สนมตัวร้ายกับสัญญาการเกิดใหม่
การเริ่มต้นใหม่ของซู่ซูเม่ย
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"ก่อนหน้านี้ ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้เจ้าแต่งกับองค์รัชทายาทแต่เจ้าปฏิเสธ เจ้าบอกกับฝ่าบาทว่าเจ้าชอบท่านอ๋องและขอแต่งเป็นชายาอ๋อง ฝ่าบาทไม่อยากจะขัดเจ้าเพราะเห็นแก่หน้าท่านพ่อจึงอนุญาตให้เจ้าได้แต่งกับท่านอ๋อง อีก2อาทิตย์เจ้าก็ต้องแต่งเป็นชายาท่านอ๋อง แต่เจ้ากลับเกิดเรื่องซะก่อน เห็นนางกำนัลพูดกันวันว่าวันนั้นเจ้าเข้าไปในจวนท่านอ๋องแล้วมีปากเสียงกับอวี๋ซูมี่จนนางตกน้ำและหมดสติ ท่านอ๋องมาช่วยนางได้ทันเลย...เลยจับเจ้าโยนลงน้ำ
แต่ถึงอย่างไรเสีย เจ้าก็เป็นลูกแม่ทัพก็หน้าจะเห็นแก่หน้าท่านพ่อบ้าง แต่กลับทำกับเจ้าเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะทูลฝ่าบาทให้ลงโทษเขา เรื่องในวันนั้นข้าก็รู้เท่านี้แหละ"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
(เรื่องฟังดูแปลกๆ มีเหตุอันใดลู่จิงถึงทำร้ายอวี๋ซูมี่ จะบอกว่าหึงหวงท่านอ๋องก็ไม่หน้าใช้ ถ้านางคิดจะแต่งเป็นชายาอ๋องอี้นางก็ต้องรู้อยู่แล้วสิว่าท่านอ๋องชอบพอนาง ไม่ได้...ข้าต้องรู้ให้ได้ ไม่แน้เรื่องนี้อาจเป็นขวากหนามข้าในอนาคต)
"ท่านพี่ ท่านอย่าไปทูลฮ่องเต้เลย อย่างไรเสียข้าก็เป็นคนผิดข้าทำให้นางตกน้ำ หากคนภายนอกนำไปพูดจะไม่ดีต่อตระกูลของเรา ท่านเชื่อข้านะ...ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง" (ข้าอ้อนท่านขนาดนี้ ถ้าไม่ใจอ่อนก็ก็หมดหนท่างแล้ว)
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"เจ้าเนี้ยนะ...เจ้าจะอ้อนข้าไปจนแต่งงานเลยรึไง เจ้าโตแล้วและข้าเชื่อว่าเจ้าจะจัดการทุกอย่างได้ เอาเถอะเจ้าพักผ่อนซะเดียวข้าจะไปตามหาลู่เสียนก่อน ตั้งแต่รู้ว่าเจ้าตายก็หายตัวไปเลย เอาละข้าไปละเจ้ารีบดื่มยาแล้วนอนเถอะ"
ฟู่หรง บ่าวคนสนิทของนางเอก
"คุณหนู...คุณหนูจะเอาอะไรมั้ยเจ้าคะ เดิมที่จะไปตามหมอหลวงแต่เห็นคุณหนูคุณชายใหญ่คุยกันนาน จนหมอหลวงกลับไปหมดแล้ว หรือถ้าคุณหนูต้องการหมอบอกข้าได้เลยนะเจ้าคะ "
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"ไม่ละเจ้าไปพักเถอะ"
ฟู่หลงค่อยๆเดินออกไปแต่ก็กังวลคอยหันมามองลู่ชิงอยู่ตลอด
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"เอาละๆ ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้าไปเถอะ หากมีอะไรข้าจะเรียกเจ้าเอง"
(นายบ่าวคู่นี้คงสนิทกันมากสินะ)
ฟู่หรง บ่าวคนสนิทของนางเอก
"เจ้าค่ะ"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"สมกับเป็นจวนแม่ทัพจริงๆ ห้องทั้งใหญ่และงดงาม"
ซูเม่ยเดินดูรอบๆห้อง และของทุกชิ้น เพื่อเรียนรู้ชีวิตของลู่ชิง
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"ลู่ชิงนะลู่ชิง เจ้าคงเจ็บปวดมากสินะที่คนที่เจ้ารักทำกับเจ้าเช่นนี้ ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าดี ข้าเองก็เจ็บปวดเช่นกัน"
น้ำตาของซูเม่ยค่อยๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอรู้สึกสิ้นหวังและสมเพชตัวเองที่โง่เขลาปล่อยให้ความรักอยู่เหนือเธอ ภาพเหตุการในวันนั้นที่เธอถูกองค์รัชทายาทฆ่าลอยเข้ามาเหมือนตอกย้ำว่าเธอโง่เขลาเพียงใด เธอทรุดลงกับพื้นดั่งขาไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะยืน เธอทำได้แค่นั้งร้องไห้อยู่ตรงนั้น
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"ซู่ซูเม่ยคนเดิมได้จากไปแล้ว ตอนนี้มีแค่เซี่ยลู่ชิงคนที่มีทุกอย่าง แม้กระทั่งอำนาจ ข้าจะมั่วแต่มานั่งร้องไห้ไม่ได้ ข้ายังเหลือคนให้ข้าต้องปกป้องอีก ท่านแม่ ท่านรอข้าก่อนนะ"
ผู่เย่ว องครักษ์ของท่านอ๋อง
"ท่านอ๋อง!!! ท่านอ๋อง! ท่านอ๋อง พระ...พะ... พระชายาลู่ชิงฟื้นแล้วพะยะค่ะ หม่อมฉันได้ยินว่าเมื่อวาน พระชายาฟื้นขึ้นมาแต่กลับจำอะไรไม่ได้"
(คงไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอีกใช้มั่ยน้าาา...ข้าละรับอารมณ์ท่านไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย)
อ๋องอี้ หรืออี้เฟยหลง พระเอก
"หึ!!"
เพล้ง!! ท่านอ๋องเมื่อรู้ว่าลู่ชิงฟื้นก็โกรธเป็นอย่างมาก จนเผลอ ขว้างแก้วน้ำชาในมือแตก
ผู่เย่ว องครักษ์ของท่านอ๋อง
"ทะ...ท่านอ๋อง ใจเย็นๆก่อนเถอะพะยะค่ะ อย่างไรเสียนางก็จำเรื่องวันนั้นไม่ได้ แล้ว...พระองค์จะทรงแต่งกับนางอยู่มั้ยขอรับ"
อ๋องอี้ หรืออี้เฟยหลง พระเอก
"แต่งไม่แต่งข้าเลือกได้งั้นรึ ถ้านางไม่มีพ่อคุ้มกะลาหัวอยู่นางจะมีชีวิตถึงตอนนี้รึ
ข้าต้องทำให้นางไม่อยากแต่งกับข้าเองต่างหาก ไม่งั้นเสด็จพ่อไม่มีทางยอมแน้"
อ๋องอี้ หรืออี้เฟยหลง พระเอก
"ผู่เย่ว เจ้าไปสืบดูให้ละเอียดว่านางจำได้มากน้อยแค่ไหน"
ผู่เย่ว องครักษ์ของท่านอ๋อง
"พ่ะย่ะค่ะ" (รีบไปดีกว่าขืนอยู่นานไม่รู้ ว่านอกจากแก้วชาแล้วอะไรจะลอยมาอีก
Comments