่
มันเป็นของมีค่าสำหรับคุณยายไม่อย่างนั้นคงไม่เก็บมานานขนาดนี้
"เฮ้อ...งั้นจ่ายเท่านี้ก็พอนะ"
ฉันสวมปิ่นสีมรกตใสดูไร้เดียงสาน่ารักดีเหมือนกันนะ เราทั้งสองเดินกลับบ้านเมื่อรายการสิ่งของทีจดเอาไว้ประสบความสำเร็จตามเป้าหมาย ระหว่างทางกลับบ้านเร็นโงคุรอบข้างต่างประดับด้วยป่าไผ่มากมายดูสบายตาเป็นอย่างมากหากมีโทรศัพท์มือถือคงจะยกขึ้นมาถ่ายเก็บไว้แล้ว
เขายื่นกำลังสีแดงเพลิงดูแสนจะดุดันนั่นให้ฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
ริน
ไม่ค่ะ คุณยายให้คุณเรนโงคุใส่ถ้าเขารู้เข้าคงจะเสียใจมากแน่ๆ
เคียวจูโร่
แต่ข้าเป็นบุรุษนะ
ริน
ไม่มีกฎว่าผู้ใส่ต้องเป็นสตรีอย่างเดียวนี่คะ อีกอย่างมันดูเหมาะกับคุณจะตาย
ริน
ถ้าคุณลำบากใจที่จะสวมล่ะก็ ไว้ฉันจะถักถุงห้อยไม่ก็ถุงพกไว้จะได้ไม่หล่นหายดีไหมคะ อย่างน้อยจะได้ปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายให้คุณเร็นโงคุพกไว้ตอนไปทำภารกิจ
เคียวจูโร่
นั่นสินะ!! รบกวนเจ้าแล้วล่ะ
ริน
เพื่อคุณเร็นโงคุ ข้าทำได้หมดแหละเจ้าค่ะ
เคียวจูโร่
โฮ้!! นั่นเป็นปณิธานที่มีข้าเป็นแรงจูงใจงั้นรึ
ริน
ถ้าคิดแบบนั้นก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละค่ะ ถึงข้าจะหมายถึงอีกทางก็เถอะ
เคียวจูโร่
แล้วมันคือทางไหนล่ะ!!!
ริน
ข้าเหนื่อยแล้วค่ะ กลับกันเถอะ
เคียวจูโร่
ริน!!! ข้าไม่เข้าใจ!!!
ริน
ข้าไม่บอกหรอกค่ะ ความลับ...
ริน
อ๊ากกก..34...แฮกๆๆ....อีก...16 รอบ
ฉันหยุดหอบหายใจเมื่อวิ่งรอบบ้านมาแล้ว 50 รอบในช่วงบ่าย ก่อนไม้ท่อนใหญ่ถือโดยเทรนเนอร์คนโปรดจะเคาะเสาบ้านเบาๆเพื่อให้สัญญาณว่าหยุดพักได้ แต่ยังไม่ทันได้พักหายใจให้ทั่วท้อง ก็ต้องจับดาบกระโดดข้ามท่อนไม้ไปมาให้ครบตามจำนวนอีก
เคียวจูโร่
353 ต่างหากล่ะ!!
เคียวจูโร่
อีก 100 ข้าจะให้เจ้าพักนะ ริน
.
.
.
.
คนคนนี้กะเอาตายชัดๆ คุณเรนโงคุ ฉันจะไม่ชอบคุณอีกต่อไปแล้ว
เซนจูโร่
เหนื่อยแย่เลยนะขอรับ พักดื่มอะไรก่อนสิครับ
ริน
ง่า....เซนจูโร่คุง~ รักนะคะ
ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนือยๆด้วยความเอ็นดู อยากจะจับมาหอมหัวชะมัดทำยังไงถึงจะมีลูกน่ารักแบบนี้นะ
เซนจูโร่
เอ๊ะ!! บอกรักแบบนี้ไม่ดีนะครับ
ฉันเอ่ยถามแต่มือยังคงม้วนเส้นผมที่ถูกมัดไว้ด้านหลังของเด็กน้อยเบาๆ
เซนจูโร่
เพราะว่าคำว่ารักเนี่ย เอาไว้ใช้บอกกับคนที่เป็นครอบครัวและคนที่เรารักน่ะครับ
ริน
งั้นเซนจูโร่ก็เป็นคนที่ข้ารักมากๆแทนคุณเรนโงคุแล้วล่ะค่ะ
เคียวจูโร่
อย่างนั้นเหรอ!! ข้าโดนทิ้งสินะ!!
เสียงพี่ชายด้านหลังทำเอาหนูน้อยใบหน้าขึ้นสีจนทั้งฉันและคุณเร็นโงคุยิ้มขำ
ริน
โอ้!! จริงสิคะ ในเมื่อมีอยู่สามคน เรามาเล่นเกมไหมคะ
ริน
การละเล่นของข้าตอนเด็กน่ะค่ะ
เคียวจูโร่
น่าสนใจ!! อะไรล่ะ"
ริน
เราเรียกมันว่าเก็บเมล็ดถั่ว ข้าจะใช้ใบไม้ใบนี้พับให้เป็นทรงแบบนี้และเราจะโยนเมล็ดถั่วแห้งจากนั้นตักเมล็ดถั่วขึ้นมา ใครตักได้เยอะกว่าคนนั้นชนะ
เคียวจูโร่
งั้นก็ง่ายนิดเดียว
ริน
แต่!! ตอนที่ตักต้องไม่โดนลูกอื่นนะคะ แต่ละคนมีโอกาสเเค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
ริน
เริ่มจากข้าที่จะเป็นคนสาธิตคนแรกก่อนและเป็นท่านทั้งสอง
เคียวจูโร่
งั้นข้าคนสุดท้ายแล้วกัน!!!
ฉันมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้หลายเดือนแล้วล่ะ ชีวิตประจำวันของเราทั้งสามก็ไม่ได้หวือหวาอะไรมากนัก แต่กลับรู้สึกว่ามีความสุขและอบอุ่นทุกครั้งที่ได้นั่งทานข้าวด้วยกัน เล่นเกมสนุกๆ แกล้งคุณเร็นโงคุกับเซนจูโร่ รวมถึงการได้เห็นมุมที่ไม่ค่อยได้เห็นของคุณเร็นโงคุด้วย เช่นการนั่งพิงเสาบ้านหลับโดยไม่รู้ว่าคอหักไปด้านหลังจนอดไม่ได้ที่จะคิดว่าตอนตื่นมาคงจะปวดคอน่าดู
เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง วันนี้ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีสว่างเเต่งตัวสบายๆคงเพราะเตรียมตัวเข้านอนแล้วสินะ
ริน
ไม่ใช่ค่ะข้าชอบมองดวงจันทร์มากกว่าค่ะ"
เคียวจูโร่
แต่วันนี้ไม่มีพระจันทร์นี่
เขาเดินมานั่งข้างๆทอดมองดวงดาวกระจ่างฟ้าที่สว่างมากกว่าเดิมเพราะไร้แสงจาก
จันทราดวงใหญ่มาบดบัง เขาหันหน้ามองฉันราวกับรอฟังสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไป
ริน
มีสิคะ แค่เรามองไม่เห็นเท่านั้นเองค่ะ พระจันทร์น่ะอยู่บนนั้นตลอดคอยเฝ้ามองเราผ่านกลุ่มก้อนเมฆหนาๆทุกวัน
ริน
แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ชอบทั้งสองอย่างเลยนะคะ
ริน
เจ้าค่ะ ทั้งดวงจันทร์และก็ตะวันสีเพลิง
เคียวจูโร่
หืม...ยังไงเหรอ
ริน
ดวงตะวันน่ะ สว่างมากจนมองด้วยตาเปล่าไม่ได้แต่ก็ยังให้ความอบอุ่นทั้งยังมอบชีวิตให้กับผู้คนมากมาย ทั้งยังคอยปกป้องและปัดเป่าความมืด ร้อนแรงแต่ไม่แผดเผา และยังเป็นสัญลักษณ์ของวันใหม่ด้วย
เคียวจูโร่
แล้วดวงจันทร์ล่ะ
ริน
ดวงจันทร์น่ะ สงบนิ่งและเยือกเย็น อีกทั้งแสงสีเหลืองอ่อนยังคอยปลอบประโลมผู้คนจากความเศร้าด้วย แม้จะร้อนแรงไม่เท่ากับตะวันในยามเช้าแต่ก็ฉายแสงนำทางให้ผู้คนในยามราตรีแทนพี่ชายเช่นดวงตะวัน
เคียวจูโร่
ปลอบใจผู้คนเหรอ...
ริน
ใช่ค่ะ...ถ้าหากคุณเร็นโงคุรู้สึกเหงาหรือไม่มีใครเข้าใจล่ะก็ ลองมองขึ้นไปบนท้องฟ้าให้ดวงจันทร์รักษาคุณสิคะ บางทีเราอาจจะต้องการอยู่กับตัวเองเพื่อให้โลกใบนี้เยียวยาในเรื่องที่เราไม่สามารถพูดออกไปได้..
เคียวจูโร่
อืม ไว้ข้าจะลองนะ
ริน
....ในบางทีข้าก็คิดว่าคุณเรนโงคุเนี่ยเหมือนดวงตะวันเลยนะคะ
ริน
เจ้าค่ะ...ทั้งเเข็งแกร่ง อบอุ่น สดใส ใจดีและก็ เท่ห์มากๆ
เคียวจูโร่
เจ้าเป็นอะไร ในเมื่อข้าเป็นตะวันแล้ว
ริน
อืม....ข้า..ก็คือคนที่โชคดีที่สุดในโลกเจ้าค่ะ!
เคียวจูโร่
ทำไมล่ะ...นึกว่าจะตอบว่าเป็นดาวซะอีก
ริน
เป็นคนที่โชคดีถูกแล้วละค่ะ ก็คุณเรนโงคุน่ะ ใจดีกับข้ามากๆ ทั้งที่ข้าเป็นคนแปลกหน้าแท้ๆก็ยังให้ข้ามาพักที่บ้านและทำงานที่นี่ ช่วยเหลือข้าตั้งมากมายชั่วชีวิตนี้ข้าไม่รู้ว่าจะมีใครโชคดีเท่านี้แล้วล่ะค่ะ
หญิงสาวยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตเป็นประกายเมื่อยามสะท้อนเงาของชายหนุ่มข้างกายด้วยความรู้สึกบางอย่าง
เคียวจูโร่
...ข้าไม่ได้ดีมากมายอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ...
ริน
ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอกค่ะ ไม่ว่าคุณเร็นโงคุจะเป็นแบบไหนข้าก็ชอบทั้งหมดค่ะ อย่าคิดว่าตัวเองทำได้ไม่ดีพอเลยนะคะ คุณน่ะทำทุกอย่างด้วยหัวใจเสมอเเค่เป็นตัวของตัวเองในแบบที่อยากเป็นเท่านั้นเองค่ะ
นัยน์ตาสีเพลิงเบิกกว้างเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบางๆให้กับประโยคที่มีอิทธิพลกับหัวใจของเขาเหลือเกิน
ตัวข้าน่ะต้องการให้ท่านพ่อหันมายอมรับในตัวข้าบ้าง ข้าอยากเป็นพี่ชายที่ดีให้กับเซนจูโร่ อยากเป็นคนที่แข็งแกร่งเพื่อปกป้องผู้ที่อ่อนแอกว่าดังที่ท่านแม่สอนข้าไว้
แม้บางครั้งข้าจะเหนื่อยจนไม่อยากแบกรับเรื่องราววุ่นวายมากมายแต่กลับทำได้เเค่ยิ้มและเก็บมันไว้ในใจ ทำเรื่องที่สมควรทำให้สำเร็จ แม้จะเหนื่อยแค่ไหน แม้จะเจ็บปวดเท่าไหร่ ขอเพียงแค่อยากให้ท่านพ่อหันกลับมามองข้าอีกครั้ง ยิ้มให้ข้ากับเซนจูโร่ดังเช่นอดีต คำขอของข้ามีเพียงเท่านี้
เคียวจูโร่
ดึกแล้วริน เข้านอนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา
คำถามที่แสนธรรมดาแต่ทำไมกันนะในเวลานี้มันกลับดูมีพลังจนไม่รู้จะตอบนางยังไงดี
ริน
ถ้าเหนื่อยขนาดนั้นทำไมไม่ปล่อยทุกอย่างในใจออกมาบ้างล่ะคะ
เคียวจูโร่
ข้าน่ะ...ไม่มีเรื่องในใจอย่างที่เจ้าว่าหรอก
ริน
ดวงตาน่ะ ไม่หลอกลวงเหมือนคำพูดหรอกค่ะ ถ้าหากคุณอยากเล่าให้ใครสักคนฟังให้ฉันเป็นคนนั้นนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
รินขยับกายลุกขึ้นเพื่อจะเดินกลับห้องแต่ทว่าแรงดึงเบาๆที่ข้อมือทำให้เธอหยุดมอง
เคียวจูโร่
ว่างอยู่กับข้าสักพักไหม...
รอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยนส่งมาให้ข้า นางน่ะชอบยิ้มแบบนี้ให้ข้าเสมอไม่ว่าจะเมื่อไหร่ข้าก็คิดว่ามันดูงดงามจนสลัดจากใจไม่ออก สวยงามจนอยากจะเก็บไว้เพียงข้า ความเข้าอกเข้าใจราวกับรู้จักข้ามาเนิ่นนานทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงปีด้วยซ้ำ
ริน
ข้าว่างให้คุณเสมอเจ้าค่ะ...
ข้าเคียวจูโร่กำลังพ่ายแพ้ให้กับความใจดีของเจ้าแล้วริน นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เจ้าทำให้ข้าต้องการทำสิ่งที่ข้าอยากทำสักครั้ง
'ข้าน่ะอยากหาใครสักคนที่เข้าใจข้าเพียงเท่านั้นเอง'
Comments
อย่าเบียวครับ💀
อ่านแล้วเขินแทนทุกครั้ง
2022-11-28
0
ฮารุกิ
ถ้าเป็นเรานะเราจะตอบว่าไม่
2022-07-28
0
สายฟ้า🌩️✨
เฮือก!!!//กำเดาไหล
2022-07-17
0