3.

ตอนที่ 3 : เสียงหัวเราะในห้องเรียน กับใครบางคนที่เริ่มสังเกต

---

เสียงกริ่งคาบบ่ายดังขึ้นหลังพักเที่ยง นักเรียนกลับเข้าห้องอีกครั้ง บรรยากาศใน 6/8 คราวนี้ดูไม่เกร็งเท่าตอนเช้า เพราะเริ่มมีเสียงคุยกันมากขึ้น

“เมื่อกี้มึงเห็นป่ะ ตอนพายน์มาหาภูผาอะ กูแทบอยากสาดน้ำแกงหมูใส่หน้าแม่ง” โมนาพูดเสียงเบา ๆ แต่ไม่ได้พยายามปิดมากนัก

“เหี้ย อย่าดังนักดิ เดี๋ยวพวกมันได้ยิน” นานิปรามแต่ขำในลำคอ

มินแค่ยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไรหรอก ไม่อยากมีปัญหากับใครตั้งแต่วันแรกเลย”

“ใจดีเกินไปแล้วนะมึง” โมนากอดอก “พวกนั้นไม่เคยเลิกวุ่นวายหรอก โดยเฉพาะพายน์นั่นแหละ”

ขณะที่พวกเธอกำลังคุยกัน เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบา ๆ

ภูผาเดินเข้ามากับติวเตอร์และต้นกล้าเหมือนเดิม

แต่คราวนี้แปลก — เพราะเขาเหลือบมองโต๊ะมินก่อนเดินไปนั่ง

“กูว่ามันเริ่มมีอะไรแล้วว่ะ” ต้นกล้ากระซิบ

“หุบปาก” ภูผาพูดเรียบ ๆ แต่หูเขาแดงขึ้นนิด ๆ

ติวเตอร์หัวเราะเบา ๆ “แม่ง ขนาดบอกไม่สนใจ ยังหันไปมองทุกห้านาที”

“กูแค่สังเกตเฉย ๆ”

“อ๋อ สังเกตเหรอ… เหมือนพายน์ที่ ‘สังเกต’ มึงทุกวันเลยนะ” ติวเตอร์แซะกลับ

ภูผาเหล่มอง “อย่าให้กูขว้างหนังสือใส่หัวนะ”

“เออๆ ล้อเล่นน่า พ่อหนุ่มเย็นชา”

ครูเข้ามาเริ่มสอนอีกครั้ง แต่คราวนี้ให้นักเรียนจับกลุ่มทำงานสี่คน

“งั้นพวกเธอสี่คนอยู่กลุ่มเดียวกันละกัน มิน นานิ โมนา กับ…”

ครูมองไปทางหลังห้อง “ภูผา มานี่หน่อย”

ทั้งห้องส่งเสียงโห่เบา ๆ “โห ครูจับคู่ดาวโรงเรียนเลย!”

มินหน้าแดง ส่วนภูผาทำหน้าเฉยราวกับไม่รู้สึกอะไร

“เราทำหัวข้อเกี่ยวกับการจัดกิจกรรมโรงเรียนละกันนะ” มินพูดเบา ๆ

“อืม” ภูผาตอบสั้นตามเคย

“เออ มึงนี่ตอบได้แค่คำเดียวเหรอวะ” นานิบ่น

ติวเตอร์ที่นั่งใกล้หัวเราะเบา ๆ “มันพูดเยอะกับเพื่อนก็แค่พวกกูนี่แหละ อย่าว่ามันเลย”

“เหรอคะ” นานิเลิกคิ้ว “งั้นฝากสอนมันหน่อยนะ ให้พูดมากกว่านี้หน่อย กูไม่อยากเดาคำตอบจากสีหน้า”

ทั้งกลุ่มหัวเราะ ส่วนภูผาแค่ถอนหายใจเบา ๆ แล้วหยิบปากกามาจดงาน

แต่ทุกครั้งที่มินพูด เขาจะเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย เหมือนกลัวว่าจะพลาดอะไรจากเธอ

ระหว่างที่พวกเขากำลังทำงาน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากประตู

“ครูคะ ขออนุญาตเข้าเรียนค่ะ”

เป็น พายน์ ที่เดินกลับเข้าห้องมาพร้อม คิน — หนุ่มหล่ออีกคนที่ขึ้นชื่อเรื่องปากหมา ทะเลาะได้กับทุกคนในโรงเรียน

พายน์หันมาทางมินทันที

“อุ๊ย... นั่งกลุ่มกับภูผาด้วยเหรอ” น้ำเสียงแฝงความหมั่นไส้

มินไม่ตอบ แค่ยิ้มบาง ๆ

คินหัวเราะ “เฮ้อ ไอ้ภูผา มึงนี่โชคดีจริง ๆ ได้ทำงานกับผู้หญิงน่ารักทั้งกลุ่ม”

ติวเตอร์พูดเสียงเรียบ “พูดมากไป เดี๋ยวได้โดนครูเช็กชื่อ”

“โอ๊ย ใครจะกลัว” คินหัวเราะก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะข้างหลัง

“พวกนั้นแม่งตัวปัญหาเลย” นานิกระซิบ

ภูผาเอ่ยสั้น ๆ “อย่าไปใส่ใจ เสียเวลา”

มินเผลอยิ้มออกมาอีกครั้งกับน้ำเสียงเรียบ ๆ นั้น “นายพูดเหมือนเดิมเลยนะ...แต่ก็ดี ขอบคุณ”

เขาเหลือบมองเธอเล็กน้อย “อืม”

ตอนนั้นเอง ใบหน้ามินก็แดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

โมนาแซวทันที “กูเห็นนะมึง เขินมันเหรอ?”

มินรีบส่ายหน้า “ปะ...เปล่า!”

นานิหัวเราะ “เออๆ ยังไงก็ได้ แต่กูว่ามีคนเริ่มใจเต้นละว่ะ”

ติวเตอร์กับต้นกล้ามองหน้ากันก่อนจะยิ้มมุมปาก

“เออ...เริ่มแล้วสินะ” ต้นกล้าพึมพำ

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***