---
ตอนที่ 5 : ใจแม่งไม่ฟัง...แต่ก็ห้ามไม่ได้
เสียงกริ่งตอนเช้าดังขึ้นพร้อมเสียงนักเรียนเต็มห้อง
“มึงๆ วันนี้แม่งต้องซ้อมกีฬาสีอีกแล้วอ่ะ เหนื่อยฉิบหาย” โมนาบ่นพลางเทน้ำในขวดใส่แก้ว
“เออ กูก็เบื่อ เดินแดดเผาเกือบไหม้” นานิพูดพลางพัดมือไปด้วย
มินนั่งเขียนรายงานอยู่เงียบๆ “อย่าบ่นน่า เดี๋ยวก็เลิกแล้ว อีกไม่กี่วันเอง”
“พูดเหมือนง่ายอะมิน” โมนาทำเสียงประชด “เมื่อวานแม่งเกือบเป็นลมอ่ะ เหงื่อท่วม”
“ก็จริง แต่เห็นตอนยกของกะภูผานั่นดูมีแรงอยู่นะ~” นานิแซว
“หุบปากเลยไอ้บ้า!” มินตีแขนเพื่อน
ทั้งสามหัวเราะกันเสียงดังจนพวกผู้ชายข้างหลังหันมามอง
ภูผาในชุดนักเรียนรีดเรียบ นั่งพิงโต๊ะ มือหมุนปากกาเล่นเหมือนไม่ได้สนใจอะไร
แต่สายตาแม่งดันเหลือบไปทางมินอยู่เรื่อยโดยไม่รู้ตัว
ติวเตอร์หันไปพูดเบาๆ “มึงจะมองอีกนานมั้ยไอ้ผา”
“ไม่ได้มอง”
“อ๋อ ไม่ได้มองแต่มองแม่งทั้งเช้าแล้วนะ”
ต้นกล้าเสริม “เออ กูเห็นตั้งแต่ตอนเธอหัวเราะอะ หน้ากูแทบสะท้อนในตาไอ้ผาแล้ว”
“กูเตะพวกมึงแน่ ถ้ายังพูดอยู่”
ติวเตอร์หัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องปากแข็งก็ได้มั้ง แค่ชอบเขาก็บอก”
“พูดเหี้ยไรของมึงวะ” ภูผาขมวดคิ้ว
“ก็พูดเรื่องจริงไง”
“เออๆ มึงก็อย่าแซวมันมาก เดี๋ยวได้ต่อยกันจริง” ต้นกล้าพูดขำๆ แต่เห็นว่าภูผาเริ่มหงุดหงิดจริง
---
ครูเดินเข้าห้องมาพอดี “นักเรียน! เตรียมตัวเรียนได้”
ทุกคนรีบกลับเข้าที่
ระหว่างเรียน เสียงกดปากกา “แกร๊กๆๆ” ดังจากโต๊ะข้างหน้า
มินหันไปมอง เห็นภูผากำลังจ้องกระดาษแบบเบื่อโลก
“เธอเบื่อเหรอ” เธอถามเสียงเบา
“อือ”
“งั้นตั้งใจอีกหน่อยสิ เดี๋ยวก็หมดคาบแล้ว”
“ตั้งใจไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ...”
ภูผาหันมามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงเรียบ “ก็จริง”
มินถอนหายใจยาว “เธอนี่พูดกับใครไม่เคยอ่อนโยนเลยนะ”
“ไม่จำเป็น”
“แล้วกับฉันก็ไม่จำเป็น?”
“ไม่รู้ ยังไม่ได้ลอง”
คำพูดโคตรเรียบ แต่แม่งทำเอามินเงียบกริบ หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว
---
พักเที่ยง – โรงอาหาร
กลุ่มมินนั่งโต๊ะเดิม ข้าวแกงวางเรียงตรงหน้า
“เห้ยวันนี้มีคนใหม่มานั่งโต๊ะข้างหลังอะ” นานิพูดพลางชี้
มินหันไปมอง เห็นหญิงสาวผมยาวตรง ผิวขาวจัด ใส่เครื่องประดับแพงๆ
“อัญชัน...ลูกเจ้าของบริษัทน้ำหอมอัญฟ้าอ่ะ” โมนากระซิบ “เพิ่งย้ายกลับมาเรียนที่นี่”
มินพยักหน้า “สวยดีนะ”
“เออ สวยแต่แรงว่ะ” นานิพูดเบา “เมื่อเช้ากูได้ยินเธอคุยกับพวกห้องข้างๆ แบบเหยียดคนอื่นเฉยเลย”
ระหว่างที่คุย เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ขอโทษนะ ที่ตรงนั้นมีคนนั่งยัง”
สามสาวหันไป อัญชันมายืนพร้อมถาดข้าวในมือ ใบหน้าแต่งจัดแต่สายตาเย็นเฉียบ
มินรีบตอบ “อ๋อ ยังค่ะ นั่งได้เลย”
“ขอบใจ” เธอนั่งลง แต่แทนที่จะมองจานข้าวกลับหันไปมองโต๊ะภูผาที่อยู่ห่างออกไปสองโต๊ะ
“นั่นใช่ภูผาป่ะ?” อัญชันพูดขึ้นเสียงชัด “คนที่บ้านรวยๆ ลูกนักธุรกิจส่งออกใช่มั้ย”
โมนาพยักหน้า “อืม ใช่ ทำไมเหรอ”
“หล่อดีเนอะ ดูมีเสน่ห์” เธอยิ้มมุมปาก “สงสัยต้องลองจีบดู”
คำพูดเรียบแต่เฉือนใจ
มินที่นั่งข้างๆ ถึงกับชะงัก มือจับช้อนแน่นโดยไม่รู้ตัว
นานิหันมาสบตาเพื่อนเบาๆ เหมือนจะถาม “โอเคมั้ย”
มินยิ้มฝืน “อืม ไม่เป็นไรหรอก”
---
ตอนบ่าย – สนามกีฬาสี
นักเรียนถูกเรียกรวมแถว
ภูผากับต้นกล้ายืนอยู่ข้างเสาธง ส่วนมินกับนานิอยู่แถวสาว
“เฮ้ย ไอ้ผา!” ติวเตอร์สะกิด “ผู้หญิงเมื่อกี้มองมึงอีกแล้ว”
ภูผาขมวดคิ้ว “ใคร”
“คนสวยๆ ผมยาวๆ อะ เหมือนชื่ออัญอะไรซักอย่าง”
“ไม่รู้จัก”
“แต่เขาดูตั้งใจมองมึงนะเว้ย”
ภูผาไม่ได้ตอบ แต่เหลือบตาไปเห็นอัญชันยืนยิ้มใส่จริงๆ
เขาแค่พยักหน้าบางๆ แล้วหันกลับมา แต่ดันเห็นมินยืนอยู่ไม่ไกล — สีหน้าเธอดูเฉย แต่สายตาแม่งบอกเลยว่าไม่เฉย
---
หลังเลิกซ้อม
“มิน รอกลับพร้อมกันมั้ย” นานิถาม
“เออ รอแป๊บนึง กูจะไปเอากระเป๋าที่ห้องก่อน”
มินเดินกลับขึ้นอาคารคนเดียว
ข้างในห้องว่างเปล่า มีแค่กระเป๋าเธอวางบนโต๊ะ แต่ระหว่างจะเดินออก—เสียงจากข้างนอกดังขึ้น
“อัญ พูดเบาหน่อย เดี๋ยวมีคนได้ยิน”
“ช่างเหอะ ก็แค่เด็กห้อง 4/8 เอง จะสนทำไม”
“แต่เธอพูดว่าอยากได้ภูผานี่นา”
“ก็ใช่สิ เขาหล่อขนาดนั้น ฉันไม่ชอบให้ใครมาทำสนิทด้วยหรอก โดยเฉพาะพวกผู้หญิงหน้าใสไร้เดียงสาแบบนั้น”
มินชะงักที่หน้าประตู ใจเต้นแรง แต่พยายามทำเหมือนไม่ได้ยิน
ทว่าพอเธอเดินออกมา อัญชันกับเพื่อนก็เจอเข้าพอดี
“อ้าว อยู่ในนี้เหรอ” อัญชันยิ้มบาง “ได้ยินรึเปล่าเมื่อกี้?”
มินฝืนยิ้ม “ไม่ได้ยินหรอก”
“ก็ดี...เพราะฉันไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด ว่าฉันพูดถึงใคร”
“อืม...” มินตอบสั้นๆ เดินผ่านไปโดยไม่หันกลับ
แต่ในใจเธอ—มันร้อนวูบ
---
ตอนเย็น
นานิรออยู่หน้าโรงเรียน “ช้าจังวะมิน ไปไหนมา”
“แค่เก็บของนิดหน่อย”
“เป็นไรรึเปล่า หน้าซีดเลย”
“เปล่า...แค่เหนื่อยน่ะ”
ก่อนจะพูดอะไรต่อ เสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์คุ้นหูดังขึ้น
ภูผาขี่มาจอดตรงหน้า “กลับยัง”
นานิมองสลับไปมา “เอ่อ...งั้นกูไปก่อนนะ” แล้วรีบเผ่นทันที
“จะไปไหน” ภูผาถามเสียงเรียบ
“กลับบ้าน...”
“ขึ้นสิ เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไร เธอไม่ต้องลำบากหรอก”
“ไม่ได้ถามว่าอยากหรือไม่อยาก”
น้ำเสียงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แต่คราวนี้มันอบอุ่นแปลกๆ
มินลังเลนิดหนึ่งก่อนจะขึ้นไปนั่งเบาะหลัง
---
บนรถ – ยามเย็น
แสงแดดอ่อนลอดผ่านใบไม้ เสียงลมพัดเข้าหู
มินมองข้างทางเงียบๆ ก่อนจะพูดเบาๆ “เธอรู้จักผู้หญิงชื่ออัญชันมั้ย”
ภูผาขมวดคิ้ว “ไม่รู้จัก ทำไม”
“ไม่มีอะไร แค่ถามเฉยๆ”
“…”
“แต่เธอสวยดีนะ” มินพูดเสียงเบา
“สวยแล้วไง”
“ก็เธออาจจะชอบไง”
ภูผาเหยียดยิ้มมุมปาก “ใครบอกว่ากูชอบ”
“ก็เธอยังไม่รู้จักเลย—”
“กูไม่ชอบคนปลอม”
คำพูดเรียบง่ายแต่แรงพอจะทำให้มินเงียบไปทั้งทาง
---
ถึงหน้าบ้าน
มินลงจากรถ “ขอบใจนะที่มาส่งอีกแล้ว”
“อือ”
“พรุ่งนี้เจอกัน”
“อย่าลืมกินข้าวเย็น”
“หือ?”
“หน้ามึงดูเหมือนยังไม่ได้กิน”
“อ่อ...” เธอยิ้มบาง “ขอบใจนะ”
ภูผาแค่พยักหน้า ก่อนจะหมุนรถออกไป
มินยืนมองตาม จนเสียงเครื่องยนต์หายไปในความเงียบ
“ไอ้ใจบ้า...” เธอพึมพำเบา ๆ แล้วหัวเราะกับตัวเอง
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments