รักนี้ยิ่งชีพ #ดาบพิฆาตอสูร
ปกป้อง
ฉันอยู่ที่คฤหาสน์ผีเสื้อนี้มา 1 เดือนแล้ว
เพื่อการรักษาสภาพร่างกายของตัวเอง รวมถึงช่วยคนในคฤหาสน์หยิบจับนู่นนั่นนี่ ช่วงนี้คนเจ็บมีเยอะมากจนคนในหน่วยไม่เพียงพอถึงแม้ว่าจะเป็นการช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆ เช่นการหาบน้ำมาใส่ตุ่ม หรือการซักผ้าปูเตียงตากก็นับเป็นการเเบ่งเบาภาระเช่นกัน
ถึงยังไงซะฉันเองก็เป็นเด็กหอมาก่อน เรื่องเล็กน้อยแบบนี้น่ะ ฉันชินเเล้วล่ะ เพราะหอที่ฉันอยู่น่ะ มันใช้แรงงานแทนเงินยังไงล่ะ หรือให้พูดอีกอย่างก็คือเด็กทุนนั่นแหละฉะนั้นเรื่องแค่นี้น่ะสบายมาก
"รินจัง ช่วยยกถาดยาตรงนั้นมาเก็บหน่อยได้ไหม"
"รินจัง รบกวนเอาผ้าห่มไปเปลี่ยนให้ห้องทางทิศใต้หน่อยได้ไหม"
ริน
ไม่มีปัญหาค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ
รินจังๆๆ และรินจังไปอีกหลายๆวันเลยล่ะ
.
.
..
.
.
ฉันนั่งถอนหายใจอยู่ริมบ่อน้ำ
หลายวันมานี้ฉันแทบจะไม่ได้นั่งเพราะต้องช่วยคุณชิโนบุดูแลคนป่วยเป็นสิบๆคนแลกกับที่หลับที่นอน และอาหารรวมถึงเครื่องนุ่งห่ม แต่ก็เป็นอะไรที่คุ้มค่าดีกว่าการต้องไประหกระเหินอยู่ในโลกภายนอกเพียงลำพังล่ะนะ
เสียงพูดเต็มปากเต็มคำที่คุ้นหูแต่วันนี้ฉันเหนื่อยเกินที่จะหันไปสนทนาด้วย
ริน
นิดหน่อยค่ะ...แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องไปตักน้ำไปใส่ตุ่มก่อน ยังไม่ว่าคุยกับคุณหรอกนะคะ
ฉันที่ก้มหน้าก้มตาตักน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะอยากให้หน้าที่สุดท้ายนี้เสร็จไวไว
"อื้ม!! เข้าใจแล้ว!! ฝากตัวนะ"
ถึงยังนั้นเขาก็ไม่ได้เดินไปที่ไหนแต่กลับยืนรอจนฉันตักน้ำเสร็จเลยอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลกนิดหน่อย
ริน
ช่วงนี้ที่นี่ยุ่งมาก ข้าทำงานหนักมากเลยนะคะ ดูสิคะแขนข้าเริ่มมีกล้ามเนื้อจากการทำงานแล้วนะเจ้าคะ.....คะ!!!?...
เคียวจูโร่
ใช่แล้ว! ข้าเองแหละ
เคียวจูโร่
ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าน่ะแต่เห็นเจ้าวิ่งวุ่นอยู่ทั้งวันเลยพับเก็บไว้ก่อน
เคียวจูโร่
ว่าแต่เเขนเจ้าเริ่มมีกล้ามเนื้อด้วยเหรอ! เป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่ง! เหมือนกับคันโรจิสินะ!!!!
ไม่เลยค่ะ....ฉันเทียบเธอไม่ได้หรอกค่ะ นั่นมันคนละระดับเลยนะคะ
ฉันรีบตักน้ำใส่จนเต็ม หาบไม้และถังถูกปลดลงว่าไว้ข้างเรือนเช่นเดิมกับตอนแรก ก่อนจะวิ่งกลับมาจนหอบแฮกๆ
ฉันเอ่ยพลางหอบหายใจไปด้วย ก่อนจะฮึบสูดลมเข้าปอดลึกก่อนจะปล่อยออกมายืนมองใบหน้าของชายผู้ได้ชื่อว่าเสาหลักเพลิงเพื่อรอคำถาม
ริน
คุณเรนโงคุมีอะไรจะถามเหรอเจ้าคะ
เคียวจูโร่
ข้าอยากจะชวนเจ้าไปที่เรือนข้า!!
เธอมองท่าทางกอดอกอย่างมั่นใจด้วยความฉงน
(อะไรนะ ชวนไปบ้านเหรอ? อีกทีซิ)
เคียวจูโร่
ข้าหมายถึงทำงานน่ะ!!
ริน
คะ!!...ทำงาน....ขะ..ข้า..ยังไม่พร้อมเลยนะคะ...
ริน
จู่ๆ..ก็พูดแบบนี้ข้ายังเด็กอยู่นะคะ...
เคียวจูโร่
ข้าเห็นเจ้าไม่มีที่ไป อีกทั้งยังเอาการเอางาน ข้าอยากให้ไปช่วยเซนจูโร่น้องข้าดูแลเรือนน่ะ!!
ริน
...อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง
เป็นข้าที่ผิดเองเจ้าค่ะ ข้ามันคนบาป
เคียวจูโร่
แต่ที่บ้านข้ามีแต่ผู้ชาย ถ้าหากเจ้าลำบากใจล่ะก็...
ตอบกลับเขาไปด้วยรอยยิ้มกว้าง
แหม...ได้เข้าบ้านคุณเร็นโงคุเชียวนะ จะได้เห็นชีวิตประจำวันของเขาด้วยล่ะ บ้าเอ้ยยย หุบยิ้มไม่ได้ ต่อให้คุณจะส่งฉันไปห้องเก็บของแต่แค่ได้เห็นหน้าคุณฉันให้ตายแทนก็ยอมค่ะ
เคียวจูโร่
อื้ม! งั้นไปพรุ่งนี้ละกันนะ
ริน
รับทราบค่ะ!!! ขอบคุณมากนะคะ ที่เมตตา!!
เคียวจูโร่
อื้ม!! ไม่เป็นไร!!
เคียวจูโร่ยิ้มกว้างก่อนจะขอตัว ฉันโบกมือลาเขาจนกระทั่งเขาเดินหายลับสายตาไปแล้วแต่ใบหน้าของฉันยังคงฉีกยิ้มอยู่เช่นเดิม
ริน
แต้มบุญตอนนี้ใช้ไปเท่าไหร่เเล้วนะ...หมดสต็อกแล้วมั้ง
ฉันจัดข้าวของที่พอจะมีอยู่นิดหน่อยเช่นผ้ารัดอก ของจำเป็นสำหรับสตรี ฉันถามคุณชิโนบุสำหรับอาการประจำเดือนที่ต้องดูแลตัวเองด้วยแต่ถึงยังไงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจกับความไม่สะดวกสบายของยุคสมัยนี้ ทุกอย่างดูยุ่งยากไปหมดเลยสิ ในสถานการณ์แบบนี้ขนาดมีสกิลการเข้าค่ายอาสาของนางสาวลลิล เจ้าของตำแหน่งกรรมการค่ายที่พาเหล่าลูกค่ายบุกป่าฝ่าดงมายังต้องกุมขมับอยู่เหมือนกัน
ริน
น่าจะมีลิปบ้างนะ ถึงฉันหน้าตาบ้านๆแต่ก็ไม่อยากปากแห้งแตกหรอกนะ
ฉันจัดที่นอนให้เรียบร้อยรวมถึงตรวจดูความว่าลืมอะไรอีกไหมก่อนจะออกจากหอพัก
โคโจ ชิโนบุ
อ้าวรินจัง ไปวันนี้แล้วเหรอคะ
ริน
ใช่ค่ะ ขอบคุณที่ให้ที่อยู่ข้านะเจ้าคะรวมถึงเรื่องการรักษาด้วย
โคโจ ชิโนบุ
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดินทางดีๆนะคะ
ฉันก้มศีรษะให้พร้อมกับยิ้มกว้างให้คุณโคโจเพื่อแสดงความขอบคุณจากใจจริง ก่อนจะบอกลาเดินออกมาพบกับคุณเร็นโงคุที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
เคียวจูโร่
ข้าวของเจ้ามีแค่นี้เองเหรอ
เรนโงคุก้มมองสัมภาระที่ดูน้อยนิดเกินกว่าจะเป็นของใช้ของหญิงสาวปกติ
ริน
ข้าไม่มีเงินซื้อของเยอะเเยะหรอกเจ้าค่ะ แค่นี้คุณชิโนบุก็ใจดีกับข้ามากแล้ว
เคียวจูโร่
อย่างงั้นเหรอ!! งั้นข้าจะให้ค่าจ้างด้วยก็แล้วกันนะ
ริน
ข้าไม่อยากรบกวนเจ้าค่ะ แค่มีข้าวกับน้ำและที่อยู่ในข้าก็พอแล้วเจ้าค่ะ
เคียวจูโร่
ไม่เป็นไร ข้าเต็มใจ!!!
ริน
งั้น...ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
เคียวจูโร่
อื้ม!! ไม่มีปัญหา!!
ริน
เออ...คุณเร็นโงคุคะ ข้าต้องทำอะไรบ้างเหรอเจ้าคะ
เคียวจูโร่
เรื่องนั้นให้เซนจูโร่จัดการเถอะ ข้าเองก็ไม่ค่อยได้กลับเรือนเท่าไหร่
โอเค...ไม่ค่อยได้กลับเรือนเพราะไปทำภารกิจสินะ
เดี๋ยวสิ!! ถ้าหากว่าเขาไปทำภารกิจและฉันต้องอยู่แต่ในเรือนถ้าเป็นแบบนั้นหากเขามีอันตรายฉันก็ไม่สามารถรับรู้ได้น่ะสิ ตายล่ะ ทำไงดีเนี่ย
ริน
เออ.....ปราณเพลิงของคุณเรนโงคุเนี่ยสุดยอดไปเลยนะคะ
เคียวจูโร่
อื้ม!! ท่านพ่อสอนข้ามาน่ะ มันสุดยอดมากจริงๆ!!
เสียงฉันเริ่มเเผ่วเบาลงอย่างไม่มั่นใจ มีแค่ทางเดียวที่จะเข้าไปอยู่ในหน่วยพิฆาตอสูรคือต้องผ่านการทดสอบเข้าหน่วยเท่านั้น แต่กว่าจะไปถึงจุดนั้นต้องพาตัวเองเข้าไปอยู่ก็เหมือนกับพาตัวเองไปตายแล้วครึ่งหนึ่ง
เคียวจูโร่
แน่นอนว่ากว่าจะได้อะไรมาต้องฝึกฝนกันเป็นปีๆ ข้าเองก็เช่นกัน!!
ริน
คือ...อย่างข้าสามารถเป็นนักดาบได้ไหมเจ้าคะ...
คุณเรนโงคุหยุดเดินพร้อมกับหันมาหาฉัน เขาหยุดนิ่งราวกับกำลังพินิจพิจารณาว่าฉันนั้นมีคุณสมบัติที่ดีไหม แม้ว่าสายตาอันร้อนแรงนั่นจะจับจ้องอยู่ที่อิฐกำแพงบ้านด้านหลังฉันก็เถอะ
เคียวจูโร่
....ถ้าเจ้าพยายามฝึกฝนก็อาจจะเป็นได้ เจ้าอยากใช้ปราณเพลิงรึ?
ริน
ข้าอยากทำประโยชน์ให้ผู้อื่นเจ้าค่ะ!!
จริงๆ แล้วข้าอยากอยู่ใกล้ๆคุณค่ะ!!!
ต่อให้ต้องทรมานตัวเองก็ยอมค่ะ
เคียวจูโร่
ดี!! แต่ปราณเพลิงน่ะฝึกยากและใช้เวลานาน หากเจ้าไม่ไหวก็บอกข้าได้ทุกเมื่อล่ะ งั้นเริ่มฝึกพรุ่งนี้ละกันนะ
เคียวจูโร่
ฮ่าๆๆ ตอบรับให้หนักเเน่นหน่อยสิ!!
เคียวจูโร่
ว่าแต่เจ้าทำอะไรได้อีกบ้าง
ริน
เออ...ข้าทำอาหารพอได้บ้าง วาดภาพได้นิดหน่อย พอเขียนหนังสือได้..
ริน
จริงๆแล้วข้าร้องเพลงไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่น่ะเจ้าค่ะ
หืม....ทั้งที่ร้องเพลงพวกนั้นได้ออกจะไพเราะแท้ๆ เป็นหญิงสาวที่ถ่อมตนจังนะ
เร็นโงคุคิดในใจก่อนจะหยุดเดินเมื่อถึงหน้าบ้าน แต่บุคคลด้านหลังที่ดูเหมือนจะเพลินไปกับสภาพแวดล้อมใหม่หารู้ไม่ว่าจะหยุดเดินกะทันหันจึงชนหลังเขาจังๆ ก่อนจะดีดตัวผงกหัวขอโทษซะยกใหญ่ราวกับกระต่ายตื่นตูม
เซนจูโร่
ท่านพี่ กลับมาแล้วเหรอครับ"
เด็กชายที่มีใบหน้าเหมือนคุณเร็นโงคุแต่ทว่าให้ความรู้สึกเรียบร้อยน่ารักมากกว่าร้อนแรงสดใสแบบคุณเรนโงคุ เด็กน้อยเอ่ยทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาสบตาฉันด้วยสายตาสงสัย
เคียวจูโร่
นางมีชื่อว่า ริน น่ะ นางบอกว่าอยากฝึกปราณเพลิงข้าจึงจะสอนนางน่ะ ฝากดูแลด้วยนะ
ริน
ฝากตัวด้วยค่ะ รินเจ้าค่ะ
เซนจูโร่
อ่า ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ ข้าชื่อเรนโงคุ เซนจูโร่ เรียกข้าว่าเซนจูโร่เถอะครับ เชิญทางนี้ขอรับ
บ้านไม้สไตล์ญี่ปุ่นจ๋าขนาดใหญ่ที่กว้างขวางคงเป็นเรื่องง่ายสำหรับการสร้างในยุคนี้แในปัจจุบันการเพิ่มขึ้นของประชากรทำให้ทรัพยากรถูกใช้เป็นจำนวนมากจึงต้องใช้อย่างประหยัดเพื่อเพียงพอต่อประชากรในอนาคต บ้านหลังนี้ดูร่มรื่นมากเพราะต้นไม้ที่เริ่มออกใบรวมถึงสภาพอากาศที่ค่อนไปทางเย็นมากกว่าร้อน
เซนจูโร่
เชิญพักผ่อนตามสบายนะขอรับ ข้าขอตัวไปเตรียมอาหารเย็นก่อน
เคียวจูโร่
อื้ม!! ฝากด้วยนะเซนจุโร่!!
เด็กน้อยผงกหัวขออนุญาตออกไปตามมารยาท
เคียวจูโร่
มาเถอะข้าจะพาเจ้าไปดูห้อง
เขาเดินนำฉันไปยังห้องพักตามที่บอก กลิ่นหอมอ่อนๆของต้นสนให้ความรู้สึกอบอุ่นรวมถึงกลิ่นอายแดดบางๆจากบรรยากาศภายนอกหรือจากร่างสูงใหญ่ตรงหน้าฉันก็ไม่อาจระบุได้แน่ชัด เขาเปิดให้ฉันเห็นห้องนอนกว้างทีมีฟูกนอนหนาและอบอุ่นกับโต๊ะวางของและตู้เสื้อผ้าอีกนิดหน่อยอีกทั้งยังมีห้องน้ำในตัวอีก
เคียวจูโร่
มีอะไรก็เรียกข้าได้เสมอล่ะ พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปดูของใช้นะ
เคียวจูโร่
ไม่ต้องเกรงใจ อยู่ที่นี่ก็ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านเถอะ รวมถึงเซนจูโร่ได้ไม่เหงาด้วย
ริน
คุณเซนจูโรน่ารักมากเลยนะคะ ดูเหมือนคุณเรนโงคุย่อส่วนเลย
เคียวจูโร่
งั้นเหรอ!! ใครๆก็ว่าแบบนั้น แต่ว่าน้องข้าน่ารักมาก!!
ฉันยิ้มขำกับความอวดน้องชายหน่อยๆของเขา ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าสองพี่น้องรักกันมากๆ ทั้งช่วยเหลือและปลอบโยนซึ่งกันและกัน คุณเร็นโงคุน่ะ เป็นพี่ชายที่ดีมากๆเลยล่ะ
เคียวจูโร่
งั้นข้าไปก่อนนะ!! เดี๋ยวเซนจูโร่คงมาเรียกเจ้าไปทานข้าวเย็น
เคียวจูโร่
วันนี้ก็พักผ่อนก่อนละกันนะ ส่วนเรื่องการฝึกกับทำงานค่อยเริ่มพรุ่งนี้เถอะ
ฉันตอบรับคำพูดของ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าห้องเมื่อเขาเดินจากไปแล้วพลางก้มลงดมเสื้อผ้าของตน และตัดสินใจไปอาบน้ำอาบท่าเพื่อล้างอาการเหนียวตัวออก ห้องอาบน้ำเป็นแบบตักอาบและสามารถแช่น้ำได้ด้วยเช่นเดียวกัน แม้การแช่น้ำจะเป็นการผ่อนคลายอย่างหนึ่งแต่ฉันไม่ค่อยชื่นชอบเสียเท่าไหร่
หลังอาบน้ำเสร็จก็พบปัญหาปัญหาใหญ่ตั้งแต่เนิ่นๆเลยล่ะสิ
ริน
งานเข้า.... ใส่ชุดยังไงเนี่ย
ทั้งตัวของฉันมีแค่ผ้ารัดอกและชั้นในคลุมด้วยเสื้อคลุมตัวยาวที่ไม่ทราบเช่นกันว่าผูกอย่างไรถึงจะถูกต้อง
ฉันมองเสื้อผ้าหลายชิ้นที่รวมกันเป็นหนึ่งชุดด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ เพราะอีกเดี๋ยวเซนจูโร่คงจะมาตามไปทานข้าวตามที่คุณเร็นโงคุบอก ก่อนจะผูกลวกๆไว้เป็นผ้าขาวม้าสไตล์พื้นบ้านไทยตามความถนัดมือ แต่อีกปัญหาหนึ่งคือก้มแล้วโป๊มากค่ะ
เซนจูโร่
พี่ริน แต่งตัวเสร็จหรือยังขอรับ อาหารเสร็จแล้วขอรับ
เคียวจูโร่
มีปัญหาอะไรรึริน!!
เสียงตะโกนด้านนอกของชายที่ฉันไม่อยากให้มาตอนนี้มาที่สุดทำเอาใจตกไปตาตุ่มเลยทีเดียว
ริน
ข้า....มีปัญหานิดหน่อยน่ะเจ้าค่ะ แต่ว่าพวกท่านทานกันเถอะเจ้าค่ะ
เคียวจูโร่
ไม่ได้!! กินข้าวต้องกินให้พร้อมหน้าถึงจะอร่อย!! เจ้ามีปัญหาอะไรรึ ข้าจะเข้าไปละนะ!!
น้ำเสียงเข้มที่ดูคล้ายเป็นห่วงเป็นใยทำเอาใจชื้นแต่ประโยคหลังที่แทบจะทำฉันกัดลิ้นตัวเองเสียเดี๋ยวนี้
เคียวจูโร่
อุเม!!! ทำไมเจ้าไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย
ชายหนุ่มหันหลังขวับทันทีที่เห็นแผ่นหลังของหญิงตรงหน้าโผล่ออกจากกองเสื้อผ้าที่ร่วงลงมา
ริน
ขะ...ข้าใส่ชุดแบบนี้ไม่เป็นเจ้าค่ะ ขอโทษด้วยนะเจ้าค่ะ
รินเอ่ยขออภัยเสียงอ่อนด้วยความรู้สึกผิด เรนโงคุที่ใบหน้าเริ่มเห่อร้อนขึ้นด้วยความกระดากอายที่เห็นเรือนร่างของหญิงสาวที่ไม่ใช่ภรรยาเสียแล้ว ก่อนเขาจะสะบัดหัวไล่ภาพพวกนั้นออกไป พร้อมกับบอกวิธีใส่ชุดทั้งที่ยังหันหลังให้กันอยู่แบบนั้นจนกระทั่งเสร็จสิ้น
ฉันก้มลงมองชุดใส่เสร็จสรรพแล้วด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่น ให้ตายสิ น้ำตาจะไหลฉันเกลียดโมเม้นท์ที่ต้องมาวิเคราะห์ว่าหน้าอกของฉันดูเหมือนจะเเบนราบแต่ก็มีอยู่เนี่ย ช่างดูห้าวหาญสมชายเหลือเกินจนแทบจะเป็นชายคนหนึ่งแล้ว แทบจะไม่ใช่ผู้หญิงแล้ว คุณเร็นโงคุจะชอบฉันไหมเนี่ย แบนมากนึกว่าหันหลังให้ แต่ยังน่ะ บางทีฉันอาจจะยังโตไม่พอ อาจจะต้องรออายุมากกว่านี้หน้าอกอาจจะเพิ่มขึ้นก็ได้
ฉันขำแห้งๆให้กับความสิ้นคิดของเหตุผลที่ใช้ปลอบตัวเองเบาๆ
เคียวจูโร่
ชุดเก่าของข้าตอนเด็กดูเหมาะกับเจ้าดี ถึงจะตัวใหญ่ไปหน่อย
ชายหนุ่มส่งเสียงพอใจก่อนจะเดินนำไปยังห้องทานอาหาร กับข้าววันนี้ไม่ได้มีอะไรมากสำหรับพวกเขาทั้งสองแต่กับฉันราวกับเปิดประสบการณ์อาหารต่างประเทศเลยล่ะ พอทานอาหารเสร็จฉันจึงเสนอตัวช่วยเซนจูโร่ตัวน้อยเก็บจานโดยบอกดักไว้ตั้งแต่เนิ่นๆตามนิยายจีนย้อนยุคทำนอง ข้าเป็นหนี้ชีวิตท่านจึงขอช่วยเหลือบ้างถึงมันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม ถึงแม้จะมีการยื้อยุดฉุดถ้วยชามกันสักพักก่อนเขาจะยอมแพ้และปล่อยให้ฉันยิ้มอย่างมีความสุข
แสงตะวันลับขอบฟ้าสักพักแล้ว กว่าจะได้นอนก็หลังเก็บข้าวของของตนเข้าที่และชั้นวางอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะตัดสินใจเปิดหน้าต่างรับลมเย็นๆที่พัดเข้ามาด้านในเบาๆช่วยให้น้องนี้เย็นมากขึ้น ตำแหน่งของห้องนี้ดีอยู่หนึ่งอย่างคือทำให้ฉันได้มองเห็นพระจันทร์ได้อย่างชัดเจนเพราะฉันน่ะชอบมองดวงจันทร์กลมๆมาตั้งแต่ยังเด็ก มันดูละมุนและอบอุ่นจนเมื่อนำมาเทียบกับสองพี่น้องกลับให้ความคล้ายคลึงกันเสียได้
พี่ชายเฉิดฉายเช่นตะวันกระจ่างฟ้า น้องชายกลับเรียบนิ่งสงบดั่งจันทร์เพ็ญ
เพียงแค่คิดถึงเรื่องในอนาคตจมูกฉันก็เริ่มแสบขึ้นมาเล็กน้อย ในวันนั้นที่คุณเร็นโงคุไม่อยู่แล้วเซนจูโร่คงจะเจ็บปวดมากสินะเพราะพระจันทร์น่ะไม่อาจส่องแสงได้หากไร้ซึ่งดวงอาทิตย์ วันนั้นคงจะเป็นข้างแรมที่ยาวนานในหัวใจเด็กน้อยไปอีกนาน
ความเเสบร้อนจากมือเรียวที่ฟาดลงบนโต๊ะมิได้สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอผู้จมอยู่ในความคิดด้วยแววตามุ่งมั่น
ไม่ยอมหรอก...จะไม่ยอมให้เป็นอะไรไป
แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของฉัน
จะต้องปกป้องให้ได้ จะปกป้องด้วยกำลังของฉันทั้งหมด
ร่างหนึ่งที่กำลังเดินกลับห้องต้องหยุดชะงักเท้าเมื่อได้ยินบทเพลงใหม่ขับร้องเบาๆด้วยน้ำเสียงของหญิงสาวที่คุ้นเคยและเข้ามามีบทบาทอย่างมากในช่วงเดือนกว่านี้ ชายหนุ่มกอดอกเหม่อมองดวงจันทร์กลมฉายจรัสบนฟ้าเคล้าบทเพลงที่ไม่คุ้นเคยแต่กลับไพเราะมากอีกเช่นเดิม
'ถึงแม้โลกใบนี้จะโหดร้ายแค่ไหน แม้ว่าจะต้องเสียสละทุกอย่างไป ข้าจะยังปกป้องคนที่รักตราบชั่วชีวิต...'
เคียวจูโร่
ช่างเป็นเพลงที่แสนเศร้าและสวยงามยิ่งนัก...
Comments
....
แก ....รักของเขา แต่เราเขิลลล 🥰
2022-07-03
0
Twilight
อัพค่ะ
2022-06-21
1