2.

ตอนที่ 2 : โต๊ะว่างกับสายตาที่บังเอิญสบกัน

---

เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้นพร้อมเสียงโหวกเหวกในห้อง 6/8 นักเรียนทยอยกันออกจากห้อง บางกลุ่มรีบไปจองโต๊ะในโรงอาหารก่อนที่มันจะเต็ม

“ไปแดกข้าวปะมึง” นานิหันไปถาม

“ไปดิ กูหิวจนจะกินโต๊ะได้ละ” โมนาตอบพลางขยับผม

“มิน ไปด้วยกันเร็ว”

“อื้อๆ รอแป๊บ ขอเก็บสมุดก่อน”

ทั้งสามสาวเดินลงมาที่โรงอาหาร บรรยากาศเสียงดัง อาหารกลิ่นโชยไปทั่ว

“เอาอะไรดีมึง”

“ข้าวกระเพราไข่ดาวดิ ไม่ต้องเผ็ดมากนะ กูปากพัง” นานิพูดขณะต่อคิว

“เออๆ ส่วนกูเอาก๋วยเตี๋ยว” โมนาบอก

หลังจากได้อาหาร ทั้งสามเดินหาโต๊ะว่างอยู่นานจนในที่สุดก็เจอโต๊ะหนึ่งตรงมุมหลัง — โต๊ะใหญ่พอให้หกคน

“โชคดีฉิบหาย เหลือโต๊ะเดียวพอดีเลย” มินหัวเราะ

ทั้งสามนั่งลง คุยเล่นกันเรื่องครูคนใหม่ เรื่องเด็กในห้อง

“มึงๆ ว่ากันไหม ห้องเราผู้ชายหล่อเยอะเหี้ยๆ” โมนากระซิบเสียงแผ่วแต่หัวเราะร่า

“โดยเฉพาะสามคนนั้น…” นานิแกล้งทำเสียงยาว “ไอ้ภูผา ไอ้ติวเตอร์ ไอ้ต้นกล้า แม่งฮอตทั้งห้องแล้วมั้ยล่ะ”

“แต่กูว่ามันเย็นชาชิบหาย” มินพูดพลางตักข้าวเข้าปาก “โดยเฉพาะคนที่กูนั่งข้างๆ นั่นน่ะ...”

“อุ้ยๆ มีการพูดถึงด้วยยย~” โมนาแซว “ระวังนะมิน เดี๋ยวเขาตกหลุมรักเอา”

“เพ้อเจ้อ!” มินทำหน้าแดงนิดๆ แล้วหันหนี

ในขณะเดียวกัน…อีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร

ภูผาเดินมากับติวเตอร์และต้นกล้า ทั้งสามคนเป็นที่สะดุดตาเกือบทุกสายตาในนั้น

“เหี้ย ไม่มีโต๊ะเลยว่ะ” ต้นกล้าบ่น

“เออ โรงอาหารแม่งคนเยอะทุกวัน” ติวเตอร์พูดเรียบๆ

ภูผามองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นโต๊ะของมินกับเพื่อนว่างไปครึ่งหนึ่ง

“นั่งนั่นก็ได้”

“นั่นมันโต๊ะผู้หญิงนะมึง” ต้นกล้าพูดเสียงต่ำ

“แล้วไง” ภูผาตอบนิ่งๆ ก่อนเดินตรงไป

มินที่กำลังกินอยู่ถึงกับชะงักเมื่อเงาสามเงามาหยุดตรงหน้าโต๊ะ

“ขอนั่งด้วยได้มั้ย โต๊ะมันเต็มหมดแล้ว” เสียงทุ้มต่ำของภูผาทำเอามินหน้าเหวอไปชั่วขณะ

นานิกับโมนามองหน้ากันก่อนนานิจะพยักหน้า “เอ่อ...นั่งสิ ยังว่าง”

ทั้งสามหนุ่มนั่งลงฝั่งตรงข้ามกลุ่มสาว บรรยากาศแปลก ๆ เข้ามาแทนที่เสียงพูดคุย

“มึงชื่อมินใช่ปะ ที่นั่งข้างภูผาอะ” ต้นกล้าพูดขึ้นพลางตักข้าวเข้าปาก

“อ..อืม ใช่”

“แล้วพวกมึงชื่อไรบ้างอะ”

“นานิ กับ โมนา” นานิตอบสั้น ๆ

“โอเค กูต้นกล้า นี่ติวเตอร์ ส่วนไอ้นี่ ภูผา — แต่มันไม่ค่อยพูดหรอก อย่าไปง้อให้เมื่อย” ต้นกล้าหัวเราะ

มินเผลอยิ้มออกมานิดหน่อย “ไม่เป็นไร เราชินกับคนเงียบ ๆ นะ”

“อืม” ภูผาเอ่ยสั้น ๆ แต่สายตาเขามองมาที่เธอครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มกินต่อ

โมนาแอบกระซิบกับนานิ “กูแม่งรู้สึกเหมือนอยู่ในซีรีส์วะ”

“เออ กูก็คิดงั้น แต่อย่าทำหน้าเขินแบบนั้นดิ เดี๋ยวพวกมันรู้”

ในระหว่างที่ทุกคนกินข้าว เสียงใส ๆ ดังขึ้นจากโต๊ะข้าง ๆ

“อุ๊ย ภูผา มานั่งกับเด็กใหม่เหรอ~”

หญิงสาวในชุดนักเรียนพอดีตัว เดินเข้ามาเกาะโต๊ะ เธอชื่อ พายน์ — ตัวร้ายเบอร์หนึ่งของโรงเรียนนี้ แฟนเก่าภูผาที่คบกันเพราะหน้าตาและชื่อเสียง

“ไปที่อื่น พายน์” เสียงภูผาเย็นเฉียบ

“โอ๊ย ทำไมพูดแรงจัง เมื่อก่อนยังไม่เย็นชาแบบนี้เลยนี่นา~”

ติวเตอร์เงยหน้าขึ้นพูดเรียบ ๆ “พายน์ อย่ากวนคนอื่นตอนกินข้าว”

พายน์หัวเราะในลำคอ “เหอะ...ก็แค่ถาม ทำไมต้องทำหน้าด้วยเหมือนจะฆ่ากัน”

มินนั่งเงียบ มือจับช้อนแน่นโดยไม่รู้ตัว

นานิกับโมนามองหน้ากัน พอพายน์เดินไปก็ได้ยินเสียงโมนาเบา ๆ “กูแม่งอยากเอาน้ำราดหัวมันฉิบหาย”

นานิหัวเราะหึ “ใจเย็นมึง ยังไม่ถึงเวลา”

ภูผาวางช้อนลง แล้วพูดเสียงเรียบโดยไม่มองใคร “อย่าใส่ใจพวกปากหมาแบบนั้น มันไม่มีค่าพอจะให้จำ”

มินเผลอเงยหน้ามองเขา สบตากันเพียงแวบเดียว

แต่ในหัวใจของเธอกลับเต้นแรงจนรู้สึกได้...

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***